asxetos.gr 15 χρόνια χρηστικό περιεχόμενο
Προλεγόμενα
Τελειώνοντας σήμερα τη πρώτη σειρά των οχτώ άρθρων μου περί Κύπρου θεωρώ αναγκαίο να κάνω μία μικρή επανάληψη για πλήρη ενημέρωση του κυπριακού προβλήματος .
Είχα αναφέρει σε προηγούμενα άρθρα μου, ότι η Αγγλοτουρκική συνθήκη αμυντικής συμφωνίας της 4. Ιουνίου 1878 μεταξύ των δύο χωρών έγινε με τον αιματηρό σουλτάνο Αβδούλ Χαμίτ του Β΄ και φανατικό εχθρό της χριστιανοσύνης, δια της οποίας η Αγγλία πέτυχε από τον σουλτάνο την εκχώρηση της Κύπρου.., με τη διατήρηση κάτω από την Οθωμανική επικυριαρχία πάνω στο νησί, έπειτα ακυρώθηκε με πρωτοβουλία των Βρετανών η συμφωνία του Αγίου Στεφάνου, που ευνοούσε τη δημιουργία της Μεγάλης Βουλγαρίας με 163 965 κμ2 , η σημερινή έκταση 110 912 κμ2 – και υπογράφτηκε η Συνθήκη του Βερολίνου τις 3. Μαρτίου 1878 η οποία προέβλεπε μεταρρυθμίσεις για χάρη των χριστιανών, ιδιαίτερα Αυτονομία στους Αρμενίους στην Ανατολική Ανατολία..
1. Κυπριακός χάρτης – Η βόρειος κατεχόμενη Κύπρος δεν είναι διεθνώς ανεγνωρισμένη, κατέχεται βίαια από την Τουρκία από το 1974 Συνολική έκταση: 9 521τετρ.χιλμ Κυπριακή Δημοκρατία Κατεχόμενη Βόρεια Κύπρος 660 000 κατοίκους 207 000 . 16 000 κατά κεφαλή εισόδημα 4 000 1,1% αύξηση 2,6% 1,9% πληθωρισμός 14,3% 4,7% αεργία 5,6%
Ο Ντισραέλι βέβαια, όπως αναφέρουν οι Majoros, Rill, 2000, ο ιμπεριαλιστής κλασσικού στιλ, κατόρθωσε διαμέσου του σουλτάνου να του δοθεί η Κύπρος, που την επέκτεινε ως βρετανικό προπύργιο στην ανατολική Μεσόγειο. Και μάλιστα κατά εκπληκτικό τρόπο, κατ΄ αρχάς ενεθάρρυνε τους Ρώσους πίσω από τα παρασκήνια, να καταλάβουν το Βατούμ και το Καρς, και στη συνέχεια υποβλήθηκε στον σουλτάνο, ότι η Αγγλία μπορεί να αναλάβει μόνο την προστασία των ασιατικών περιοχών από τις επεμβάσεις των Ρώσων, αν του επιτρεπότανε να καταλάβει την Κύπρο
Όπως γράφει DER SPIEGEL special, No. 1/2004,S.124, το φθινόπωρο του 1918 εισήλθαν τουρκικά στρατεύματα ως το Βακούμ, για να απελευθερώσουν του ισλαμιστές αδελφούς τους στο Αίζαρμπατζάν και να ιδρύσουν μια καινούργια αυτοκρατορία.
Και όμως ήτανε ήδη αργά. Την 31η Οκτωβρίου 1918 έπρεπε η Οθωμανική ηγεσία να υποταχθεί στην υπαγόρευση των νικηφόρων βρετανών.
Επειδή η προβλεπόμενη το 1878 αυτονομία των Αρμενίων δεν πραγματοποιήθηκε στην Ανατολική Ανατολία, εκδηλώθηκαν μεγάλες ταραχές το 1894, 1895,1896 που κατέληξαν σε πογκρόμ σε βάρός των Αρμενίων.
Από το 3η Μαρτίου 1878 ως την 5. Νοεμβρίου 1914 που προσάρτησε η Μεγάλη Βρετανία το ελληνικό Νησί στην Αυτοκρατορία της, ίσχυε η συνθήκη αμυντικής συμφωνίας με την Υψηλή Πύλη με σκοπό να αναλάβει τις υποχρεώσεις προς προστασία της Υψηλής Πύλης από του κινδύνου ρωσικών επιθέσεων. ..
36 ολόκληρα χρόνια δεν έπραξαν τίποτε μεταρρυθμιστικό για τις μειονότητες, μέσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, απεναντίας από το 1911 είχε αρχίζει η εφαρμογή του σταθερού προγράμματος εξόντωσης της χριστιανοσύνης από όλο το μήκος και το πλάτος της παλιάς βυζαντινής Αυτοκρατορίας, της εξολόθρευσης ενός αρχαίου χριστιανικού πολιτισμού, όπου παρόντες και σύμμαχοι των Οθωμανών ήτανε οι βρετανοί ως το 1914 και οι γερμανοί από το 1880 .
Από το 1880 αρχίσανε οι διπλωματικές σχέσεις και η βοήθεια της εξωτερικής πολιτικής και τα γερμανικής στρατιωτικής βοήθειας προς το σουλτάνο. Το 1888 έλαβε ένα γερμανικό κονσόρτσιουμ από την Οθωμανική κυβέρνηση την άδεια για την κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής Ουσκυντέρ Αγκυρας . Ένας λαός πάνω στο τραπέζι της σφαγής. Από το 1915 που άρχισε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία η γενοκτονία σε βάρος των Αρμενίων, ήτανε μεγάλος αριθμός γερμανών στρατιωτικών συμβούλων παρόν. Η Γερμανική Αυτοκρατορία κάλυπτε το έγκλημα, βλέπε: SPIEGEL spezial, S.122 ff.
Όμως οι περισσότερες βιαιοπραγίες, δολοφονίες, εξορίες και γενοκτονίες άρχισαν ανενόχλητα από τους Οθωμανούς από το 1878 ως την 5η Νοεμβρίου 1914 με προστάτες και αμυντικούς σύμμαχους των Οθωμανών, τους Βρετανούς και από το 1880 είχανε ήδη και συμβούλους τους γερμανούς.
Ενώ με το κογκρέσο και τη συμφωνία του Βερολίνου του 1878 ήτανε υποχρεωμένη η Οθωμανική Αυτοκρατορία να κάνει μεταρρυθμίσεις για χάρη των χριστιανών και των μειονοτήτων ,τουναντίον στερέωσε τη δύναμή της και τις διπλωματικές σχέσεις της για να προβεί ανενόχλητα στην αρνητική στάση της απέναντι των χριστιανών και την απαρχή των καταπιέσεων, βίαιων εκδιώξεων και γενοκτονιών των μειονοτήτων και την αρπαγή των περιουσιών τους.
Ήδη από τις αρχές του 1914 έπρεπε η Οθωμανική κυβέρνηση να αρχίσει με τις μεταρρυθμίσεις για χάρη των χριστιανών, που είχε υποσχεθεί στους Ρώσους.
(Σκεπτόμενοι σήμερα την Κύπρο και την 30ετή κατοχή, συμπεραίνουμε, ότι θα πρέπει να εξευρεθεί η δίκαιη λύση μόνο μετά την εισδοχή της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση )
Αυτό θα πει , λόγω και των εμπειριών μας, ότι δηλαδή και στο παρελθόν οι Τούρκοι, μετά την σταθεροποίηση της δύναμής τους, δεν ανεγνώρισαν τα δικαιώματα των μειονοτήτων, και πέρασαν οι Νεότουρκοι στην αποφασιστική ιδεολογική σκέψη του σωβινισμού και ρατσισμού.
Εκτελεστές του σχεδίου εξοντώσεως των Αρμενίων, Ελλήνων και Ποντίων ήτανε αρχικά τα στελέχη των Ιττιχάντ: Ενβέρ, Ταλαάτ Πασάς και Τζεμάλ Πασάς και μετέπειτα ο πιστός φίλος και συνεργάτης του Κεμάλ Τοπάλ Οσάλ. .. Υπενθυμίζουμε, το λεγόμενο Σεφερπεγλίκ το 1914, που επιστρατεύονται όλοι οι άρρενες, μη μουσουλμανικός πληθυσμός του Πόντου και κυρίως Έλληνες και Αρμένιοι που στέλνονται στα τάγματα και εκεί πεθαίνουν από την πείνα, δίψα και τις κακουχίες
, βλέπε: Σειρά Μικρασιατική καταστροφή στην ιστοσελίδα μου.
Η 24η Απριλίου είναι η απαρχή εκείνων των γεγονότων, που αργότερα επεκράτησε με την σύμπτυξη του χαρακτηρισμού των φρικιαστικών γεγονότων σε βάρος των Αρμενίων και άλλων μειονοτήτων.
Μία τουρκική εθνική πολιτεία ως την κεντρική Ασία έπρεπε να αντικαταστήσει την Αυτοκρατορία κα με γλώσσα την τουρκική ως γλώσσα ενότητας και το Ισλάμ περισσότερο ως πολιτιστική και μετά θρησκευτική βάση. Την φορτσαρισμένη εισδοχή των οπαδών Ιττιχαντ στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο στην πλευρά των κεντρικών Δυνάμεων προμήθευε στους Τούρκους την εξωτερική αφορμή να βγάλει «τα πολιτικά δεσμά» του εξωτερικού και να εκδιώξει τις «πέντε κολόνες», έτσι επίσης εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες από τη Δυτική Ανατολία βλέπε: ʼρθρα μου Μικρασιατική καταστροφή στην ιστοσελίδα μου.
Ο απελευθερωτικός αγώνας των Κυπρίων
( Οδός Ταλάατ Πασά, Sokagi, ο εγκληματίας των Αρμενίων και Ελλήνων Μεγαλοβεζίρης, υπουργός των εσωτερικών,1914/1920, τιμάται δυστυχώς και κατά λάθος ; σε οδό της ʼνω Πάφου / Κτήμα, της Ελεύθερης Κυπριακής Δημοκρατίας.)
Μετά τον αρχικό ενεργό αγώνα των Ελληνοκυπρίων από το 1955 για τη ένωσή τους με την Ελλάδα, ακολούθησαν οι μεγάλοι βανδαλισμοί των Τούρκων σε βάρος των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, όπου έπρεπε σύμφωνα με τις συνθήκες να έχουν δική τους αυτοδιοίκηση ( όπως και στα ελληνικά νησιά Ίμβρος και Τένεδος) και όμως με τρόμο κατά χιλιάδες έπρεπε να εγκαταλείψουν την Τουρκία και με δήμευση των περιουσιών τους.
To 1956 ο Μακάριος εξορίζεται στις Σεϋχέλλες .Η Αγγλία καλεί την Ελλάδα, την Κύπρο και την Τουρκία ως ισότιμο μέλος συνομιλητή ( με 18% Τουρκοκυπρίους) για τη λύση του Κυπριακού.
Με βάση τις συνθήκες της Ζυρίχης Λονδίνου η Κύπρος ανακηρύχθηκε ανεξάρτητη Δημοκρατία στις 16. Αυγούστου 1960. Ο Μακάριος εκλέγεται Πρόεδρος. Η Κυπριακή Δημοκρατία είναι μέλος του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, του Συμβουλίου της Ευρώπης, της Κοινοπολιτείας και του Κινήματος των Αδεσμεύτων. Με βάση τις Συνθήκες Ζυρίχης Λονδίνου η Μεγάλη Βρετανία διατηρεί στην Κύπρο δύο κυρίαρχες στρατιωτικές βάσεις εκτάσεως 158,4 τετραγωνικών χιλιομέτρων, στη Δεκέλεια και στην περιοχή Ακρωτηρίου-Επισκοπής και οι δύο βάσεις βρίσκονται όμως στην Νότια Κύπρο.
Το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας όμως αποδείχθηκε ανεφάρμοστο και γι΄ αυτό καθιστούσε αδύνατη την απρόσκοπτη εφαρμογή του. Το 1963 ο πρόεδρος της Δημοκρατίας προτείνει μερικές τροποποιήσεις. Η τουρκική μειονοτική κοινότητα του 18% του πληθυσμού απάντηση με άρνηση και ανταρσία, οι τουρκικής προέλευσης υπουργοί αποσύρθηκαν από το Υπουργικό Συμβούλιο, οι Τουρκοκύπριοι δημόσιοι υπάλληλοι σταμάτησαν να πηγαίνουν στην εργασία τους και η Τουρκία απειλούσε να εισβάλλει στην Κύπρο.
Από το Δεκέμβριο 1963/1964 αρχίζει εμφύλια αλληλοδιαμάχη μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Η τουρκική αεροπορία βομβαρδίζει χωριά στην περιοχή της Πάφου και της Πόλης. Ειρηνευτικά στρατεύματα των Ηνωμένων Εθνών αφικνούνται στην Κύπρο, όπου εδρεύει ειρηνευτική δύναμη στο νησί από τις αρχές του 1964, μετά από απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας. Οι 24 από τις 80 προβλεπόμενες θέσεις για τους Τουρκοκυπρίους στη Βουλή παραμένουν χηρεύουσες. Πολιτικός, οικονομικός και στρατιωτικός χωρισμός των Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Από τότε η Τουρκία δεν έπαυσε να επιβουλεύεται την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Η τουρκοκυπριακή ηγεσία, ενεργώντας ως εντολοδόχος και σύμφωνα με τις οδηγίες της τουρκικής κυβέρνησης, εργάζεται από τότε με σκοπό τη διχοτόμηση της Κύπρου και την προσάρτησή της στην Τουρκία.
Το πραξικόπημα των συνταγματαρχών και η τουρκική επιθετικότητα
Μετά το ξενοκίνητο στρατιωτικό πραξικόπημα στην Ελλάδα το 1967 δυναμώνει η στρατιωτική χούντα των Αθηνών τις προσπάθειες της ένωσης. Τα επόμενα χρόνια καταπολεμά η στρατιωτική χούντα με τη βοήθεια Ελλήνων στρατιωτών στην Κύπρο, τόσο τους Τουρκοκυπρίους, όσο και τον πρόεδρο Μακάριο, που ήτανε αντίθετος με μια ένωση με την Ελλάδα των συνταγματαρχών και βρισκότανε εμπόδιο στο δρόμο τους και έτρεφε συμπάθεια με τους αδέσμευτους.
Τον Ιούλιο του 1974 η στρατιωτική χούντα από την Αθήνα με αξιωματικούς του ελληνικού στρατού και Κυπρίους συνοδοιπόρους οργανώνουν πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου.
Η Τουρκία χρησιμοποίησε το πραξικόπημα τις 15 Ιουλίου 1974 και ως πρόσχημα για την επέμβαση στην Κύπρο. Αυτή επενέβη δήθεν ως εγγύηση για την ανεξαρτησία της Κύπρου, και όμως με στόχο να καταστρέψει την ανεξαρτησία της Κύπρου. Κατά παράβαση του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και τις διεθνείς σχέσεις που βασίζονται στις βασικές αρχές, εισβάλλουν οι Τούρκοι την 20. Ιουλίου 1974 στην Κύπρο με 40.000 στρατό, βοηθούμενοι από την αεροπορία και το ναυτικό, για να εμποδίσει δήθεν μια ένωση και να προφυλάξει την τουρκική μειονότητα.
Το 1974 με την βίαιη κατάληψη της Βορείου Κύπρου ήλθαν επίσης 70% των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Κύπρου κάτω από τον τουρκικό έλεγχο. Η Εθνική φρουρά, αποδυναμωμένη από το πραξικόπημα δεν μπορεί να προβάλλει αποτελεσματική άμυνα. Αρχικά οι δυνάμεις κατοχής καταλαμβάνουν μια μικρή περιοχή στην επαρχία της Κερύνειας, και επεκτείνονται στη διάρκεια της εκεχειρίας.
Οι συνομιλίες που αρχίζουν στη Γενεύη καταλήγουν σε αδιέξοδο και οι Τούρκοι αναλαμβάνουν μία δεύτερη πολεμική δράση στις 14 Αυγούστου, κατά παράβαση της διακήρυξης του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, που κάλεσε την Τουρκία στην κατάπαυση του πυρός και την αποχώρηση των στρατευμάτων καθώς επίσης και την τήρηση της συμφωνίας, που υπεγράφη στη Γενεύη.
Το αποτέλεσμα της δεύτερης κατά παράβασης επέμβασης ήτανε η κατάληψη του 40% περίπου του συνολικού εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας και διατηρούν από τότε με τον τουρκικό στρατό κατοχής το νησί διχοτομημένο και συνεχές κάτω από την τουρκική κατοχή με τη βία των όπλών και εναντίον της διεθνούς κατακραυγής, ενώ η μεγαλύτερη κατάληψη της Βορείου Κύπρου και η βίαιη εκδίωξη των Ελληνοκυπρίων έγινε μετά την εκεχειρία.
Εκτοπίζουν 200.000 Ελληνοκυπρίους από τις εστίες τους, το 40% του συνολικού Έλληνα-κυπριακού πληθυσμού, που καταφεύγουν στις ελεύθερες περιοχές, γίνονται πρόσφυγες στην ίδια τους Πατρίδα και διαπράττουν οι Τούρκοι στη Βόρεια Κύπρο παντός είδους εγκλήματα.
Ενώ ο Κίσινγκερ ήθελε ευχάριστα να δει να εξαφανίζεται ο Κάστρο της Μεσογείου , οι Αμερικανοί αντέδρασαν πολύ αργά στη κρίση, ενώ η Μεγάλη Βρετανία, όπου η αποικιακή της πολιτική δημιούργησε το κυπριακό πρόβλημα και ήτανε με την Ελλάδα και τη Τουρκία εγγυήτρια χώρα με τους συνταγματικούς κανονισμούς του 1960, έπλενε φανταχτερά τα χέρια της στην αθωότητα.
Κάτω από το τραύμα της βίαιης επέμβασης και των 200.000 προσφύγων και την παραδοχή, ότι οι ΗΠΑ τοποθετήθηκαν με την τουρκική πλευρά ξέσπασαν ογκώδεις διαδηλώσεις, όπου δολοφονήθηκε ο αμερικανός πρεσβευτής στην Κύπρο.
Επίκληση του Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών
(Αποψη της περιοχής του όρους Τρόοδος, που αποτελεί το βοτανικό παράδεισο της Ευρώπης . Φώτο: Κωνσταντίνου .Σ. Ναλμπάντη)
Κατά τη διάρκεια της 29. συνόδου έλαβε η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ομόφωνα, στα πλαίσια της λύσης του κυπριακού προβλήματος, την απόφαση και αξιώνει. Στο βασικό της τελικό καθορισμό γίνεται αναφορά στο σεβασμό της κυριαρχίας, ανεξαρτησίας, εδαφικής ακεραιότητας και της ελεύθερης συμμαχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας, άμεση αποχώρηση όλων των ξένων στρατευμάτων από το Νησί, την παύση κάθε ξένης ανάμιξης και λήψη όλων των επειγόντων μέτρων για την επιστροφή όλων των προσφύγων στις πατρικές τους εστίες κάτω από όρους ασφαλείας.Το ψήφισμα της Γενικής Συνέλευσης έχει επαληθευτεί διαμέσου του Συμβουλίου Ασφαλείας με το ψήφισμα 361/1974 από τις 13. Δεκεμβρίου 1974 και η εφαρμογή του ψηφίσματος είναι υποχρεωτική. Από τότε μέχρι σήμερα 2004, τριάντα ολόκληρα χρόνια, ήτανε καθήκον και υποχρέωση των Ηνωμένων Εθνών και του Συμβουλίου Ασφαλείας, των συμμάχων μας και του ΝΑΤΟ να επέμβουν, να εφαρμόσουν το ψήφισμα κατά γράμμα και να επαναφέρουν την ειρηνική συμβίωση των αντιμαχόμενων πλευρών. Τίποτε όμως δεν πραγματοποιήθηκε στο παρελθόν και από το 1878,και όμως ς κατέληξαν σε απραξία οι υποσχέσεις των Οθωμανών και αργότερα όπως προέβλεψε συνθήκη για την Αυτοδιοίκηση της Κωνσταντινούπολης, Ίμβρου και Τενέδου. Μήπως όμως συμβεί το ίδιο με την Αυτοδιοίκηση της Καρπασίας ;
Τώρα όμως είναι καιρός να αναμένουμε την ενεργή και αλληλέγγυα επέμβαση των ευρωπαίων εταίρων μας μετά την εισδοχή της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αν ακόμα και η Τουρκία ανήκει επίσης στις χώρες που ψήφισαν υπέρ της απόφασης, και όμως όπως από το 1878 1914 για μεταρρυθμίσεις απέναντι στις μειονότητες στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, καλλιεργεί μία συμπεριφορά της περιφρονητικής παραβίασης και της μη τήρησης του καθοριστικού ψηφίσματος.
Σε πολλαπλές προσπάθειες της Ελληνικής πλευράς για μια ειρηνική λύση του κυπριακού προβλήματος με βάση την απόφαση των Ηνωμένων Εθνών, οι Τουρκοκύπριοι απαντούν στις προτάσεις με την ανακήρυξη του Ψευδοκράτους και την εφαρμογή του μακροχρόνιου στόχου της Αγκυρας για τη διχοτόμηση και ενδεχομένως την ανάκτηση του ελληνικού Νησιού.
Επειδή έχουν στο σχέδιό τους τα διχοτομικά τους σχέδια και κατά παράβαση της Σύμβασης της Γενεύης του 1949 καθώς επίσης και την υποχρέωση σε σχέση με τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τα σημαντικά ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών που έχουν ληφθεί και η ίδια η Τουρκία έχει ψηφίσει, οργάνωσε η Τουρκία την 8η Ιουνίου 1975 σε σχέση με την τουρκο-κυπριακή ηγεσία στο κατεχόμενο έδαφος της Κυπριακής Δημοκρατίας ένα δημοψήφισμα.
Ήτανε ένα δημοψήφισμα σε ένα έδαφος, όπου 80% του πληθυσμού κατέχεται διαμέσου μίας ξένης κατοχικής χώρας, που βίαια εξεδιώχθη ο πληθυσμός, που μας έρχεται στο νου μας ως απίστευτο.
Σύμφωνα με τη θεωρία της λογικής παρουσιάζεται ένα δημοψήφισμα ως μία δημοκρατική διαδικασία και δεν πρέπει να είναι κανένα εργαλείο για φυλετική διάκριση σε βάρος της θεαματικής πλειοψηφίας του πληθυσμού. Αυτή η πράξη δεν είναι και δεν κατευθύνεται μόνο εναντίον του Ελληνο-κυπριακού πληθυσμού, που ζει χιλιάδες χρόνια σε αυτό το Νησί, αλλά επίσης και σε βάρος των πραγματικών συμφερόντων της τουρκο-κυπριακής κοινωνίας, η οποία τις τελευταίες δεκαετίες χρησιμοποιείται από την στρατοκρατική Τουρκία ως εργαλείο εναντίον της ανεξαρτησίας της Κύπρου.
Έτσι που μας θυμίζει τα επακόλουθα του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου:
Ότι δηλαδή η ίδρυση του τουρκικού Κράτους στηρίζεται στη δολοφονία των Αρμενίων, Ελλήνων και Ελληνοπόντιων και την εξόντωση και βίαιη εκδίωξη των Ελλήνων και άλλων μειονοτήτων με δήμευση των περιουσιών τους που είναι κρατικός κανόνας και διαμέσου αυτού είναι κατανοητό, ότι η συζήτηση γύρω από τις Γενοκτονίες και την αναγνώριση έχει αναβιβασθεί σε ταμπού, βλέπε και: Gust 1993.
Τραγική επίσης συνέπεια της εισβολής είναι η καταστροφή της πολιτιστικής κληρονομιάς και η αλλοίωση του δημογραφικού χαρακτήρα του νησιού. Εκκλησίες, μοναστήρια, αρχαιολογικοί θησαυροί λεηλατήθηκαν και σε ένα μόνο μικρό αριθμό Ελληνοκυπρίων επιτράπηκε να παραμείνουν στην Καρπασία, που τυχών Αυτοδιοίκηση θα εκδιωχθούν, όπως οι μειονότητες στην Τουρκία.
Παρά τη διεθνή κατακραυγή και καταδίκη της Τουρκίας για την εισβολή στο νησί, τα τουρκικά στρατεύματα κατέχουν ακόμα το βόρειο τμήμα της Κύπρου, ενώ το 1983 ίδρυσαν στις περιοχές που κατέλαβαν το παράνομο τουρκοκυπριακό κράτος της Βορείου Κύπρου, το οποίο αναγνωρίστηκε μόνο και μόνο από την Τουρκία και από κανένα άλλο κράτος.
Η "πράσινη γραμμή" κατάφερε να καταστρέψει μια παράδοση αιώνων. Χιλιάδες Τούρκοι έποικοι εγκαταστάθηκαν στις κατεχόμενες περιοχές και οικειοποιήθηκαν τις περιουσίες των Ελληνοκυπρίων, – όπως μεταξύ του 1914/1923 τις περιουσίες των δολοφονηθέντων Αρμενίων, Ελλήνων και βίαια εκδιωχθέντων, αλλά και άλλων μειονοτήτων, – ενώ στο κατεχόμενο τμήμα της νήσου η"γραμμή του Αττίλα" χωρίζει το νησί στα δύο και περνάει μέσα από την καρδιά της Λευκωσίας, που παραμένει η τελευταία και μοναδική κατεστραμμένη και διαιρεμένη πρωτεύουσα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αν και σύμφωνα με τα ψηφίσματα 541 και 550 αναφέρεται ρητώς ότι το ψευδοκράτος είναι "non valid, Ελληνιστί, μη ισχύον, προωθούν μια εντεταγμένη διχοτομική φιλοσοφία σύμφωνα με το Σχέδιο Ανάν
Από τις 10 χώρες, που θα εισέλθουν την 1. Μαϊου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η Κύπρος είναι μετά την Μάλτα, η μικρότερη χώρα, οικονομικά όμως σχετικά η ισχυρότερη. Ως το 2007 θα εκπληρώνει τις προϋποθέσεις για να εισέλθει στην Νομισματική ένωση.
Ακόμα και σήμερα διοχετεύεται στον τουρκικό τύπο για εδαφικές «παραχωρήσεις» που θα αφήνουν υπό τουρκοκυπριακή διοίκηση, μόνο 18% και μ΄ αυτό μειωμένη παρουσία Ελληνοκυπρίων στις πατρικές εστίες τους για «ενίσχυση της διζωνικότητας με καθαρή πληθυσμιακή σύνθεση, αναπροσαρμόζονται ακόμα στις εγκληματικές πράξεις του παρελθόντος, διότι αυτό ήτανε το σχέδιο του εγκληματία των Αρμενίων και Ελλήνων, υπουργού εσωτερικών και μεγαλοβεζίρη Ταλαάτ πασά, που κακώς τιμάται σήμερα ο εγκληματίας, με μία οδό στην ʼνω Πάφο, ο οποίος έλεγε: σε αυτήν τη δύσκολη θέση, κατά τον Bronsart, έλαβε η κυβέρνηση την δύσκολη απόφαση, να αποφανθεί εναντίον των Αρμενίων ως επικίνδυνους εχθρούς του κράτους. Ο αρμενικός πληθυσμός όφειλε να μεταφερθεί σε μία γόνιμη περιοχή ..διαμέσου της ερήμου της Μεσοποταμίας ;
Ο δολοφονηθείς από έναν Αρμένιο, εγκληματίας των Αρμενίων Ταλαάτ, ένας προνοητικός πολιτικός, ξεκινούσε από το σκεπτικό, ότι οι Αρμένιοι στην νέα γόνιμη περιοχή θα κατόρθωναν, αυτήν την μελλοντική γόνιμη κατοικήσιμη περιοχή διαμέσου της επιμέλειάς τους και της ιδιοφυΐας τους να αναπτύξουν σε μία μεγάλη άνθιση, βλέπε: Gust 1993,S.275 f .Διαμέσου της ερήμου όμως αποδεκατίστηκαν χιλιάδες, για να δημεύσουν και να κρατήσουν οι Τούρκοι τις περιουσίες τους και την καθαρή γενεαλογία τους. και παρόλα που επιδιώκουν εισδοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση και εκεί απαιτείται συνεργασία, προσαρμογή, συνδιαλλαγή, συνεπίδραση με ευρωπαϊκούς λαούς.
Ενώ το ψήφισμα της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών που είχε επαληθευτεί δια του Συμβουλίου Ασφαλείας με το ψήφισμα 361/1974 από τις 13. Δεκεμβρίου 1974 και η εφαρμογή του ψηφίσματος είναι υποχρεωτική, τίποτε δεν πραγματοποιήθηκε.
Γι αυτό είμαι και εγώ της άποψης με την πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων, που η πολιτική τους ηγεσία και οι Κύπριοι είναι υπεύθυνοι να αποφασίσουν για το μέλλον τους, ότι αν δεν υπερτερούν τα θετικά προτερήματα, η βιώσιμη λύση, η αποστρατικοποίηση, η ελεύθερη διακίνηση και εγκατάσταση, η μη ανάμιξη ξένων χωρών, τότε θα πρέπει να εισέλθει η Κύπρος πρώτα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και μετά να συνεχιστούν οι διαπραγματεύσεις, ώστε να εξευρεθεί μία δίκαια, βιώσιμη λύση και επανένωση όπως έχουμε το παράδειγμα της Γερμανίας, επανένωσης με την Ανατολική Γερμανία, που απέκτησαν πάλι τις περιουσίες τους, και να βρεθεί μια λύση και για την Κύπρο που δεν θα καταργεί το κοινοτικό κεκτημένο, δεν θα δικαιώνει τους εισβολείς, δεν θα δημιουργεί προβλήματα αποφάσεων, δεν θα εμποδίζει την επιστροφή των προσφύγων στις εστίες τους, δεν θα επιτρέπει κατοχικά στρατεύματα, δεν θα εμποδίζει τις επενδύσεις Ελληνοκυπρίων και δεν θα δίνει δικαιώματα επέμβασης της Τουρκίας, δεν θα δίνει ισότιμη ψήφο βέτο στις μειονότητες και στις εκτελεστικές, νομοθετικές και δικαστικές εξουσίες και το βασικότερο δεν θα εκχωρεί σε τρίτους κυριαρχικά δικαιώματα και μελλοντικό εκβιασμό της ανεξαρτησίας της..
Η σειρά περί Κύπρου θα συνεχιστεί προσεχώς.
Βιβλιογραφία για τα οχτώ πρώτα άρθρα περί Κύπρου:Andreas Schneider: Zypern, DUMONT Kunst Reisefuhrer, Koln 2002
Klaus Botig: Zypern, Richtig reisen, DuMont, Koln, 2. Aufl. 1987
Lenia und Barnim: Zypern, Der Suden der Republik, DuMont, Koln 1997
Richard Clogg: Geschichte Griechenlands im 19. und 20. Jahrhundert, Koln 1997
Heinz A. Richter: Griechenland im 20.Jahrhundert, Koln1990
ΚΥΠΡΟΣ Το νησί της Αφροδίτης, Αθήνα 1999
Eva Grundel, Heinz Tomek: Sizilien Richtig Reisen, DuMont, Koln 1997
Finley/Mack Smith/
Wolfgang Gust: Der Volkermord an den Armeniern. Die Tragodie des altesten Christenvolkes der Welt, Hansel, Munchen, Wien 1993
Ναλμπάντης Κωνσταντίνος: ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ, στο Ιντερνέτ και τύπο.
Frankfurter Zeitung, Kolner Stadt-Anzeiger, Suddeutsche Zeitung, Die Zeit, Zurcher Zeitung.
Duggan : Geschichte Siziliens und der Sizilianer, Munchen 1989
Κύπρος 10000 χρόνια ιστορίας και πολιτισμού, ΚΟΤ, Σεπτ. 2002
Φιλόκυπρος: Πάφος Πόλη και επαρχία, Λευκωσία 1987
Marc Aurel: Selbstbetrachtung, Aus dem Griechischen von Otto Kiefer, Insel, Frankfurt/ M 1997, Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό του ΗΛΙΟΥ
Κυπριακές εφημερίδες και ιντερνέτ: Φιλελεύθερος, Σημερινή, Πολίτης
Das Problem Zypern, Nikosia-Zypern 1989
