Θεός και φύση

Το Isha Upanishad αρχίζει με μια μνημειώδη φράση στην οποία, με οχτώ βραχείς και ικανοποιητικούς λόγους, δύο όροι ύπαρξης, αντιμετωπίζονται και διακηρύσσονται στην πραγματική και αιώνια σχέση. Ο Ish νυμφεύεται τη Jagati, ο Θεός με την Φύση, το Αιώνιο που κάθεται μόνο του πάνω από όλες τις δημιουργίες του με ένα, εσαεί, κινούμενο Σύμπαν, με τους αμέτρητους κρικωτούς του έλικες, και τους δεσμούς κίνησης, που εμείς, το καθένα από αυτά, τα ονομάζουμε, αντικείμενα, στο καθένα από αυτά ένας Κυρίαρχος μόνο υπάρχει, ως πλήθος, ο Κάτοικος. Απ’ αυτούς τους φωτεινούς ήλιους μέχρι το τριαντάφυλλο και τον κόκκο της σκόνης, από το Θεό και τον Τιτάνα στους σκοτεινούς ή φωτισμένους του κόσμους, τον άνθρωπο και το έντομο που συνθλίβεται χωρίς σκέψη κάτω από τα πόδια του, το κάθε τι είναι ναός Του και μέγαρό Του. Είναι η καλυμμένη θεότητα στον ναό, ο ακάλυπτος οικοδεσπότης στο μέγαρο, και για Αυτόν και την Ευχαρίστησή Του, της πληθώρας και της ενότητας της Οντότητας Του, όλα δημιουργήθηκαν και δεν έχουν άλλο λόγο ύπαρξης. Isa vasyam idam sarvam yat kinca jagatyam jagat. Όλα αυτά υπάρχουν για κατοικία του Κυρίου, το κάθε τι και όποιο πράγμα που κινείται μέσα της.

Αυτή η σχέση του θεϊκού Κατοίκου και ο υποκειμενικός τόπος διαμονής, είναι και η θεμελιώδης αλήθεια του Θεού και του Κόσμου για την ζωή. Πράγματι, αυτό δεν είναι ολάκερη η αλήθεια, ούτε και είναι η αρχέγονή τους σχέση στους όρους του όντος, είναι μάλλον σχέση στη δράση παρά στην ύπαρξη, μάλλον για τον στόχο της ύπαρξης παρά για την φύση της ύπαρξης. Αυτή η πρακτική σχέση της Ψυχής με το κόσμο της, σταχυολογημένη, με αυτό το τρόπο, από τον Μάντη, σαν σημείο ενάρξεως, είναι εξ αρχής και με την πιο καταπληκτική έμφαση, βεβαιωμένη σαν σχέση, και όχι από συντονιστική ισότητα ή απλώς αλληλοεπίδραση αλλά, σχέση κυριότητας και ελευθερίας από την μια μεριά, ενέργειας από την άλλη, η Ψυχή να είναι ο υπέρτατος προστάζων της Φύσης, ο Θεός, ο ανεμπόδιστος κτήτορας του κόσμου Του, χωρίς περιορισμό σε οτιδήποτε από τη φύση της Φύσης Του, αλλά ελεύθερος και Κύριος. Διότι, αφού το αντικείμενο του Upanishad είναι να οικοδομήσει έναν χρήσιμο οδηγό ζωής μέσα εδώ, στο Brahman, και όχι μια μεταφυσική φιλοσοφία, προς ικανοποίηση του διανοούμενου, ο Προφήτης του Upanishad, επιλέγει αναπόφευκτα το πρακτικό μάλλον, παρά την ουσιώδη σχέση του Θεού και του κόσμου σαν σημείο έναρξης της σκέψης του, τη χρήση και εξάρτηση μάλλον παρά την ταυτότητα.

Το γραμματικό σχήμα στη λέξη vasyam εκφράζει ένα σκοπό ή ένα αντικείμενο που πρέπει να πληρωθεί, σε αυτή την περίπτωση το αντικείμενο της διαμονής. Η επιλογή της λέξης Isa σημαίνει έναν απόλυτο έλεγχο και, επομένως, μια απόλυτη ελευθερία μέσα στην οποία σχηματίσθηκε το αντικείμενο, που οραματίσθηκε τον σκοπό. Η Φύση, τότε, δεν είναι ένα υλικό κέλυφος μέσα στο οποίο το Πνεύμα φυλακίζεται, ούτε το Πνεύμα είναι μια περιπλανώμενη πνοή των αντικειμένων που παγιδεύτηκε σε εκείνο το αντικείμενο που εμπνέει, σε μια φυλακή. Ο ενδοκατοικίσημος Θεός είναι ο Κύριος των δημιουργημάτων Του και δεν είναι υπηρέτης ή φυλακισμένος. Και σαν σπιτονοικοκύρης είναι κύριος των τόπων διαμονής Του για να εισέρχεται και να εξέρχεται κατά βούληση ή να γκρεμίζει ότι έχει οικοδομήσει, όταν παύει να τον ευχαριστεί, ή παύει να είναι χρήσιμο στις ανάγκες του.

Το Πνεύμα λοιπόν, είναι ελεύθερο να εισέρχεται και να εξέρχεται από τα σώματά του, και έχει την δύναμη να οικοδομήσει και να καταστρέψει και να επανοικοδομήσει ο,τιδήποτε Το ευχαριστεί σε αυτό το Σύμπαν. Το ίδιο το σύμπαν είναι Ελεύθερο να καταστρέψει και να ξαναδημιουργήσει. Το Πνεύμα δεν είναι αιχμάλωτο, είναι ο μοναδικός κυρίαρχος των δημιουργημάτων Του. Η λέξη Isa, ξεκινώντας προς τα εμπρός, με μιας, για να μας συναντήσει σε αυτήν την ανοιχτή δόνηση της υψηλής έντασης του τόνου της σκέψης του Μάντη, γίνεται ο κύριος τόνος όλων των ρυθμών της. Είναι το κλειδί για το παν που ακολουθεί στα Upanishad. Διότι, όχι μόνο διαψεύδει, αμέσως, τις μηχανικές θεωρίες του Σύμπαντος και βεβαιώνει την προ-ύπαρξη, παντοδυναμία, μεγαλειότητα και ελευθερία της υπερέχουσας Ψυχής εντός των πραγμάτων, αλλά αναγνωρίζοντας το Πνεύμα στο σύμπαν με το Πνεύμα μέσα σε όλα τα σώματα, βεβαιώνει αυτό που είναι ίσης σπουδαιότητας του ευαγγελίου για μια θεία ζωή για την ανθρωπότητα, πως η ψυχή στον άνθρωπο είναι επίσης κυρίαρχη, και όχι δούλος, όχι φυλακισμένη, αλλά ελεύθερη- δεν αλυσοδένεται από την λύπη και τον θάνατο και το περιορισμένο, αλλά κυρίαρχη, αυτή που χρησιμοποιεί τη λύπη, τον θάνατο και τον περιορισμό ως όργανά της, είναι ελεύθερη να περάσει δια μέσω αυτών σε άλλα πιο τέλεια όργανα.

Εάν λοιπόν, μας φαίνεται να είμαστε αλυσοδεμένοι, καθώς αναμφίβολα μας φαίνεται, από μια σταθερή φύση του νου μας και του σώματός μας, από την φύση του σύμπαντος, από την διττότητα της λύπης και χαράς, ευχαρίστησης και πόνου, από την αλυσίδα του αιτίου και αιτιατού ή από οποιαδήποτε αλυσίδα ή δεσμό, τότε αυτό που βλέπουμε είναι μόνο το φαινομενικό και τίποτε περισσότερο. Είναι η Maya, απατηλότητα της δέσμευσης, ή είναι το Lila, ένα παιγνίδισμα, το να είμαστε δεμένοι. Η ψυχή, για ιδίους σκοπούς, μπορεί να μοιάζει πως ξέχασε την ελευθερία της, αλλά κι όταν ακόμη ξεχνάει, η ελευθερία είναι εκεί, αυθύπαρκτη, αναλλοίωτη και, αφού ποτέ δεν χάνεται παρά φαινομενικά, μπορεί επομένως να ανακτηθεί ακόμη και σε αυτή την φαινομενικότητα.

Αυτή είναι η πρώτη αλήθεια της Vedanta αξιωμένη από τα Upanishad με τις πρώτες της λέξεις, και από αυτή την αλήθεια πρέπει να αρχίσουμε, να προσκολληθούμε με το νου μας σε αυτήν, εάν θέλουμε να καταλάβουμε τη σωστή βάση και πλήρη υπόδειξη του ευαγγελίου του Μάντη στη ζωή: Αυτό που κατοικεί στο σώμα σου είναι Θεός, Εαυτός και Πνεύμα, το Πνεύμα δεν είναι υποκείμενο της ύλης του αλλά ο κυρίαρχος, η ψυχή στο σώμα ή στην Φύση, δεν είναι ο φυλακισμένος της διαμονής της, αλλά έχει καλουπώσει το σώμα και τα dharma (νόμοι) της, στερεοποίησε την Φύση και τις πορείες της και μπορεί να ξανακαλουπώσει, να χρησιμοποιήσει και να τα διευθετήσει σύμφωνα με την δύναμη και ευχαρίστησή της.

Idam sarvam yat kinca, είπε ο Μάντης, δίνοντας έμφαση στην γενικότητα του Idam sarvam με την κατανοητή ιδιαιτερότητα του yat kinca. Μας μεταφέρει με αυτή την έκφραση στην Adwaitic αλήθεια στη Vendata, πως υπάρχει μια πληθώρα αντικειμένων στο σύμπαν, (και ίσως πληθώρα από σύμπαντα), αλλά μόνο μια ψυχή πραγμάτων και όχι πολλές ψυχές. Eco’calah santanah. Η Ψυχή σε όλα αυτά και σε κάθε ιδιαίτερο σχήμα, είναι μία, ακίνητη και αιώνια, μία στο πλήθος των διαμονών, ακίνητη και αμετακίνητη στην αέναη κίνηση της Φύσης, αιωνίως η ίδια μέσα σε αυτήν την διαρκή παύση και αλλαγή των σχημάτων, μορφών. Ο Θεός στέκεται πάνω στη ιδιοποίηση. Σε όλα υπάρχει Εκείνο που, βγαίνοντας από την απορρόφησή Του, στο σχήμα της κίνησης, επανακτά την Ενότητά του. Σαν ψυχή στον άνθρωπο, αν και μοιάζει υπόδουλη, είναι πάντα ελεύθερη και δύναται αν αντιληφθεί την ελευθερία της, ώστε, αν και φαινομενικά διαιρεμένη, περιορισμένη και πλήθος, είναι πάντα συμπαντική, απεριόριστη και δύναται κάποιος να γνωρίσει την συμπαντικότητά της και ενότητά της.

Αυτή η ύπαρξη, γεννημένη στην κίνηση του χρόνου, και κλεισμένη σε ένα άτομο του Χώρου, είναι στ’ αλήθεια, στη κρυφή της συνείδηση, το συμπαντικό Πνεύμα που εμπεριέχει ολάκερο σύμπαν πραγμάτων και κατοικεί σαν «εαυτός» όλων των πραγμάτων σε αυτές τις μυριάδες μορφές του ανθρώπου, πτηνού και κτήνους, δέντρου και γης και πέτρας, που ο νους μου τα θεωρεί σαν έξω από εμένα, και διαφορετικό από τον εαυτό μου. Εις το όνομα του εαυτού, ο Θεός κατοικεί αυτό το σχήμα της ύπαρξής μου- αλλά είναι ο Θεός που κατοικεί, και το φαινομενικό «Εγώ» δεν είναι παρά ένα μόνο κέντρο της Προσωπικότητάς του και ένας κόμπος στα άπειρα περιεχόμενα της δραστήριας παγκόσμιο-ύπαρξης. Το εγώ μου, είναι δημιουργία της Jagati σε μια μορφή του νου, ο Εαυτός στέκεται από πίσω, κατέχει και υπερβαίνει το σύμπαν.

Αυτό, είναι Πνεύμα σε σχέση με την Φύση, ένα στη πολλαπλότητα, ο Κύριος της φύσης και των μεθόδων, ελεύθερος στα δεσμά του, συνειδητός στο ασυνείδητο, κάτοικος, κύριος, αυτός που χαίρεται με όλες τις μορφές και κινήσεις της ζωής, νου και σώματος. Η Φύση σε σχέση με το Πνεύμα είναι η κίνησή του και το αποτέλεσμα της κίνησής του, jagatym jagat, φαινόμενο, και οτιδήποτε που υπάρχει σαν φαινόμενο, σύμπαν και ό,τιδήποτε που απαρτίζει το σύμπαν. Υπάρχουν δύο όροι σε αυτήν την βραχεία αλλά ισχυρή συνταγή jagati και jagat. Ο δεύτερος jagat, είναι η ιδιαιτερότητα και η πολλαπλότητα και συμπεριλαμβάνει ό,τιδήποτε είναι χωριστή ύπαρξη, ατομικό πράγμα ή κίνηση, jatkica, ο πρώτος, jagati, είναι γενικός και υποδεικνύει και το επακόλουθο άθροισμα και το διαπλαστικό στοιχείο όλων αυτών των ιδιαίτερων υπάρξεων.

Sarvam idam yat kinca. Sarvam idam είναι η Φύση, θεωρούμενη αντικειμενικά, σαν το άθροισμα των δημιουργημάτων της, jagati είναι η Φύση θεωρούμενη υποκειμενικά, και ουσιαστικά σαν το θείο στοιχείο, που εκφράζεται στην κίνηση της ύπαρξης και που παρατηρείται από εμάς σαν δύναμη ή Ενέργεια, που παράγει όλες αυτές τις μορφές και τις ποικιλίες. Επειδή η Ύπαρξη από μόνη της είναι ύπαρξη σε μια κατάσταση ανάπαυσης ή ακινησίας, ακαθόριστη, αδρανής, δεν παράγει τίποτε. Είναι η κίνηση της ενέργειας στην Ύπαρξη που είναι δραστήρια, που προσδιορίζει σχήματα, που παράγει φαινόμενα της περιορισμένης ύπαρξης και εμφανίζει φαινόμενα του Γιγνομένου σαν αντίθεση στην σταθερή αλήθεια του Όντος. Επομένως, κάθε αντικειμενική ύπαρξη στον κόσμο και όλα τα υποκειμενικά σχήματα που είναι σχήματα της Ύπαρξης εν κινήσει, που είναι ασταθή, που είναι πάντα μεταβλητά, παντοτινά αλλάζουν, που προοδεύουν από μια πρότερη αλλαγή σε μια μελλοντική αλλαγή, δεν είναι στην πραγματικότητα καθόλου διαφορετικές υπάρξεις αλλά γιγνόμενα του ενός και μοναδικού Όντος. Το κάθε ένα από αυτά είναι αποτέλεσμα της προηγούμενης κίνησης, στέκεται σε αυτήν την συνεχή κίνηση, και αν αυτή η κίνηση διακοπεί ή ο ρυθμός της διασαλευτεί, πρέπει να αλλάξει, να αποσυντεθεί ή να μετατραπεί σε κάποια άλλη μορφή γιγνομένου.

Το Πνεύμα ή Θεός είναι το αιώνιο Ον, η Φύση στο άθροισμά της και στο στοιχείο της είναι το γιγνόμενο του Θεού και στις ιδιαιτερότητές της, μια μάζα των γιγνομένων Του, που είναι αληθινά μόνο σαν γιγνόμενα, απατηλά εκτιμώνται σαν υπάρξεις. Η γνώση των Upanishads παίρνει τη θέση της σε αυτή την υπέρτατη ευκρίνεια της ύπαρξης και των Γιγνομένων της, ανακαλύπτουμε, πράγματι, στα ίδια τα Upanishads έναν άλλον και πιο βολικό συλλογικό όρο που λέει πως το παν που βρίσκεται εδώ είναι ορισμένο σαν yat kinca jagatyam jagat, -ένας όρος που μας πηγαίνει κατ’ ευθείαν σε αυτήν την μεγάλη διευκρίνηση. Η ψυχή είναι Atman, Ον, οτιδήποτε άλλο είναι sarvabhutani, όλα τα γιγνόμενα ή στην κυριολεξία, όλα τα πράγματα που έχουν γίνει. Αυτή η φράση είναι μια κοινή σανσκριτική έκφραση για τα δημιουργηθέντα όντα και, αν και συχνά αναφέρεται στην καθουμιλουμένη για τα έμψυχα και για αυτό-συνειδητές υπάρξεις μόνο, εν τούτοις πρέπει στην φιλοσοφική της έννοια και ειδικά στα Upanishads να γίνει αποδεχτό σαν περιεκτική όλων των υπάρξεων είτε είναι ή φαίνονται έμψυχα ή άψυχα, αυτό-συνειδητά ή με καλυμμένη συνειδητότητα. Το δέντρο, λουλούδι και η πέτρα να μην θεωρηθεί σαν κατώτερη ύπαρξη από το ζώο, ο ουρανός και ο άνεμος και ο ήλιος και η βροχή όχι κατώτερα από τον άνθρωπο, το αόρατο αέριο και η ενέργεια και το ρεύμα όχι κατώτερα από αντικείμενα που μπορούμε να δούμε και να αισθανθούμε, σύμφωνα με την συνταγή που τα αγκαλιάζει όλα.

Ο Θεός είναι το μόνο Ον, και όλες οι άλλες υπάρξεις είναι μόνο τα γιγνόμενά Του, οι ψυχές που πληροφορούν, δεν είναι παρά ένα Πνεύμα ατομικοποιημένες σε σχήματα και ενέργειες από το παιγνίδι και την κίνηση της δικιάς Του αυτό-συνειδητότητας.

Βλέπομε, τότε, τίνος είναι αυτή η ενέργεια και από τι κινείται το σύμπαν. Αλλά, ήδη, από το ελάχιστο που είπαμε, αρχίζει να φαίνεται καθαρά μια άλλη αλήθεια στα Upanishad την οποία ο Μάντης αφήνει στη σκιά, προς το παρόν, την οποία δηλώνει καθαρά στο τέταρτο και όγδοο δίστιχό του. Στο τέταρτο δίστιχο δίνει έμφαση στην ένωση της Ψυχής και της Φύσης, η αταραξία και η κίνηση δεν είναι ξέχωρα το ένα από το άλλο, όχι πως το ένα είναι Brahman και το άλλο μια αυταπάτη, αλλά πως αμφότερα είναι εξ ίσου η μία και η μόνη Ύπαρξη που κινείται και όμως είναι ακίνητη στην κίνησή της. Στον όγδοο στίχο υποδεικνύει πως το Brahman και ο Κύριος δεν είναι διαφορετικά το ένα με το άλλο, ή από την κίνηση, αλλά είναι η πραγματικότητα της κίνησης, καθώς η κίνηση είναι το παιγνίδι της αταραξίας, επειδή για να tad ejati, Εκείνο κινείται, έρχεται μια ηχώ και απαντάει sa paryagat, Εκείνος έφυγε στο εξωτερικό. Η Φύση είναι κίνηση του Πνεύματος, ο κόσμος είναι η κίνηση του Θεού, αλλά και η Φύση επίσης είναι Πνεύμα εν κινήσει, ο κόσμος είναι Θεός που παίζει.

Όλα τα ανεπαρκή οράματά μας, όλες οι ερωτήσεις αγνοίας, καταρρίπτονται από αυτήν την υπέρτατη Βεδαντική αντίληψη. Δεν μπορούμε να ρωτήσουμε «Γιατί ο Θεός έφερε αυτήν την ροή των πραγμάτων, αυτή τη τρανή και πολυποίκιλτη κόσμο-κίνηση; Ποιος θα μπορούσε να ήταν ο σκοπός Του; Ή, είναι νόμος της Φύσης του και αναγκάστηκε από εσωτερική ανάγκη να δημιουργήσει; Τότε, ποιος ή τι Τον ανάγκασε;»

Τέτοιες ερωτήσεις πέφτουν μακριά από την αποφασιστική και δριμεία λύση, isa vasyam jagat. Δεν έχει άλλο σκοπό από το να κατοικεί, να χαίρεται μια αρμονική και με τάξη ευχαρίστηση, επομένως υπάρχει αυτό που ονομάζουμε σύμπαν, νόμος, ανάπτυξη, η εμφάνιση μιας μεθόδου και ενός στόχου, αλλά το εντυπωσιακό σύστημα αισθάνεται πάντα τον γείτονά του στην μεγαλειώδη ώθηση της ελευθερίας του απείρου και την αρμονία που πέτυχε, συγκινείται αμέσως με το άγγιγμα της ώθησης του Υπερέχοντος και διαβαίνει έξω από τον κάθε ρυθμό και ξεπερνάει κάθε αρμονία. Επειδή αυτή είναι μια αυτό-τέρψη που με κανένα τρόπο δεν περιορίζει αλλά ούτε και Τον δεσμεύει. Την δημιούργησε και την διευθύνει με τέλεια ελευθερία, δεν υπάρχει εξαναγκασμός σε Εκείνον και τίποτε δεν τον ωθεί, επειδή μόνο Εκείνος υπάρχει, η Φύση είναι μόνο ένα παιγνίδι της χρονοκίνησης στην ύπαρξή Του, προερχόμενη από Εκείνον περιέχεται σε Εκείνον, κυβερνάται από Εκείνον, όχι Εκείνος από εκείνη, ή προερχόμενος από αυτή ή συνομήλικος αυτής που επομένως θα μπορούσε να γίνει το υποκείμενό της, θύμα ή όργανο.

Ούτε υπάρχει κάποια εσωτερική ώθηση που να τον περιορίζει είτε ως προς την φύση του έργου ή της μεθόδου. Η κίνηση του σύμπαντος δεν είναι η φύση του Θεού, ούτε και οι πορείες του (σύμπαντος) ούτε οι νόμοι των όντων του Θεού, επειδή το Πνεύμα είναι απόλυτο και δεν έχει δεσμευμένη φύση. Ο Θεός είναι υπέρτατος και υπερέχων και δεν δεσμεύεται από καταστάσεις ή νόμους ή πορείες- τόσο ελεύθερος είναι που δεν δεσμεύεται ούτε από την ίδια του την ελευθερία. Οι νόμοι της Φύσης, όπως έχομε δει, δεν μπορούν να είναι νόμοι ύπαρξης αφού η Φύση η ίδια είναι ένα γιγνόμενο, υπάρχουν διαδικασίες που κανονίζουν τις αρμονίες του γιγνόμενου, διαδικασίες που, σύμφωνα με την Βεδική εικόνα, είναι chantas, ρυθμοί κίνησης και δεν είναι στην δική τους ύπαρξη άκαμπτοι, αδυσώπητοι και αιώνιοι επειδή είναι αυτούπαρκτα και αλήθειες, είναι αποτελέσματα της ροπής προς την τάξη και την αρμονία, και όχι τα αιώνια δεσμά στην Ύπαρξη. Ακόμη και οι πιο θεμελιώδεις νόμοι είναι μόνο μορφές κίνησης που έχουν συλληφθεί και επιλεγεί από το Πνεύμα στο σύμπαν.

Φθάνομε τότε σε αυτήν την μεγάλη και σπουδαιότατη αλήθεια: Η Φύση είναι θεία κίνηση του γιγνομένου της οποίας η αρχή είναι το Πνεύμα, ουσία και έλεγχος καθώς και ο κάτοικος και αυτός που χαίρεται. Οι ίδιοι οι νόμοι της Φύσης είναι από μόνοι τους γενικές κινήσεις και αναπτύξεις του γιγνομένου και συνθήκες μια ιδιαίτερης τάξης, ρυθμού και αρμονίας του σύμπαντος, αλλά όχι αδυσώπητα προ-υπάρχουσες ή εύκολο-αναγνωρίσιμες σαν τον ίδιο τον κόκκο της ύπαρξης. Οι Νόμοι της Εξελίξεως είναι από μόνοι τους εξελίξεις και βαθμιαίες δημιουργίες του Πνεύματος.

Εφ’ όσον το Πνεύμα που είναι υπερέχον και αρχή του σύμπαντος, είναι η μόνη ύπαρξη, η κίνηση του σύμπαντος μπορεί μόνο να λάβει χώρα μέσα στο Πνεύμα. Επομένως το ενδοκατοικήσιμο Πνεύμα στις μορφές δεν είναι μόνο ο ελεύθερος κάτοικος αντί ένας φυλακισμένος, όπως επίσης δεν είναι η ολάκερη ή ουσιώδης αλήθεια αυτής της αμοιβαίας σχέσης του Θεού και της Φύσης, ενδοκατοικίσημο μεν, περιορισμένο όχι, όπως η παρουσία του αιθέρα στο μπουκάλι, είναι συμβολικό και επινόηση της θείας σύλληψης μάλλον παρά η ουσιώδης σχέση σώματος και πνεύματος.

Καταλαβαίνομε τη δήλωση της αλήθειας στο τέταρτο δίστιχο του Upanishad. Εκείνο, η ανέκφραστη Πραγματικότητα των αντικειμένων, είναι μέσα σε αυτό το σύμπαν και κάθε πράγμα που περιέχει, αλλά είναι εξ ίσου και έξω από αυτό το σύμπαν με το κάθε πράγμα που περιέχει,– έξω είναι σαν Χώρα, έξω είναι σαν υπερέχων. Ο πανταχού παρών Κάτοικος του κόσμου είναι εξ ίσου η Χώρα που τα αγκαλιάζει όλα. Εάν η μορφή είναι το δοχείο μέσα στο οποίο το Πνεύμα κατοικεί, το Πνεύμα είναι η σφαίρα στην οποία η μορφή υπάρχει και κινείται. Αλλά βασικά, το Πνεύμα υπερέχει της μορφής και του σχήματος, της κίνησης και της σχέσης, και ακόμη καθώς είναι ο Κάτοικος και το περιεχόμενο, στέκεται ξεχωριστά από εκείνο που κατοικεί και περιέχει, αυτό-υπαρκτό, αυτοδύναμο, θείο και αιωνίως ελεύθερο. Το Πνεύμα είναι η αιτία, ο κόσμος είναι το αποτέλεσμα, αλλά αυτή η αιτία όμως δεν δεσμεύεται από το αποτέλεσμα, Na ca mam tani karmani nibadhnanti, λεει ο Κύριος στη Gita, δεν είμαι δεσμευμένος από τα έργα που κάνω, ακόμη και τότε που τα κάνω. Η ψυχή του ανθρώπου, μία με τον Θεό, έχει την ίδια υπεροχή και την ίδια ελευθερία.

Το Πνεύμα περιλαμβάνει, κατοικεί και υπερβαίνει αυτό το σώμα των πραγμάτων. Δρα στον κόσμο αλλά δεν δεσμεύεται από τις πράξεις του. Η ίδια θεμελιώδης ελευθερία πρέπει να είναι αλήθεια και για την ψυχή μέσα στο σώμα, αν και μοιάζει να είναι περιορισμένη στο σώμα και πειθαναγκάζεται στα αποτελέσματα της Φύσης και των έργων της. Η ψυχή που είναι μέσα μας, έχει την συμφυή δύναμη, όχι μόνο του γιγνομένου προς αυτήν την εξωτερική και αφυπνιστική συνείδηση, το ποια είναι στην πραγματικότητα δηλαδή, ότι είναι το περιεχόμενο στο σώμα που την περικλείει, αλλά και να υπερέχει συνειδησιακά σε όλες τις σωματικές σχέσεις και στις σχέσεις της με το σύμπαν.

Από τη δράση της Φύσης στο Πνεύμα, καθώς από τη δράση του Πνεύματος στη Φύση, αναδύεται η ίδια συνταγή περί ελευθερίας. Έχω, εν Θεώ και δια του Θεού, κάνει τον εαυτό μου και τον κόσμο μου αυτό που είμαι τώρα, μπορώ, εν Θεώ και δια του Θεού να τα αλλάξω και να τα κάνω αυτό που έπρεπε να είναι. Δεν είμαι η ψυχαγωγία και το ανδρείκελο της Φύσης και των νόμων της, αλλά ο δημιουργός τους και κύριος. Καταλύει μέσα μου και προσποιείται στον εαυτό της και σε μένα πως κυβερνά την όλη μου ύπαρξη, όταν στη πραγματικότητα ακολουθεί, όσο αργά κι αν γίνεται αυτό, σκουντουφλώντας, και με ασθενή απέχθεια, την κίνηση της θέλησής μου. Εργαλείο των πράξεών μου, προσποιείται πως είναι η κυρία της ύπαρξής μου.

Η ταυτότητα της ψυχής και του Θεού πίσω από όλα τα καλύμματα είναι το Βεδικό κεφάλαιο της ανθρώπινης ελευθερίας. Η επιστήμη, παρατηρώντας μόνο την κίνηση, βλέποντας τη σταθερή πορεία παντού, την καταλαμβάνει μια μονομανία με αυτό που μελετάει και διακηρύσσει τον σιδερένιο δεσποτισμό του μηχανικού Νόμου. Οι Βέδες μελετώντας την Ενέργεια που κάνει την κίνηση, και την αιτία της, φθάνουν στην αντίληψη και εμπειρία του Πνεύματος παντού και διακηρύσσουν την αιώνια και απαραβίαστη ελευθερία μας. Περνάει πέρα από τον Νόμο προς την Ελευθερία της οποίας ο ίδιος ο Νόμος είναι δημιουργία και έκφραση.

Δεν είναι αρκετό εν τούτοις, να γνωρίζουμε το εσωτερικό γεγονός και την εξωτερική πιθανότητα της ελευθερίας μας, πρέπει επίσης να κοιτάξουμε και λάβουμε υπ’ όψιν την προφανή πραγματικότητα της δέσμευσής μας. Η χρέωση στο ανθρώπινο κατάστιχο πρέπει να ληφθεί υπ’ όψιν όπως και η πίστωση. Η εξήγηση και ο σπόρος αυτής της δουλείας περικλείεται στην συνταγή jagatyam fagat γιατί, αν η ελευθερία μας, προκύπτει από τη δράση του Πνεύματος στην Φύση και της Φύσης στο Πνεύμα, η δουλεία μας, προκύπτει από τη δράση της Φύσης στο κάθε τι που έχει δημιουργήσει και περικλείει. Κάθε εγκόσμια ύπαρξη είναι jagatyam jagat, όχι μια ξέχωρη και ανεξάρτητη κίνηση από μόνη της, αλλά μέρος της και εξαρτώμενο από την συμπαντική κίνηση.

Από αυτή την εξάρτηση περιληπτικά εξάγεται ο μέγας νόμος πως κάθε μορφή πραγμάτων γεννημένη στο κινούμενο σύμπαν θα είναι υποκείμενη στις διαδικασίες αυτής της ιδιαίτερης κίνησης στην οποία ανήκει, κάθε ατομικό σώμα υποκείμενο στη γενική πορεία της ύλης, κάθε ατομική ζωή στην γενική διαδικασία της ζωοποίησης, κάθε ατομικός νους στη γενική διαδικασία της νοοτροπίας, επειδή το ατομικό είναι μόνο ένας έλικας στη γενική κίνηση και η ατομική του ποικιλία, επομένως, μπορεί μόνο να είναι μια ειδικότητα της γενικής κίνησης και όχι μια διαφωνία με αυτήν. Η πολλαπλότητα του Θεού στο σύμπαν είναι μόνο μια περίσταση της ενότητάς Του και είναι περιορισμένη και κυβερνάται από την ενότητα, επομένως, το ζώο ανήκει στα είδη του, το δέντρο, ο βράχος και το αστέρι το καθένα με το είδος του και ο άνθρωπος στην ανθρωπότητα.

Εάν ο μηχανισμός της ύπαρξης ήταν το παν, εάν δεν υπήρχε Πνεύμα στην κίνηση ή αυτό το Πνεύμα δεν ήταν Ish, ο Κύριος, η αρχή, και ζώσα υπεροχή της κίνησης, αυτός ο νόμος θα είχε τέτοια πιεστική φύση που η υποταγή θα ήταν απόλυτη, η δυναστεία του υλιστή και του σιδερένιου Νόμου τελειωτική, η άκαμπτη Βουδιστική αλυσίδα της αιτίας ανεπαρκής. Αυτή η γενικότητα, αυτή η πίεση της τυραννικής εμμονής, είναι απαραίτητη για να επιβεβαιωθεί η αρμονία του σύμπαντος έναντι κάθε ενοχλητικής δόνησης. Είναι το προπύργιο του σύμπαντος έναντι στο χάος, της κατανοητής πραγματικότητας έναντι της ασταθούς και εσαεί πάλλουσας ύλης της άπειρης πιθανότητας από όπου και άρχισε, του πεπερασμένου έναντι του επικίνδυνου καλέσματος και της έλξης του Άπειρου.

Η ενότητα του Θεού κυβερνάει την πολλαπλότητά Του, επομένως η πιο γενική κίνηση της Φύσης σαν αντιπρόσωπος ή βρισκόμενη πιο κοντά στην ενότητα, κυβερνάει το πολλαπλό ατομικό προϊόν της κίνησης. Στην κάθε κίνηση και ο νόμος της, και για τον κάθε κάτοικο αυτής της κίνησης υποταγή στο νόμο. Επομένως ο Άνθρωπος αφού έχει ανθρώπινη Φύση δεσμεύεται πρώτα από την Φύση και μετά από την ανθρωπότητα.
Αλλά επειδή ο Θεός είναι επίσης και υπερέχων της Φύσης και η Φύση κινείται προς τον Θεό, επομένως ακόμη και στην Φύση την ίδια, έχει προνοηθεί ένα στοιχείο ελευθερίας και ένας τρόπος απόδρασής της. Avidyaya mrtiyum tirtva. Επειδή στην πραγματικότητα η κίνηση της Φύσης είναι μόνο το προφανές ή η μηχανική αιτία της δουλείας μας, η αληθινή και ουσιώδης αιτία εγείρεται από την σχέση του Πνεύματος στη Φύση.

Ο Θεός αφού κατέβηκε στη Φύση – το Πνεύμα ρίχτηκε στην κίνηση – επιτρέπει τον Εαυτό Του να παίρνει μέρος στο παιγνίδι, να μαγευτεί από την Θηλυκή Του Ενέργεια και φαίνεται πως αποδέχεται Μόνος του να εισέλθει στο στοιχείο του νου που είναι απομονωμένος (ο νους) από τα ανώτερα πνευματικά στοιχεία, στην απορρόφησή του, στο έργο του και στη λήθη της πραγματικότητάς του. Η ψυχή στον νου ταυτίζει τον εαυτό της με το σχήμα του, επιτρέπει στον εαυτό της, προφανώς, να επιπλέει στο ωκεανώδες ρυάκι της Φύσης και οραματίζεται πως αφέθηκε να παρασυρθεί από το ρεύμα. Το πνεύμα καλύπτει τον εαυτό του από το Νου, ο Ish σκεπάζει τον Εαυτό του με την jagat και φαίνεται στην εξωτερική του συνείδηση πως είναι Jagat. Αυτή είναι η αιτία, της δουλείας μας. Το στοιχείο της ελευθερίας μας θα αντλήσει από αυτή την απορρόφηση και θα ανακτήσει την αληθινή αυτό-συνείδηση ως Υπερέχων Πνεύμα.

Το Πνεύμα απορροφημένο στην κίνηση και διαδικασία της Φύσης, μοιάζει να είναι φυλακισμένο από την διαδικασία του γίγνεσθαι σαν να ήταν νόμος της ύπαρξης, λέγεται, επομένως, πως είναι δούλος του Κάρμα, δηλαδή ανελεύθερο από την αλυσίδα της ιδιαίτερης αιτίας και αιτιατού, τη φυσική αλυσίδα της δραστήριας ενέργειας και του αποτελέσματός της. Αλλά καθώς αποτραβιέται προς τον εαυτό του και παύοντας να ταυτίζεται με το σχήμα του, μπορεί να απαλλαχθεί από αυτό το παρουσιαστικό και να ανακτήσει την κυριότητά του και την ελευθερία του. Η ψυχή του Ανθρώπου με το να προχωρεί όλο και πιο πολύ προς τον Θεό, γίνεται όλο και πιο πολύ Ish και δύναται όλο και πιο πολύ να ελέγχει τη διαδικασία του γίγνεσθαι όχι μόνο μέσα του αλλά και στους άλλους, στο υποκειμενικό και στο αντικειμενικό, στο νοητικό και υλικό κόσμο.

Το τελικό συμπέρασμα της ελευθερίας και δύναμης στον κόσμο είναι τελευταίας σπουδαιότητας του άμεσου σκοπού μας. Άμεσος σκοπός μας είναι απλά να αποτραβηχτούμε από την ταύτισή μας με το σχήμα και να προχωρήσουμε προς την Ηρεμία, το Άπειρο και την παύση όλου αυτού του θείου παιγνιδιού της κίνησης. Από τότε που ο Βουδισμός κατέκτησε την Βεδική Ινδία και βεβαίωσε τη πεπερασμένη ενθρόνιση του ιδανικού της Sannyasa, σε αντίθεση με αυτή του ιδανικού του Tyaga, αυτή η τελειοποίηση διαρκώς έχει επαινεθεί και διατηρείται μπροστά μας σε αυτή τη χώρα σαν το ανώτερο ιδανικό του ανθρώπου και του μοναδικού του μονοπατιού προς την σωτηρία. Αλλά ακόμη κι αν για μερικούς, αυτός ο σκοπός έγινε κανόνας, για την πλειοψηφία των ανθρώπων κανόνας θα πρέπει να παραμείνει πάντοτε ο ανώτερος σκοπός του Θεού μέσα τους και να αναγνωρίσουν την εκδήλωση Εκείνου στο κόσμο,- αφού αυτός είναι και ο σκοπός Του στην εκδήλωση- και όχι μόνον και αποκλειστικά ανεκδήλωτος στην Υπερέχουσα ηρεμία του.

Πρέπει να είναι δυνατόν, λοιπόν, να βρούμε τον Θεό σαν ελευθερία και αθανασία στον κόσμο και όχι μόνο χώρια από τον κόσμο. Πρέπει να υπάρχει ένας τρόπος απόδρασης που προνοήθηκε από την Φύση την ίδια για να ξεφύγουμε από τη δουλεία μας. Ο άνθρωπος πρέπει να είναι ικανός να βρει στην Φύση την ίδια και στην ανθρωπότητά του ένα τρόπο απόδρασης προς την θειότητα και την ελευθερία, από την Φύση avidyaya mrtiyum tirtva. Αυτό δεν θα ήταν δυνατόν αν ο Θεός και η Φύση, Brahman και το Σύμπαν ήταν δύο εχθρικές και ασυμβίβαστες οντότητες, από τις οποίες η μία αληθινή, και η άλλη ψευδαίσθηση ή ανύπαρκτη. Αλλά το Πνεύμα και το Σύμπαν, ο Θεός και η Φύση είναι ένα, Brahman, επομένως θα πρέπει πάντοτε να υπάρχει ένα σημείο στο οποίο τα δύο να συναντιούνται, η προφανής τους απόκλιση στη συνειδητότητα πρέπει να διορθωθεί κάπου στην συνείδηση, η Φύση πρέπει σε κάποιο σημείο να γίνει Θεός και το προφανές υλικό σύμπαν να σταθεί σαν Πνεύμα που αποκαλύφθηκε.

Στη βαθιά ανάλυση της ανθρώπινης ψυχής που ερευνήθηκε από τους αρχαίους Βεδικούς διανοούμενους με τη πιο διεισδυτική αυτοπαρατήρηση και τα πιο τολμηρά ψυχολογικά πειράματα που πάνε πολύ μακριά, αυτό το σημείο της απόδρασης, αυτή η γέφυρα της συμφιλίωσης, ανακαλύφθηκε σε δύο υπερδιανοητικά στοιχεία, την Ιδανική Συνείδηση και την Ευδαίμονα Συνείδηση, αμφότερες απαλλαγμένες από τις συγχύσεις του μπλεγμένου, στην ύλη, νου.

Ακριβώς όπως οι σημερινοί Επιστήμονες που δεν είναι ικανοποιημένοι με την συνήθη μέθοδο και τις ωφελιμότητες της Φύσης, ανικανοποίητοι με την παρατήρηση της εξωτερικής της ενέργειας και των καθημερινών δραστηριοτήτων, εισχώρησε πιο μακριά, ανέλυσε, εξέτασε, ανακάλυψε κρυμμένες ενέργειες και υπερφυσικές δραστηριότητες, ανικανοποίητοι με την φανερή χρήση του ανέμου από την Φύση σαν κινητήρια δύναμη, βρήκαν και χρησιμοποίησαν την αχρησιμοποίητη προωστική ενέργεια του ατμού, ανικανοποίητοι με την παρατήρηση της δύναμης του ηλεκτρισμού στην λάμψη και τίναγμα του αστραπής, την απομόνωσαν και την χρησιμοποίησαν για τον φωτισμό των σπιτιών, για την κίνηση των μηχανών και τυπογραφικών μηχανών, για την ανακούφιση της αρρώστιας ή τον δικαστικό φόνο των συνανθρώπων μας, έτσι και οι Βεδικοί Γιόγκιν ανικανοποίητοι με την παρατήρηση των επιφανειακών δραστηριοτήτων και κοινών διαδικασιών της υποκειμενικής μας φύσης διείσδυσαν περαιτέρω, ανέλυσαν, εξέτασαν, ανακάλυψαν κρυφές ενέργειες και υπερφυσικές δραστηριότητες δια μέσω των οποίων ολάκερη η νοητική μας δραστηριότητα θα μπορούσε να χειρισθεί και διευθετηθεί έτσι όπως κάποιος χειρίζεται μια μηχανή ή διευθύνει ένα αριθμό χερουλιών.

Πιέζοντας ακόμη πιο πέρα προς τα σύνορα της ύπαρξης, ανακάλυψαν από πού προέρχεται αυτή η ενέργεια και προς τα πού ρέπει και εργάζεται αυτή η ταραχή και η κίνηση. Βρήκαν πέραν του εκδηλωμένου και του φανερού τριπλού δεσμού σώματος, ζωής και νου, δύο μυστικές καταστάσεις και δυνάμεις της συνείδησης όπου στήριξαν τις εργασίες τους- πέραν αυτού του περιορισμένου νου που ψάχνει στα τυφλά και αγωνίζεται και πέραν αυτής της ζωής που μόνο κινείται αδέξια μετά την σωστή γνώση και παλεύει για την σωστή χρήση της δύναμης και ακόμη σημειώνοντας επιτυχία με αυτές τις ανακαλύψεις μπόρεσαν να τις κατακτήσουν και να τις χειρισθούν μόνο σαν έμμεσους παράγοντες, ανακάλυψαν ένα στοιχείο της ιδανικής συνείδησης, vijnana, που είδε την Αλήθεια κατά πρόσωπο και αλάνθαστα κοιτάζοντας στον ήλιο με γυμνό οφθαλμό και είδαν ένα στοιχείο ολόχαρης δύναμης και όντος που είχε μέσα του (το στοιχείο της ιδανικής συνείδησης), με το ίδιο το δικαίωμα της εξωτερικής του ύπαρξης και αναπαλλοτρίωτης φύσης, σωστή χαρά, σωστή γνώση και σωστή δράση σαν την ίδια την αυτό-ατμόσφαιρα της εκδήλωσής του στο σύμπαν.

Επάνω από αυτή την υποδεέστερη τριλογία- ύλης, ζωής, νου, υπάρχει μια ανώτερη τριλογία του Απείρου Όντος, Ενέργειας και ευδαιμονίας προσιτά σε μας, και που εργάζονται μέσα μας, σε μας τους κατοίκους των χαμηλών σφαιρών, από το σύμβολο της θείας ευλογημένης συνείδησης, η Ananda tattwa, με θρόνο της για τον παγκόσμιο κανόνα, το σπίτι και τον πύργο του θείου κυρίαρχου, και που απασχολεί ως λειτουργό/ιερέα, για την διανομή και διευθέτηση, της αλήθειας που βλέπει την Ιδέα του νου που προμηθεύει και πειθαναγκάζει τις δραστηριότητες του κατώτερου όντος.

Είδαν επίσης, κανονισμένα σε επτά βαθμίδες, επτά κόσμους, επτά ρυάκια της παγκόσμιας κίνησης, επτά σώματα των πραγμάτων, επτά επίπεδα της συνείδησης που πληροφορούν και περικλείουν τα σώματα. Είδαν αυτήν εδώ την υλική συνείδηση, και αυτόν τον υλικό κόσμο, σαν τη κατώτερη βαθμίδα, σαν την ελαχιστότατη πολλαπλότητα, ενέργεια και χαρά, από αυτούς τους θείου ποταμούς. Τον άνθρωπο τον είδαν σαν ψυχή κατοικούσα στην ύλη, παράγοντας τις δραστηριότητές του από τον νου, κρατάει αυτές στο νου του, αλλά πηγαίνει πίσω στις ρίζες της ύπαρξής του, στην θεία τριλογία. Η γη, στη γλώσσα της σκέψης τους, είναι το υποπόδιο και το βάθρο της ανθρώπινης μονάδας, αλλά οι ουρανοί της Ananda να κρύβουν το μυστικό και την ασύλληπτη κορυφή της κοσμικής του ύπαρξης. Αυτή η αντίληψη του επτάπτυχου σχήματος της ύπαρξής μας, και της παγκόσμιας ύπαρξης βοηθάει να εκλέξουμε τον ίδιο το πυρήνα της διδαχής στα Upanishads. Είναι το κλειδί για πολλά άλλα κεφάλαια όπου δεν υπάρχει άμεση μνεία ή επακριβής αναφορά σε κανένα από τις επτά συνθήκες. Κι αυτό, επειδή, μας λείπουν αυτές οι νύξεις που τόσο πολύ σε τέτοιες γραφές έρχονται στο νου μας σαν μυστήριο ή ακόμη σαν μια ασαφής και συγκεχυμένη υπερβολή ενός άτακτου μυστικισμού.

Στο επταπλούν σύστημα των Γραφών μας, κάθε ατομικό σώμα υπακούει στους νόμους της ύλης, κάθε ζωή στις διαδικασίες της ζωοποίησης, κάθε νους στις διαδικασίες της νόησης, κάθε ιδανικό ον στις διαδικασίες της ιδανικότητας, και κάθε ελεύθερη ψυχή στις διαδικασίες της Μακαριότητας. Οι επτά κόσμοι είναι, αληθινά, επτά βασίλεια, το κάθε ένα με τα έθνη του και τις δημιουργίες του. Αλλά εφ’ όσον ο Θεός είναι ένας, κάθε ξεχωριστή κίνηση περιέχει μέσα της την παρουσία και δυνατότητα όλων των άλλων, επί πλέον αφού περιέχει την δυνατότητα, οδηγείται ακαταμάχητα να εξελίξει, κάτω από τις δικές του συνθήκες, αυτό που περιέχει. Γι αυτό το λόγο η Ύλη στο κόσμο τείνει να εκδηλώσει την Ζωή, η Ζωή στην Ύλη να υψωθεί σε Νου, ο Νους στο ζωοποιημένο σώμα να απελευθερωθεί σε Καθαρή Ιδέα, η Καθαρή Ιδέα στο υλικό-στεγασμένο Νου να καταναλωθεί σε θεία ευδαιμονία. Ο διοικών νόμος, επομένως, που περιορίζει κάθε είδος στον κανόνα του είδους του, είναι μόνο ένας γενικός ρυθμός της κίνησης, διασταυρώνεται με μια υψηλότερη απελευθερωτική, και προς τα άνω, κίνηση που ωθεί το γιγνόμενο, που είμαστε τώρα, να αγωνίζεται να εξελιχθεί προς την άλλη, πιο ελεύθερη και πλατύτερη βαθμίδα του γίγνεσθαι, σε εκείνη που είναι η αμέσως επόμενη επάνω από εμάς. Αυτός ο δροσερός κανόνας της Φύσης εμφανίζεται και διορίζει τον κανόνα της ελευθερίας μας, καθώς ο άλλος υπήρχε να κυβερνά τη δουλεία μας.

Το στοιχείο, «Για την κάθε κίνηση και ο νόμος της και για τον κάθε κάτοικο της κίνησης υποταγή στο νόμο», διασταυρώνεται και διορθώνεται με ένα άλλο στοιχείο, «Κάθε κίνηση περιέχει μια ροπή προς την κίνηση που βρίσκεται άμεσα άνωθέν της, και σε κάθε είδος του γίγνεσθαι, επομένως, με την πάροδο του χρόνου έρχεται η ώθηση να επεκταθεί πέραν του καλουπιού που έχει γνωρίσει και προς αυτό που είναι ανώτερο από το ίδιο.»

Σε αυτήν την πολύπλοκη διευθέτηση της Φύσης, πού είναι, λοιπόν, η ακριβής θέση του ανθρώπου; Είναι ένα νοητικό όν στεγασμένο σε ένα ζωοποιημένο σώμα και τείνει προς την καθαρή ιδέα προς στην θεία ευδαιμονία. Τώρα, ακριβώς όπως η ύλη, πληροφορημένη με ζωή, δεν υπακούει πια στις διαδικασίες της ύλης μόνο, αλλά επί πλέον έτσι όπως επηρεάζει την διαδικασία της ζωής, έτσι ακριβώς επηρεάζεται επίσης από αυτές, και βρίσκει την τέλεια ελευθερία του στην κατάκτηση της ύλης δια μέσω της ζωής, ακριβώς όπως ο νους στο ζωοποιημένο σώμα επηρεάζεται, περιορίζεται, και εμποδίζεται από τη ζωτική και σωματική διαδικασία, αλλά εξακολουθεί να τα κυβερνά, και θα εύρισκε όχι μόνο την δική του ελευθερία αλλά και της ζωής και του σώματος στην τέλεια κατάκτηση της ζωής και ύλης από τον νου, ώστε αφού αυτό το νοητικό ον στη πραγματικότητα είναι μια φυλακισμένη ψυχή μέσα στο νου, η τέλεια ελευθερία του έρχεται με το να υψωθεί πέρα από το καλούπι του νου δια μέσω μιας καθαρής ιδέας, μέσα στην ευδαιμονία, αυτή η νοητική ύπαρξη, όταν αποδράσει στην ευδαιμονία, είναι ικανή να ελευθερώσει ολάκερο το κατώτερο σύστημα των όντων, ανανεώνοντας κάθε κομμάτι τους στην μήτρα και υποτάσσοντας κάθε κομμάτι τους στη διαδικασία αυτού που έχει τώρα γίνει. Το καλούπι και η πορεία της Ananda είναι ελευθερία, Θεός, ευδαιμονία, αθανασία, συμπαντικότητα, και αυτά επομένως, είναι οι νόμοι της ύπαρξης, τα dharmas, το σύνολο της θείας ευλογημένης ύπαρξης που έχομε όταν υψωθούμε πέραν του νοητικού «εγώ» μέσα στην άπειρη Ananda. Η κίνηση της Καθαρής Ιδέας είναι η πόρτα της απόδρασής μας στην Avidya, επειδή είναι το βασίλειο που βρίσκεται μέσα μας, το βασίλειο της Αλήθειας και του Διαφωτισμού, η κυριαρχία, στο Βεδικό σύμβολο του θεού του Ηλίου, ο προφητικός Απόλλωνας, ο καυτός και διαφωτιστικός Surya.

Η βάση της ύπαρξής μας είναι στην Ύλη, ο δεσμός της στην νόηση, η απόδρασή της στην θεϊκή ευδαιμονία. Ο σκοπός μας σαν ανθρώπινα όντα, πρέπει να είναι η ανύψωση δια μεσω της Καθαρής Ιδέας μέσα στην θεϊκή ευδαιμονία και εκεί να ελευθερωθεί από τον νοητικό εγωισμό, το ζωτικό και υλικό περιορισμό, να πνευματοποιήσει και να καλλωπίσει ολάκερη την ύπαρξή μας από τη βάση μέχρι την κορυφή.

Είμαστε μια διπλή γέννηση, Θεός και Πνεύμα, Θεός στη Φύση, Ish και Jagat. Στη Φύση είμαστε δούλοι στη συνείδησή μας, επειδή είμαστε ένας έλικας της κίνησής της, ένα κύμα της θάλασσά της. Στο Πνεύμα είμαστε ελεύθεροι, επειδή είμαστε ένα κομμάτι του αλλά ένα με το αδιαίρετο Πνεύμα. Αλλά αυτή η διττότητα δεν είναι παρά μια ενότητα. Ο Θεός αδέσμευτος από την διαιρετότητά Του, αδέσμευτος από την αδιαιρετότητά Του παντρεύει το Ένα με τα Πολλά στο παιγνίδι της συνείδησής Του, στην ανέκφραστή Του μακαριότητα. Εκεί ο Θεός και η Φύση συναντώνται, Vidya και Avidya, αγκαλιάζονται, η αληθινή ελευθερία, μας κυβερνά και χρησιμοποιεί συνειδητά την προφανή δουλεία μας. Η ευδαιμονία της Υπεροχής ενώνει τα χέρια με την ευδαιμονία της εκδήλωσης, ο Θεός δείχνει τον Εαυτό του στην ανθρωπότητα και ο άνθρωπος γνωρίζει τον εαυτό του σαν Θεός.

Η χαρά αυτής της συμφιλίωσης κατοικεί στην Αθανασία στην οποία η Βεδάντα είναι οδηγός μας και η απαρχή της, είναι η αναγνώριση, δια μέσω του νου, του ενός Κυρίου σε όλα τα σώματα, του ενός Πνευματικού Όντος σε όλα τα γιγνόμενα, atmannam sarvabhutesu. Αφού, είναι ο παν-μακάριος Κύριος που κατοικεί μέσα και η Φύση είναι για την στέγασή Του και ευχαρίστησή Του, τότε μια κατάσταση της Φύσης που είναι μια κατάσταση δουλείας, που επιδιώκει την λύπη, που πολιορκείται από τον θάνατο, που αγωνίζεται με περιορισμούς, είναι καταδικασμένη να είναι μια πρόσκαιρη μάσκα και το σημείο έναρξης, με θεϊκή θέληση, της Ενέργειας που είναι περιορισμένη στα τριπλά δεσμά του θνητού Νου, Ζωής και Ύλης, να επεξεργαστεί την δική της αθάνατη ελευθερία.

Το αντικείμενο της ζωής είναι αυτό-απελευθέρωση, ο μόνος σκοπός της ανθρώπινης ύπαρξης που είναι συνεπής με την αξιοπρέπεια και πληρότητα της ύπαρξής μας, είναι να αποδράσουμε δια μέσω της Φύσης, πέρα από τους πόνους, τη δουλεία και τον θάνατο μέσα στη χαρά, ελευθερία και αθανασία. Adidyaya mrtyum tirtva vidyayamrtam ansnute.