Πριγκηπόνησα χωρίς πρίγκηπες

Σπαρμένα στο στόμιο του Αστακηνού κόλπου, είχαν εποικηθεί τον 7ο αιώνα από Μεγαρείς ποντοπόρους και από τότε είναι γνωστά με το όνομα «τα Νησιά». Για τους Τούρκους ήταν τα Ερυθρονήσια- Κιζίλ Ανταλάρ- από το χρώμα που έχουν τα βράχια στις ακτές. Τα αποκαλούσαν επίσης Παπαδονήσια, από τα πολλά μοναστήρια. Kαι Seytan adalari, δηλαδή νησιά του Διαβόλου. Πριγκηπόνησα τα ονόμασαν οι Βυζαντινοί, από το παλάτι που έχτισε, το 569 μ.Χ., ο Ιουστίνος ο Β΄ ο Κουροπαλάτης στην Πρίγκηπο και γενικά γιατί ήταν όλα τα νησιά τόπος αναψυχής η φυλάκισης των πριγκήπων.

Τα Πριγκιπόνησα αποτελούσαν για πολλούς κιβωτούς της Ορθοδοξίας και εστίες βυζαντινού Ελληνισμού. Δεν είναι τυχαίο που ο πολυμαθής διδάσκαλος του Γένους Ευστάθιος ο Κλεόβουλος είχε προτείνει ν’ αναγερθεί το κτίριο της Μεγάλης του Γένους Σχολής στη Χάλκη, «ίνα πλησίον αλλήλων ώσιν αι σχολαί του μέλλοντος εν Κωνσταντινουπόλει πανεπιστημίου».

Ο Brewer το 1827 παρατηρεί πως τα Πριγκηπόνησα «αποτέλεσαν ένα προνομιούχο καταφύγιο για τους Γραικούς, καθώς μέχρι πρόσφατα, σχεδόν δεν ζούσε κανένας Τούρκος». «Με προνομιούχα σουλτανικά διατάγματα», προσθέτει ο Walsh, «καθιερωμένα από τα πολύ παλιά χρόνια, τα Πριγκηπόνησα ήταν ολοκληρωτικά παραχωρημένα στους Ρωμιούς και σε κανένα Τούρκο δεν ήταν επιτρεπτό να μετοικήσει σ’ αυτά…». Σε κανένα τζαμί η παρόμοιο μουσουλμανικό κτίσμα, συνεχίζει, δεν ήταν δυνατό να υψώσει την ημισέληνο σε αυτά, ενώ έβλεπες τα μοναστήρια, δυο και τρία σ’ ένα νησί να στέφουν τις κορυφές και τα δάση τους. Έζησαν για τρεις χιλιετηρίδες αμιγώς ελληνικά με τις εκκλησίες, τις σχολές, τις σκήτες και τα μοναστήρια τους.

Ο πρώτος μιναρές υψώθηκε στη Χάλκη το 1773, στον περίβολο ενός κισλά, στρατώνα που είχε εγκατασταθεί στο λαμπρό θέρετρο του Σκαρλάτου Καρατζά. Οι δόκιμοι και οι καθηγητές τους ήταν οι πρώτοι Τούρκοι που πάτησαν τα Πριγκηπόνησα. Στην Πρίγκηπο τζαμί χτίσθηκε μόλις το 1895, κατόπιν επιθυμίας του σουλτάνου Αβδούλ Χαμίτ του Β’, ενώ η Αντιγόνη με την Πρώτη «τούρκεψαν» μόλις τις τελευταίες δεκαετίες.

Αν πάτε στην Κωνσταντινούπολη και χρειαστεί να κάνετε μια εκδρομή εκτός πόλης η πρώτη επιλογή σας πρέπει να είναι τα Πριγκιπόνησα (Κizil Adalar). Απέχουν 20 χλμ. και βρίσκονται στη θάλασσα του Μαρμαρά, στη νότια είσοδο του Βοσπόρου. Θα ξεκινήσετε από την αποβάθρα Sirkeci 5 η την Kabatas και φθάνετε σε 55 με 80 λεπτά. Το εισιτήριο στοιχίζει 15 ευρώ. Το καράβι κάνει την πρώτη του στάση στην ασιατική ακτή στην αποβάθρα της Χαλκηδόνας (Kadikoy). Συνεχίζοντας θα περάσετε από τον κατάλευκο Πύργο του Λέανδρου (Kiz Kulesi) και ακολούθως θα δείτε τον Σιδηροδρομικό Σταθμό Haydarpasa που ολοκληρώθηκε το 1873 (το τρένο μετά διαδρομή 91 χιλιομέτρων φτάνει μέχρι το Izmit). Βορειοδυτικά του σταθμού το κτίριο με τους τέσσερις πύργους είναι ο στρατώνας Σελιμιέ. Σε μία ώρα και δεκαπέντε λεπτά φθάνετε στη Χάλκη κι από εκεί στην Πρίγκηπο σε ένα τέταρτο. Τα Πριγκηπόνησα είναι εννέα, τέσσερα κατοικημένα και πέντε ακατοίκητα. Στα νησιά δεν κυκλοφορούν αυτοκίνητα εκτός από αστυνομικά, πυροσβεστικά οχήματα και απορριμματοφόρα. Οι τουρίστες εξυπηρετούνται με ποδήλατα και κυρίως άμαξες (παϊτέρ η φαέθωνες), που τις σέρνουν δυο άλογα.

Η πρώτη στάση του ταξιδιού για τα Ανταλάρ είναι το Kinali ada, γι αυτό και στα Βυζαντινά χρόνια λεγόταν Πρώτη. Το σημερινό όνομα σημαίνει το χρώμα της χένας και δόθηκε από το χρώμα του εδάφους που είναι πλούσιο σε οξείδια του σιδήρου. Είναι το νησί με το λιγότερο πράσινο και παραμένει το λιγότερο αναπτυγμένο απ’ όλα. Σαν να μη έφτανε αυτό, το φόρτωσαν και με τις κεραίες της κινητής τηλεφωνίας. Μεταφορικά μέσα δεν υπάρχουν, αλλά μπορείτε να εξερευνήσετε το νησί με τα πόδια μέσα σε μισή ώρα (έκταση 1,3 τετρ. χλμ.). Στη Χώρα θα δείτε το ναό των Εισοδίων της Θεοτόκου. Στην κορυφή του βουνού βρίσκεται το μοναστήρι της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος, στενά συνυφασμένο με τις μνήμες αυτοκρατόρων, στρατηγών και άλλων τιτλούχων. Μεταξύ αυτών και ο Ρωμανός Α΄ ο Λεκαπηνός που κλείστηκε από τους γιούς του σε μοναστήρι της Πρώτης.

Στη συνέχεια η Αντιγόνη (Burgaz ada). Είναι το μικρότερο (1,5 τετρ. χλμ.) από τα Πριγκιπόνησα. Τι κι αν είναι το πιο απομακρυσμένο, 17 χιλιόμετρα από την Κωνσταντινούπολη. Θεωρείται το ομορφότερο και συγκεντρώνει τους περισσότερους επισκέπτες. Αντιγόνη λεγόταν κατά τη βυζαντινή περίοδο και η ονομασία προέρχονταν από ένα κάστρο που είχε χτίσει εκεί ένας από τους στρατηγούς του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Έτσι δικαιολογείται και το σημερινό του όνομα: Burgas=πύργος. Πάντως πριν εγκατασταθούν Τούρκοι ήταν ελληνικό χωριό, η αρχαία Πάνορμος. Στο λιμάνι, πάνω από τις κεραμιδένιες στέγες των σπιτιών δεσπόζει ο τρούλος του ναού του Αγ. Ιωάννη του Προδρόμου που κτίσθηκε από τη Θεοδώρα το 1899. Εδώ είναι και η κρύπτη όπου το 821 ο αυτοκράτορας Θεόφιλος φυλάκισε τον άγιο Μεθόδιο τον Ομολογητή. Από το λόφο πίσω από την εκκλησία του Προδρόμου μπορείτε να δείτε στο βάθος τη Χάλκη με τη Μονή της Καμαριώτισσας, ανάμεσα στις δασωμένες πλαγιές του Μακάριου και του Κουτρουλόμυλου.

Μετά η Χάλκη (Heybeli ada), πνευματικό κέντρο ανάλογο με το Φανάρι. Τα καθολικά τριών μοναστηριών, δυο σκήτες και τα σκηνώματα δέκα πατριαρχών καθαγιάζουν τον τόπο. Είναι το δεύτερο μεγαλύτερο νησί με έκταση 2,3 τετρ. χλμ. στη βορειοανατολική άκρη της Προποντίδας θάλασσας και στο στόμιο του Αστακηνού κόλπου. Παλιά την ονόμασαν και «Πλωτό πανεπιστήμιο» με τη Θεολογική Σχολή (Elen Ticaret Okulu), τη Σχολή των Ελλήνων Εμπόρων (Elen Ticaret Okulu), το σπουδαιότερο μορφωτικό κέντρο του τουρκικού χώρου από το 1831, την Κοινοτική των Χαλκινών Ελληνική Σχολή και τη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων των Τούρκων (Deniz Harp Okulu), όπου σπουδάζουν οι εκκολαπτόμενοι θεματοφύλακες του Κεμαλισμού.

Θεωρείται το μαργαριτάρι της Προποντίδας. Οι ζεστές αποχρώσεις της γόνιμης γης, τα ελικοειδή δρομάκια που ανεβαίνουν τον ανήφορο ατενίζοντας την καταγάλανη θάλασσα κάτω από τις σκιές αιωνόβιων δέντρων, της δίνουν μια αξέχαστη γοητεία.

Στα τουρκικά το νησί ονομάζεται Δισσάκι, από το σχήμα του, αλλά στα αρχαία χρόνια ονομαζόταν Νησί του Χαλκού, γιατί υπήρχαν ορυχεία. Αυτό αναφέρεται σε πολλά συγγράμματα ιστορικών και ταξιδευτών της αρχαιότητας. Οι κάτοικοι δεν ξεπερνούσαν τους 800 στις αρχές του 19ου αιώνα, ενώ το 1875 μαζί με τους σπουδαστές και τους καθηγητές των Σχολών έφτασαν τους 3.500. Αξίζει να τονισθεί ότι στα «Εκπαιδευτήρια της Ελληνικής Κοινότητος Χάλκης» λειτουργούσε νηπιοπαρθεναγωγείο και οκτατάξια Σχολή των Νησιωτών, όπου παράλληλα με τα ελληνικά διδάσκονταν τα εμπορικά και ως ξένες γλώσσες τα γαλλικά, αγγλικά, λατινικά και τα τουρκικά.

«Μόλις εισέλθεις σε αυτήν, γράφει ο Σκόκος, αισθάνεσαι να σε προσψαύει κάποια ασυνήθης πνοή πολιτισμού, η οποία λείπει από τας ιδικάς μας εν Ελλάδι κωμοπόλεις. Ξενοδοχεία ευπρεπή, κουρεία, καθάρια λάμποντα από φιλοκαλίαν, φαρμακεία πλούσια, παντός είδους ευπρόσωπα καταστήματα σου δίδουν την ιδέαν πόλεως ευπραγούσης…».

Από παλιά οι Ρωμιοί αποτελούσαν το σύνολο των καταστηματαρχών και των πλανοδίων πωλητών του νησιού. Αυτοί ήταν που διαλαλούσαν στα Ρωμέικα, την πραμάτειά τους στους δρόμους του νησιού. Το μπακάλικο του Λεωνίδα Σακκόπουλου στην οδό Ayyıldız διέφερε κατά πολύ από τα άλλα. Ο ίδιος έμοιαζε περισσότερο με υπάλληλο γραφείου. Ήταν εξαιρετικά ευγενικός. Η διακόσμηση του καταστήματος και η τοποθέτηση των προϊόντων διέφεραν κατά πολύ από τα άλλα. Δεν έβρισκες στο πάτωμα τσουβάλια με πατάτες, ρύζι ή ζάχαρη […] στο κατάστημα υπήρχε ένας αέρας που παρέπεμπε σε ένα μισοσκότεινο φαρμακείο. Αν και πίσω από τον πάγκο του, ο Σακκόπουλος έδειχνε πόσο μπροστά βρισκόταν επαγγελματικά. Φορούσε πάντοτε στολή και άκουγε με επαγγελματική σοβαρότητα τον κάθε πελάτη. Οι Ρωμιοί πρωτοπορούσαν και διέπρεπαν σε όλα τα τα επαγγέλματα. Εκτός από τον İsmail, όλοι οι υπόλοιποι κουρείς του νησιού ήταν Ρωμιοί. Ρωμιοί ήταν επίσης πολλοί επιδιορθωτές υποδημάτων, νερουλάδες, κρεοπώλες, ψαράδες, αρτοποιοί, αμαξάδες κ.λ.π.

O συγγραφέας Nejat Gülen γεννήθηκε στη Χάλκη, στο σπίτι της οδού Müştecip Onbaşı αρ. 8. Δηλώνει: «Είμαι υπερήφανος που είμαι Χαλκινός. Εμείς οι νησιώτες θεωρούμε πως η Χάλκη είναι κτήμα μας. Αυτή η θάλασσα που απλώνεται μπροστά μας, αυτά τα πεύκα, ο Λόφος της Ελπίδας (Papaz Dağı-Λόφος των Ιερέων), ο Δρόμος των Ερωτευμένων (Âşıklar Yolu), ο Πευκολιμένας (Çamlimanı), τα σχολεία, το Σανατόριο, τα μοναστήρια, τα παλιά ξύλινα σπίτια, τα λιβάδια, οι ακτές… όλα αυτά είναι δικά μας. Ο νοτιάς που κάνει τα πεύκα να λικνίζονται, τα σμήνη από κατάμαυρα κοράκια των χειμωνιάτικων απογευμάτων μας, οι βάρκες που γυρίζουν από το ψάρεμα, οι γάτες που περιμένουν με τις ουρές σαν μαστίγια… και αυτά δικά μας είναι! Ρωμιοί και Τούρκοι, απασχολούμενοι και εργαζόμενοι, λογικοί και παράφρονες, καλοί και κακοί, όλοι οι νησιώτες είναι δικοί μας άνθρωποι. Όλοι είμαστε αδέλφια».

Με τη στροφή που κάνει το πλοίο για να φτάσει στη Χάλκη αντικρίζεις την περίφημη Θεολογική Σχολή μέσα στα πεύκα με την τουρκική σημαία να κυματίζει στη σκεπή της, στην κορυφή του Λόφου της Ελπίδας. Η λειτουργία της άρχισε τον Οκτώβριο του 1844 και διακόπηκε αιφνιδιαστικά το 1971. Σήμερα στην τάξη των αποφοίτων έχει εννέα ξύλινα θρανία, όσοι και οι τελευταίοι μαθητές. Συγκλονιστικό το θέαμα. Μιλά στον επισκέπτη η σιωπή. Τα άδεια θρανία της Σχολής αποτελούν άσβηστη μομφή εναντίον εκείνων που δεν σεβάστηκαν το πνεύμα της. Στα 127 χρόνια λειτουργίας της αποφοίτησαν 930 κληρικοί. Από αυτούς οι 343 έγιναν επίσκοποι και οι 12 από αυτούς οικουμενικοί πατριάρχες, 2 πατριάρχες Αλεξανδρείας, 2 Αντιοχείας, 4 αρχιεπίσκοποι Αθηνών και 1 αρχιεπίσκοπος Τιράνων. Ως πρεσβύτεροι και διάκονοι υπηρέτησαν στην Εκκλησία 318.

Είχε ιδρυθεί από τον Πατριάρχη Γερμανό τον Δ΄. Στην αυλή της Σχολής είναι κτισμένος ο μικρός ναός της Αγίας Τριάδας. Από εδώ ο Αυστριακός πρεσβευτής Ghislain de Busdecq στα 1562 μετέφερε στην Ευρώπη τα σπουδαιότερα από τα χειρόγραφα που είχε περισυλλέξει ο Πατριάρχης Μητροφάνης: Το φημισμένο βυζαντινό εικονογραφημένο χειρόγραφο, το γνωστό σήμερα σαν Διοσκουρίδης της Βιέννης, προέρχεται από την Αγία Τριάδα. Παλαιότερα ήταν μοναστήρι γνωστό με το όνομα Μονή των Δεσποτών. Ο Πατριάρχης Ιερός Φώτιος, που ο τάφος του βρίσκεται σε ύφαλο απέναντι από την Πρώτη, θεωρείται δεύτερος κτήτορας της μονής. Εδώ λέγεται εξορίστηκε από τον φανατικό πολέμιο των εικόνων Λέοντα τον Αρμένιο, το 809, ο Θεόδωρος Στουδίτης. Δέκα χρόνια αργότερα ο Μιχαήλ Τραυλός εξόρισε στη μονή αυτή την αυτοκράτειρα Θεοδοσία με τον πρίγκιπα Βασίλειο, ενώ στα 860 το νησί λεηλατήθηκε από τους Ρώσους.

Αξίζει να αναφερθεί και ο καταστροφικός σεισμός της 28ης Ιουνίου 1894 που σήμανε την άμεση συστράτευση των Ρωμιών και ευεργετών από την Ελλάδα, για την ανοικοδόμηση και επέκταση των κτιριακών εγκαταστάσεων της Σχολής και της Αγίας Τριάδας. Επίσης να προστεθεί και η προσπάθεια του τουρκικού κράτους κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, να επιτάξει αυτές τις εγκαταστάσεις, κάτι το οποίο και έγινε για ένα σύντομο χρονικό διάστημα, αλλά και η εγκατάσταση των Λευκορώσων στη Σχολή, τον Απρίλιο του 1919, οι οποίοι είχαν εγκαταλείψει τη χώρα τους μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση.

Η διαδρομή για τη Σχολή είναι ανηφορική. Ξεκινά από την οδό Σχολείου (Μεκτέπ Σοκάκ) με το ελληνικό δημοτικό σχολείο (κλειστό εδώ και χρόνια). Μπορείτε να πάτε με άμαξα, που χωράει τρία άτομα και κοστίζει 15 ευρώ. Στον λόφο υπήρχε μοναστήρι από τον 9ο αι. Μια άλλη εκκλησία είναι του Άϊ Νικόλα, στον οποίο έκαναν πάντα πολλά τάματα οι ψαράδες, Ρωμιοί και Τούρκοι.

Πλάϊ στη Σχολή του Ναυτικού βρίσκεται η παλιά Μονή της Καμαριώτισσας, άρρηκτα δεμένη με τη μνήμη μιας μελαγχολικής πριγκίπισσας από την Τραπεζούντα, της Μαρίας Μεγαλοκομνηνής της Παλαιολογίνας. Δίπλα, σχεδόν κρυμμένη, είναι η Μονή του Αγ. Γεωργίου του Εγκρεμού η Κρημνού, μετόχι του Πανάγιου Τάφου, όπου στα χρόνια της Επανάστασης συναντήθηκαν σε συμπόσια αγάπης μέλη της Φιλικής Εταιρίας και του Φαναρίου.

Άγιος Σπυρίδωνας, Μεταμόρφωση του Χριστού, Άγιος Νικήτας, Αγία Παρασκευή και Αγία Ευφημία έχουν σκήτες και αγιάσματα στο νησί. Η Καμαριώτισσα θεωρείται το πιο ιστορικό μνημείο της Χάλκης γιατί επί σειρά αιώνων υπήρξε ένα από τα σπουδαιότερα θρησκευτικά και πνευματικά κέντρα. Οι ντόπιοι την έλεγαν και Κουμαριώτισσα από τις πολλές κουμαριές που ήταν φυτεμένες στην περιοχή. Εκεί σήμερα υπάρχουν ακόμα οι τάφοι πολλών Πατριαρχών και άλλων επιφανών προσώπων. Η Μονή χτίσθηκε από τον προτελευταίο αυτοκράτορα του Βυζαντίου, τον Ιωάννη Παλαιολόγο, καταστράφηκε όμως σε μια πυρκαγιά τον 17ο αιώνα. Ξαναχτίστηκε πρώτα από τον μεγάλο διερμηνέα της Πύλης Παναγιώτη Νικούση και έπειτα από τον ηγεμόνα της Μολδαβίας Αλέξανδρο Υψηλάντη, που το προίκισε με πλούσια μετόχια στο Βουκουρέστι.

Η εκκλησία της Καμαριώτισσας είναι συνδεδεμένη με τρία γυναικεία ονόματα: Η πρώτη είναι η κτιτόρισσα Αυγούστα Παλαιολογίνα, η άλλη η Δόμνα Αικατερίνη της Μολδαβίας και η τρίτη η κεντήτρια Μαριώρα Φερζουλάχη. Η φήμη της τελευταίας είχε διαδοθεί σε πολλές από τις ορθόδοξες κοινότητες της Ανατολής και της Ευρώπης. Έργα της είναι ωραιότατα άμφια, μερικά από τα οποία φιλοξενούνται στη Θεολογική Σχολή, αλλά και οι χρυσοκέντητοι επιτάφιοι, όπως του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων που κεντήθηκε το 1748 και του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Ο ωραιότερος όλων είναι αυτός που βρίσκεται στη μονή της Αμπελακιώτισσας (ή μονή Κοζίτσης) στη Ναυπακτία και χρονολογείται στο έτος 1735.

Οι ακτές και οι παραλίες του, τα ειδυλλιακά τοπία, τα καταπράσινα δάση του πεύκου και της αγριελιάς καθώς και η υπέροχη αρχιτεκτονική του νησιού θα σας μαγέψουν. Όπως μάγεψαν από αρχαιοτάτων χρόνων πλήθος αναχωρητών και ηγεμόνων. Άρρηκτα συνδεδεμένη με τις ευνοϊκές καιρικές συνθήκες που επικρατούν στο νησί, καθ’ όλη της διάρκεια του έτους, ήταν και η απόφαση να δημιουργηθεί στη Χάλκη το πρώτο Σανατόριο. Παλιοί λένε ότι ήταν ανώτερο από εκείνο του Νταβός στην Ελβετία, φημισμένο τότε για τα Σανατόριά του.

Η Πρίγκηπος (Buyukada -Μεγάλο Νησί) έχει έκταση 5,4 τετρ. χλμ. Είναι το μεγαλύτερο και το πιο πυκνοκατοικημένο από τα Πριγκηπονήσια με ασφαλτοστρωμένους δρόμους και ενοικιαζόμενα αυτοκίνητα. Αλλά και το πλέον εγκαταλειμμένο στις γειτονιές που ζούσαν οι Έλληνες. Πριν 100 χρόνια φιλοξενούσε 15.000 κατοίκους. Αρχικά ήταν τόπος παραθερισμού των εκλεκτών πολιτών του Βυζαντίου. Μερακλήδες οι Ρωμιοί, οι Έλληνες της Πόλης, δεν μπορούσαν να μη συνεχίσουν την παράδοση και μετά την Άλωση, ως την περίοδο που αναγκάσθηκαν να την εγκαταλείψουν. Οι περισσότεροι είχαν επιλέξει τα τέσσερα μεγαλύτερα Πριγκιποννήσια για να περνούν τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού, για ν’ απολαμβάνουν τη θάλασσα και τις ευωδιές σε σπίτια μέσα στα πεύκα, στα μαστιχόδεντρα και τα βότανα.

Στην Πρίγκηπο δεν άλλαξαν πολλά από το παρελθόν. Μόνο η παραλία του νησιού έχει μεγαλώσει. Οι Έλληνες παραθέριζαν στο Νιζάμι και το Μαντέμι. Οι πλούσιοι επισκέπτες διέμεναν στο ξενοδοχείο «Καλυψώ» του Τερζακόπουλου (που κάηκε τον Αύγουστο του 1979) και δοκίμαζαν την τύχη τους στο καζίνο «Antigoni Palace».

Οι δυο λόφοι του νησιού φιλοξενούν από ένα μοναστήρι. Στα βόρεια, στο λόφο Isa tepe είναι το Μοναστήρι του Χριστού (1597). Κι απέναντι, νότια, στο Yuce Tepe, ανάμεσα σε βράχους, το παλιό Μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου του Κουδουνά, με θαυμάσια θέα των Πριγκιπονήσων, αλλά και πιο βαθιά των Προκονήσων, του Μαρμαρά, της Καλολήμνου κι αν ο καιρός ευνοεί φαίνονται μέχρι και οι κορυφές του Αργανθώνιου όρους στον Κυανού κόλπο.

Τα κελιά της μονής του Αγ. Γεωργίου κάηκαν τον Αύγουστο του 1986. Τα παλιά χρόνια ερχόντουσαν προσκυνητές από τα παράλια Ρωμιοχώρια της Προποντίδας, το Κατηρλί, το Κουρί, την Αγία Παρασκευή, το Αρμουτλί. Χτίσθηκε το 963 από τον αυτοκράτορα Νικηφόρο Φωκά και φημίζεται για τα κρασιά του. Στη μονή έδωσαν αίγλη κι άλλα ονόματα, όπως η εγγονή της Ειρήνης, η Ευφροσύνη, σύζυγος του Μιχαήλ Τραυλού και η αυτοκράτειρα Ζωή η Πορφυρογέννητη η επονομαζόμενη Καρβουνοψίνα. Το 1702 στο ίδιο μοναστήρι ο Μιχαήλ Δούκας ο Παραπινάκης εξόρισε την Κουροπαλάτισσα Άννα Δαλασσινή τη μητέρα των Κομνηνών μαζί με τα παιδιά της.

Κάθε χρόνο 23 Απριλίου και 24 Σεπτεμβρίου το μοναστήρι γιορτάζει και είναι εντυπωσιακή η προσέλευση Μουσουλμάνων προσκυνητών. Χαρακτηριστικό είναι πως οι άμαξες δεν επαρκούν για τις χιλιάδες των μουσουλμάνων που συρρέουν απ’ όλη την Κωνσταντινούπολη, αλλά και από τα βάθη της Ανατολίας (από κοινού με τους Χριστιανούς) να προσκυνήσουν τον Άγιο.

«Όταν γεννιόμασταν, οι μανάδες μάς πήγαιναν στο μοναστήρι και μας αφιέρωναν στον Άγιο. Μας φορούσαν στο λαιμό αλυσίδα με ένα κουδούνι, που συμβόλιζε πως είμαστε ταμένοι. Όταν παίζαμε, τα κουδούνια κουδουνίζανε. Μοιάζαμε με κοπάδι πρόβατα! Τα βγάζαμε μόνο όταν ενηλικιωνόμασταν», μας πληροφορεί γηραιός ομογενής.

Για αιώνες η Μονή ήταν άσυλο των φρενοβλαβών της Πόλης. Επίσης το όνομα της είναι συνδεδεμένο με το όνομα της σκληρής ειδωλολάτρισσας Ειρήνης της Αθηναίας, η οποία μετά την τύφλωση του γιού της αποκατέστησε τις εικόνες και η εκκλησία, παραβλέποντας όλα τα άλλα, την τίμησε και την εγκωμίασε σαν μια «νέα Αγία Ελένη».

Το νησί έχει πολλές όμορφες βίλες, νυχτερινά κέντρα, εστιατόρια και ξενοδοχεία. Λεπτομέρεια: Τα ελληνικά ονόματα στις παραθαλάσσιες ταβερνούλες έμειναν από τότε που ανήκαν σε Έλληνες ιδιοκτήτες, αλλά σήμερα δεν υπάρχει ούτε ένας Έλληνας ιδιοκτήτης! Κάνω μια βόλτα με ξεναγό ένα παλιό Κωνσταντινουπολίτη, εκδρομέα από τα Ν. Ευκαρπία Σερρών.

– Εδώ το «καρακόλι»- αστυνομία- , το σινεμά «Λαλέ» με τα δυο ξενοδοχεία και πιο πέρα η «τσαγίρα», η αλάνα που παίζαμε μπάλα. Εδώ το τριώροφο αρχοντικό του χρηματιστή Ευγενίδη- ερείπιο με τους τοίχους έτοιμους να καταρρεύσουν.

Κάναμε στάση για μια δροσιστική μπύρα Efes Pilsen στο γωνιακό καφενείο του Μεχμέτ Ατκά.

– Εδώ παλιά οι Έλληνες έπαιζαν το τάβλι τους κι έβαζαν στοιχήματα.

Μετά πάμε στην Αστική Σχολή. Παλιά ήταν μαθητική φωλιά, τώρα κατάντησε καταφύγιο πουλιών. Κανένα ίχνος ζωής, εδώ που οι φωνές των παιδιών ξεσήκωναν τον κόσμο. Πικρία για την κατάντια και ανακούφιση που τ’ αντικρίσαμε. Από το κατακρημνισμένο καθολικό της Θεοκορυφώτου Μονής έμεινε μόνο ο Βυζαντινός τοίχος. Την είχε κτίσει ο αυτοκράτορας Βασίλειος ο Μακεδών.

Για να δείτε όλα τα αξιοθέατα στο νησί θα χρειασθείτε 3 ώρες περπάτημα, μια ώρα με φαέθωνα και δυο ώρες με ποδήλατο. Μη φύγετε από την Πρίγκηπο χωρίς να γευθείτε τους ζεστούς λουκουμάδες και το παγωτό καϊμάκι Ντοντουρμά Καϊμάκ. Το καράβι φεύγει αφήνοντας πίσω μας την εντυπωσιακή Αρ Νουβώ Σκάλα της Πριγκήπου.

Αν έχετε χρόνο μπορείτε να επισκεφθείτε εύκολα κι ένα άλλο νησάκι τη Νείανδρο (Tavsan), όπου ο Άγιος Ιγνάτιος πριν γίνει πατριάρχης έχτισε μια μονή που σώζονται μόνο ερείπιά της.

Πέντε άλλα βραχόνησα και ερημονήσια συμπληρώνουν το ειδυλλιακό σύμπλεγμα των Πριγκιποννήσων:

– Η «μεσόνησος» Πίτα (Kasik ada). Το νησί –κουτάλι, απέναντι από την αποβάθρα των πλοίων του Heydeli ada.

– Η Αντιρόβυθος (Sedef ada). To νησάκι του σεντεφιού, που κατοικείται μόνο το καλοκαίρι, βρίσκεται στα νότια της Πριγκήπου. Είναι η αρχαία Τερέβινθος με τα ερείπια μιας μονής του Αγίου Ιγνατίου (αρχές του 9ου αι.).

– H Πλάτη (Yassi ada). Βρίσκεται στο νότιο άκρο της Πρώτης. Εδώ ο Άγιος Ιγνάτιος ίδρυσε μονή και εκκλησία αφιερωμένη στους Αγίους Σαράντα. Το 1857 το νησί το αγόρασε ο Άγγλος πρεσβευτής Henry Bulwer και έχτισε μια ωραία κατοικία- παλάτι, που αργότερα πούλησε στον χεδίφη της Αιγύπτου. Η Πλάτη από το 1945 είναι Ναυτική βάση.

– Η Οξειά (Sivri ada). Tο μυτερό νησί. Στα 1910 μεταφέρθηκαν εδώ χιλιάδες σκυλιά της Κωνσταντινούπολης, ενώ στα βυζαντινά χρόνια υπήρξε τόπος εξορίας.

– Το Λαγονήσι (Tavsam ada) στα νότια. Είναι το μικρότερο από όλα τα Πριγκιποννήσια.

Μέχρι τον 19ο αι. όλα τα Πριγκηπόνησα ήταν τόπος εξορίας: Το 1961 η Σιβιριάδα – Οξειά λειτούργησε ως φυλακή για τον πρωθυπουργό Αντινάν Μεντερές, ο οποίος αργότερα αυτοκτόνησε. Πιο νότια, ανοιχτά του πελάγους, απέναντι στον Κυανού Κόλπο στη θάλασσα του Μαρμαρά, είναι και το νησάκι Καλόλιμνος (Ιμραλί). Εδώ ο μοναδικός έγκλειστος, πουλημένος απ’ τους Πάγκαλους, ο άλλοτε αρχηγός των Κούρδων Αμπτουλάχ Οτσαλάν εκτίει ποινή ισόβιας κάθειρξης και από το 1999 μετράει βασανιστικά τον άπειρο χρόνο.

Μετακινήσεις

Στην Κωνσταντινούπολη μπορείτε να πάτε με Ολυμπιακή, Aegean Airlines και Turkish Airlines. Υπάρχει και η λύση του τρένου που ξεκινά από τη Θεσσαλονίκη στις 8 το βράδυ και φθάνει Κωνσταντινούπολη στις 8 το πρωί. Το διαβατήριο σε ισχύ είναι απαραίτητο. Ο διεθνής αερολιμένας «Ataturκ» απέχει 20 χλμ. από το κέντρο της Πόλης.

Για να φτάσετε στο κέντρο υπάρχει μετρό, υπάρχουν τα λεωφορεία HAVAS που αναχωρούν κάθε μισή ώρα, αλλά σας συμφέρει και το ταξί γιατί είναι φθηνό. Εισιτήρια για τα αστικά λεωφορεία (όχι και τόσο άνετα) για μετακινήσεις εντός πόλεως μπορείτε να προμηθευτείτε από ειδικά περίπτερα με πινακίδες που γράφουν “I.E.T.T.” η “billet”.

Για τα υπεραστικά υπάρχουν δυο σταθμοί λεωφορείων, ένας στην ευρωπαϊκή περιοχή Bayrampasa κι ένας στην ασιατική πλευρά του Βοσπόρου στο Haydarpasa. Αν θέλετε να πάτε από την ευρωπαϊκή πλευρά στο σταθμό Haydarpasa χρησιμοποιήστε τα καραβάκια που αναχωρούν από την προβλήτα Eminonou προς την προβλήτα Harem.

Υπάρχουν και τα μίνι λεωφορεία Dolmus (ντολμάς=γεμάτος) που κάνουν τις περισσότερες διαδρομές, ακόμα και σε απομακρυσμένες γειτονιές.

Τα τραμ έχουν δυο γραμμές: Η μία διασχίζει την Istiklal Cadessi στο Πέραν και συνδέει την πλατεία Ταξίμ με την περιοχή Τούνελ και η άλλη, πιο σύγχρονη, συνδέει την περιοχή Εμινονού με το Zeytinburnu. Το Τούνελ είναι ένα υπόγειο παλιό τρενάκι δυο σταθμών, που συνδέει το Karakoy στο Γαλατά με το τέρμα Istikal Caddesi. Αξίζει να σημειωθεί ότι η δημιουργία του σιδηροδρομικού δικτύου άρχισε από το 1870 και βοήθησε πολύ στην ανάπτυξη των προαστίων, στην ευρωπαϊκή πλευρά μέχρι τον Άγιο Στέφανο, περνώντας από το Μακροχώρι -το χωριό της Λωξάνδρας- και στην ασιατική μέχρι το Παντίχι, απέναντι από τα Νησιά.

Το μετρό έχει δυο βασικές γραμμές: Η μια ξεκινά από το Aksaray και φτάνει στον σταθμό των υπεραστικών λεωφορείων και η άλλη συνδέει το αεροδρόμιο με το κέντρο της Πόλης.

Το φέριμποτ σίγουρα θα σας φανεί χρήσιμο στις μετακινήσεις σας. Τα παραδοσιακά άσπρα πορθμεία εξυπηρετούν πολλές σύντομες διαδρομές στο Βόσπορο. Ξεκινούν από διάφορα σημεία, είναι πολύ οικονομικά και λέγεται πως εκτελούν χίλια δρομολόγια κάθε μέρα.

Μερικά δρομολόγια:

Από Eminonu προς Uscundar, Harem, Kadikoy, Πριγκιποννήσια.

Από karakoy προς Hydarpasa, Kadikoy.

Από kabatas προς Uscundar, Πριγκιποννήσια.

Από Besiktas προς Uscundar, Kadikoy.

Επίσης από την αποβάθρα 2 του Eminonu ξεκινούν δρομολόγια για τουρίστες που διασχίζουν το Βόσπορο και φτάνουν μέχρι τη Μαύρη Θάλασσα.

Που να μείνετε

Η ξενοδοχειακή υποδομή της Πόλης είναι κάτι παραπάνω από ικανοποιητική. Περισσότερα από 50 ξενοδοχεία πολυτελείας και πάνω από 250 ξενοδοχεία άλλων κατηγοριών υπάρχουν, τα καλύτερα στην Ευρωπαϊκή πλευρά. Οι τιμές ποικίλουν. Τα πιο must ξενοδοχεία είναι: το Pera Palas, το 19όροφο The Marmara στην πλατεία Ταξίμ, το InterContinental στο κέντρο, το Four Seasons κοντά στο Σουλτάναχμετ, το Ciragan Palace Kempinski δίπλα στα νερά του Βοσπόρου, το Ritz- Carlton στην περιοχή Ντολμάμπαχτσε και το Galata Antigue, που χτίσθηκε το 1885 .

Η παρακάτω διεύθυνση θα σας φανεί χρήσιμη στην επιλογή καταλύματος:

http://www.istanbulhotelreservations.com/

7 λόγοι για να πάτε στην Πόλη

1. Για ζήσετε παρέα με τους μύθους στην Αγία Σοφία και να κάνετε μια ευχή στρίβοντας τον αντίχειρα σας στην τρύπα του φημισμένου κίονα.

2. Για να αφεθείτε στη γοητεία του χαρεμιού και των θησαυρών στο Τοπκαπί.

3. Για να απολαύσετε ξύλινες βίλες (γιαλιά), μεγαλοπρεπή παλάτια και οθωμανικά κάστρα σε μια κρουαζιέρα στο Βόσπορο.

4. Για να παραδοθείτε στην απόλαυση ενός χαμάμ στο Πέραν.

5. Για να χαθείτε στα 4.000 μαγαζιά της Σκεπαστής Αγοράς.

6. Για να δοκιμάσετε το ονειρεμένο σιροπιαστό Kadin gobegi με γεύση λεμόνι στο Uc Uildiz.

7. Για να δείτε την πιο συγκλονιστική θέα της πόλης από τον πύργο του Γαλατά.

Τα υπέρ και τα κατά

Ένα αλησμόνητο ταξίδι ανάμεσα στην Ευρώπη και την Ανατολή. H Κωνσταντινούπολη αρέσει στον επισκέπτη γιατί δεν μοιάζει με καμιά άλλη. Μπορεί να σε ξετρελάνει με τη βυζαντινή και οθωμανική αρχιτεκτονική της και ταυτόχρονα να εκπλαγείς από τον σύγχρονο τρόπο ζωής. Οι κάτοικοι στην πλειονότητά τους είναι φιλικοί με τον τουρίστα και φημίζονται για τη φιλοξενία τους.

Είναι η πιο περίπλοκη μεγαλούπολη που έχω γνωρίσει. Η Κωνσταντινούπολη δεν αρέσει στον επισκέπτη γιατί πάσχει από έλλειψη πράσινου, έχει απίστευτο κυκλοφορικό πρόβλημα, μεγάλη ατμοσφαιρική ρύπανση, δεν προσφέρει διευκολύνσεις στα άτομα με ειδικές ανάγκες και -το σπουδαιότερο όλων- δεν είναι ασφαλής πόλη λόγω τρομοκρατικών οργανώσεων. Ο Ρωμιός Μιχάλης Βασιλειάδης σε άρθρο του στην «Ελευθεροτυπία» με τον τίτλο: «Αυτοί που θα έρθουν, τι θα βρουν» γράφει για τις εικόνες που θα συναντήσουν οι Ρωμιοί, που επανέρχονται στην Κωνσταντινούπολη λόγω του παγκόσμιου συνεδρίου του 2006 πως θ’ αντικρίσουν «μια πόλη τελείως άναρχη, πέτρινη και άχαρη, παρά τις παλιές ομορφιές που είχε».

Συνήθως τα πακέτα των τουριστικών γραφείων για 4ήμερο στην Κωνσταντινούπολη προσφέρουν σύντομες επισκέψεις στην Αγία Σοφία, στο Φανάρι και στο Μπλε Τζαμί, λίγο περισσότερη ώρα στη Σκεπαστή Αγορά, ένα βράδυ σε κέντρο με ζωντανό πρόγραμμα κι αυτό είναι όλο. Έχω τη γνώμη πως δεν είναι αυτή η Κωνσταντινούπολη που σας δείχνουν τα τουριστικά γραφεία. Με γνώμονα μόνο το κέρδος (δυστυχώς, αυτό συμβαίνει σε πολλά ταξίδια) σας δείχνουν μια άχρωμη και αδιάφορη πόλη.

Αν δεν σεργιανίσετε και δεν ψαχουλέψετε την Πόλη, αν δεν περπατήσετε στη γέφυρα πάνω από τον Κεράτιο, αν δεν χωθείτε στα στενά σοκάκια του Φαναριού στο παλιό Βυζάντιο, αν δεν ανεβείτε στο σιωπηλό πύργο του Γεντί Κουλέ με τις ανατριχιαστικές ιστορίες, αν δεν ανεβείτε στα Θεοδοσιανά τείχη, τις επάλξεις και τους προμαχώνες του Βυζαντίου, αν δεν μπείτε μέσα στα θαυμάσια μουσεία της Πόλης με τον εκπληκτικό πλούτο τους, αν δεν δείτε από κοντά την κλειστή Πύλη που απαγχονίστηκε ο Πατριάρχης Γρηγόριος, αν δεν μπείτε στη Μεγάλη του Γένους Σχολή, αν δεν επισκεφθείτε τα κολοσσιαία μουσουλμανικά τεμένη όπου αδρανούν οι αιώνες, αν δεν διασχίσετε το Βόσπορο με το εξαίσιο τοπίο τότε μόνο θα αλλάξετε γνώμη για την Πόλη, θα εξοικειωθείτε μαζί της και θα βρείτε την ουσία της ομορφιάς της.

Η Κωνσταντινούπολη είναι ένας τόπος που μπορεί να σε αιχμαλωτίσει με την απροσδιόριστη μαγεία της. Είναι μια πόλη με δικό της έντονο χαρακτήρα και φυσιογνωμία, αρκεί να μπορέσεις να δεις αυτό το χαρακτήρα της.

Η Κωνσταντινούπολη και τα Πριγκηπόνησα σε εικόνες στο Photo Gallery