Η Μεγάλη Ελλάδα στην σημερινή Καλαβρία της Νοτίου Ιταλίας.

Προλεγόμενα:

΄0πως είναι γνωστό σε όλες τις χώρες στις ακτές της Δυτικής Μεσογείου ήτανε διάσπαρτες ελληνικές πόλεις. Σε αυτές τις ακτές ιδρύθηκαν και άκμασαν αμέτρητες ελληνικές πόλεις ανεξάρτητες και κυρίαρχες, τα εδάφη των οποίων δεν είχανε μεγάλη έκταση στην ενδοχώρα, αλλά και τις περισσότερες φορές δεν συνόρευαν με άλλες ελληνικές αποικίες. 0ι Έλληνες που ήρθαν στις ακτές της Δυτικής Ευρώπης δεν χαρακτηριζότανε για επιδίωξη της εδαφικής κυριαρχίας, αλλά μάλλον μια κυριαρχία στους θαλάσσιους δρόμους και ήτανε διάσπαρτη σε αμέτρητα σημεία πλησίον της στερεάς.

Από τις μητροπολιτικές πόλεις έφεραν οι άποικοι μία ουσιώδη εμπειρία μίας τακτοποιημένης Πολιτείας, Αλφάβητο, Νομοθεσία, κανονισμοί Διοίκησης και πολιτιστική υπεροχή απέναντι στους εντόπιους πληθυσμούς. Αν και υπήρχαν διαφορές των ελληνικών κρατιδίων, οι μεταξύ των πόλεμοι ήτανε κατά κύριο λόγο για τη διεκδίκηση της ηγεμονίας των αποικιών ή προς εξασφάλιση αμεσότερης επιρροής των μητροπολιτικών πόλεων επί των αποικιών και κατά δεύτερο λόγο οι σχέσεις μεταξύ των ελληνικών μητροπόλεων και αποικιών, δεν ήτανε σχέσεις κυριότητας και υποταγής, αλλά σχέσεις οργανικές, φυλετικές, εθνικές, θρησκευτικές και οικονομικές.

Κατά κακή τύχη όμως οι Έλληνες της Μεγάλης Ελλάδας πήραν μαζί τους όχι μόνο την πολιτιστική υπεροχή της Μητρόπολης, παρά επίσης και τις μοιραίες πλάνες, και σφάλματά της, διότι σύντομα η μία αυτόνομη πόλη καταπολεμούσε την άλλη και διαμάχες με τρίτους και τους Καρχηδονίους και τους Ρωμαίους.Ποτέ πρωτύτερα και πουθενά οι Έλληνες δεν έφτασαν τόσο πλησιέστερα στην αυταπάτη μιας αυτοκρατορίας, που για πολύ χρόνο θα μπορούσε να κυριαρχήσει τη Μεσόγειο. Και όμως δώρισαν αυτή την πιθανότητα ευκαιρίας σε άλλους, εξαιτίας των μακροχρόνιων φιλονικιών και αγώνων δύναμης μεταξύ τους.

Από τον 8ο π.Χ. αιώνα άρχισε η πρώτη εποίκιση των Ελλήνων στην Καλαβρία της Νοτίου Ιταλίας. Απ΄ εδώ αναπτύχθηκε το όνομα για την συνολική στε­ρεά, την Σικελία και Ιταλία. Το 663 π.Χ. ο Ζάλευκος από τους Λοκρούς ήτανε ο πρώτος συγγραφέας της πρώτης γραπτής Νομοθεσίας της Ευρώπης.Τον 5ο π.Χ. αιώνα ήτανε όλα τα μέρη στην ακτή ελληνικά. Το 510 π.Χ. ο Κρότων καταστρέφει την Σύβαρη από την αντιζηλία της πόλης των Κροτωνιατών. Από τον 2ο π.Χ. αιώνα είναι η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στην Κάτω Ιταλία. Από τον 5ο μ.Χ. αι­ώνα ως το 1071 είναι η Βυζαντινή κυριαρχία και το 1053 οι Νορμανδοί νικούν τον παπικό και βυζαντινό στρατό.

Σύντομη Ανασκόπηση Ιστορικών χρόνων

757 π. Χ. Ίδρυση της Κύμης στον κόλπο της Νεάπολης, το Ρήγιο στην Καλαβρία, και Zankle (Μεσσίνα) στην Σικελία(Ήτανε η εποχή του 0μήρου, Ησιόδου)

753 π.Χ. η παραμυθένια ίδρυση της Ρώμης.

750 π.Χ. ΄Έλληνες από την Εύβοια εποικούν το νησί Ischia (Πιθυκούσα)

735 π.Χ. Ίδρυση της Νάξου στην Σικελία.

Γύρω στα 734 π.Χ. Έλληνες από την Κόρινθο ιδρύουν τις Συρακούσες ( ακολουθούν στην Σικελία 729 Κατάνη, 690 η Γέλα, 648 η Ιμέρα, 628 Σέλινουντ , 582 π.Χ. ο Ακράγας)

709 π.Χ. Ίδρυση της Σύβαρης και του Κρότωνα στην Κάτω Ιταλία.

706 π.Χ. 0ι Δωριείς από την Σπάρτη ιδρύουν τον Τάραντα.

700- 680 π.Χ. Ίδρυση του Μεταπόντιου και Καυλωνίας στη Νότιο Ιταλία.

Ως τον 6ο π.Χ. αιώνα φοινικική μετανάστευση στη Δυτική Σικελία, Στεσίχορος ( περίπου 640-555 π.Χ. μαέστρος της χορωδίας στη Σικελία, θεωρείται ως ο «λυρικός ΄0μηρος»

510 π.Χ. Καταστροφή και εξαφάνιση της Σύβαρης στην Νότια Ιταλία.

Γύρω στα 500 π.Χ. 0ι πρώτοι «τύραννοι» στις Ελληνικές πόλεις της Σικελίας και Συσπείρωση σε εδαφικές χώρες. Ο Αλκμέον του κρότωνα περίπου 570- 500 π.Χ. Ιατρός και φυσικός φιλόσοφος

480 π.Χ. Νίκη των Ελλήνων κάτω από την αρχηγία του Συρακούσιου Γέλωνα εναντίον των Καρχηδονίων υπό του Αμίλκαρ.

480 π.Χ. Αφετηρία χτισίματος του ναού του Δία στον Ακράγαντα ως ενθύμιο νίκης

474 π.Χ. Νίκη στη ναυμαχία στην Κύμη εναντίον των Ετρούσκων, εξασφάλιση της ελληνικής κυριαρχικής θέσης της θάλασσας.

Από το 470 π.Χ. Ανοικοδόμηση ναών στον Σέλινουντα.

( Ήτανε η εποχή της Σαπφώς, Αλκαίου, Σόλων, Θαλής, Αναξίμανδρος, Αναξιμένης, Πυθαγόρας, Ηρακλείδης, Κλεισθένης στην Αθήνα, )Παρμενίδης, Αισχύλος, Αναξαγόρας,Εμπεδοκλής, Πρωταγόρας, Ζήνων της Ελέας, Περικλής, Ηρόδοτος , Θεοκνής, Αίσωπος, Σοφοκλής, Αλκιβιάδης, Σωκράτης, Δημόκριτος, Θουκυδίδης, Γωργίας, Αντισθένης, Ευκλείδης, κλπ. κλπ.)

1η φωτογραφία: Πύλινη ανάγλυφη αναθηματική πλάκα από τους Επιζεφύριους Λοκρός στην Κάτω Ιταλία, γνωστή ως περιοχή της Μεγάλης Ελλάδας, όπου απεικονίζονται ενθρονισμένοι οι θεοί του Κάτω κό­σμου, Άδης και Περσεφόνη. Η Περσεφόνη κάθεται δίπλα στον σύζυγο Άδη πάνω σε έναν καλλιτεχνικό θρόνο. Και οι δύο κυρίαρχοι του Άδη κρατούν σύμβολα της γονιμότητας, στάχυα και έναν κόκορα. Τέτοιες πλάκες έχουν βρεθεί σε μεγάλο αριθμό και συχνά παριστάνουν θέ­ματα που σχετίζονται με χθόνιες θεότητες, 470 460 π.Χ. Μουσείο Nazionale Reggio di Calabria και έκθεση στην Κολωνία, Απρίλιος 2002

Αναμνήσεις από την Μεγάλη Ελλάδα – Η Νότια Ιταλία από την Μεγάλη Ελλάδα

Κατά την αρχαιότητα ονομαζότανε Καλαβρία η νοτιοανατολική Χερσόνησος της Νοτίου Ιταλίας που κείται μεταξύ του Κόλπου του Τάραντα και της Αδριατικής θάλασσας και που σήμερα φέρει το όνομα Απουλία.

Η χερσόνησος αυτή αποτέλεσε από πολύ νωρίς τμήμα της κατά την αρχαιότητα Μεγάλης Ελλάδας, μεταξύ δε των πολλών αποικιών, τις οποίες περιελάμβανε ήτανε ο Τάρας, το Βρουνδούσιον, η Καλλίπολη, η Ουθία, ο Υδρούς και η Λουπία. Μετά την επικράτηση των Ρωμαίων αποτέλεσε και η Καλαβρία επί μακρύ χρονικό διάστημα τμήμα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Κατά το 535μ.Χ. κατακτήθηκε από τον στρατηγό του Βυζαντίου Βελισσαρίου, αργότερα εκ νέου υπό του Ναρσή και υπήρξε επαρχία του Βυζαντίου μέχρι του 11ου αιώνα, όπου περιήλθε στους Νορμανδούς.

Έκτοτε ακολούθησε τις πολυκύμαντες τύχες της ιταλικής χερσονήσου, περιήλθε κατά καιρούς σε διάφορους ξένους κατακτητές, τέλος ενσωματώθηκε στο ενιαίο ιταλικό κράτος, από του έτους 1861 και αφού είχε από καιρού ήδη μετονομασθεί σε Απουλία. Σε πολλές περιοχές της Απουλίας ( παλιάς Καλαβρίας) συναντώνται πολλοί κάτοικοι ελληνικής καταγωγής, που μέχρι σήμερα διατηρούν παλιότερα ελληνικά ήθη και έθιμα και χρησιμοποιούν στο καθημερινό λεξιλόγιο πλήθος ελληνικών λέξεων. Εγκ. Λεξικόν Ηλίου, Αθήναι, σ. 72 .

Στο ελληνικό Σαλέντο ανήκαν τον 15 αιώνα ακόμα περίπου 20 είκοσι χωριά μεταξύ Lecce και Otranto. Το 1950 είχε ελαττωθεί η γλωσσική περιοχή της ελληνικής γλώσσας και σήμερα μιλούν λιγότερα χωριά ελληνικά, βλέπε : DUMONT RICHTIG WANDERN, Köln 1995.

Η Καλαβρία γνωστή από την Μεγάλη Ελλάδα, που φέρει σήμερα το όνομα η Νοτιοδυτική χερσόνησος της Κάτω ιταλικής στερεάς περιφέρειας και συνορεύει προς τα βόρεια με την περιφέρεια Βασιλικάτα.Στην Βορειοανατολική πλευρά συνορεύει με τον κόλπο του Τάραντα, στα νοτιοδυ­τικά με την Ιονική Θάλασσα και Δυτικά περικλείεται από την Τυρρηνική Θάλασσα. Στα Νότια διαχωρίζεται η Καλαβρία διαμέσου της στενής οδού της Μεσσήνης μόνο μερικά χιλιόμετρα από την Σικελία.

Κατά την αρχαιότητα λεγότανε η σημερινή Καλαβρία Βρεττία ή Βρουττίς, από τους κατοικούντες Βρεττίους . Αποτελεί τμήμα της Μεγάλης Ελλάδας και κυριότεροι αποικίες ήτανε η Σύβαρης, ο Κρότων, οι Επεζεφύριοι Λοκροί, οι Θούριοι και το Ρήγιο, όπου θα τα εξετάσουμε λεπτομερέστερα σε άλλο μας άρθρο. Στη συνέχεια περιήλθαν στους Ρωμαίους, τους Βησιγότθους, στο Βυζάντιο, τα μέσα του 6ου αιώνα, όπου μετονομάσθηκε Καλαβρία, στους Νορμανδούς και τελικά αποτέλεσε τμήμα του ηνωμένου ιταλικού κράτους, αφού προηγουμένως συμμερίσθηκε για μακρύ χρόνο τις τύχες του Βασιλείου της Νεάπολης.

Συνήθως εδώ στην Καλαβρία βρίσκονται τα περισσότερα ελληνόφωνα χωριά και στις περιοχές Pentidáttilo και Asprononte. Εδώ στο Ασπρομόντε σε πέντε χωριά έχει επικρατήσει μία Καλαβρέζικη διάλεκτο με ελληνικές λέξεις και υποθέτουν ότι η γλώσσα αυτή έχει τις ρίζες της στην αρχαία γλώσσα της Μεγάλης Ελλάδας.

Από την ελληνική εποχή και ως βαθιά χρόνια της ρωμαϊκής εποχής και μετά το τέλος της βυζαντινής εποχής, ήταν η ελληνική γλώσσα από τις περισσότερες ομιλούμενες γλώσσες της Νότιας Ιταλίας. Στην περιοχή του Σαλέντο και στην Νότια Καλαβρία η επικρατούσα γλώσσα ως τον 15 αιώνα ήτανε η ελληνική. Στην Bova Marina τον Μάιο υπάρχει Διεθνής διαγωνισμός για ελληνική ποίηση και λογοτεχνία, επίσης στην Bovesia, ελληνικά Βούα το καλοκαίρι, στην Paleariza, Φε­στιβάλ του ελληνικού πολιτισμού και τραγουδιού με κέντρο βάρους Bova, Sagre κλπ.

Στο ακρωτήριο της Καλαβρίας κατάφερε να επιζήσει ο ελληνικός πολιτισμός επίσης και μετά από χίλια χρόνια μετά την κυριαρχία των Βυζαντινών.

Μερικά ελληνόφωνα χωριά, που ακόμα και οι επιγραφές δρόμων φέρουν δύο γλώσσες είναι: Roghudi, Chorio di Roghudi, Roccaforte del Greco, Condofuri, Galliciano, Bova,Gerace, Ressegiata delle Bombarde, Largo delle Tre Chiese, όπου οι ηλικιω­μένοι κάτοικοι μιλούν ακόμα γκρεκάνικο ελληνικά και λόγω της απομόνωσης των χωριών τους κρατούν με τραγούδια και χορούς ζωηρή την ελληνική παρά­δοση, που τώρα η ελληνική γλώσσα είναι των γιορτών και της ποίησης, ακόμα και για τους νέους που ανακάλυψαν την πολιτιστική τους παράδοση, που πρέπει μα κάθε δυνατότητα να προωθηθεί, αντί να εξαφανιστεί με την πάροδο του χρόνου.

Η πρωτεύουσα της περιφέρειας είναι Catanzaro με εκατό χιλιάδες κατοίκους και βρίσκεται στο κέντρο της περιφέρειας, είναι η έδρα του επισκόπου και υπάρχουν για περιήγηση και επίσκεψη ωραίες εκκλησίες και η Μητρόπολη. Ως περιφερειακή πρωτεύουσα όμως της Καλαβρίας χαρακτη­ρίζεται η βορειότερη εβρισκόμενη πόλη Cosenza με 87.000 κατοίκους και καλή διατηρούμενη ωραία αρχαία πόλη σε στιλ μπαρόκ, με πολλές εκκλη­σίες, πλατείες και ένα μεγάλο καστέλι, ασφαλώς και υπέροχα εστιατόρια και μπαρ.

Στα στενά της Μεσσήνης κείται όμως η μυστική πρωτεύουσα της Καλαβρίας το Ρήγιο, που ιδρύθηκε από τους Έλληνες Χαλκιδείς το 743 π.Χ. και ατενίζει η ένδοξη πόλη με ένα μακρινό και ζωηρό παρελθόν, που βρίσκεται εδώ στο Ρήγιο ότι μοντέρνο και αρχαίο υπάρχει.

Μία κοπέλα προσφέρει σε μία ενθρονισμένη Περσεφόνη; – μία σφαίρα ως σύμβολο του αποχαιρετισμού από την παιδική ηλικία προ του γάμου της

0ι παραλίες Lungomare Matteotti, Gabriele D΄ Annunzio χαρακτηρίζονται από τις ωραιότερες χιλιομετρικές αποστάσεις της Ιταλίας.

Για τους παραθεριστές και κολυμβητές συνιστώνται ιδιαίτερα ως ωραίες και μαγευτικές οι περιοχές στην ανατολική ακτή από την Σύβαρη ως τη κατώτερη δυτική μύτη μποτίνι τη γνωστή περιοχή Reggio di Calabria. Οι πανέμορφες ακτές που εκτείνονται με σχεδόν 800 χιλιόμετρα, που αυτές οι ακτές κατέχουν δύο θάλασσες τα δε όμορφα χωριά τους προσφέρο­νται επίσης και στην αιχμή του καλοκαιριού που δεν είναι υπερφορτωμένα τοπία.

Πολλοί μάλιστα τόποι και χωριά αυτής της περιοχής έχουν ιδρυθεί από Έλληνες εποίκους μπροστά από 2600 χρόνια, ή έχουν ιδρυθεί τον 18ο αιώνα έτσι που η περιφέρεια και σήμερα ακόμα μπορεί να εκπλήξει τους επισκέπτες με την ελληνική όσφρηση. Επίσης και η Δυτική ακτή στην Τυρρηνική θάλασσα προ­σφέρει ομορφιές στις ακτές και στις διακοπές για κολύμβηση και ανάπαυση.

0ι φίλοι της φύσης έχουν τη δυνατότητα να επισκε­φθούν επίσης και ωραία εθνικά πάρκα, που μέχρι σήμερα μπορεί να ζήσει κανείς σπάνια είδη φυτών και ζώων που απειλούνται από την εξαφάνιση. Για μια επίσκεψη στο πάρκο Parco Nazionale della Calabria αξίζει ο κόπος.

Η Καλαβρία έχει έκταση: 15.080 χλμ2
Κατοίκους: 2.000.000
Πρωτεύουσα: Catanzaro
Επαρχίες: Catanzaro,Cosenza, Crotone, όπου έδρασε ο Πυθαγόρας, Reggio di Calabria, Vibo Valentia
Η βόρειο-ανατολική Καλαβρία και οι περιοχές της Di Creca και το Alto Ionio,

Cosentino, η πόλη Rossano, που χαρακτηρίζεται ως η Ραβέννα του Νότου, που την μεγαλύτερη άνθισή της η πόλη την έζησε κατά την διάρκεια των Βυζαντινών μεταξύ 540-1059 μετά Χριστών. Συμπεριλαμβανομένης και της Sybaris βρίσκονται ολότελα ως σύμβολο της ελληνικής εποίκησης και της πολιτιστικής κληρονομιάς. Και εδώ ακόμα βρίσκονται ενδιαφέρουσες περιοχές με πολλαπλές ανασκαφές αρχαιολογικών τοπίων, όμορφα τοπία και φύση και τα ελληνικά και αλβανόφωνα χωριά.

Γύρω στο Νότιο ακρωτήρι της Καλαβρίας στο ταξίδι κατά μήκος της Νότιο-ιταλικής παραλιακής γραμμής της ιταλικής στερεάς προσφέρεται κάτι τι , χαρακτηριστικό, όπως γειτονιές από ψαροταβέρνες στην περιοχή Scilla, φανταστικά έγχρωμα ηλιοβασιλέματα στην περιοχή Costa Viola, μοντερνισμός και αρχαιότητες στο Ρήγιο και ελληνικά Χωριά στο άγριο Aspromonte, μια ακτή με γιασεμιά καθώς επίσης και ελληνικά και βυζαντινά ίχνη στους Λοκρούς και στο Gerace.

Η απαγωγή της Περσεφόνης. 0 νεαρός απαγωγέας αρπάζει την θεά, που κρατάει στο δεξί της χέρι έναν κόκορα.

Λοκροί και επιζεφύριοι στην Καλαβρία

Στην μικρή έκθεση στο Ρωμαϊκό-Γερμανικό Μουσείο της Κολωνίας ως το τέλος του Απριλίου τους 2002 παρουσιάστηκαν οι Λοκροί και Επιζεφύριοι, που έτσι ονόμασαν οι έποικοι την πόλη τους από τις περιοχές των πατρίδων τους. Στις ακτές της Καλαβρίας στο Ιούνιο, βόρεια από το ακρωτήριο Μπρουτζάνο, το αρχαίο Ζεφύριο, οι Λοκροί ίδρυσαν μια ομώνυμη πόλη που πήρε το όνομά της από το ακρωτήριο και έτσι έλαβε το όνομα Επιζεφύριοι Λοκροί.
Η νέα αποικία, κοντά στην Γκέρατσε Μαρίνα, συνο­ρεύει στα βόρεια με τον Κρότωνα και στα νότια με το Ρήγιο. Δεν έχει φυσικό λιμάνι, αλλά οχυρωμένη από το ακρωτήριο Ζεφύριο αποτελεί υποχρεωτικό σταθμό για όσους ταξιδεύουν προς τη Σικελία ή κατευθύνο­νται προς τον πορθμό της Μεσσήνης.

Είναι Αρχαία ελληνική πόλη στην Κάτω Ιτα­λία, η οποία ιδρύθηκε περίπου στα 700 π.Χ. από με­τανάστες που προέρχονταν και από τις δύο Λοκρίδες της Στερεάς Ελλάδας. Η απόγονοί τους επέκτειναν την κυριαρχία τους ως τη δυτική παραλία της Βρεττίας και τώρα με το όνομα Καλαβρία­, όπου έκτισαν την Μέδμα, το Ιππώνιον και το Μέταυρον, έχοντας πλέον κάτω από τον έλεγχό τους τα παράλια της Τυρρηνικής

Κάτω από τους τρεις λόφους της Ακρόπολης των Επιζεφύριων Λοκρών βρισκότανε η προφυλαγμένη με ένα μακρύ τοίχος περιοχή της πόλης . Από το 1889 έχουν βρεθεί πέντε ναοί. Η κυριότερη θεά της πόλης κατά τους θρύλους ήτανε η Περσεφόνη. 0 ιερός τόπος της στο λόφο Μαννέλλα ίσχυε ήδη στην αρχαιότητα ως το «πιο φημισμένο της Αρχαίας Ελλάδας της Νοτίου Ιταλίας.

0ι πιστοί αφιερώνουν στη θεά χίλια δυο αφιερώματα του 1ου ήμισυ του 5ου π.Χ. αιώνα, ιδιαίτερα λεπτά και κομψά ανάγλυφα και ζωγραφισμένα σε πήλινους πίνακες. Αυτά τα λάφυρα κρεμότανε στους τείχους του ιερού τόπου, και του θησαυροφυλακίου και στα δένδρα του ιερού Άδη. Αν ήτανε όλες οι θέσεις πιασμένες έθαφταν οι ιερείς τους πίνακες σε ανοιχτό χώρο της περιοχής του ιερού τόπου. Οι πίνακες έδειχναν σκηνές από τους μύθους γύρω από την Περσεφόνη. Σύμφωνα με τις αρχαίες παραδόσεις είχε απαγάγει ο θεός του κάτω κόσμου Άδης Κόρε, την κόρη της σιτοβολώνας μητρός Δημήτηρ κατά το μάζεμα λουλουδιών από τον κύκλο των συμπαικτριών της.

Από την αναζήτηση της εξαφανισμένης κόρης άφησε η θεά Δημήτηρ να ξεραθεί η γη και οι άνθρωποι να πεθαίνουν από την πείνα. Τότε αποφάσισε ο Ζευς, ότι η κοπέλα θα πρέπει να περνά δύο τρίτα του χρόνου κοντά στην μητέρα της πάνω στη γη, και ένα τρίτο του χρόνου ως θεά του Κάτω κόσμου Περσεφόνη, στο βασίλειο των νεκρών κοντά στον Άδη.

0 ιερός γάμος του Άδη και κόρε-Περσεφόνη, η εξαφάνιση και η επιστροφή της νεαρής γυναίκας γιορταζότανε στους Λοκρός κάθε χρόνο και με πολλές παραλλαγές είναι όλα ζωγραφισμένα πάνω στους πίνακες. 0ι πηλοπλάστες δημιουργούσαν κατ΄ αρχάς ένα μοντέλο, απ΄ όπου κατασκεύαζαν καλούπια και με αυτήν την καύση των καλουπιών μπορούσαν να διαμορφώσουν ένα μεγάλο αριθμό πήλινων πινάκων. Το πιο συνηθισμένο και ουσιώδες θέμα είναι η αρπαγή της Περσεφόνης διαμέσου του Άδη στον Κάτω κόσμο, όπου αυτή η γυναικεία αρπαγή περιέχει πάνω από 400 πίνακες με πολλές παραλλαγές σε σύνθετο και μοντέλο είδους.

0ι πίνακες δημιουργούνταν σε σειρές από φθηνό υλικό για μια μεγάλη πελατεία και κατέχουν μία υψηλή τεχνική θέση. Οι ανώνυμοι καλλιτέχνες ήτανε αριστοτέχνες μοντέλων καλουπιών. 0ι πήλινοι πίνακες από τους Λοκρός, που σώθηκαν πάνω από 6.000 κομμάτια είναι τα μοναδικά ντοκουμέντα της θρησκευτικότητας της καθημερινής ζωής μίας ελληνικής αποικίας της Μεγάλης Ελλάδας στην Κάτω Ιταλία.

Η παραγωγή των πινάκων αρχίζει από τον 6ο π.Χ. αιώνα και η άνθισή της βρίσκεται μεταξύ 490 και 450 π.Χ. Η βασιλεία των δημιουργούμενων λεπτομερειών των πινάκων, από τους οποίους 35 επιλεγμένα παραδείγματα έχουν εκτεθεί για θαυμασμό στο Ρωμαϊκό-Γερμανικό Μουσείο της Κολωνίας και καθρέπτιζαν παραπέρα την επίπλωση και διακόσμηση των οικιών μίας πόλης της Μεγάλης Ελλάδας του 5ου π.Χ. αιώνα