Αμακεδόνητη Ελλάδα

Ναι μεν τα λόγια του Υπουργού των Εξωτερικών αλλά και άλλων, σχετικά με την πρόταση του κυρίου Νίμιτς, θύμιζαν τον πρώην πρωθυπουργό όταν μιλούσε για το σχέδιο Ανάν και έλεγε ότι αποτελεί βάση για διαπραγματεύσεις κλπ., προέκυψε όμως και ένα μεγάλο ηθικό και πολιτικό ζήτημα.

Η παράλειψη αν όχι απόκρυψη στοιχείων της πρότασης. Των προνοιών της, όπως λέγονταν ο αντίστοιχος όρος, στο σχέδιο του Γ. Γ. του Ο.Η.Ε. Ο λόγος για το εφεξής απαγορευτικό της διεθνούς χρήσης του ονόματος Μακεδονία, από τους Έλληνες.

Η ουσία είναι ότι πέραν της επιβολής παραχάραξης σε βάρος της ιστορίας της, η Ελλάδα εκλαμβάνεται και ως παραβάτης, και για αυτό πρέπει και να τιμωρηθεί, κεχωρισμένα. Η ποινή η οποία προτείνεται να επιβληθεί είναι η εις το διηνεκές, ακοινωνησία, {με την αρχαιοελληνική έννοια, που σχετίζεται με το γνωστό Κοινό}.

Δεν τα γνώριζα βέβαια αυτά όταν έγραφα το «Ελληνική Δημοκρατία-Σκόρπια». Ούτε το BRAVO BRANKO. Αλλιώς τα μπράβο μου προς τον Πρόεδρο των Σκοπίων ο οποίος με δηλώσεις απέρριψε ασυζητητί την πρόταση, θα ήταν περισσότερα.

Πολλοί κατά καιρούς ομιλούν για το θεό της Ελλάδας. Εγώ επιμένω και λέω ότι αν υπάρχει τέτοιος θεός, τότε αυτός είναι το ταμάχι των γειτόνων. Άλλες φορές των εξ ανατολών, και άλλες του εκ Βορά κρατιδίου. Μακάρι όλοι οι κίνδυνοι να ήταν τέτοιοι. Άλλωστε δεν είναι λίγες φορές που λειτούργησαν σαν διορθωτικές πράξεις. Και όταν πετυχαίνουν κάτι, είναι γιατί βρίσκουν προκλητικά πρόσφορο έδαφος.

Κατά τα άλλα επειδή πολλοί ψάχνουν να βρουν τι σημαίνει πατριωτισμός σήμερα και αρχίζουν να αραδιάζουν διάφορα, πρέπει κανείς να τους πει ότι είναι κυρίως ο νους. Από κοινού με τη μνήμη, γεννούν τις ιδέες, οι οποίες με τη σειρά τους όταν καταφέρουν να επιζήσουν, ενηλικιωθούν και γίνουν καθομιλουμένη, τότε μπορούν και εμπνέουν. Και κυρίως, όταν μετά από αγώνες πολλούς, γίνουν πράξη.

Λέω ακόμη ότι αν η πολιτική σχετίζεται με τις καλές τέχνες, πιο πολύ προσιδιάζει με τη ζωγραφική. Ακόμη και οι έντονοι χρωματισμοί, δεν πειράζουν. Απεναντίας. Αν κάτι πειράζει είναι τα μουντζουρώματα. Αυτό γίνεται σε εμάς. Από πολλών ήδη ετών. Όχι βέβαια μόνο σήμερα. Τέτοια ατελιέ κατέληξαν τα Αθηναϊκά Μέσα. Αυτά είναι που κάνουν το μαύρο άσπρο. Όπως όμως, δεν θα υπήρχαν τηλεοπτικά Λιόσια, εάν δεν υπήρχαν αντίστοιχα διανοητικά και πολιτικά. Αν υπάρχουν εξαιρέσεις, που είναι;

Λέω δηλαδή ότι αν υπάρχει πρόβλημα, πρέπει να αναζητηθεί στους κατά καιρούς θιασώτες έξωθεν πακέτων ιδεών. Όπως το μόλις εισαχθέν. Ήξερα την ακηδεμόνευτη Ελλάδα. Όμως ακόμη και την ακατανόητη, όπως είναι η πολιτική Ελλάδα, μπορώ να την κατανοήσω, και την αδιανόητη, να διανοηθώ. Εκείνη που αδυνατεί να χωρέσει σε ανθρώπινο νου, είναι αυτή που έγινε καταρχήν δεκτή, ως βάση διαπραγματεύσεων. Η Αμακεδόνητη Ελλάδα.