asxetos.gr 15 χρόνια χρηστικό περιεχόμενο
Προλεγόμενα
Είναι μία ψυχική απόλαυση να επισκέπτεσαι μια χώρα και να αισθάνεσαι τόσο γοερά κοντά στην Ελλάδα. Το παράδοξο αυτό συμβαίνει στη Σικελία επισκεπτόμενος τις αρχαίες και ομορφότερες ελληνικές πόλεις και τα αξιοθέατά τους. Μπορεί κάποιος να ζήσει και να συμμετάσχει ως θεατής σε παραστάσεις στα αρχαία θέατρα και να αισθάνεται ότι ζει και βασιλεύει στο αρχαιοελληνικό παρελθόν.
Κατά τη διάρκεια της ελληνικής αποίκησης δημιουργήθηκαν στη Σικελία τα θέατρα, τα περισσότερα σε θεαματικές θέσεις ενδιάμεσα της φύσης. Σήμερα ακόμα μπορεί καθένας μας να θαυμάσει τα θέατρα της Σικελίας, της Ταορμίνας, των Συρακουσών, της Αίγεστας, της Μοργαντίνας, του Τίνδαρι, της Κατάνιας και Ηράκλειας Μίνωας, πού όλα έχουν δημιουργηθεί μεταξύ του 4ου και 6ου π. Χ. αιώνα, επίσης και οι ναοί στην Σικελία ανήκουν στους μεγαλύτερους της αρχαιότητας.
Αυτό όμως ισχύει και συναντούμε επίσης και άλλες επιρροές πολιτισμών όλων των εποχών.
Και στα τρία ταξίδια μου στο γύρο της Σικελίας επισκέφθηκα το Μεγαλείο του αρχαίου ελληνικού θεάτρου της Ταορμίνας, την ιδιαίτερη Πατρίδα του ιστορικού Τιμαίου. Στην περιγραφή μου αυτή του τρίτου γύρου της Σικελίας ξεκίνησα από την Κατάνη, τη δεύτερη μεγάλη πόλη της Σικελίας, εκεί που έδρασε ο Χαρώντας, ένας από τους φημισμένους Έλληνες Νομοθέτες της ελληνικής Αρχαιότητας, αλλά και εδώ γεννήθηκε επίσης και ένας μεγάλος μουσικός o Vincenzo Bellini του 18. αιώνα.
Μια σύντομη ιστορική ανασκόπηση
Οι αρχικοί Έλληνες θαλασσοπόροι ήτανε έμποροί και ταξιδιωτικοί ερευνητές στο ίδιο πρόσωπο, αυτοί βρήκαν θαλάσσιους δρόμους ανίχνευσαν προσεχτικά τη χώρα και μετά τους ακολούθησε η ουσιαστική αποδημία, μετανάστευση. Ο πρώτος Ελληνικός αποικισμός είναι προϊστορικός, ο δε δεύτερος που ασχολούμαι στην παρούσα εργασία μου είναι ιστορικός και γίνεται με την ελεύθερη βούληση των μεταναστών και με πλήρη συναίσθηση του επιδιωκομένου σκοπού.
Το δεύτερο ήμισυ του 8ου π.Χ. αιώνα άρχισαν οι τρεις ιδρύσεις στην μεγάλη πεδιάδα της Κατάνης και στις βόρειες πρόποδες ανατολικά της Αίτνα: κατ΄ αρχάς στην σχετικά ασήμαντη γεωγραφική γλώσσα η Νάξος, κάτω από το Ταυρομένιον-Ταορμίνα – εκεί, όπου για πρώτη φορά ένα πλοίο ανακάλυψε χώρα, όταν από ανατολάς με το ρεύμα γύρω σιγά, σιγά προσεκτικά έπλεαν την Ιταλία, μετά από αυτό έρχονται οι Λεοντίνοι, από την ακτή εννιά ως δέκα χιλιόμετρα προς τα μεσόγεια, στην Νότια άκρη της πεδιάδας και τελευταία η ίδια η Κατάνη, η σημερινή Κατάνια. Σε παρόμοια φάση ιδρύθηκαν τόσο οι Συρακούσες, όσο και η Ζάγκλη και τα Μέγαρα Υβλαία . Αφού ιδρύθηκαν και άλλες ακολούθησε τελευταία η ίδρυση της Γέλας το 688 π.Χ.
Αν και δεν έχουμε στοιχεία για τους πρώτους κατοίκους, και όμως αποτελούνταν οι πρώτες αποικίες κάθε φορά από λίγα νοικοκυριά. Οι γυναίκες ήτανε κατά το μεγαλύτερο μέρος ιθαγενείς, διότι δεν μπορούμε να παραδεχθούμε ότι έφεραν μαζί τους ένα λογικό αριθμό γυναικών από την Ελλάδα.
Κάθε νέα ιδρυόμενη πόλη είχε μία αναγνωρισμένη «Μητρόπολη» που έθετε στη διάθεση της αποστολής έναν αρχηγό που παρελάμβανε τον προγραμματισμό, και όμως δεν ήτανε οι δραστηριότητες με κανένα τρόπο αποκλειστικές , και επίσης από άλλες ελληνικές πόλεις ερχότανε μαζί άνθρωποι τόσο στην νέα αναχώρηση όσο επίσης ερχότανε και αργότερα, αν ήτανε δυνατές νέες στρατολογήσεις. Οι επίσημοι ιδρυτές των τεσσάρων βόρειων αποικιών κατάγονται από την Χαλκίδα της Εύβοιας ,ενώ των Μεγάρων Υβλαίων, και των Συρακουσών από Κορινθίους και της Γέλας, που ιδρύθηκε από μία μικτή ομάδα Ροδίων και Κρητών. .Finley,S. 38f.
Και σε ετούτο το ανιχνευτικό επαναληπτικό ταξίδι μου, την Άνοιξη του 2003 στην Μεγάλη Ελλάδα, ήμουνα πάντα, πολλές φορές άθελα με τις σκέψεις, της αδικαιολόγητης διαμάχης και καταστροφής του πελοποννησιακού πολέμου που μεταφέρθηκε στη Σικελία. Ο πόλεμος μεταξύ των Αθηνών και Συρακουσών δεν είχε αδυνατίσει μόνο τις Σικελιανές πόλεις – κράτη, παρ΄ όλη την μεγαλοπρεπή νίκη, των Συρακουσών στρατιωτικά, παρά επίσης και πολιτικά επέφερε βαθιά σχισμή σε οπαδούς της Αθήνας και σε οπαδούς των Συρακουσών και ουδέτερων πόλεων, έτσι που οι Σικελιανές πόλεις βρέθηκαν απροετοίμαστες και στάθηκαν ξαφνικά απέναντι στον εχθρό χωρίς δύναμη και αλληλέγγυα υποστήριξη. Γνωρίζουμε, ότι ποτέ πρωτύτερα και πουθενά οι Έλληνες δεν έφτασαν πλησιέστερα στην αυταπάτη μιας Αυτοκρατορίας, που για πολύ χρόνο θα μπορούσε να κυριαρχήσει τη Μεσόγειο. Και όμως δώρισαν αυτή τη πιθανότητα ευκαιρίας σε άλλους εξαιτίας των μακροχρόνιων φιλονικιών και αγώνων δύναμης μεταξύ τους.
Η αναβίωση της Τυραννίδας στις Συρακούσες και έχοντες τις παραπάνω εξελίξεις ως αφετηρία, επεκτάθηκε αυτή στις υπόλοιπες ελληνικές πόλεις της Σικελίας και αποδίδεται στα αίτια της εισβολής των Αθηναίων προς το τέλος του πελοποννησιακού πολέμου 415-413 π.Χ. και λίγο αργότερα στην εισβολή των Καρχηδονίων στην Σικελία.
Κατά τη διαδρομή μου με την λεωφορειακή γραμμή προς την πανέμορφη περιοχή της Ταορμίνας,
θαυμάζουμε μακρά και αριστερά το φυσικό περιβαλλοντικό, προστατευόμενο πάρκο της Αίτνας, όπου εκεί βρίσκει κάποιος κρατήρες, αλλά επίσης και δάση, τη γονιμότητα των φυτών, την καλλιέργεια αμπελιών καθώς επίσης κατοικίες ανθρώπων, που προσφέρεται για πολλαπλές δραστηριότητες.
Λίγο μετά την Κατάνη συναντάμε την αρχαία πόλη Άκις, με σκοτεινές ρίζες και μυστηριώδη ιστορία, υπήρξε ένας δραστήριος ελληνικός σταθμός. Μετά τη σφοδρή καταστροφή του 1169 από έναν τραγικό σεισμό, εννιά νέα χωριά γεννήθηκαν και άνθισαν στην ακτή βόρεια από την Κατάνη. Το Aci Castello είναι ο πρώτος οικισμός που συναντάμε στην υψηλή ακτή των Κυκλώπων, όπως αναφέραμε βόρεια της Κατάνης στις πλαγιές της Αίτνας, που εισέρχονται απότομο στο Ιούνιο πέλαγος. Ασφαλώς εδώ το καλοκαίρι θα είναι υπέροχα με τα παραλιακά εστιατόρια και τους χιλιάδες εντόπιους και ξένους τουρίστες, απολαμβάνοντες τα περίφημα θαλασσινά σπετσιαλιτέ με τις πολλαπλές συνθέσεις.
Περίπου 8 χιλιόμετρα σε απόσταση από την Κατάνη βρίσκεται Acireale που αναπτύχθηκε πάνω σε μια ταράτσα παλιάς λάβας. Στο κέντρο του ιστορικού κέντρου μπορεί κάποιος να συναντήσει γνήσια χτίσματα μπαρόκ της περιοχής της Αίτνας καθώς επίσης και έργα τοπικού πολιτισμού και μοντέρνας τέχνης. Τα θερμά λουτρά του Acireale ωφελούν από τους ρωμαϊκούς χρόνους, στις ιδιότητες των θειούχων υδάτων της Αίτνας. Εκεί στην Άτσι Τρέτσα Acitrezza, λέγεται ότι κατά την αρχαιότητα σε μια από τις σπηλιές της περιοχής ο Οδυσσέας τύφλωσε τον Πολύφημο.
Στην Οδύσσεια περιγράφονται ανάμεσα στα άλλα και οι περιπέτειες του Οδυσσέα στη χώρα των Κυκλώπων, όπου ο Οδυσσέας και οι σύντροφοί του αγκυροβόλησαν στο νησί τους , που εθεωρείτο ένας φυσικός παράδεισος ανεφοδιασμού, όπου στη σπηλιά του Πολύφημου, τύφλωσαν τον Πολύφημο για να σωθούν…, ο τυφλωμένος Κύκλωπας από τον πόνο και τη λύσσα του άρχισε να πετάει τεράστιους βράχους εναντίον του πλοίου του ήρωα που απομακρυνότανε από τις ακτές της Σικελίας. Ετούτοι οι βράχοι κατά την μυθολογία, που καρφώθηκαν στη θάλασσα και είχε πετάξει ο Πολύφημος στον Οδυσσέα, φαίνονται κατά τη διαδρομή μας προς την Ταορμίνα. Στην καταγάλανη θάλασσα της Άτσι Τρέτσα λέγονται Νησιά των Κυκλώπων Ίζολι ντέι Τζικλόπι, Isole die Ciclopi το μεγαλύτερο ανάμεσά τους, το νησί Άκι Isola di Aci ανήκει στο Πανεπιστήμιο της Κατάνης.
Κατά την διαδρομή έρχονται στην σκέψη μου ιστορικές περιγραφές του παρελθόντος. Όπως η πόλη της Κύμης είναι η αρχαιότερη ελληνική αποικία της Ιταλίας, έτσι και η ΝΑΞΟΣ,- που σε λίγο θα την διασχίσω, -είναι της Σικελίας. Και αυτήν την ίδρυσαν Ευβοείς από την Χαλκίδα κατά το δεύτερο μισό 8ο π.Χ. αιώνα, πιθανότατα το έτος 734 π.Χ., που ανάφερα σε προηγούμενα άρθρα μου. Θα αρχίσω με δύο παραδείγματα ελληνικών αποικιακών πόλεων και θα προσπαθήσω να αναφερθώ σε αυτό το ταξίδι μου και με την σχετική τους ακμή και παρακμή μπροστά και μέχρι 2400 χρόνια.
Η διαδρομή Κατάνια – Catania Ταορμίνα (Ταυρομένιον)
Όπως αναφέρθηκα σε προηγούμενα άρθρα μου η Κατάνη ιδρύθηκε το 729 π.Χ. από Χαλκιδείς της Νάξου, όπου άνθισε γρήγορα και εξελίχτηκε σε μία ισχυρή οικονομική δύναμη, η οποία όμως προκάλεσε το φθόνο των Συρακουσών με αλλεπάλληλες αρνητικές επιπτώσεις.…και το 263 π.Χ. έπεσε στα χέρια των Ρωμαίων.
Όταν το 416 π.Χ. μεταφέρθηκε ο πελοποννησιακός πόλεμος στη Σικελία, βρισκότανε ο Σέλινους και ΕΓΕΣΤΑ ή Αίγεστα πάλι σε πόλεμο, που υπήρχαν διαμάχες για οριακές περιοχές και άλλα αίτια. Τότε οι Συρακούσες υποστήριζαν το Σέλινους και η Αίγεστα προσκάλεσε μάταια σε βοήθεια τις Συρακούσες, τον Ακράγαντα και επίσης τους Καρχηδονίους της πλησιέστερης επικράτειας και άλλες πόλεις των Σικούλων να επέμβουν και παρόλα που αποδέχθηκαν τη δεσμευτική απόφαση ειρήνης της Γέλας, μολαταύτα είχαν τρομοκρατηθεί από μια ηγεμονία των Συρακουσών. Όταν λοιπόν παρέμεινε η παράκληση απραγματοποίητη, απευθύνθηκε η Αίγεστα στην Αθήνα το 415 π.Χ.
Εδώ στην Κατάνη όταν έφτασε από την Αθήνα το 415 π.Χ. ο Αλκιβιάδης και προσπάθησε να επηρεάσει τους Κατάνους με έναν πύρινο λόγο για τον πόλεμο εναντίον των Συρακουσών, όπου όμως οι Κατάνιοι δεν ήταν ενθουσιασμένοι.
Ελληνόγλωσσος όμως ταξιδιωτικός οδηγός, αναφέρει, ότι « όταν οι Αθηναίοι αποβιβάστηκαν στις ακτές της Σικελίας για να υποτάξουν τους Συρακουσίους , οι Κατάνιοι πίστεψαν πως είχε φτάσει η ώρα της νέμεσης, και προσέφεραν άνευ όρων υποστήριξη στους εισβολείς», Αθήνα 2004 σ. 200. Αυτή η τελευταία αναφορά είναι εσφαλμένη και αντίθετη με τις ιστορικές αναφορές του Διόδωρου του Σικελιώτη.
Ο ιστορικός Διόδωρος ο Σικελιώτης
Στην ιστορική του αναφορά ο Διόδωρος περιγράφει, ότι οι Συρακούσιοι, όταν έμαθαν ότι οι δυνάμεις των Αθηναίων βρίσκονταν στον πορθμό της Μεσσήνης, διόρισαν τρεις στρατηγούς με απόλυτη εξουσία, τον Ερμοκράτη, το Σικανό και τον Ηρακλείδη που διενεργούσαν τη στρατολογία κι΄ έστειλαν πρέσβεις στις πόλεις της Σικελίας και τις παρότρυναν να μετάσχουν στον κοινό αγώνα για την ελευθερία. Γιατί οι Αθηναίοι, έλεγαν, στα λόγια κήρυξαν τον πόλεμο εναντίον των Συρακουσίων, στην πραγματικότητα όμως έχουν σκοπό να υποτάξουν όλη τη νήσο.
Τη θέση που έλαβαν οι διάφορες πόλεις της Σικελίας, ήτανε, ότι οι Ακραγάντιοι και οι Νάξιοι δήλωσαν ότι θα συμμετάσχουν με τους Αθηναίους.
Οι Καμαριναίοι κι΄ οι Μεσσήνιοι τους διαβεβαίωσαν, ότι θα τηρήσουν την ειρήνη, ενώ ανέβαλαν την απάντηση για το θέμα της συμμαχίας, υπενθυμίζοντας τη συμφωνία της Γέλας το 424 π.Χ. Οι Ιμεραίοι κι΄ οι Σιλενούντιοι κι΄ οι Γελώσοι και οι Καταναίοι υποσχέθηκαν να πολεμήσουν στο πλευρό των Συρακουσίων. Ενώ οι πόλεις των Σικελών συμπαθούσαν τους Συρακοσίους, ωστόσο έμεναν ουδέτερες και περίμεναν τις εξελίξεις.
Αφού οι Αιγεσταίοι αρνήθηκαν στους Αθηναίους πάνω από τριάντα τάλαντα, οι στρατηγοί των Αθηναίων τους κατηγόρησαν κι΄ απέπλευσαν με τις δυνάμεις τους από το Ρήγιο και πόδισαν στην Νάξο της Σικελίας.
Οι κάτοικοι της πόλεως τους υποδέχθηκαν φιλικά κι΄ από εκεί έπλευσαν για την Κατάνη.
Αν και οι Καταναίοι δεν δέχθηκαν να αποβιβαστούν στην πόλη στρατιώτες, επέτρεψαν όμως τους στρατηγούς να εισέλθουν και συγκάλεσαν συνέλευση των πολιτών, στην οποία οι στρατηγοί των Αθηναίων ανέπτυξαν τις προτάσεις τους για τη συμμαχία. Και εκεί που μιλούσε στη συνέλευση ο Αλκιβιάδης, μερικοί στρατιώτες παραβίασαν κάποια οπίσθια μικρή πύλη και χύθηκαν στην πόλη. Το γεγονός αυτό τελικά υπήρξε κι΄ η αιτία που οι Καταναίοι αναγκάστηκαν να μετάσχουν στον πόλεμο εναντίον των Συρακοσίων.
Βλέπε Διόδωρο τον Σικελιώτη, ιστορική βιβλιοθήκη των Ελλήνων: Η Σικελινή Εκστρατεία των Αθηναίων . Ο Δεύτερο Καρχηδονιακός πόλεμος, Αθήναι 2004, σελίς 19-21 .
Το 403 π.Χ. ο Διονύσιος ο πρεσβύτερος, ο τύραννος των Συρακουσών κατέκτησε την πόλη της Κατάνης, πουλώντας τους κατοίκους τους σαν σκλάβους.
Αν και επισκέφτηκα και άλλες φορές πόλεις της Μεγάλης Ελλάδας και της Σικελίας, ετούτο το ανοιξιάτικο ταξίδι μου του 2003 προσπάθησα να ακολουθήσω μια αυθόρμητη διαδρομή στο γύρο της Σικελίας. Είχα πετάξει από το Ντίσελντορφ για την Κατάνη, όπου από εκεί είχα προγραμματίσει να πάω αρχικά για το Παλέρμο διαμέσου και με επίσκεψη της Caltanissetta και της Ennas, εκεί όπου έγραψαν ή και περιέγραψαν μπροστά από δύο χιλιάδες χρόνια οι Έλληνές μας μετανάστες τους ελληνικούς μύθους τους. Μια όμως σε αυτό το ταξίδι μου ήμουνα εντελώς αδέσμευτος, ετούτη τη φορά επέλεξα τη λεωφορειακή υπεραστική συγκοινωνία, που είναι στη Σικελίας άριστα οργανωμένη, με εξαιρετικά καλοφτιαγμένο ενημερωτικό φυλλάδιο δρομολογίων, έτσι αποφάσισα λοιπόν κι΄ εγώ αυθόρμητα να πάρω την πρώτη λεωφορειακή υπεραστική γραμμή για την Ταορμίνα (Ταυρομένιον), διαμέσου Κατάνης.
Περνώντας από την Νάξο, ενθυμούμαι τις ιστορικές περιγραφές και συγκεκριμένα το έτος 460 π.Χ. που ακολούθησε στις Συρακούσες η πτώση των Δεινομενίδων και μετά ακολουθεί η επαναφορά των δημοκρατικών βασιλείων, έτσι μπορούν και οι αρχικοί κάτοικοι της Νάξου να επιστρέψουν πίσω στην πόλη τους, και αρχίζει ένα μεγάλο χρονικό διάστημα η Ειρήνη, που κράτησε τριάντα χρόνια.
Με την αφετηρία της αθηναϊκής αποστολής στην Σικελία η Νάξος συμμαχεί με την Αθήνα.
Το 425 π.Χ. ακολουθεί η πρώτη επίθεση: Ο στρατός από την Μεσσήνη, που ήτανε μία σύμμαχος πόλης των Συρακουσών, πολιορκούν την Νάξο και την μεταβάλλουν σε ερείπια. Οι Σικούλοι βιαστικά τρέχουν από τη γύρω περιοχή, για να βοηθήσουν την πόλη: μάζες ανθρώπων έρχονται από τα βουνά του Ταύρου και της περιοχής προς τα κάτω και χτυπούν κατά τον Θουκυδίδη τους επιτιθεμένους, που τράπηκαν στη φυγή .
Τα επόμενα χρόνια το χειμώνα των ετών 415/416 π.Χ. έρχονται οι Αθηναίοι κάτω από την καθοδήγηση του Νικία για βοήθεια και ξεχειμωνιάζουν, για να μπορέσουν να επιτεθούν την επόμενη Άνοιξη εναντίον των Συρακουσών, ενώ ο Αλκιβιάδης είχε προσκληθεί στην Αθήνα για να περάσει από δίκη. Μετά την νίκη των Συρακουσών πάνω στα στρατεύματα των Αθηνών, υποφέρει η Νάξος από την τρομερή εκδίκηση των Συρακουσών. Ο Διονύσιος ο τύραννος και συγχρόνως ο Μεγάλος καταλαμβάνει το έτος 403 π.Χ. την πόλη διαμέσου ενός πολεμικού τεχνάσματος και με τη βοήθεια ενός προδότη του Προκλή . Οι κάτοικοι της Νάξου εκδιώχτηκαν και εγκαταστάθηκαν στο Ταυρομένιο. Η πόλη και η περιοχή της διαμοιράζονται στους διαμένοντες στη γύρω περιοχή αυτόχθονους πληθυσμούς. Μετά την καταστροφή της Νάξου που υποστήριξε την Αθήνα, άρχισε η ακμή του Ταυρομενίου των αρχαίων Ελλήνων. Ο πατέρας του ιστορικού Τιμαίου Ανδρόμαχος με τους πρόσφυγες από την Νάξο ίδρυσε το
358 π.Χ. το Ταυρομένιο, σημερινή Ταορμίνα, όπου θα περιγράψω στο επόμενο άρθρο μου.
Από το αεροδρόμιο της Κατάνης ως την Ταορμίνα είχα έναν καλό γερμανό συνομιλητή, που ερχότανε για πρώτη φορά στη Σικελία και επισκεπτότανε τη φίλη του που διέμεινε σε ξενοδοχείο της Ταορμίνας και μια και είχα έλθει κατ΄ επανάληψη στη Σικελία, μπόρεσα να του απαντήσω σε ένα σωρό ερωτήματά του και του πρότεινα μάλιστα ένα σωρό εναλλακτικές λύσεις επισκέψεων. Μετά την άφιξή μου στην τελική λεωφορειακή στάση, στην Ταορμίνα, αφού αποχαιρετίστηκα από τον ίδιο το Γερμανό και τη φίλη του, που τον ανέμενε, άρχισα να ανηφορίζω προς τα πάνω και ήτανε η πρώτη μου δουλειά να βρω ένα ξενοδοχείο, μια Πενσιόν, με ωραία ,πανοραματική θέα από τις πολλαπλές γνωστές δυνατότητες που υπάρχουν, όπου θα διανυκτέρευα για δυο τρεις βραδιές, ώστε άνετα να κάνω την περιήγησή μου στην πόλη και στη γύρω περιοχή.
Φωτογραφίες
Νο.1. Νο.2. Νο.3 . Απόψεις της Ταορμίνα, Ταορμίνα και ψηλά το αρχαίο ελληνικό θέατρο,
η οδός του ελληνικού Θεάτρου, και το αρχαίο ελληνικό θέατρο
Φώτο: Κωνσταντίνου Σ. Ναλμπάντη
Νο.4 Νο. 5
. Φωτο: Κωνσταντίνου Σ. Ναλμπάντη: Νάξος κάτω, τώρα Giardini-Νάξος και Ψηλά η Ταορμίνα. Όταν το 425 π.Χ. ο στρατός της Μεσσήνης, σύμμαχος των Συρακουσών, πολιορκεί την Νάξο και την μετατρέπει σε ερείπια, οι αυτόχθονοι Σικούλοι τρέχουν βιαστικά από τα βουνά του Ταύρου για να βοηθήσουν την Νάξο και αναγκάζουν τους επιτιθεμένους να τραπούν σε φυγή. Ο Διονύσιος ο τύραννος και συγχρόνως ο Μεγάλος καταλαμβάνει το έτος 403 π.Χ. την Νάξο διαμέσου ενός πολεμικού τεχνάσματος. Οι κάτοικοι της Νάξου εκδιώχτηκαν και εγκαταστάθηκαν στο Ταυρομένιο. Η πόλη και η περιοχή της διαμοιράζονται στους διαμένοντες στη γύρω περιοχή αυτόχθονους πληθυσμούς. Ο πατέρας του ιστορικού Τιμαίου Ανδρόμαχος με τους πρόσφυγες από την Νάξο ίδρυσε το 358 π.Χ. το Ταυρομένιο, σημερινή Ταορμίνα.
