Ο Αλχημιστής – Ο Εραστής, ο Μάγος, ο Εσωτερικός Πολεμιστής

P. Coelho – Ειδική Συνεργασία του ESOTERICA.gr με το Περιοδικό “ΝΕΑ ΑΚΡΟΠΟΛΗ”, – του ομώνυμου Φιλοσοφικού Κέντρου

Κάποια βιβλία έχουν αυτό το ιδιαίτερο χάρισμα, το να σπάνε τα φράγματα ενός συντηρητικού και καλουπωμένου νου για να διεισδύσουν στην καρδιά το μήνυμα που φέρουν. Μήνυμα αλλαγής στον τρόπο που βλέπει και κάνει κανείς τα πράγματα στη ζωή του, μήνυμα μετάλλαξης, που είναι το ουσιαστικό έργο των Αλχημιστών, το μεγάλο Έργο της Αλχημείας.

Αυτή είναι η δύναμη του μύθου ή του παραμυθιού, της ιστορίας εκείνης που γράφτηκε από έναν άνθρωπο που βλέπει τον κόσμο από δύο πλευρές συγχρόνως, με τέσσερα μάτια, με τα μάτια του παιδιού, αυτού που δεν γνωρίζει και θέλει να μάθει και με τα μάτια του γέρου που όλα τα έχουν δει.

Ο νεαρός Σαντιάγκο, δεν συμβιβάζεται με τον στενό τρόπο ζωής που του προσφέρει το χωριό του. Δεν μπορεί να καταλάβει πως μπορεί κανείς να γνωρίσει τον Θεό μέσα στους τέσσερις τοίχους του μοναστηριού στο οποίο έμεινε κάποια χρόνια. Θέλει να γνωρίσει τον κόσμο με τις δικές του αισθήσεις. Η ανάγκη της ανεξαρτησίας που καλύπτουν τα ταξίδια θα τον οδηγήσει αργότερα σε κάτι πιο σημαντικό. Γίνεται ένας βοσκός και, έχοντας στην κατοχή του ένα μικρό κοπάδι περιφέρεται στους κάμπους της Ανδαλουσίας. Λίγο-πολύ οι μέρες του περνούν ανέμελα, όμως ένα όνειρο που είδε ένα- δυο φορές και που του έδειχνε κάποιο θησαυρό, τον βάζει σε σκέψεις και σιγά-σιγά η ζωή του αποκτά άλλο ενδιαφέρον, να ερμηνεύσει το όνειρο και να βρει το θησαυρό. “Είναι η δυνατότητα να πραγματοποιήσεις ένα όνειρο, που δίνει ενδιαφέρον στη ζωή.”

Όλο το έργο χωρίζεται σε τρεις φάσεις:

Κάθε φάση δεν είναι, παρά μία διάσταση, ένα σκαλοπάτι που κατακτά η συνείδηση στην πορεία της εξέλιξής της.

Ο Σαντιάγκο από την αρχή του έργου παρουσιάζεται στο πέρασμα από την 1η στη 2η αίθουσα., από την άγνοια στη μαθητεία, πρώτα απ’ όλα γιατί είναι ένας νέος που, έχοντας την ενεργητική διάθεση του νέου θέλει ν’ αλλάξει το συμβατικό και στερεότυπο τρόπο ζωής του χωριού, να ταξιδέψει και να γνωρίσει τον κόσμο αλλά επίσης διακρίνεται και για την στοχαστική διάθεση να ερμηνεύσει τα όσα συμβαίνουν στον ίδιο καθώς και στον περίγυρό του.Δεν είναι ένα κοινό αγόρι. Οι άνθρωποι του χωριού ζουν μ’ ένα παγιωμένο τρόπο. Οι αντιλήψεις στενές και στατικές. Ο χρόνος, η ζωή, δεν κυλούν. Δεν συμβαίνουν αλλαγές, όλα είναι γνωστά και καθορισμένα από πριν.

Η 2η φάση-αίθουσα είναι η αίθουσα των αλλαγών, των αναδράσεων και των ζυμώσεων. Το αγόρι μπαίνει ουσιαστικά σε αυτή την αίθουσα όταν συνειδητοποιεί την ανάγκη για ταξίδια καθώς και την έννοια της κίνησης και της αλλαγής. “Το πρόβλημα είναι ότι εκείνα (τα πρόβατα) δεν καταλαβαίνουν ότι κάθε μέρα ακολουθούσαν έναν καινούργιο δρόμο. Δεν αντιλαμβάνονται ότι άλλαξαν βοσκοτόπια, ότι οι εποχές είναι διαφορετικές, γιατί μόνο το νερό και η τροφή τα νοιάζει. Ίσως να συμβαίνει το ίδιο με όλους μας.” Αυτή η φάση της αναζήτησης και της μαθητείας, είναι που διαρκεί όσο η ίδια η ζωή, επειδή το να ζεις σημαίνει να πορεύεσαι, ν’ αλλάζεις και να βελτιώνεσαι. Ο κίνδυνος αυτής της αίθουσας είναι η ημιμάθεια, το να νομίζει κανείς ότι ξέρει, ότι είναι κάτι σπουδαίο, ότι έχει πραγματώσει τον σκοπό της ζωής του. Ο κίνδυνος δεν είναι το να πετύχεις όλα αυτά, αλλά το να νομίζεις ότι τα έχεις πετύχει.

Συγκρινόμενος με τους άλλους που έχει αφήσει στο χωριό, θεωρεί τον εαυτό του πιο ελεύθερο και αληθινό. Κάνει αυτό που ονειρευόταν: να ταξιδεύει …. να ταξιδεύει, αλλά με ποιο προορισμό; Ούτε και ο ίδιος γνωρίζει προς το παρών, αλλά εμπιστεύεται την κίνηση, τη ροή της ζωής, και πάει … Αγαπάει να είναι ελεύθερος, ανεξάρτητος. Ζει όπως θέλει, κοιμάται και ξυπνά όποτε και όπου θέλει. Έχει μια κοπέλα ν’ αγαπά και κάποια πρόβατα να φροντίζει. Έφυγε λοιπόν απ’ την αδράνεια του χωριού και τώρα περιοδεύει, κινείται…., “μονοπάτι που πατιέται δεν χορταριάζει.”

Κάποια στιγμή συναντά έναν γέρο μάγο-βασιλιά, ο οποίος θα του ανοίξει τα μάτια και θα του βάλει την πρόκληση για ν’ αλλάξει τις αξίες της μέχρι τότε ζωής του, να κάνει τ’ αδύνατο δυνατό, τ’ όνειρο πραγματικότητα, τον μύθο ιστορία, τον θησαυρό εμπειρία, ….. να κάνει το μεγάλο άλμα και να περάσει στην Αίγυπτο.
Του δείχνει τους περιορισμούς και τις πλάνες αυτής της αίθουσας, την σχετικότητα της ελευθερίας, την σχετικότητα των αξιών της. Έρχεται αντιμέτωπος με τον ίδιο τον εαυτό του γιατί πρέπει να ξεχάσει και να χάσει τα όσα απέκτησε μέχρι τώρα αν θέλει να συνεχίσει, αν θέλει να πραγματώσει τον Προσωπικό του Μύθο.

Συνειδητοποιεί λοιπόν, ότι όλες του οι “αγάπες”, η κόρη του εμπόρου, οι οικονομίες του ή τα πρόβατά του, είναι εμπόδια, παγίδες-φυλακές της πολλαπλότητας. Δυσκολεύεται να τα αποχωριστεί, να αλλάξει προσανατολισμό, αλλά τελικά το κάνει, εμπιστεύεται τη διαίσθησή του και κάνει ένα άλμα στο κενό, ένα πέρασμα στο άγνωστο μέλλον που δεν ξέρει τι του επιφυλάσσει.

“Με την εμπιστοσύνη ενός παιδιού και με την βούληση ενός Μύστη”. -Ε.Π. Μπλαβάτσκυ-

Με αυτή την πράξη ανδρείας, το αγόρι περνά στο μοναδικό μονοπάτι που θα τον οδηγήσει στο θησαυρό που βρίσκεται στην τρίτη αίθουσα, του φιλοσοφικού χρυσού, η οποία όμως ακόμα, βρίσκεται μακριά.

“Το θάρρος είναι το πιο σημαντικό χάρισμα για όποιον ψάχνει τη Γλώσσα του Κόσμου.”

Το μονοπάτι αυτό ονομάζεται μαθητεία ή εσωτερική φιλοσοφία. Είναι το δεύτερο μισό της φιλοσοφικής αίθουσας, όπου στο αλχημικό έργο αποχωρίζεται το λευκό από το μαύρο, η ζωή απ’ τον θάνατο, το νερό απ’ τη λάσπη, …. Νικάει τον δυαδισμό γιατί καταλαβαίνει ότι: ” η εκπλήρωση του Προσωπικού του Μύθου, αυτό είναι το μοναδικό χρέος του ανθρώπου. Τα πάντα είναι ένα και μοναδικό πράγμα. Κι όταν επιδιώξει κάτι, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να γίνει όπως επιθυμείς.”

Η 2η αίθουσα έχει δύο φάσεις:

Η 1η φάση είναι της αναζήτησης, το “θέλω να ξέρω”, η πορεία χωρίς πυξίδα.

Η 2η φάση είναι της μαθητείας, το να “ξέρω να θέλω”, μία ενότητα μοίρας και δράσης.

Το συνειδητό πέρασμα σε κάθε φάση, είναι σαν μια νέα γέννηση, που, όπως κάθε βρέφος γεννιέται στο κόσμο γυμνό, έτσι και το αγόρι, είναι γυμνό από υπάρχοντα σε αυτό το μέρος. Τις λίγες οικονομίες που είχε καθώς πέρασε στην Αίγυπτο, του τις κλέψανε κι αυτές. Κάτι όμως σώθηκε, κάτι που κανείς ποτέ δεν μπορεί να μας το κλέψει, ούτε κι ο ίδιος ο Θεός και αυτό, ονομάζεται συνείδηση, εμπειρία, βιωματική γνώση. Αυτό λοιπόν που δεν κατάφεραν να του κλέψουν και έχει μαζί του το αγόρι, σε αυτήν την νέα φάση, είναι το δώρο και η ευλογία του γερομάγου, μία άσπρη και μία μαύρη πέτρα, σύμβολο της διάκρισης του Ορθού, του Δίκαιου, πέρα από το δυαδισμό καλό-κακό. Αυτές θα τον βοηθήσουν στις δύσκολες αποφάσεις, το να μπορεί να παίρνει τις ορθές αποφάσεις. “Να φροντίζεις να ξέρεις πάντα τι θέλεις” του ‘χε πει ο γέρος βασιλιάς.

Έτσι το αγόρι, ξέροντας ότι πήρε τον σωστό δρόμο, διασχίζει την έρημο για να πάει στις πυραμίδες. Στο αλχημικό έργο, είναι η φάση απ’ το λευκό στο κόκκινο χρώμα, όπου αρχίζει η στερεοποίηση μέσω της εμπύρωσης. Η πορεία προς τις σταθερές και συνάμα μοναδικές αξίες. Η ζέστη του ήλιου της ερήμου θα εξατμίσει τις “υγρές” αμφιβολίες, θα ψήσει και θα σταθεροποιήσει την βούληση-απόφαση της πορείας προς το γνωστό άγνωστο θησαυρό. Η φιλοσοφική, χρυσοκόκκινη Λίθος, στο χρώμα της ερήμου, αρχίζει να υλοποιείται.

“Όσο πλησιάζεις το όνειρο, τόσο πιο πολύ ο Προσωπικός Μύθος γίνεται ο αληθινός λόγος ύπαρξης.”

Η ζωή της ερήμου είναι των άκρων. Υπερβολική ζέστη την ημέρα, και πολύ κρύο τη νύχτα. Κι όμως η ζωή ενώνει αυτά τα άκρα σε μία υπερβατική ενότητα. Γι’ αυτό η ζωή στην έρημο είναι κρυφή, αόρατη. Για τον Σαντιάγκο, η έρημος δεν είναι ερημική. Καταλαβαίνει την γλώσσα της ερήμου που είναι η σιωπή, γιατί έχει αρχίσει να συνδέεται με την παγκόσμια Ψυχή, με τον παγκόσμιο Νόμο. “Το σύμπαν δημιουργήθηκε σε μια γλώσσα κατανοητή στον καθέναν, που όμως ξεχάστηκε πια. … πρέπει να γνωρίσω έναν άνθρωπο που να ξέρει αυτή την παγκόσμια γλώσσα. Έναν Αλχημιστή.”

Η έρημος, είναι σαν το γνωστό και ορατό μέρος του εαυτού μας, αυτό που φωτίζει ο ήλιος-νους μας, το συνειδητό μέρος του ψυχισμού. Μετά από την πορεία μέσα στην έρημο, βρίσκεται σε μια όαση, την εξαγνισμένη ζωή. Σε αυτόν το χώρο και σε αυτόν το χρόνο, στην 3η αίθουσα, στην όαση, θα συμβεί η ιερογαμία σώματος και πνεύματος. Εδώ θα ολοκληρωθεί σαν οντότητα. Εδώ θα γίνει πολεμιστής, εραστής και κατόπιν μάγος, Θα ενώσει το ατσάλινο σπαθί με την τρυφερότητα της αγάπης για να δώσουν ένα μαγικό ραβδί που φωτίζει και οδηγεί.

Ως πολεμιστής θα μάθει να ζει πάντα στο παρόν, έτοιμος ν’ αντιμετωπίσει θετικά τις οποιεσδήποτε εκπλήξεις του άγνωστου μέλλοντος.

Ως εραστής θα συναντήσει τον μεγάλο του έρωτα, τη Φατιμά, απ’ την οποία μαθαίνει την αληθινή έννοια της Αγάπης που δεν είναι σαν τις άλλες “μικρές αγάπες” που είχε γνωρίσει στο παρελθόν. Αγάπη που δεν σκλαβώνει αλλά ελευθερώνει, χωρίς χωροχρονικούς περιορισμούς. “Είμαι και εγώ μέρος του ονείρου σου, γι’ αυτό θέλω να επιμείνεις στο στόχο σου…. Αν πρέπει να φύγεις πιο νωρίς, προχώρα προς το μύθο σου. Οι αμμόλοφοι αλλάζουν μορφή με τον άνεμο, αλλά η έρημος παραμένει αμετάβλητη. Το ίδιο θα γίνει με την αγάπη μας.” Η Φατιμά είναι η Αγάπη που βρίσκεται μέσα στο αγόρι.

Σ’ αυτή την διάσταση βασικά, θα βρει τον Δάσκαλό του, τον μαυροντυμένο καβαλάρη, τον Αλχημιστή. Απ’ αυτόν μαθαίνει τον τρόπο για να ενώσει τον πόλεμο και τον έρωτα σε μία κατάσταση που τις υπερβαίνει, τις ενώνει και δεν τις χωρίζει. Ενώ η καρδιά του τον τραβά πίσω στην όαση όπου βρίσκεται η Φατιμά, η μοίρα του όμως, ο θησαυρός του, ο Μύθος του, περιμένει κάπου προς τις πυραμίδες. Έτσι θα μάθει το μάθημα της αρμονίας. “… καμιά καρδιά δεν υπέφερε ποτέ όταν ξεκίνησε ν’ αναζητήσει τα όνειρά της, γιατί κάθε στιγμή αναζήτησης είναι μια στιγμή συνάντησης με το Θεό και την αιωνιότητα.” “Όπου είναι ο θησαυρός σου, εκεί είναι και η καρδιά σου.”

Μυείται στο ν’ ανακαλύπτει και να συλλαμβάνει την υπόγεια ζωή της ερήμου (το δικό του ασυνείδητο) και να έχει ξύπνια τη συνείδησή του προκειμένου ν’ αντιμετωπίσει τους κρυφούς κινδύνους που παραμονεύουν μέσα της. Τέλος, ο δάσκαλός του, θα τον ωθήσει στη Μοίρα του εφόσον τον ετοίμασε για να αντιμετωπίσει το πεπρωμένο του.

Βρίσκεται αρκετά κοντά στην ολοκλήρωση του Έργου, πρέπει να δοκιμαστεί, να εξεταστεί για να αποδειχθεί αν έμαθε καλά τα μαθήματα που του πρόσφερε απλόχερα ο δρόμος.

“Πάντα, πριν πραγματοποιήσει ένα όνειρο, η Ψυχή του Κόσμου αποφασίζει να ελέγξει τι μαθεύτηκε κατά την πορεία. Και αυτό, όχι επειδή είναι κακιά, αλλά για να μπορέσουμε, μαζί με το όνειρό μας, να κάνουμε κτήμα μας και αυτά που μάθαμε κατά την πορεία μας προς τα εκεί. Αυτή είναι η στιγμή που οι περισσότεροι άνθρωποι τα παρατάνε. Μια αναζήτηση αρχίζει πάντα με την τύχη ενός πρωτάρη και τελειώνει πάντα με τη δοκιμασία του κατακτητή.”

Οι δοκιμασίες άρχισαν, το αλχημικό Έργο, η φιλοσοφική λίθος γίνεται:

Ο μαθητής – συνείδηση γνωρίζει την γλώσσα της Ψυχής του κόσμου καθώς και τα μυστικά ονόματα των όντων. Συνομιλεί και συνδέεται με την Άμμο της Ερήμου (Ύλη -Άλας), με τον Άνεμο (η Ψυχή του κόσμου – ο Υδράργυρος) και με τον Ήλιο (ο κοσμικός Νους- ο Χρυσός) και καθώς γίνεται η επικοινωνία με αυτές τις φυσικές δυνάμεις, αυτή η ένωση πραγματοποιείται και μέσα του, γίνεται κι ο ίδιος μια ζωντανή δύναμη της φύσης.

Έλεγε κάποιος φιλόσοφος ότι “τα πράγματα είναι καλά και αληθινά, όταν συμφωνούν και με το κεφάλι και με την καρδιά”. Τώρα έχει συνδεθεί με τον αληθινό Εαυτό του όμως κάτι ακόμα πρέπει να γίνει. Στην πορεία για το θησαυρό και στην απρόβλεπτη θέαση των πυραμίδων, αναρίγησε η καρδιά, τα πόδια λύγισαν και δάκρυα έπεσαν απ’ τα μάτια του αγοριού κι εκεί, στην υγρή από τα δάκρυα άμμο, αντίκρισε έναν σκαραβαίο, το σύμβολο του Θεού που ανασταίνεται μέσα στον Άνθρωπο. Τότε, σε μια στιγμή που δεν είναι ούτε μέρα ούτε νύχτα και που μέσα της φυλακίστηκε η αιωνιότητα, συνέβηκε ο ιερός γάμος, η ολοκλήρωση του έργου, η μετάλλαξη του μολυβιού σε χρυσάφι..

“Πραγματικά, η ζωή είναι πολύ γενναιόδωρη με όποιον ζει τον Προσωπικό Μύθο του” σκέφτηκε το αγόρι.

Σειρά μας τώρα, να φτιάξουν οι καρδιές μας το δικό μας παραμύθι…