Διεθνές Έτος Νερών

Με αυτά τα λόγια ξεκινά η ανακήρυξη του 2003, σαν παγκόσμιου έτους για τα Νερά, από τον ΟΗΕ. Η ανακήρυξη του Έτους των Νερών, είναι μια προσπάθεια από τον κορυφαίο διεθνή οργανισμό, να ευαισθητοποιήσει την παγκόσμια κοινότητα για τους φυσικούς πόρους και τη σημασία τους για την ανθρωπότητα.

Η πρόσβαση στο καθαρό νερό και στις συνθήκες υγιεινής, είναι τόσο σημαντική για την ανθρώπινη ζωή και την ανάπτυξη, που έχει γίνει πλέον μια προτεραιότητα για την παγκόσμια κοινότητα. Για να τονίσουν τη σημασία της άμεσης ανάληψης δράσης, τα Ηνωμένα Έθνη χαρακτήρισαν το 2003 σαν το “Παγκόσμιο Έτος για τα Νερά” (International Year of Freshwater). Αν και είναι απαραίτητο αγαθό, το (γλυκό) νερό είναι άνισα κατανεμημένο: ενώ το 70% της επιφάνειας του πλανήτη καλύπτεται από νερά, το 97,5% από το σύνολο είναι αλμυρό (θάλασσες). Κι από το υπόλοιπο 2,5% που αποτελεί το γλυκό νερό, σχεδόν τα 3/4 είναι πάγος, κυρίως στην Ανταρκτική.

Γυναίκες στην υπο-Σαχάρια Αφρική, μεταφέρουν νερό στον καταυλισμό τους. Η διαδικασία είναι καθημερινή και ιδιαίτερα κοπιαστική, η πραγματική περιπέτεια της ανθρώπινης ύπαρξης.

Όπως δήλωσε στην τελετή ανακοίνωσης, που έγινε στις 12 Δεκεμβρίου στην έδρα του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη, ο Γενικός Γραμματέας του Ο.Η.Ε. Kofi Annan: “…η έλλειψη άμεσης πρόσβασης στο νερό -για πόσιμο, για υγιεινή και ασφάλεια της τροφής- εξαναγκάζει σε τεράστια ταλαιπωρία πάνω από ένα δισεκατομμύριο μέλη της ανθρώπινης κοινότητας. Η πρόσβαση σε φρέσκο, καθαρό νερό έχει αποτελέσει μέχρι τώρα μια πηγή εντάσεων και βίαιων ανταγωνισμών ανάμεσα σε κράτη, που θα μπορούσε να γίνει ακόμα χειρότερος αν η παρούσα τάση συνεχιστεί”

Υπάρχει περισσότερο από 1 δις ανθρώπων, οι οποίοι δεν έχουν πρόσβαση σε σταθερά αποθέματα καθαρού νερού. Υπάρχουν 2,4 δις ανθρώπων, οι οποίοι δεν έχουν πρόσβαση σε βασικές συνθήκες υγιεινής. Τα αποτελέσματα είναι καταστροφικά καθώς:
– Περισσότεροι από 2,2 εκατομμύρια άνθρωποι, κυρίως σε αναπτυσσόμενες χώρες, πεθαίνουν κάθε χρόνο από αρρώστιες που συνδέονται με κακή ποιότητα νερού και υγιεινής.
– Περισσότερα από 6.000 παιδιά πεθαίνουν κάθε μέρα από αρρώστιες, οι οποίες μπορούν να προληφθούν με τη βελτίωση της ποιότητας του νερού και των συνθηκών υγιεινής.
– Πάνω από 250 εκατομμύρια άνθρωποι ασθενούν κάθε χρόνο από παρόμοιες ασθένειες.

ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ

Η χρήση του νερού αυξάνεται παντού. Τα 6 δισεκατομμύρια ανθρώπων του πλανήτη, ήδη χρησιμοποιούν το 54% από το σύνολο των αποθεμάτων νερού που περιέχεται στα ποτάμια, τις λίμνες και τις υπόγειες πηγές. Μέχρι το 2025, αυτό το ποσοστό θα φτάσει το 70%. Αυτή η εκτίμηση αντικατοπτρίζει την επίδραση της αύξησης του πληθυσμού στα αποθέματα του νερού. Εάν η κατά κεφαλή κατανάλωση αποθεμάτων νερού συνεχίσει να αυξάνεται με τον τρέχοντα ρυθμό, ο άνθρωπος θα χρησιμοποιεί το 90% των διαθέσιμων αποθεμάτων μέσα σε 25 χρόνια, αφήνοντας μόλις το 10% για τα υπόλοιπα είδη του πλανήτη.

Αυτή τη στιγμή σε παγκόσμια βάση, το 69% των νερών που κάνει χρήση ο άνθρωπος σε ετήσια βάση, απορροφάται από τη γεωργία (το πιο πολύ με τη μορφή άρδευσης). Η βιομηχανία χρησιμοποιεί το 23% και η οικιακή χρήση (νοικοκυριό) το 8%. Αυτά τα μέσα παγκόσμια ποσοστά ποικίλουν πάρα πολύ ανάμεσα σε διάφορες περιοχές του πλανήτη. Στην Αφρική για παράδειγμα, η γεωργία καταβροχθίζει το 88% της συνολικής κατανάλωσης, ενώ η οικιακή χρήση καταναλώνει το 7% και η βιομηχανία μόλις το 5%. Στην Ευρώπη πάλι, το περισσότερο νερό καταναλώνεται απ τη βιομηχανία (54%), ενώ το μερίδιο της γεωργίας φτάνει το 33% και η οικιακή χρήση το 13%.

ΓΕΩΡΓΙΑ: Σχεδόν το 70% των διαθέσιμων αποθεμάτων γλυκού νερού χρησιμοποιείται για τις ανάγκες της γεωργίας. Η υπεράντληση των υπόγειων νερών από τους γεωργούς, υπερβαίνει τη φυσική ανανέωση των υπόγειων αποθεμάτων κατά 160 δις κυβικά μέτρα το χρόνο. Απαιτούνται τεράστιες ποσότητες νερού για την παραγωγή της σοδειάς: 1-3 κυβικά μέτρα νερού για να παραχθεί ένα μόλις κιλό ρυζιού κι ένας τόνος νερού για να παραχθεί ένας μόλις τόνος σιτηρών.

Η έκταση που χρησιμοποιείται για τη γεωργία, έχει αυξηθεί κατά 12% από τη δεκαετία του 1960 και φτάνει το 1,5 δις εκτάρια. Η ποσότητα νερού που χρησιμοποιείται για την άρδευση αυτών των εκτάσεων φτάνει περίπου στα 2-2,5 χιλιάδες κυβικά χιλιόμετρα το χρόνο. Τα βοσκοτόπια και οι καλλιέργειες καλύπτουν το 37% της χερσαίας έκτασης του πλανήτη.

Οι ανεπαρκείς μέθοδοι αποστράγγισης και ποτίσματος έχουν οδηγήσει στον κατακλυσμό και στην αλατοποίηση του 10% των αρδευόμενων εκτάσεων παγκόσμια, σύμφωνα με τον FAO (Οργανισμό για την Γεωργία και την Τροφή), ενώ ακόμα ένα ποσοστό 25% υφίσταται ήδη την επίδραση αυτών των συνεπειών.

Η γεωργία είναι υπεύθυνη στο μεγαλύτερο βαθμό για την εξάντληση των υπόγειων νερών, μαζί με το 70% της μόλυνσης. Και οι δύο αυτές διαδικασίες επιταχύνονται συνεχώς. Πολλές από τις πιο σημαντικές γεωργικές εκτάσεις του πλανήτη, καταναλώνουν υπόγεια νερά με ανεξέλεγκτους ρυθμούς. Συγκεντρωτικά, η ετήσια μείωση νερού στην Ινδία, την Κίνα, τις Η.Π.Α., τη βόρεια Αφρική και την Αραβική Χερσόνησο, φτάνει στην ποσότητα των 160 δις κυβικών μέτρων -μια ποσότητα που ισοδυναμεί με την ετήσια ροή δύο Νείλων ποταμών.

Φωτογραφία της Νότιας Αμερικής από το διάστημα. Το έντονο πράσινο χρώμα δεσπόζει και προσδιορίζει τη λεκάνη απορροής του Αμαζονίου, ενός από τα ελάχιστα μεγάλα ποτάμια του πλανήτη που χαρακτηρίζεται ακόμα ως “υγιές”.

ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ: Η χρήση του νερού στη βιομηχανία βρίσκεται στο 22% της παγκόσμιας συνολικής κατανάλωσης (59% σε χώρες με ψηλό εισόδημα και 8% σε χώρες με χαμηλό εισόδημα). Η ετήσια κατανάλωση αναμένεται να αυξηθεί από τα 752 km3 το 1995 στα 1.170 το 2025. Περίπου 300-500 τόνοι βαρέων μετάλλων, χημικών και άλλων αποβλήτων, συσσωρεύονται κάθε χρόνο από τη βιομηχανία. Οι βιομηχανίες που βασίζονται σε οργανικές ακατέργαστες πρώτες ύλες, είναι εκείνες με τη μεγαλύτερη συνεισφορά στο φορτίο της οργανικής ρύπανσης, με τη βιομηχανία τροφίμων να είναι ο σημαντικότερος ρυπαντής. Όσο για την γεωγραφική κατανομή της οργανικής ρύπανσης των νερών, οι χώρες με υψηλό εισόδημα συνεισφέρουν το 40%, ενώ οι χώρες με χαμηλό εισόδημα το υπόλοιπο 60%. Περισσότερο από το 80% των επικίνδυνων αποβλήτων παράγεται στις Η.Π.Α. και σε άλλες βιομηχανικές χώρες. Στις αναπτυσσόμενες χώρες, το 70% των αποβλήτων ρίχνονται ανεπεξέργαστα στα νερά, όπου μολύνουν τα χρησιμοποιούμενα αποθέματα νερού.

ΕΝΕΡΓΕΙΑ: Οι παγκόσμιες ενεργειακές απαιτήσεις, ειδικά για ηλεκτρισμό, θα αυξηθούν σε μεγάλο βαθμό στη διάρκεια του 21ου αιώνα που ήδη ξεκίνησε, όχι μόνο εξαιτίας δημογραφικών πιέσεων αλλά και εξαιτίας των συνεχώς βελτιούμενων προδιαγραφών διαβίωσης, την αστική και βιομηχανική διόγκωση και τις αυξανόμενες προσδοκίες. Η υδροηλεκτρική ενέργεια, είναι η πιο σημαντική και ευρεία χρησιμοποιούμενη ανανεώσιμη πηγή ενέργειας. Αντιπροσωπεύει το 19% της συνολικής παραγωγής ηλεκτρισμού. Σε όλο τον κόσμο υπάρχουν σήμερα περίπου 45.000 μεγάλα υδροηλεκτρικά φράγματα σε λειτουργία. Η χώρα με τη μεγαλύτερη παραγωγή υδροηλεκτρισμού είναι ο Καναδάς και ακολουθούν οι Η.Π.Α. και η Βραζιλία.

Χτισμένα για να παρέχουν ηλεκτρισμό αλλά και νερό για άρδευση αλλά και για να ελέγχουν τη ροή των ποταμών, να περιορίζουν τις πλημμύρες και τις ξηρασίες, έχουν αποκτήσει μια δυσανάλογα μεγάλη επίδραση στο περιβάλλον. Συνολικά έχουν κατακλύσει περισσότερα από 400.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα γης, κυρίως γόνιμης. Συνολικά το ένα πέμπτο των ψαριών του γλυκού νερού ή έχουν ήδη εξαφανιστεί ή απειλούνται σοβαρά. Κάπου 40 με 80 εκατομμύρια άνθρωποι, έχουν εγκαταλείψει τα σπίτια τους εξαιτίας της κατασκευής φραγμάτων, αναγκασμένοι να εγκατασταθούν ξανά σε άλλες, λιγότερο γόνιμες εκτάσεις.

Από τη μια πλευρά: σε 140 χώρες, τα φράγματα παρέχουν φτηνή υδροηλεκτρική ενέργεια. Σε παγκόσμια κλίμακα, παρέχουν το 19% της παραγόμενης ενέργειας και διαμέσου της άρδευσης, το 16% της παγκόσμιας διατροφής. Μερικά φράγματα συνεχίζουν να λειτουργούν μετά από 30-40 χρόνια, παρέχοντας ρεύμα και νερό. Η υδροηλεκτρική ενέργεια παίζει σοβαρό ρόλο στη μείωση των εκπομπών αερίων που δημιουργούν το “φαινόμενο του θερμοκηπίου” κατά 13%, αφού παράγει το αντίστοιχο της ενέργειας που σε διαφορετική περίπτωση θα παραγόταν με άλλο τρόπο που θα δημιουργούσε αέρια θερμοκηπίου.
Από την άλλη πλευρά: τα μεγάλα φράγματα έχουν οδηγήσει στην απώλεια δασών και βιοτόπων αλλά και στη βιοποικιλότητα των νερών των ποταμών. Τα μεγάλα φράγματα, στις πιο πολλές περιπτώσεις, απέτυχαν συστηματικά να συμβάλλουν στην αποκατάσταση των αρνητικών συνεπειών για τους πληθυσμούς που μετακινήθηκαν εξαιτίας τους. Με 80 περίπου εκατομμύρια ανθρώπους να έχουν μετακινηθεί από τα σπίτια τους και πολύ περισσότερους, που ζουν στα χαμηλότερα μέρη της ροής του ποταμού, να υποφέρουν από τις έμμεσες επιπτώσεις (π.χ. απώλεια αλιευμάτων), οι προσπάθειες μετριασμού των επιπτώσεων ήταν αναποτελεσματικές.

ΟΙΚΟΣΥΣΤΗΜΑΤΑ

ΠΟΤΑΜΙΑ: Τα ποτάμια οικοσυστήματα κινδυνεύουν στην πραγματικότητα παντού εξαιτίας της μη βιώσιμης ανάπτυξης και της κατάχρησης των περιορισμένων αποθεμάτων γλυκού νερού. Περισσότερα από τα μισά μεγάλα ποτάμια της Γης, είτε είναι βαριά μολυσμένα είτε αποστραγγίζονται στα χαμηλότερα τμήματά τους εξαιτίας της εξαντλητικής χρήσης των νερών τους, σύμφωνα με την “Παγκόσμια Επιτροπή για το Νερό τον 21ο Αιώνα”. Από τα 500 μεγαλύτερα ποτάμια του κόσμου, τα 250 είναι σοβαρά μολυσμένα και χάνουν τα νερά τους από την εξαντλητική χρήση. Η μόλυνση και η υπερχρήση των λεκανών απορροής των ποταμιών, δημιούργησε περίπου 25 εκατομμύρια περιβαλλοντικούς πρόσφυγες το 1998/1999.

Πλοίο στην μισοξεραμένη “Θάλασσα” Αράλη, στην κεντρική Ασία. Στα τελευταία 40 χρόνια η μειωμένη ροή των δύο μεγάλων ποταμών που την τροφοδοτούν, μείωσε σε λιγότερο από το μισό την έκτασή της. Μια από τις συνέπειες ήταν να χάσουν τη δουλειά τους 40.000 άνθρωποι που ασχολούνταν με την αλιεία.

Κάθε μέρα, 2 εκατομμύρια τόνοι ανθρώπινα απόβλητα ρίχνονται σε υδάτινες διαδρομές. Το 40% των ποταμών στις Η.Π.Α. εκτιμήθηκε ως ακατάλληλο για ψυχαγωγικούς σκοπούς, εξαιτίας μόλυνσης από βιομηχανική και γεωργική ρύπανση. Μόνο 5 από τα 55 μεγάλα ποτάμια της Ευρώπης θεωρούνται καθαρά και μόνο το ανώτερο μέρος των 14 μεγαλύτερων διατηρεί ένα καθαρό οικολογικό status. Στην Ασία, όλα τα ποτάμια που περνούν μέσα από πόλεις είναι βαριά μολυσμένοι. Ωστόσο δύο από τους μεγαλύτερους ποταμούς στον κόσμο, ο Αμαζόνιος στην Αμερική και ο Κόνγκο στην Αφρική, παραμένουν σχετικά υγιείς, καθώς έχουν ελάχιστα βιομηχανικά και αστικά κέντρα στη λεκάνη απορροής τους.

Από τα μεγαλύτερα ποτάμια του κόσμου, τα πιο προβληματικά είναι:
– Ο Νείλος στην Αίγυπτο: Μόνο το 10% των νερών του Νείλου, φτάνουν στη Μεσόγειο. Και αυτή η μικρή ποσότητα είναι βαριά μολυσμένη από αγροτικά, βιομηχανικά και αστικά λύματα. Το αποτέλεσμα είναι ότι τα αλιεύματα έχουν αποδεκατιστεί. Από τις 47 ποικιλίες ψαριών που ψαρεύονταν πριν από 30 χρόνια στο δέλτα του Νείλου, απομένουν σήμερα μόνο 17.
– Ο Κίτρινος Ποταμός στην Κίνα: Πάνω από μια δεκαετία τώρα, ο Κίτρινος Ποταμός δεν φτάνει μέχρι τις εκβολές του στη θάλασσα, για 3-4 μήνες κάθε χρόνο. Το 1997 ο ποταμός στέγνωσε στα τελευταία του τμήματα για τα 2/3 του χρόνου. Σ όλη τη δεκαετία του 1990, τα άλλοτε ορμητικά νερά του στέρεψαν εντελώς, περίπου 600 χιλιόμετρα πριν τις εκβολές του.
– Οι Αμού Ντάρια και Σιρ Ντάρια, στην κεντρική Ασία: Η ροή αυτών των δύο μεγάλων ποταμών που κάποτε τροφοδοτούσαν τη λίμνη Αράλη στα σύνορα Καζακστάν και Ουζμπεκιστάν, μειώθηκε στα 3/4 από τα τέλη της δεκαετίας του 1960. Σαν συνέπεια η λίμνη υποχώρησε περίπου 100 χιλιόμετρα από τα αρχικά της όρια. Τα 2/3 της ποσότητας νερών της έχουν χαθεί.

ΥΓΡΟΒΙΟΤΟΠΟΙ: Οι μισοί από τους υγροβιότοπους της Γης χάθηκαν τα τελευταία 50 χρόνια. Καθώς αυτές οι γόνιμες περιοχές φιλοξενούν έναν πλούτο άγριας ζωής, η απώλειά τους συνέβαλε άμεσα στη συρρίκνωση της βιοποικιλότητας και στην απώλεια ειδών του ζωικού και φυτικού βασιλείου. Για παράδειγμα, στις Η.Π.Α. έχει χαθεί το 50% των υγροβιότοπων τα τελευταία 200 χρόνια -κάποιες πολιτείες μάλιστα έχουν χάσει το 90%.

Οι υγροβιότοποι αποστραγγίστηκαν για καλλιεργήσιμη γη, για αστική επέκταση και βιομηχανική ανάπτυξη. Μολύνθηκαν από υπολείμματα καλλιεργειών σε χωράφια, από αστικά και βιομηχανικά απόβλητα, ασφαλτοστρώθηκαν για να περάσουν δρόμοι, σκάφτηκαν για τύρφη και ορυκτά, δόθηκαν σε ζωικά είδη που δεν ζούσαν ποτέ στο παρελθόν εκεί και βοσκήθηκαν μέχρι εξάντλησης από κατοικίδια ζώα.

ΛΙΜΝΕΣ: Σχεδόν οι μισές λίμνες του κόσμου αλλοιώθηκαν από τις ανθρώπινες δραστηριότητες. Οι κύριες απειλές περιλαμβάνουν την υπερ- αλίευση, τη μόλυνση, την εισαγωγή ξένων ειδών και τον κίνδυνο της ανεξέλεγκτης αύξησής του, την επέκταση των πόλεων και τις επιπτώσεις από βιομηχανικές και γεωργικές δραστηριότητες.

Οι λίμνες σε όλες τις ηπείρους έχουν επηρεαστεί. Μια πρόσφατη επιθεώρηση για 344 προστατευόμενες τοποθεσίες από τη συνθήκη Ramsar -που περιλαμβάνει και υγροβιότοπους αλλά και λιμναία οικοσυστήματα- βρέθηκε ότι ένα 84% αυτών των περιοχών υποφέρει από οικολογικές αλλαγές που προέκυψαν από αποστραγγίσεις για ανάπτυξη της γεωργίας και των πόλεων, τη μόλυνση και την εισαγωγή ξένων ειδών (κυρίως ψαριών).

Επιπλέον, το 2025 περίπου 3,5 δις άνθρωποι (το 48% του υπολογιζόμενου πληθυσμού της Γης) θα ζει σε λεκάνες απορροής ποταμών με έντονο πρόβλημα ρύπανσης των νερών. Καθώς όλο και περισσότερο νερό αντλείται για εξυπηρέτηση των ανθρώπινων αναγκών και το περισσότερο απ αυτό επιστρέφει σε λίμνες και ποτάμια άσχημα μολυσμένο, απομένει συνεχώς λιγότερο καθαρό, για να συντηρήσει τα υδάτινα οικοσυστήματα. Στην Κίνα για παράδειγμα, περίπου 100 λίμνες είναι τόσο πολύ μολυσμένες, που το 70% των νερών τους αποτελείται από ανεπεξέργαστα βιομηχανικά και αστικά λύματα.

ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΑ

– Περίπου το 70% όλου του διαθέσιμου νερού χρησιμοποιείται για τη γεωργία. Όμως εξαιτίας των αναποτελεσματικών συστημάτων άρδευσης -κυρίως στις αναπτυσσόμενες χώρες- το 60% αυτού του νερού χάνεται σε εξάτμιση ή επιστρέφει στα ποτάμια και στις υπόγειες πηγές.
– Οι αντλήσεις για άρδευση, αυξήθηκαν πάνω από 60% από το 1960.
– Το 40% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει σήμερα σε περιοχές με πρόβλημα νερού. Το 2025,το ποσοστό αυτό θα φτάσει στο 65%.
– Η χρήση του νερού εξαπλασιάστηκε τον τελευταίο αιώνα, ρυθμός που ήταν υπερδιπλάσιος απ την αύξηση του πληθυσμού της Γης.
– Οι απώλειες του νερού εξαιτίας διαρροών, παράνομων αντλήσεων και απωλειών φτάνει στο 50% της ποσότητας του πόσιμου νερού, στις αναπτυσσόμενες χώρες.
– Το 90% των αποχετεύσεων και το 70% των βιομηχανικών λυμάτων στις αναπτυσσόμενες χώρες, απομακρύνεται εντελώς ανεπεξέργαστο, πολλές φορές μολύνοντας τα χρησιμοποιούμενα αποθέματα νερού.
– Τα υδάτινα οικοσυστήματα έχουν διαβρωθεί επικίνδυνα: το 50% των υγροβιότοπων και το 20% των ειδών που ζουν στα γλυκά νερά, έχουν εξαφανιστεί.
– Το 50% των κρεβατιών των νοσοκομείων παγκόσμια, είναι μόνιμα κατειλημμένο από ασθενείς που πάσχουν από αρρώστιες που σχετίζονται με το νερό.
– Στη διάρκεια της δεκαετίας του ’90, 835 εκατομμύρια άνθρωποι στις αναπτυσσόμενες χώρες απέκτησαν πρόσβαση σε ασφαλές πόσιμο νερό και 784 εκατομμύρια, απέκτησαν πρόσβαση σε ευκολίες προσωπικής υγιεινής.

Διψασμένοι και ταλαιπωρημένοι Αφρικανοί περιμένουν τη διανομή νερού. Σήμερα 4 στους 10 ανθρώπους του πλανήτη ζουν σε περιοχές που αντιμετωπίζουν έλλειψη πόσιμου νερού. Το 2025 υπολογίζεται ότι η αναλογία θα φτάσει στο 7 προς 10 και η διεκδίκηση νερών θα αποτελεί αιτία πολέμου.

Η ανακοίνωση του Ο.Η.Ε. για την ανακήρυξη του 2003 ως “Παγκόσμιου Έτους Νερών” κλείνει για μια ακόμα φορά -όπως και όλες οι προηγούμενες για παρόμοια σοβαρά ζητήματα- με ευχές και εκκλήσεις για ανάληψη δράσης για την αναστροφή της ζοφερής προοπτικής του πλανήτη. Δανειζόμαστε την παράγραφο για να κλείσουμε την αναφορά μας, με την επισήμανση ότι δυστυχώς -όπως και οι περισσότεροι- δεν έχουμε αρκετούς λόγους για να συμμεριστούμε την ελπίδα που προσπαθεί να μεταδώσει ο Ο.Η.Ε.

“Το 2003 είναι μια χρονιά ευκαιριών. Είναι μια χρονιά για όλους μας να εστιάσουμε την προσοχή μας στην προστασία και στο σεβασμό των αποθεμάτων νερού, σαν άτομα, σαν κοινότητες, σαν κράτη και σαν παγκόσμια οικογένεια σκεπτόμενων πολιτών. Το 2003 είναι μια χρονιά δράσης και αντίδρασης. Στη διάρκεια αυτού του χρόνου έχουμε την ευκαιρία να διορθώσουμε τη συμπεριφορά μας, να δημιουργήσουμε κλίμα εμπιστοσύνης και να κάνουμε τη διαφορά. Προστατεύοντας τα νερά μας, βοηθούμε να εξασφαλίσουμε το μέλλον και τις απώτερες προσδοκίες του πλανήτη μας”.