asxetos.gr 15 χρόνια χρηστικό περιεχόμενο
Γενική Ανασκόπηση
Οι Αρμένιοι είχαν εγκατασταθεί τον 7.π.Χ. αιώνα στα τοπία της μαύρης και της Κασπίας θάλασσας. Την εποχή της γέννησης του Χριστού και κατά τον μεσαίωνα υπήρχαν ιδρύσεις κρατών. Κατά τα άλλα όμως ήτανε η Αρμενία διαμελισμένη μεταξύ μεγαλύτερων δυνάμεων: μεταξύ Ρώμης και Σασσανιδών, μετά Βυζαντίου και Αράβων, και τελικά μεταξύ των Οθωμανών, Περσών και των Ρώσων.
Η πολιτιστική ταυτότητα βασιζότανε στη γλώσσα, σε ένα δικό της αλφάβητο και τη θρησκεία, διότι οι Αρμένιοι είναι ο αρχαιότερος χριστιανικός λαός.Κατά την εποχή της οθωμανικής αυτοκρατορίας γύρω στα 1900 υπήρχαν 2 δύο εκατομμύρια Αρμένιοι όπως και οι Εβραίοι ως μία μη μωαμεθανικοί μειονότητα. Η πολιτιστική ισότητα γι΄ αυτούς παρέμεινε απραγματοποίητη, έπρεπε π.χ. να πληρώνουν υψηλότερη φορολογία απ΄ ότι οι μωαμεθανοί και δεν επιτρεπότανε να υπηρετήσουν στον στρατό. 0ι επαγγελματικές τους επιτυχίες και η συνοχή και αλληλοϋποστήριξη διέγειραν τον φθόνο και επίσης η στενή επικοινωνία με την χριστιανική Ευρώπη διέγειραν ακόμα περισσότερη ζηλοτυπία και δυσπιστία.
Για την αρμενική ταυτότητα και τη σύνδεση μεταξύ τους υπήρξε η Γρηγοριανή εκκλησία τους. Με τους Γάλλους και Αγγλοσάξονες ήρθαν σε αυτούς πολλοί ιεραπόστολοι, επικίνδυνα για την αρμενική τους ταυτότητα, διότι μία αλλαξοπιστία των ισλαμιστών ήτανε δύσκολη. Οι εκκλησιαστικοί γρηγοριανοί αγώνες εναντίον των καθολικών και Προτεσταντών αλλά και των Αρμενίων που αλλαξοπίστησαν εμπόδιζαν τη γένεση εθνικιστικών ρευμάτων. Αν ένας εξισλαμισμένος Αρμένιος ήθελε και πάλι να επιστρέψει στην χριστιανική θρησκεία, είχε ως αποτέλεσμα τον απαγχονισμό του από τους ισλαμιστές. Τέτοια παραδείγματα έχουμε αρκετά.
Ας σας υπενθυμίσω, ότι το ίδιο συμβαίνει και την αναγνώριση από το δικαστήριο στην επιστροφή περιουσιακών στοιχείων, όπου την 6. Νοεμβρίου 1975 απαίτησε από το Δικαστήριο ο γιος του Archag Baghdassarian, ο Αρμένιος οδοντίατρος Said Yünkes, που πήρε ένα τουρκικό όνομα, όπως οι περισσότεροι διασωθέντες στην Ανατολία και αξίωσε στο ανώτατο δικαστήριο του Urfa την επιστροφή των κτημάτων των εξορισμένων γονιών του και παρότι που δικαιώθηκε στο δικαστήριο ως ένας από τους λίγους μηνυτές την 20. Αυγούστου 1985, όμως συνέβη το απροσδόκητο.
Το Δικαστήριο εξέδωσε το πρωί την απόφαση και στις δύο η ώρα το μεσημέρι ήτανε ο Yuumlnkes νεκρός. 0 Ahmet Oumlzkan άδειασε στο κεφάλι του τις έξι σφαίρες του περιστρόφου του. Η οικογένεια το αποφάσισε και εγώ τον σκότωσα, υποστήριξε ο δολοφόνος. Στο εδώλιο του κατηγορουμένου δεν κάθισε ποτέ ο δολοφόνος, διότι ήτανε τάχα μόνο σε ηλικία 13 ετών και με αυτό αναίτιος. Βλέπε: Gust, S. 30
Για πρώτη φορά ως αρμενική απάντηση στις ευρωπαϊκές μεταρρυθμιστικές κινητοποιήσεις, έλαβε χώρα στην Κωνσταντινούπολη η πρώτη αρμενική διαδήλωση προοδευτικών Αρμενίων εναντίον της παντοδυναμίας των Αρμενίων τραπεζικών της Κωνσταντινούπολης, των εμπόρων και των κρατικών υπαλλήλων, που δίνανε και παίρνανε μέσα στο Πατριαρχείο. Το 1860 επεδίωξαν διαμέσου της επιρροής των ιδεών της Γαλλικής επανάστασης και προς τη Δύση προσανατολισμένους, συνήθως στη Γαλλία εκπαιδευμένους Αρμενίους, μετά από μία επιλεγμένη Γενική Συνέλευση να προωθήσουν μέσα στο Πατριαρχείο ένα αρμενικό Σύνταγμα, πρώτιστα βέβαια σε σχολικά ζητήματα και την νέα οικοδόμηση εκκλησιών, όχι όμως την πολιτική , που ήτανε ανεπιφύλακτα για τους Οθωμανούς.
Ασφαλώς κυριαρχούσαν στο αρμενικό Κοινοβούλιο περαιτέρω οι πλούσιοι Αρμένιοι της πρωτεύουσας Κωνσταντινούπολης, που με 80 αντιπροσώπους είχε διπλούς αντιπροσώπους, απ΄ ότι οι επαρχίες. Αυτή ήτανε η αρχή της αρμενικής εθνικότητας, που δεν καταλάβαινε τώρα, ότι ήτανε μία Millet , που είχε ο σουλτάνος πάνω τους υπερ-εξουσίες. Ο αρμένιος δημοσιογράφος Grigor Ardrzuni, έγραφε το 1872, Χθες ήμασταν μία χριστιανική κοινωνία, σήμερα είμαστε πατριώτες και αύριο θα γίνουμε ένα έθνος από εργάτες και στοχαστές. Η μόρφωση ήτανε ένα σπουδαίο κλειδί για την εθνική εξέλιξη Vgl. Wolfgang, Gust, S.78.
Επίσης και το γεγονός, ότι μέσα και έξω της οθωμανικής Αυτοκρατορίας από το 1872 ίδρυαν συνδέσμους και κόμματα για να αρχίσουν δράση για την καλυτέρευση της κοινωνικής και νομικής θέσης των Αρμενίων μέσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, αυτό βέβαια ήτανε για την κυβέρνηση ένα αγκάθι στα μάτια. Από τον 19. αιώνα προσπαθούσαν οι 0θωμανοί μία διαδικασία νομικής μεταρρύθμισης κατά τα δυτικά πρότυπα, ήθελαν να συγκεντρώσουν τη Διοίκηση και να δημιουργήσουν έναν ισχυρό στρατό. Το υπάρχων νομικό σύστημα νομιμοποιούσε κατά τον ισλαμικό Νόμο την κυριαρχία των μουσουλμάνων πάνω από το Gavur, (μη μουσουλμάνων, άπιστους, αλλόπιστους, ειδωλολάτρες), επίσης οι κυρίαρχοι μωαμεθανοί είχαν επίσης και μέτρα προφύλαξης.
Το μοντέλο των εθνικών κρατών της Δύσης απεναντίας περιέκλεινε και παρουσιάσεις ισότητας, που μπορούσαν να ερμηνευτούν με φιλελεύθερη, πολιτική ή εθνική, ή ηθική λογική. Έτσι πληροφορήθηκαν οι Έλληνες και Αρμένιοι χριστιανοί, αλλά επίσης και Αραβες, Εβραίοι, Ασσύριοι και Αραμαίοι κατ΄ αρχάς διαμέσου φιλελεύθερων συνταγματικών μεταρρυθμίσεων ( 1839, 1856), πολιτική χειραφέτηση. Μετά όμως και όταν το 1876 ο Abdul Hamid, ο κόκκινος και αιματηρός σουλτάνος ήρθε στην αρχή, επανέφερε την μοναδική λάμψη για χάρη της Οθωμανικής κυριαρχίας ακύρωσε λοιπόν το σύνταγμα, ακυρώθηκαν τα πολιτικά δικαιώματα των πολιτών, αυτό θα πει καμία νομική ισότητα των μη μουσουλμάνων.
Με την αυτοσυγκέντρωση και ένωση όλων των μουσουλμανικών λαών εναντίον των απίστων Gavur ήλπιζε ο Abdul Hamid να επιδράσει αντίθετα, στην εσωτερική αποσύνθεση της αυτοκρατορίας του και να δέσει τις προσπάθειες ανεξαρτησίας των μουσουλμάνων Αράβων, Κούρδων, Αλβανών καθώς επίσης και άλλους λαούς. 0 αντιδραστικός σουλτάνος κυριάρχησε τριάντα χρόνια από το 1878-1909, προσπάθησε, να αποτρέψει τις κινήσεις ανεξαρτησίας των κούρδων, Αλβανών και Αράβων και άλλων λαών διαμέσου του στόχου του πανισλαμισμού. Οι χριστιανοί γι΄ αυτόν βρισκότανε σε δευτερεύουσα θέση και όλες τις κινήσεις περί ελευθερίας τους, άφησε να κατασταλούν με βαρβαρότητα και ήταν αιτία να καταχωρηθεί στην Ευρώπη με το επίθετο ο αιματηρός, κόκκινος σουλτάνος. 0ι Αρμένιοι ήτανε ιδιαίτερα σε αυτόν μισητοί, διότι εξαιτίας αυτών παρακινούσαν οι Ευρωπαίοι διπλωμάτες για την εκπλήρωση των μεταρρυθμίσεων, που ήτανε οι Οθωμανοί υποχρεωμένοι και αξίωνε η Ρωσία στο Κογκρέσο του Βερολίνου, αφού είχε νικήσει την Τουρκία το 1878. Έλαβε όμως χώρα εκτεταμένο σκηνοθετημένο πογκρόμ και δολοφονήθηκαν χιλιάδες και χιλιάδες εξισλαμίστηκαν δια της βίας.
Για την εξασφάλιση ίσων δικαιωμάτων και ενσωμάτωση των μη μουσουλμανικών λαών, οι μεγαλύτεροι ήτανε οι Αρμένιοι και Έλληνες με κάθε έναν περίπου 2 εκατομμύρια, δεν είχε αυτός κανένα απολύτως ενδιαφέρον. Η ελευθερία μετακινήσεων αυτών είχε κατασταλεί με αιματηρές επεμβάσεις και μετατράπηκαν σε θύματα της τουρκικής επιδίωξης για εθνική ομοιογένεια. Κατ΄ αρχάς, όπως αναφέραμε η Ρωσία και από το Κογκρέσο του Βερολίνου από το 1878 επίσης και οι Δυτικές Δυνάμεις απαιτούσαν ένα ρόλο προτεκτοράτου για τους Οθωμανούς χριστιανούς. Από αυτήν την στιγμή αρχίζουν τα πρώτα πογκρόμε, Pogrome στους Αρμενίους. Σε αυτούς έβλεπαν πολλοί Τούρκοι από τώρα και μετά μία κύρια πηγή για τον μαρασμό του « άρρωστου άντρα στο Βόσπορο». Η σφαγή του 1894 και 1896 είχαν λάβει ως πρόφαση ένα πλακάτ του κόμματος Hntschak, αρχές του 1893, όπου καλούσαν από τη μια μεριά στη τουρκική γλώσσα τον μωαμεθανικό πληθυσμό σε εξέγερση εναντίον των καταπιεστών και από την άλλη μεριά την εξέγερση των Αρμενίων γεωργών, που είχαν τολμήσει να αμυνθούν με ένα φορολογικό μποϋκοτάζ και αργότερα με τα όπλα εναντίον ανυπόφορων κουρδικών πιέσεων που εκείνη η σφαγή οδήγησε σε 50.000 ενδεχομένως 300.000 νεκρούς.
Κάτω από αυτούς και θύματα από αρρώστιες και πείνα, που έφερε σε πέρας την εξαφάνιση ολόκληρων χωριών. Επίσης και τα επόμενα χρόνια ακολούθησαν οι καταδιώξεις τουαρμενικού πληθυσμού.
ΑΙΤΙΟΛΟΓΗΣΗ ΚΑΙ ΣΤΟΧΟΙ ΤΩΝ ΑΡΜΕΝΙΚΩΝ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ
Αν και η Γενοκτονία σε βάρος των Αρμενίων και των Ελλήνων είναι ένα έγκλημα εναντίον του ανθρωπισμού και ανήκει στις πιο σημαντικότερες, ιστορικές πραγματικότητες της κοινωνίας της Τουρκίας, προσπαθεί κατά την άποψη των οργανωτών η Πολιτεία να χτίσει το μέλλον πάνω στην αποκήρυξη αυτής της πραγματικότητας. Και ερωτούν, οι οργανωτές της εκδήλωσης, αν εξαρτάται το μέλλον της κοινωνίας στην Τουρκία από αυτά τα ψεύδη και τις μηδαμινότητες.
Αυτή η στάση της Πολιτείας προωθεί την κοινωνιολογική διάλυση του μέλλοντος. Για να περιφρουρήσουν το έγκλημα της Γενοκτονίας που εδράζεται, στηρίζεται η εξουσία, εγκαθιδρύουν ως μέσα υπεράσπισης τα ψεύδη, την τρομοκρατία, τον εκβιασμό και την απειλή. Με αυτόν τον τρόπο αφήνουν ανοιχτές πόρτες και πύλες για νέες γενοκτονίες. Πρέπει όμως οι κάτοικοι της σημερινής Τουρκίας να ενημερωθούν στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πρέπει να έχουν την ενθάρρυνσή μας και την ηθική υποχρέωση των λαών μας και την πολιτική υποχρέωση των κυβερνήσεών μας, ώστε και οι επόμενες γενιές να πληροφορηθούν τα αίτια των γενοκτονιών και να κάνουν σκέψεις για τα επακόλουθα.
Το πρόγραμμα των Νεότουρκων του καθεστώτος της Ittihat ve Terakki, «Επιτροπής για Ενότητα και πρόοδο» προέβλεπε να αφομοιώσει μη τουρκικούς λαούς και να εξοντώσει μη αφομοιώσιμους λαούς, και ο προγραμματισμός υπήρξε από την εποχή της ίδρυσης της τουρκικής δημοκρατίας μέχρι σήμερα στην πρώτη γραμμή. Τα έτη μεταξύ 1915-1922 στο έδαφος της τουρκικής κυριαρχίας έκαναν τον αρμενικό, ασσυριακό και ελληνικό λαό διαμέσου της γενοκτονίας, εξαφάνισης και εκδίωξης σε «ασήμαντες» μειονότητες.
΄0πως στο παρελθόν επιθυμεί κανείς επίσης και σήμερα με τις ίδιες μεθοδεύσεις να αποδεκατίσει τον κουρδικό λαό, που και αυτός αξιώνει τα δικαιώματά του και τις ελευθερίες του. Οι κυρίως αρχικά υπεύθυνοι είναι οι Νεότουρκοι του καθεστώτος Ittihat ve Terakki, που έσπρωξαν την οθωμανική αυτοκρατορία στον ιμπεριαλιστικό κατατεμαχισμό και διαμοιρασμό του πολέμου και ο πόλεμος έχει χρησιμοποιηθεί ως ευκαιρία για τον σφαγιασμό των λαών. Η τουρκική δημοκρατία φέρει ως κληρονόμος της οθωμανικής Αυτοκρατορίας την συν-ευθύνη για τα εγκλήματα των Νεότουρκων, διότι αυτή αποκηρύττει τις γενοκτονίες, λατρεύει τους πρωταίτιους για την ευθύνη των εγκλημάτων ως «Μεγάλους Τούρκους» και τους έχουν αποκαταστήσει και τοποθετήσει σε ανώτατες κρατικές υπηρεσίες και τους έχουν τιμήσει με ονόματα οδών και ιδρυμάτων.
Αν και στο εντωμεταξύ έχει περάσει ένας αιώνας, παρέμεινε άθικτη η κοινωνία της Τουρκίας απέναντι στα εγκλήματα σε βάρος του ανθρωπισμού και έχει ακόμα παραλείψει να ασχοληθεί και να κάνει συζήτηση με την ιστορία. Η Πολιτεία και η νοοτροπία προώθησαν την λατρεία της βίας. Αντί να λύσουν τα προβλήματά της κοινωνίας τους έχει γίνει θηριώδης η Πολιτεία. Το κουρδικό πρόβλημα και η κατάληψη και εποίκηση της Βορείου Κύπρου, που έχει λάβει διεθνείς διαστάσεις είναι από τα καλύτερα παραδείγματα. Το γεγονός, ότι η καταπίεση των εθνικών μειονοτήτων, τα βασανιστήρια και οι ατιμάσεις ανήκουν στην ημερήσια διάταξη και έχει απωθήσει η Πολιτεία στο βάθος, τέτοια κοινωνικά προβλήματα σήψης, όπως π. χ. αεργία, φτώχεια και ελλιπής μόρφωση .
Ένα αποφασιστικό βήμα από την ανυπόφορη κοινωνιολογική πραγματικότητα θα μπορούσε να βρίσκεται στη συνείδηση της κοινής γνώμης και στην καταδίκη των εγκληματιών των γενοκτονιών σε βάρος του ανθρωπισμού. Πολλοί ανθρωπιστές σήμερα, είναι της άποψης, ότι ένα αποφασιστικό βήμα σε αυτήν την κατεύθυνση του βασικού εμποδίου θα μπορούσε να υπερπηδήσει πολλά για να έλθει η αληθινή ειρήνη με τα θύματα του Ελληνο-ποντιακού, ελληνικού, κουρδικού και κυπριακού λαού.
Πρέπει επιτέλους κανείς να πιστεύει και να αναγνωρίζει, ότι όλοι οι ειλικρινείς άνθρωποι καταδικάζουν την βίαια καταπίεση ενός άλλου λαού ως ένα έγκλημα σε βάρος του ανθρωπισμού. Στόχος όλων μας πρέπει να είναι να θέσουμε τα ερωτήματα για το ταμπού των γενοκτονιών του παρελθόντος, όπου θεωρείται μιαρό και δεν πρέπει κανείς να το αγγίζει, να βγάλουμε τα απαραίτητα διδάγματα και να ευαισθητοποιήσουμε την κοινή γνώμη, ιδιαίτερα τη νέα γενιά, απέναντι στις γενοκτονίες, που είναι τα χειρότερα εγκλήματα σε βάρος του ανθρωπισμού.
Περαιτέρω θέλουμε να συμβάλλουμε με το διάλογο, λόγο και αντίλογο στη διάλυση και μείωση του ρατσισμού και σε συκοφαντικά ψεύδη βασιζόμενες προκαταλήψεις εναντίον των θυμάτων των γενοκτονιών, και να φέρουμε σε φως επιστημονικά θεμελιωμένα γεγονότα και να προωθήσουμε την κατανόηση για το διάλογο για μία ειρηνική συμβίωση των λαών μας.
Πηγή: Στήριξη και επέκταση των αρμενικών οργανωτικών σκέψεων και στόχων της Φρανκφούρτης από 08.02.-01.03.2002. 0 Taner Akcam, αναφέρει, ότι έχουμε να κάνουμε με μία κοινωνία, όπου το άτομο και μέσα στην συλλογική συνείδηση των συμμετεχόντων, αισθάνεται καθένα υποχρεωμένο να αποκρύπτει την άποψή του και την πρόθεσή του και μετέπειτα να διαπραγματεύεται με το είδος και τον τρόπο με τους λιγότερο από τους δύο διαφορετικούς τρόπους συμπεριφοράς. Το αποτέλεσμα είναι, ότι διαμέσου αυτής της βαθιάς δυσπιστίας δημιουργείται μία δηλητηριασμένη ατμόσφαιρα μεταξύ των ατόμων των συλλογικών ομάδων και του κράτους. Τα όρια του εθνικού κράτους στην περιφέρεια δημιουργήθηκαν ως αποτέλεσμα δύο γεγονότων, δηλαδή του πρώτου παγκόσμιου πολέμου και της οκτωβριανής επανάστασης.
Αυτή η περίοδος χαρακτηρίζεται από δύο διαφορετικές τάσεις. Από τη μια μεριά οι επιδιώξεις των μεγάλων δυνάμεων να διαμοιράσουν την οθωμανική Αυτοκρατορία μεταξύ τους και από την άλλη μεριά να εμποδίσουν την επεκτατική πολιτική του ? Panslamistische ? και «Pantouranistische της οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που ακολουθούσε το στόχο μίας εθνικής και θρησκευτικής Αυτοκρατορίας και ορμή επέκτασης προς ανατολάς.
Περαιτέρω ιστορική ανασκόπηση του 19ου αιώνα και τα σημερινά γεγονότα
Στο τέλος του 19ου αιώνα ήτανε η Αίγυπτος το θέατρο της ευρωπαϊκής πολιτικής δύναμης και βρισκότανε στο κέντρο της διεθνούς διπλωματίας. Η οθωμανική Αυτοκρατορία του άρρωστου άντρα του Βοσπόρου που βρισκότανε στην παρακμή δεν μπορούσε να προφυλαχθεί από την επέμβαση των αποικιακών δυνάμεων και πρώτα έτσι άρχισε με την επέμβαση και κατοχή του 1882 της χώρας διαμέσου των Βρετανών. Η κατάληψη της Αιγύπτου κατεύθυνε την συστηματική κυρίευση και τον αποικιακό διαμοιρασμό της Αφρικής. Η Γαλλία ένοιωσε την κατοχή της Αιγύπτου ως εθνική ενόχληση, γιατί είχε εξασκήσει ως τότε με τους Αγγλους τον ισότιμο οικονομικό έλεγχο γύρω από την κατασκευή του ισθμού του Σουέζ καθώς επίσης και γεωργικές επιχορηγήσεις στην βαριά καταχρεωμένη Αίγυπτο.
0ι Γερμανοί εκμεταλλεύτηκαν αυτές τις κακοκαρδισμένες σχέσεις, για να υποδαυλίσουν μεταξύ της Αγγλίας και της Γαλλίας συναγωνιστικές φιλονικίες. Το 1904 διενεργήθηκαν συνεννοήσεις μεταξύ της Γαλλίας και της Αγγλίας για συμμαχίες, που έπεσαν ξαφνικά και επέδρασαν ως σοκ στη Γερμανία. 0ύτε ο Κάιζερ , ούτε ο καγκελάριος του Ράιχ θεωρούσαν δυνατή μία συνεννόηση των δύο Δυνάμεων, εξαιτίας των αποικιακών τους αντιθέσεων. Φαίνεται η ελλιπή ετοιμότητα συμμαχίας εξώθησε το γερμανικό Ράιχ τώρα ολοένα στην απομόνωση . ΄0ταν το 1907 Ρώσοι και Βρετανοί συνεννοήθηκαν για τα ενδιαφέροντα καθεμιάς χώρας στην Εγγύς και Μέση Ανατολή, είχε αποτελειώσει ο σχηματισμός εναντίον της Γερμανίας μιας τριπλής συνεργασίας μεταξύ Μεγάλης Βρετανίας, Γαλλίας και Ρωσίας. Στο τέλος του πολέμου βρέθηκε η Γερμανία με την τελεία στρατιωτική κατάρρευση της Τουρκίας το 1918. Από το 1897 υπήρχαν Γερμανοί σύμβουλοι στο σουλτάνο και ήθελαν να πραγματοποιήσουν τα γερμανικά αποικιοκρατικά ενδιαφέροντα στην Μικρά Ασία και την Μεσοποταμία και τα μέσα του 19ου αιώνα έβλεπαν την εποίκηση 10 ως 15 εκατομμυρίων Γερμανών στην Μεσοποταμία .
Η επίσημη γερμανική πολιτική αποσκοπούσε πρωταρχικά στη διατήρηση της οθωμανικής Αυτοκρατορίας και λιγότερο σε μεταρρυθμίσεις για τους Αρμενίους. Αυτήν την πολιτική της διατήρησης της Τουρκίας, που ακολούθησε η Γερμανία μέχρι τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, δεν το έκανε μόνο από φιλικά αισθήματα, αλλά αποσκοπούσε στα δικά της συμφέροντα, ώσπου η Γερμανία αντιλήφτηκε, ότι δεν υπάρχουν ευκαιρίες, να κληρονομήσει κατευθείαν την αυτοκρατορία του σουλτάνου, που κατέρρεε ολοταχώς και προσπαθούσε να διαπεράσει οικονομικά τους στόχους, που κατείχαν οι Γάλλοι και Αγγλοι. Βλέπε: Gust, S. 132-133
Την 2. Αυγούστου 1914 έκλεισε η γερμανική πρεσβεία του Κάιζερ με τον Μεγαλοβεζίρη Said Halim με παρουσία του υπουργού Αμύνης και εσωτερικών Enver und Talaat μία συνθήκη. Οι τούρκοι δεσμευότανε να υποστηρίξουν τη Γερμανία, αν γίνει επίθεση από την Ρωσία, ενώ οι Γερμανοί υποχρεωνότανε να μην κλείσουν καμία ειρήνη, αν πρόκειται να χάσει περιοχές η Τουρκία. Επειδή όμως δεν επιτέθηκε η Ρωσία του Τσάρου, αλλά η Γερμανία του Κάιζερ, αποφάσισε κατ΄ αρχάς η οθωμανική Αυτοκρατορία για την ουδετερότητα, η οποία όμως κράτησε μόνο μέχρι τον Οκτώβριο του 1914, βλέπε: Gust, S.157.
0ι οργανωτές την ιστορικής ανάμνησης στη Γερμανία, αναφέρουν: ΄0τι οι επικοινωνιακές γραμμές σχέσεων μεταξύ της γερμανικής και τουρκικής ιστορίας είναι άκρως και πολλαπλής σημασίας. Μερικά παραδείγματα πρέπει να αναφερθούν σε αυτό το σημείο:
Η Εθνικό-σοσιαλιστική κυβέρνηση της Γερμανίας αναφερότανε για τον δικό της προγραμματισμό και για την γενοκτονία των ευρωπαίων Εβραίων στην λεγόμενη «Λύση του αρμενικού ζητήματος» «Ποιος μιλάει σήμερα για την εξαφάνιση των Αρμενίων», ερώτησε ο Χίτλερ την 22. Αυγούστου 1939, όταν αναφέρθηκε σε επικεφαλής των αρχηγών SS, θανατηφόρων λόχων ιππικού ,αλλά 24 χρόνια αργότερα διέπραξε και αυτός παρόμοια γενοκτονία σε βάρος των εβραίων. Κατά τον δημοσιογράφο Armin T. Wagner, από το Βούππερταλ, που κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο ήτανε αξιωματικός υγειονομικού στο γερμανικό στρατό εγκαταστημένος στην Ανατολή, έχει περιγράψει με φωτογραφίες και άρθρα την γενοκτονία σε βάρος των Αρμενίων.
Το 1921 στο Βερολίνο, όπου έλαβε χώρα η δίκη εναντίον του φοιτητή αρμενικής καταγωγής Salamon Telirian, που ήτανε κατηγορούμενος γιατί δολοφόνησε τον τούρκο υπουργό εσωτερικών Talaat Pascha, έναν από τους κύριους υπεύθυνους για τη γενοκτονία. Χωρίς τις καταθέσεις και δημοσιεύσεις από γερμανούς αυτόπτες μάρτυρες, εκτός των άλλων από το ιερέα Johannes Lepsius, που παρουσίασε επιστολές, τηλεγραφήματα και τηλεγραφήματα στα προξενεία και στον πρεσβευτή, δεν θα είχε πληροφορηθεί η παγκόσμια κοινή γνώμη για τη γενοκτονία.
Στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα αρμενικοί σύνδεσμοι με οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχουν αξιώσει με αίτηση από τη γερμανική βουλή, να πιστοποιήσει τη γενοκτονία σε βάρος των Αρμενίων διαμέσου της τουρκικής κρατικής κυβέρνησης τα έτη μεταξύ 1915 ως 1917 καθώς επίσης να καλέσουν την τουρκική κυβέρνηση και το Κοινοβούλιο, να αναγνωρίσει αυτά τα ιστορικά γεγονότα. Στην Γερμανία και στην εξορία ζώντες Τούρκοι διανοούμενοι βλέπουν την επίσημη επιμνημόσυνη και αναμνηστική Πολιτική της Γερμανίας επίσης ως οδοδείκτη για ανάλογη επικοινωνία με την ιστορία στην Τουρκία.
Από τις θλιβερότερες ημέρες των μειονοτήτων και των Ελλήνων στην οθωμανική Αυτοκρατορία Η 14η Σεπτεμβρίου είναι για εμάς τους Έλληνες, η επέτειος της καταστροφής της Μ. Ασίας-Ανατολικής Θράκης. Έχει ανακηρυχθεί ημέρα περισυλλογής και μνήμης των αξέχαστων πατρίδων και των θυμάτων της Μικρασιατικής τραγωδίας 1914-1924. 19η Μαϊου 1919 είναι ημέρα σημαδιακή για τον ποντιακό Ελληνισμό και θεωρείται ως Απαρχή της μεγάλης γενοκτονίας των Ποντίων που ακολούθησε.
0 Κεμάλ Ατατούρκ ορίστηκε επιθεωρητής του στρατού και μετατέθηκε στις ανατολικές επαρχίες της Ανατολίας και εκεί έπρεπε να αναλάβει κατ΄ εντολή των συμμάχων την επίβλεψη και παρακολούθηση του εξαγριωμένου στρατού και να τον εμποδίσει σε παρεκτροπές εναντίον μη τουρκικών πληθυσμών. Ακόμα δεν έφτασε τα μέσα Μαϊου του 1919 στην Ανατολία εφοδιάστηκε με εκτενή πληρεξουσιότητες , όταν αυτός άρχισε, να οργανώνει τον αμυντικό αγώνα. Πρότεινε στους αξιωματικούς, που οι μονάδες τους ήδη βρισκότανε σε εκτενή εξαχρείωση, να προετοιμάσουν τον ανταρτικό αγώνα ως μοναδική δυνατή μορφή του αγώνα, vgl. Richter, S.54.
Η 24η Απριλίου είναι η θλιβερότερη και η πιο μαύρη ημέρα, των Αρμενίων και καθιερώθηκε για τον αρμενικό λαό σε όλον τον κόσμο ως επιμνημόσυνη ημέρα των θυμάτων, που υπέστη στην ιστορία του και στην αρχική του Πατρίδα στο ανατολικό μέρος της σημερινής Τουρκίας. ΄0πως είναι γνωστό στο Έριβαν της Αρμενίας ανεγέρθηκε μνημείο μνήμης και επεκτάθηκε σε ένα διεθνές Μουσείο, που έχει στόχο να αγωνιστεί εναντίον της λήθης, την επιμνημόσυνη ημέρα της γενοκτονίας του ενάμισι εκατομμυρίου Αρμενίων, καθώς επίσης και εναντίον κάθε γενοκτονίας που λαμβάνει ακόμα και σήμερα χώρα.
Το Μνημείο του ολοκαυτώματος του Έριβαν υποχρεώνει κυνηγημένες μειονότητες να σκεφθούν τη δική τους ιστορία του πόνου και της καταστροφής, και έτσι 24 Απριλίου είναι ημέρα ανάμνησης των Αρμενίων, την 5 Μαϊου συγκεντρώνονται οι Εβραίοι, και την 19. Μαϊου πηγαίνουν οι Έλληνες και κατ΄ αυτόν τον τρόπο μεταβάλλεται το Μνημείο του Ολοκαυτώματος σε διεθνή τόπο ενθύμησης , που δεν είναι μόνο για τον Αρμενικό λαό μεγάλης σημασίας, αλλά και για άλλους λαούς που ακόμα δεν δικαιώθηκαν από την πλατειά διεθνή κοινωνία. Η διεξαγωγή του πολέμου, ήτανε ένας σπουδαίος και από τους σημαντικούς παράγοντες στην ζωή του ισλαμικού κόσμου. Πολλές στροφές του κορανίου θέτουν στους πιστούς την υποχρέωση να αγωνίζονται για τη θρησκεία. Η συμμετοχή σε έναν θεϊκό δίκαιο αγώνα (dschihad) αμείβεται σύμφωνα με το κοράνιο με τον παράδεισο.
΄0πως αναφέρεται στο βιβλίο του Χόρτον « Είκοσι αιώνες μετά Χριστό, ένας μικρός και οπισθοδρομικός λαός σαν τους Τούρκους μπόρεσε να διαπράξει τέτοια εγκλήματα κατά του πολιτισμού και της προόδου της ανθρωπότητας, θα έπρεπε να υποχρεώσει κάθε σκεπτόμενο λαό να σταθεί και να σκεφθεί, διότι αυτά τα εγκλήματα διεπράχθησαν χωρίς καμία αντίσταση εκ μέρους οιουδήποτε χριστιανικού έθνους και ότι η τελευταία φρικώδης σκηνή στη Σμύρνη που παίχτηκε σε απόσταση λίγων μόλις μέτρων από τον συμμαχικό και τον αμερικανικό στόλο…, αν και ξέραμε καλά πως η Αμερική ήταν η μόνη ελπίδα τους, όχι μόνο κωφεύσαμε στις απελπισμένες κραυγές των χριστιανών πού πέθαιναν , αλλά και σήμερα ακόμα, για να επιτύχουμε οικονομικά οφέλη, τείνουμε ολοένα και πιο πολύ να αθωώσουμε τους Τούρκους και να παραβλέπουμε τα εγκλήματά τους». Πρόλογος του James W. Gerard στο βιβλίο του Georg Horton.
Η μάστιγα της Ασίας, Αθήνα (Εστία) 1993. 0ι μεγάλες δυνάμεις, από τους οποίους οι Αρμένιοι, Έλληνες και άλλες μειονότητες είχαν ελπίσει σε μία τελεσφόρηση και δραστική προστασία, αποδείχθηκαν από την αρχή ως το τέλος μόνο ως απραγματοποίητες εικασίες και ως απατηλές απειλές εναντίον των Τούρκων, χωρίς αποτέλεσμα. Ήδη το 1918 στην Κωνσταντινούπολη η πλειοψηφία των κοινοβουλευτικών ήτανε οπαδοί του κόμματος ITTIHAD καθώς επίσης και η συνολική Αστυνομία και μοιραρχία.
Ακόμα και σήμερα όμως οι Τούρκοι καταπατούν βάναυσα το σεβασμό των διεθνών συνθηκών και του Διεθνούς Δικαίου και συνεχίζουν τις τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο και την αύξηση των πιθανοτήτων μιας στρατιωτικής σύρραξης. Ακόμα και σήμερα στην ίδια τους τη χώρα παραβιάζουν βάναυσα τα ανθρώπινα δικαιώματα και φυλακίζουν τους Κούρδους, απαγορεύουν τη γλώσσα τους και εκτοπίζουν τον άμαχο πληθυσμό καταστρέφοντας τα χωριά τους. Aκόμη και σήμερα οι τούρκοι χαρακτηρίζουν και καταπολεμούν τους κούρδους ως τρομοκράτες ακόμα και στα ίδια τα χωριά τους και πόλεις, πού εκεί αποτελούν κατά 90% του πληθυσμού.
Ακόμα και σήμερα οι τούρκοι με τη βοήθεια των Aγγλων και των Αμερικανών ονειρεύονται την κατάκτηση και κατοχή των πετρελαιοπηγών του Βορείου Ιράκ. Ακόμα και σήμερα οι τούρκοι με το Νέο Μοντέλο του Νάτο, που χαρακτηρίζει ως απειλή την τρομοκρατία, την οργανωμένη εγκληματικότητα, την διακοπή προμήθειας πρώτων υλών και τα μη ελεγχόμενα ρεύματα των προσφύγων, προσπαθεί με την υποστήριξη της Αμερικής εναντίον του Αφγανιστάν και αλλού, να αποκτήσει κατοχικά δικαιώματα, στο Ιράκ, στην Κύπρο, στο Αιγαίο και στη Θράκη. Η Ελλάδα μέσα ή έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση απειλείται κάθε στιγμή από την Τουρκία και από τις δεσμεύσεις της ΕΕ απέναντι της Τουρκίας για τον σχηματισμό της δικής της δύναμης, που για την Ελλάδα είναι θανάσιμη η εξωτερική της πολιτική και οι Μεγάλες Δυνάμεις δεν μπορούν και δεν επιδιώκουν να προσφέρουν καμιά ευνοϊκή συμπαράσταση. 0ι εγγυήσεις και των Αμερικάνων και των Aγγλων δεν μας σώζουν από την καταστροφή, αν αναλύσουμε τα παραδείγματα δράσης και ανθρώπινης συμπεριφοράς και από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και την μικρασιατική καταστροφή και τα γεγονότα στην Κύπρο.
0ι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου με τη συμφωνία της Λοζάννης του 1923 έπρεπε να αποκτήσουν αυτοδιοίκηση και σεβασμό των δικαιωμάτων τους. Τίποτε από αυτά δεν πραγματοποιήθηκε . Παρ΄ όλα που περάσανε 80 και πλέον χρόνια μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λοζάννης δυστυχώς δεν επιβεβαιώθηκε έκτοτε, και ακόμα απόλυτα, η τότε ευχή του Βενιζέλου, ότι, δηλαδή, μπορούμε με εμπιστοσύνη πλέον η Ελλάδα ν΄ ατενίζει το μέλλον, αλλά δυστυχώς και ακόμα και με την σημερινή επαναπροσέγγιση στις σχέσεις της μεταξύ των Ελλάδας και της Τουρκίας και με την προοπτική της Τουρκίας στην ΕΕ δεν έχουν ακόμα αποδώσει καρπούς οι ελπίδες μας, ώστε να φέρουν θετικά και παραγωγικά αποτελέσματα για την Ελληνοτουρκική συνεργασία με μία γειτονική αμοιβαία εμπιστοσύνη και αλληλοκατανόηση και με την λύση των προβλημάτων που πρέπει να βασίζονται στον ανθρωπισμό και να μην παραβιάζουν το διεθνές δίκαιο. Και πώς μπορούσε όμως να συμβεί αυτό, όταν η Τουρκία ουσιαστικά δε δέχθηκε ουδέποτε το Status quo στο Αιγαίο, αλλά και στη Θράκη και μονίμως σχεδιάζει και απεργάζεται την ανατροπή τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα δεν είναι μόνο η Ίμβρος και η Τένεδος, που η Τουρκία προχώρησε στον εξοστρακισμό του ελληνικού πληθυσμού.
Δεν είναι τα εγκλήματα μόνο στην Κωνσταντινούπολη με τα Σεπτεμβριανά ή η Κύπρος με την εισβολή, κατοχή και τη διχοτόμησή της και με την ανοχή των μεγάλων δυνάμεων και της διεθνούς κοινωνίας. Είναι ακόμη και τα προκλητικά γεγονότα του 1976 με την έξοδο του « Χώρα» , είναι εκείνα του Μαρτίου του 1987 καθώς επίσης και οι συνεχείς επί 25 χρόνια προκλητικές παραβιάσεις του εναερίου χώρου και τα τελευταία γεγονότα των βραχονησίδων Ίμια. Το 1923 ζούσαν στην Κωνσταντινούπολη πάνω από 3ΟΟ.ΟΟΟ Έλληνες, σήμερα διαμένουν μόνο 5.ΟΟΟ υπό καθεστώς τρόμου και χωρίς καμιά προοπτική εξέλιξης.
0ι Τούρκοι εφάρμοσαν συστηματικά σχέδιο εξόντωσης των πληθυσμών στη Μ. Ασία, την Κωνσταντινούπολη, την Ίμβρο και την Τένεδο και σήμερα στην Κύπρο και στο Κουρδιστάν. Για όλα αυτά και οι σύμμαχοί μας και ακόμα και η Διεθνής Κοινότητα δεν αντέδρασαν και δεν αντιστάθηκαν. Η Ελλάδα βρέθηκε ηττημένη στο τέλος του πρώτου παγκόσμιου πόλεμου και για την πραγματοποίηση του παντουρκισμού και της τουρκικής ομοιογένειας έπρεπε να υποχρεωθεί να αποσύρει τον ελληνικό πληθυσμό από την Μ. Ασία και τον Πόντο καθώς επίσης και από την Ανατολική Θράκη. Ακόμα όμως και τη Βόρεια Ήπειρο με πλειοψηφία ελληνικό πληθυσμό δόθηκε στην Αλβανία και δεν κατορθώθηκε να δοθεί στην Ελλάδα.
Η ιστορία μας όμως και η γεωγραφική μας θέση στο ανατολικό Αιγαίο επιβάλλουν ασφαλώς την ειρηνική συνύπαρξη και αλληλεγγύη των δύο λαών. Η προσπάθειά μας πρέπει να στραφεί εντατικότερα στις κοινωνίες της ευρωπαϊκής Ένωσης και της Διεθνούς Κοινωνίας για να διαπεράσει η αναγνώριση των διεθνών κανόνων και του Διεθνούς Δικαίου σε όλες μας τις διαφορές με τους γείτονες. Ασφαλώς ευχή μας είναι σιγά, σιγά να υποχωρήσει η αμοιβαία καχυποψία Ελλάδος / Τουρκίας και πρέπει σιγά, σιγά να αποδώσουν οι καρποί της δημοκρατικής και κοινωνικής ανταπόκρισης για χάρη της ειρηνικής συμβίωσης και ασφαλώς πάνω από όλα, όπως αναφέραμε και της αποδοχής από όλους καθώς επίσης και από τους γείτονες μας των διεθνών κανόνων του παιχνιδιού και της διεθνούς κοινωνίας
Βέβαια δεν πρέπει να επαναληφθεί η εποχή του 1878, 1895 και μετέπειτα, όταν ζητούσαν οι διαφορετικές μειονότητες, ελευθερίες και αυτονομία και οι μεγάλες δυνάμεις προτίμησαν πρώτα να καθησυχάσουν τους φίλους 0θωμανούς, ώστε να επανέλθει η γαλήνη στον τόπο και μετέπειτα να λύσουν τα προβλήματα των μειονοτήτων… Γνωρίζουμε όμως τα αποτελέσματα της αναξιοπιστίας, της απραξίας και βουβαμάρας των μεγάλων δυνάμεων, όταν στο Κογκρέσο του Βερολίνου το 1878, αποφασίστηκε να δοθεί στους Αρμενίους Αυτονομία, που όμως δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, λόγω των δικών τους συμφερόντων και με αυτήν την συνεχή απραξία 1885, 1894-95, 1897, 1911, 1914, και μετέπειτα, μαζί με την παθητικότητα και ολοφάνερη προδοσία των Μεγάλων Δυνάμεων, που είχαμε και εμείς όλες τις τραγικές ιστορικές συνέπειες. 0ι Τούρκοι αν και εμποδίστηκαν και δεν κατόρθωσαν την ομοιογένεια και τον παν-τουρκισμό από τη Θράκη ως τα Μέσα της Ασίας, μολαταύτα με την στάση των συμμάχων και την εκδίωξη των χριστιανών από τις εστίες τους, επέβαλαν με τη βία ένα μέρος των στόχων τους.
Κατά τις μαρτυρίες των Μικρασιατών γονιών μου ήδη από τα παράλια της Προύσας ,Προύσα ( Γιαλί Τσιφλίκι) και ο πατέρας μου από το Μιχαλίτσι, έγιναν αυθόρμητες εκδιώξεις με συμβουλή των γερμανών του ελληνικού πληθυσμού προς το εσωτερικό της χώρας, όπου κατέφευγαν στα βουνά τα έτη 1911, 1912, 1914, όπου οι Τούρκοι τους έκαναν κάθε φορά πλιάτσικο των περιουσιών τους, και από εκεί ακόμα θυμότανε οι πρόσφυγες το τραγούδι: «Δευτέρα, Τρίτη στο βουνό, Τετάρτη μες΄ τη Τρίλια, Παρασκευή ξημερώματα βρεθήκαμε στην Πατρίδα. Βρίσκουμε τις πόρτες ανοιχτές και τα σκυλιά δεμένα και τα μπαούλα ανοιχτά στις σκάλες πεταμένα». Μετά από αυτά ο παππούς μου με την οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Προύσα και όταν έγινε η ανακωχή το 1918-1919 γυρίσανε στο Γιαλί Τσιφλίκι, στα παράλια της Προύσας και τα βρήκανε όλα να είναι αποτεφρωμένα.
Πολύ φοβούμαι μήπως συμβεί σε βάρος μας πάλι κάτι τέτοιο και με την ελληνική συναίνεση στην μη ανάμιξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε φιλονικίες μεταξύ μελών του ΝΑΤΟ, δηλαδή στην Κύπρο, στο Αιγαίο και στη Θράκη και την ελληνική συναίνεση για παραχώρηση στην Τουρκία να συναποφασίζει για αποστολή της Ευρωπαϊκής δύναμης σε δράσεις στην εγγύς Ανατολή, στην περιοχή του Καυκάσου, αλλά επίσης και στην Νότια Βαλκανική, διότι θα πρέπει πρώτα οι Ευρωπαίοι να έλθουν σε συμφωνία με την Αγκυρα.
0ι ασφυκτικές δυσκολίες αρχίζουν καταστροφικά και με το Κυπριακό και την εισβολή και κατοχή και με τα άλλα τεχνικά δημιουργούμενα προβλήματα, αν δεν δράσουμε προτού ακόμα εισέλθει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Γνωρίζουμε, ότι οι 0θωμανοί είχαν μετατρέψει τις ευνοϊκές συμφωνίες για τις μειονότητες του 1878, που αναπτύχθηκαν με την σύμπραξη των συμμάχων σε βάρος των μειονοτήτων Σήμερα η Τουρκία προσπαθεί να μετατρέψει στο πρόγραμμα της εισδοχής στην ΕΕ, ό,τι μέχρι τώρα είχαν όλοι οι εταίροι μας αποδεχθεί για τη λύση του Κυπριακού Το ίδιο δεν έγινε όμως και με την συμφωνία των Σεβρών και με την συγκατάθεση των συμμάχων, αρχικά να καταλάβουμε την Ανατολική Θράκη και να αποβιβαστούμε στη Σμύρνη; Για όλα όμως αυτά οι σύμμαχοι μας πρόδωσαν. Σε αυτά τα κριτήρια ανήκει και η συνεργασία της Aγκυρας για τη λύση του Κυπριακού στη βάση των αποφάσεων των Ηνωμένων Εθνών και την απόσυρση των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής. Πότε όμως;
Με την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και την επικράτηση και άνοδο των Νεότουρκων στην εξουσία το 19Ο8, αποφασίζεται από την τριάδα Ενβέρ, Ταλάατ και Τζεμάλ στη Θεσσαλονίκη ένα απάνθρωπο σχέδιο εξοντώσεως των χριστιανών της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Το κίνημα των Νεότουρκων, το 19Ο8 αποτελεί την αντεπανάσταση των Τούρκων ενάντια στα προοδευτικά κινήματα. Οι Νεότουρκοι αρνιούνται πως υπάρχει εθνικό ζήτημα στην Τουρκία και επιλέγουν την πολιτική της βίαιης αφομοίωσης πληθυσμών. Εκτός των Τούρκων, όλα τα άλλα στοιχεία να εξοντωθούν, άσχετα σε ποια θρησκεία ή πίστη ανήκουν., είναι επιταγή των Νεότουρκων. Μετά την ανατροπή του Αβδούλ Χαμίτ ένα πράγμα έχουν οι Τούρκοι κατά νου από τότε και με το σύνθημα « Η Τουρκία στους Τούρκους».
0ι Νεότουρκοι βάζουν σε εφαρμογή τα σχέδιά τους. Με αυτόν τον τρόπο θέλησαν να εξαφανίσουν τις αναπτυσσόμενες αυτονομιστικές τάσεις πρώτα από τους Αρμενίους και τους Έλληνες του Πόντου και της Ιωνίας και έπειτα από τους Κούρδους. Μεταξύ των ετών 1915-1922 στο έδαφος της τουρκικής κυριαρχίας έλαβε χώρα διαμέσου της γενοκτονίας και εκδίωξης σε βάρος του αρμενικού, του ασσυριακού και ελληνικού λαού τέτοιες βαρβαρότητες, ώστε να καταντήσουν αυτοί οι λαοί σε ασήμαντες μειονότητες. ΄0πως στο παρελθόν επιθυμούν και πάλι σήμερα να αποδεκατίσουν τον κουρδικό λαό με τις ίδιες μεθοδεύσεις, γιατί απαιτεί τα δικαιώματά του και τις ελευθερίες.
0 Dschemal Achmed 1872-1922 με την Ελληνίδα μητέρα δολοφονήθηκε στις 22. Ιουλίου στην Τιφλίδα, πρωτεύουσα της Γεωργίας από τους Αρμενίους Bedros Der Bohossian και Artaches Kevorkian, επίσης από μέλη της οργάνωσης των εκτελεστών. Επίσης και ο τελευταίος μεγάλος της εξόντωσης των Αρμενίων Mehmed Nazim, δολοφονήθηκε στις 26.Αυγούστου 1926 από τον Κεμάλ Ατατούρκ, μαζί με τους άλλους Νεότουρκους Mehmed Dchavid, Kara Kemal und Ismail Dschambolai, διότι προσπάθησαν να δολοφονήσουν τον Ατατούρκ.. Τέλος της παρέμβασης, βλέπε : Wolfgang Gusτ: Der Völkermord an den Armeniern, München, Wien 1993.? 0 μεγάλος εχθρός του χριστιανισμού, ο μουσουλμανικός εξαπλώθηκε αποκλειστικά με το σπαθί και τη βία.
Οι Τούρκοι διατήρησαν τις θηριώδεις παραδόσεις και διέπρεψαν σε βιαιότητες που όμοιές τους δεν διέπραξε ποτέ καμιά από τις φυλές που Exkurs/παρέμβασης: Την τριανδρία των Νεότουρκων την αποτελούσαν: Ο ανθυπολοχαγός-Leutnant και Υπουργός πολέμου-Kriegsminister Ismail Enver, ο λοχαγός-Hauptmann και Υπουργός Ναυτικού-Marinenminister και διοικητής στρατού στη Συρία: Ahmed Dschemal και ο Υπουργός και αργότερα Μεγαλοβεζίρης Mehmed Talaat. Ο Dschemal είχε μία Ελληνίδα μητέρα και ήτανε Γαλλόφιλος. Ο Talaat ήτανε βουλγαρικής καταγωγής και ο Enver σέρβο-αλβανικής καταγωγής και γερμανόφιλος. Και οι τρεις προερχότανε από φτωχές οικογενειακές συνθήκες. Ο Mehmet Ταλάατ Pascha , 1874-1921, δολοφονήθηκε από τον Αρμένιο εκδικητή Soromon Tehlerjan στο Βερολίνo στις 15. Μαρτίου 1921.
Για να εμποδιστεί στην ποινική διαδικασία της γενοκτονίας η αναλυτική εξέταση των μοτίβων της πράξης , επενέβησαν το υπουργείο της δικαιοσύνης της Πρωσίας καθώς επίσης η υπηρεσία του γερμανικού υπουργείου εξωτερικών στη διαδικασία. Έπρεπε μόνο να εξεταστούν ατομικές ψυχολογικές και ιατρικές απόψεις.
Έτσι με αυτό τον τρόπο ο δράστης εξαιτίας ακαταλόγιστης ικανότητας αθωώθηκε και γρήγορα απελάθηκε από την χώρα. ΄0ταν o Ταλάατ κηδεύτηκε στο ισλαμικό Νεκροταφείο του Βερολίνου έφθασε από το Γερμανικό Υπουργείο Εξωτερικών της Δημοκρατικής Δημοκρατίας της Βαϊμάρης ένα στεφάνι με το αφιέρωμα: «Για έναν Μεγάλο πολιτικό άνδρα και πιστό Φίλο». Μετά από αυτόν ο Ενβέρ Pascha 1881-1922, δολοφονήθηκε το 1922 στο Τουρκεστάν και ο Τζεμάλ Cemal συντάχθηκαν κάτω από τη σημαία του προφήτη στους παλιούς ή τους νεότερους καιρούς….
Από το 1822 – 19Ο4 οι Τούρκοι έσφαξαν 328.477 χριστιανούς¨». σ.31. Georg Horton. Από ιστορικής άποψης, πρέπει να αναφέρουμε, ότι « Η 24. ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1915 « η νεοτουρκική κυβέρνηση έθεσε σε εφαρμογή ένα σχέδιο εξόντωσης των Αρμενίων με συλλήψεις, εξορίες, δολοφονίες διανοουμένων και πολιτικών, όπου στην προγραμματισμένη ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ έπεσαν 1.5ΟΟ.ΟΟΟ εκ. θύματα Αρμενίων. Επίσης προ πολλού συμπληρώθηκαν πάνω από 1ΟΟ χρόνια της ημέρας των φρικιαστικών σφαγών των Αρμενίων από τους Τούρκους τα έτη 1894 – 1896, όπου σφαγιάσθηκαν 3ΟΟ.ΟΟΟ χιλ. Αρμένιοι.
Συνεχίζεται …
