Η Αλχημεία – Απόκρυφες Επιστήμες

” Θα μπορούσε να φανεί παράδοξο το γεγονός πως η σύγχρονη επιστήμη, αφού κέρδισε τους τίτλους της, συσσωρεύoντας μυριάδες γεγονότα και επιτελώντας αμέτρητα πειράματα, κατέληξε και πάλι στις ίδιες θεωρίες που είχαν διατυπωθεί πριν από πολλές χιλιετηρίδες ” (Εφημερίδα ” Ο Τύπος ” Μόντρεαλ 1929)

” Οι πλέον αναληθείς και οι πλέον εσφαλμένες αντιλήψεις απεδόθησαν εις βάρος όλων των αρχαίων επιστημών. Η νεώτερη επιστήμη, είναι αλήθεια, σε πολλά δικαιολόγησε αυτές ( τις αρχαίες επιστήμες ) αλλά η γενική γνώμη είναι πάντοτε αδρανής εις την παρακολούθηση των εναλλαγών σκέψεων και αντιλήψεων ” ( Αλχημικαί έρευναι – PIERR PIOBB ).

Όταν αναφερόμαστε σήμερα στην Αλχημεία οι απόψεις συγκρούονται σοβαρά. Αν και τείνει να αποδοθεί μία δικαιοσύνη στην αρχαία αυτή επιστήμη, δεν είναι λίγοι εκείνοι πού κατηγορούν τους αλχημιστές είτε σαν ” τσαρλατάνους ” (Ε.Π.Μ. 1912 – “Ισπανική Σοφία”) είτε σαν μαύρους μάγους, είτε σαν απλούς ερευνητές που τους ενδιέφερε το κέρδος.

Κατά τους Jacpues Carlew και Michel Granger οι πανεπιστημιακοί κύκλοι, ιδιαίτερα όσοι συσχετίζονται με τις θετικές επιστήμες, δίνουν ελάχιστη σημασία στην πνευματική μητέρα της σύγχρονης χημείας. Και μόνο το άκουσμα της λέξης “αλχημεία” προκαλεί ειρωνικά χαμόγελα.

Αλλά στο παρελθόν θαυμάσιοι επιστήμονες κατανοώντας το μέγεθος της αλχημείας, όχι μόνο σαν επιστήμη, προσπάθησαν να εμβαθύνουν και να αποκαταστήσουν αυτήν την επιστήμη. Οι πιό ονομαστοί ερευνητές είναι : Μαρσελέν Μπαρτελό, Γουαϊτ Φιγκιέ, Ρυέλλς, Πιέρ Πιόμπ κ.α.

Πραγματικά η αλχημεία δεν αποτελεί ένα τοπικό φαινόμενο. Ήταν γνωστή σε πολλά μέρη της υδρογείου, αλλά παρά τις αποστάσεις και την διαφορετικότητα των γνώσεων μια απόλυτη ομοιογένεια την διακρίνει!

Η Κινέζικη αλχημεία παρόλο που ήταν πιο πρακτική έχει βγεί από το ίδιο καλούπι με την ευρωπαϊκή και την Αραβική. Η βασική προσπάθεια του αλχημιστή είναι να πραγματώσει το ” Μεγάλο Εργο “. Το “Μεγάλο Εργο” είναι η απόκτηση της φιλοσοφικής λίθου που μετατρέπει τα κοινά μέτταλα σε χρυσάφι. Αυτό, όπως αναφέραμε πρωτύτερα, οι μοντέρνοι υλιστές το ονομάζουν δεξιότεχνο τσαρλατανισμό, δεισιδαιμονία και όχι επιστήμη.

Να μιά απάντηση σ’ αυτά από την Μπλαβάτσκυ !

” Όμως πόσο αλήθεια αδύναμα είναι σήμερα τα περισσότερα μέλη της Γαλλικής Ακαδημίας από πότε, για να φτάσουν σε μια απόλυτη απόδειξη που να καταστρέφει τη δυνατότητα της μετάλλαξης των μέταλλων, εφόσον έχουν αναγνωρίσει την ύπαρξη μιας μεταλλικής βάσης στα αλκάλια !”

Η ουσία και η θεωρία της αλχημείας βασίζεται στη σύνθεση όλων των υπαρχόντων στον κόσμο, που είναι γενικά τριπλή. Κάθε αντικείμενο στη φύση έχει μία αντικειμενική μορφή, μιά ζωτική ψυχή και ένα θείο σπινθήρα καθαρά πνευματικό και υποκειμενικό. Κατά τον PIERR PIOBB μπορούμε να συνοψίσουμε τη θεωρία της αλχημείας στις εξής προτάσεις:

1. Η ύλη είναι μία.

2. Είναι επιδεκτική εξελίξεως.

3. Όλα τα απλά σώματα είναι σώματα σε διαφορετικά στάδια εξέλιξης.

4. Δεδομένου ότι ο νόμος της εξέλιξης είναι νόμος γενικός της φύσης, αρκεί να θέσουμε αυτά στις συνθήκες τις υπαγορευμένες από το νόμο, για να επαναλάβουμε πειραματικά το έργο της φύσης.

5. Το αποτέλεσμα κάθε εξέλιξης είναι μιά τέλεια μεταμόρφωση. Επομένως δε μπορεί αυτή να επιτευχθεί χωρίς την μεσολάβηση ενός ειδικού παράγοντα ο οποίος έχει σκοπό τη διέγερση της εξελικτικής ενέργειας που είναι λανθάνουσα σε κάθε σώμα.

6. Δεδομένου ότι ο παράγοντας αυτός είναι ολικής φύσης, πρέπει αυτός να θεωρηθεί σαν κάποιο σώμα που έχει φτάσει σε ιδιαίτερο στάδιο εξέλιξης. Είναι επομένως δυνατόν να το παράγουμε εργαστηριακά. Ο παράγων αυτός είναι που οι αλχημιστές ονόμαζαν ” φιλοσοφική λίθο ” ή ” προβλητικήν κόνιν “.

Οι αρχαίοι ήταν πεπεισμένοι και μάλλον δίκαια, ότι για να επιτευχθεί το ” μέγα έργο ” έπρεπε κάποιος να μιμηθεί τους τρόπους της φύσης. ” Ο τύπος ή το υπόδειγμα της ερμητικής επιστήμης, δεν είναι άλλο από την καθαυτή τη φύση ” (Pernety). Επομένως η συνταγή του ” μεγάλου έργου ” έπρεπε να αντιγραφεί από την εξέλιξη της φύσης. Η εξέλιξη αυτή κατά τον Pernety επιτελείται μέσα από 7 στάδια.

1. Πυράκτωση

2. Σήψη

3. Διάλυση

4. Απόσταξη

5. Συναίρεση

6. Εξάχνωση

7. Συμπύκνωση

Θα πρέπει να πούμε ότι η πυράκτωση ορίζεται σαν την ” κάθαρση ” ή ” κονιοποίηση ” των σωμάτων δια μέσω του εξωτερικού πυρός, το οποίο αποσυνδέει τα τμήματα διαχωρίζοντας ή εξατμίζοντας το υγρό το οποίο τα συνδέει. Το πυρ το λεγόμενο φιλοσοφικό ήταν ένα είδος ” ατμόλουτρου ” σε συνδυασμό με το πόντιο ύδωρ ( eau pontique ) δηλ. τον υδράργυρο. Ο υδράργυρος αυτός απέχει κατά πολύ από τον υδράργυρο το μεταλλικό. Σ’ αυτό συμφωνούν όλοι οι ερευνητές. Δεν είναι γνωστό σήμερα τι εννοούσαν με την έννοια υδράργυρος.

Δεύτερο στάδιο ήταν η ζύμωση ή σήψη που κατά τους αλχημιστές ” φθείρει την παλιά φύση και τη μορφή του ζυμούμενου σώματος και το μετατρέπει σε κάποιο νέο σώμα από το οποίο γεννιέται ύστερα ένας τελείως νέος καρπός”. Ήταν η προπαρασκευαστική εργασία πριν τη διάλυση.

Αν προσπαθήσουμε τώρα, να εξηγήσουμε τη διάλυση, μάλλον πρόκειται για μιά πράξη με σκοπό να επιτευχθεί αυτό που ο G.Le Bon αποκαλεί αφαιτερίωση της ύλη, δηλ. παραγωγή ενός ημιυλικού σώματος. Η διάλυση μετέτρεπε τον ενδοατομικό αιθέρα ( σταθερό υγρό ριζικό ) σε ένα ρευστό σώμα δηλ. πολύ λεπτό και ανάλογο με τον μεσοπλανητικό αιθέρα ( ημιυλικό σώμα ).

Πιθανόν ακολουθούσε και μία ατομική ζύμωση ή σήψη με σκοπό τη μεταμόρφωση της φύσης του σώματος. Το σώμα βρίσκεται στη φάση αυτή όπως ο γλεύκος: δεν είναι καρπός σταφυλιού αλλά δεν είναι ακόμα ούτε κρασί : Ζυμώνεται .

Η επόμενη εργασία μετά την ζύμωση ήταν η απόσταξη. Στη φάση αυτή λένε οι φιλόσοφοι το σώμα καθίσταται το ανδρόγυνο Rebis, και επακολουθεί η συναίρεση.

Ετσι λεγόταν η εργασία κατά την οποία το σώμα ενωνόταν με τις συνθετικές αρχές κάθε υλικής ουσίας, με τη συμμετοχή στην αντίδραση του άλατος ( αιθέρας ), του θείου ( ενδοατομική ενέργεια ) και του υδράργυρου ( σώμα καθαυτό υλικό) Τότε γινόταν ένα είδος ανασύνθεσης της ύλης. Στη συνέχεια ακολουθούσαν δύο άλλες εργασίες, η εξάχνωση και η συμπύκνωση, οι οποίες κατά τους συγγραφείς ήταν πολύ απλές για όσους κατείχαν το μυστικό αλλά πολύ δύσκολες για τούς άλλους. Πράγματι αυτές οι εργασίες έχουν καλυφθεί με πολλή προσοχή και μυστήριο.

Γενικά το μέγα έργο περιελάμβανε 3 στάδια :

– Το πρώτο ήταν η παραγωγή του Rebis

– Το δεύτερο η παρασκευή του ελιξιρίου ή φιλοσοφικής λίθου.

– Το τρίτο που λεγόταν βαφή ήταν συνώνυμο της μεταστοιχειώσεως.

Το Rebis εάν δεν κατεργαζόταν σωστά είχε την τάση να επαναλαμβάνει την προηγούμενη κατάσταση την οποία είχε το σώμα κατά την φάση της πυράκτωσης. Χρειαζόταν λοιπόν να δοθεί ο κατάλληλος χωρισμός χάρη στον οποίο θα πετύχαιναν την παραπέρα εξέλιξη. Επρεπε κατά την αλχημική έκφραση να δοθεί η ” εμψυχούσα αρχή “. Το ελιξίριο είχε αυτό το σκοπό. Τότε μόνο μπορούσε ο αλχημιστής να προχωρήσει στην εξάχνωση, η οποία ήταν μιά πράξη ανάλογη της απόσταξης. Το Rebis μόλις παράγεται από την απόσταξη είναι ένα σώμα πού καθίσταται σε νέες βάσεις, αλλά δεν είναι αλλοιωμένο κατά τα βασικά του στοιχεία. Απαιτείται νέα ζύμωση !

Αυτή ονομάζεται ερμητική ζύμωση και είναι η μυστικότερη πράξη της αλχημείας. Πραγματοποιείται με τη συμμετοχή του ελιξιρίου. Γι’ αυτό και η παραγωγή του ελιξιρίου κατέχει τα πρωτεία στους αρχαίους συγγραφείς. Μετά από την ερμητική ζύμωση του Rebis με το ελιξήριο πρέπει να ακολουθήσει η βαφή ή χρώση. Διότι ένα Rebis που ζυμώθηκε είναι ένα σώμα ” εξελιχθέν ” αλλά δεν έχει ακόμα αποκτήσει σταθερότητα. Πρέπει να σταθεροποιηθεί σ’ ένα ορισμένο στάδιο εξέλιξης. Η σταθεροποιός ουσία είναι η βαφή.

Και η τελευταία κατεργασία όπως είπαμε ήταν η συμπύκνωση η οποία ήταν η συγκέντρωση του τεχνικά παρασκευασμένου σώματος.

Η ΑΛΧΗΜΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Δεν πρέπει να δημιουργήσουμε την εσφαλμένη εντύπωση πως η αλχημεία επιδίδεται κυρίως στην αναζήτηση της φιλοσοφικής λίθου. Η ανθρώπινη δίψα για χρυσάφι εξόγκωσε τον ” χρηματικό ” χαρακτήρα αυτών των εργασιών καλύπτοντας την πραγματική ουσία της αλχημείας.

Πράγματι, η ” τέχνη του Ερμή ” είναι πρώτα απ’ όλα μιά φιλοσοφία. Σύμφωνα με τα λόγια του Ζολιβιέ Καστελό ” η αλχημεία επιδιώκει πριν απ’ όλα να νοιώσει και να κατανοήσει την ιδιαίτερη ζωή της ύλης, προσπαθώντας να ανακαλύψει τον συμπαντικό νόμο που συνδέει την ύλη με τη μεγάλη κοσμογονική τάξη. Σ’ αυτό το έργο ο αλχημιστής συμμετέχει στο όλο.”

Ο Ζώσιμος Πανοπολίτης λέει! ” Η αλχημεία γίνεται ένα αυθεντικό μυστήριο. Η αποκάλυψη μπορεί να γίνει μέσα σ’ ένα όνειρο κατά την ιδιαίτερη και εσωτερική επικοινωνία μιάς στιγμής. Η ψυχή νοιώθει πως ανασηκώνεται και αρχίζει να ανεβαίνει τα σκαλοπάτια μιας μυστικής σκάλας.”

Αλλά θα ήταν και μεγάλο λάθος να μπερδέψει κανείς την αλχημεία του Μεσαίωνα με κείνη των προκατακλυσμιαίων περιόδων. Εκείνη, όπως λέει η Ε.Π.Μ., ενεργούσε μέσα από 3 κύρια στοιχεία: τη φιλοσοφική λίθο για την μετάλλαξη των σωμάτων, το ” αλκαχέστ ” ή παγκόσμιο διαλυτικό και το ελιξίριο της ζωής που είχε την ικανότητα να παρατείνει επ’ αόριστο την ανθρώπινη ζωή. Κανένας αληθινός φιλόσοφος ή μύστης δεν ασχολήθηκε ποτέ μ’ αυτό το τελευταίο.

Τέλος η Μπλαβάτσκυ μας λέει πως υπάρχουν κάποιες αλήθειες για την αλχημεία που πρέπει να ακούγονται για να αποφεύγονται οι αναλήθειες και οι παρεξηγήσεις από κάθε σοβαρό μελετητή.

Αυτές είναι !

1. Η αλχημεία ήρθε στην Ευρώπη από την Κίνα και λόγω της απομάκρυνσης από τον τόπο της προέλευσής της, δεν ήταν πιά η αγνή αλχημεία ( ούτε η αστρολογία ) που διδασκόταν στις σχολές του Θωτ – Ερμή της 1ης Δυναστείας της αρχαίας Αιγύπτου.

2. Το Ζοχάρ το γνωστό στην Ευρώπη δεν είναι το Ζοχάρ του Συμεών Μπέν JOCHAI αλλά μιά συλλογή μερικών αποσπασμάτων αυτού και μερικών παραδόσεων που έκανε ο Μωυσής ντε Λεόν από την Κόρδοβα τον 13ο αι. στην οποία κατά τον MOSHEIM ακολούθησε τις ερμηνείες των γνωστικών χριστιανών της Χαλδαίας και της Συρίας. Του αληθινού Ζοχάρ στο οποίο αναφέρεται το Χαλδαϊκό βιβλίο των αριθμών δεν μένουν παρά 3 αντίγραφα ατελή πού κατέχουν μύστες ραβίνοι. Ενας από αυτούς έζησε στην Πολωνία και κατέστρεψε το αντίτυπό του το 1817. Το άλλο ανήκε σε έναν Ραβίνο της Παλαιστίνης που εξαφανίστηκε από την JAFFA πρίν λίγα χρόνια.

3. Από τα ερμητικά βιβλία έχει απομείνει μόνο ένα απόπασμα γνωστό με το όνομα ” Σμαραγδένιος Πίνακας ” (σ.τ.σ.: εκπληκτικά σχετικά στοιχεία καθώς και οι επτά ερμητικές αρχές, περιλαμβάνονται και αναλύονται στο βιβλίο “ΤΟ ΚΥΜΒΑΛΕΙΟ – Η Ερμητική Επιστήμη, Οι Τρεις Μύστες” από τις εκδόσεις “Νέα Ακρόπολη”) γιατί όλα τα άλλα που εμπεριείχαν απόκρυφες διδασκαλίες κάηκαν με διάταγμα του Αυτοκράτορα Διοκλητιανού τον 3ο π.Χ. αιώνα. Τα υπόλοιπα, ακόμα και οι ” Ποιμάνδρες ” είναι εργασίες ανασύνθεσης λατίνων και ελλήνων συγγραφέων. Σχετικά με τα έργα των δασκάλων του Μεσαίωνα ξέρουμε ότι πήραν μαζί τους στον τάφο το κλειδί της ερμηνείας τους. Αυτό μόνο στην Ανατολή μπορεί να βρεθεί. Το μοναδικό κλειδί του Εσωτερισμού της Αρχαίας Σοφίας βρίσκεται στο να βιώσει ο άνθρωπος μόνος του τις Πρωταρχικές Αλήθειες.