Στην Ανταρκτική τα πράγματα έχουν αλλάξει

Σ αυτόν τον στενόχωρα πυκνοκατοικημένο πλανήτη υπάρχει μια ήπειρος, όπου ο αέρας είναι πεντακάθαρος και ο καλοκαιριάτικος ήλιος λάμπει πιο πολύ απ, ό,τι στα Αιγαιοπελαγίτικα νησιά. Δεν είναι όμως και ο Κήπος της Εδέμ μια κι αυτή η ήπειρος λέγεται Ανταρκτική και είναι η πιο κρύα, η πιο ξηρή, η πιο ανεμοδαρμένη, η πιο δυσπρόσιτη και η πιο έρημη περιοχή Γης.

Σχεδόν τίποτε δεν φυτρώνει εκεί. Αν και υπάρχει άφθονο γλυκό νερό –περίπου το 70% των συνολικών αποθεμάτων του πλανήτη- είναι δεσμευμένο στον συμπαγή πάγο του πολικού παγετώνα. Αξιοσημείωτο είναι πως ποταμοί, που ξεπερνούν σε μέγεθος τον Τάμεση του Λονδίνου και ίσως να συνδέουν μεταξύ τους μεγάλες υπόγειες λίμνες, πρόσφατα ανακαλύφθηκαν στο υπέδαφος της Ανταρκτικής, από Βρετανούς ερευνητές σύμφωνα με το Ρόϊτερ.

Η Ανταρκτική δεν ήταν πάντα παγωμένη. Απολιθώματα δείχνουν πως είχε κάποτε εύκρατο κλίμα και την κάλυπτε πυκνή βλάστηση. Η Ανταρκτική Χερσόνησος ήταν τότε ακόμη ενωμένη με την άκρη της Νότιας Αμερικής, δημιουργώντας ένα συνεχές φράγμα ξηράς κατά μήκος του οποίου κυλούσε προς νότο ζεστό νερό από τους τροπικούς. Το νερό αυτό ζέσταινε την Ανταρκτική όπως το Ρεύμα του Κόλπου ζεσταίνει τώρα τμήματα της Βρετανίας και της Βόρειας Ευρώπης.

Είναι το πιο ιδιόμορφο οικοσύστημα του νοτιότερου άκρου της γης. Το να πάτε εκεί είναι ένα μοναδικό ταξίδι σε τόπους που είναι μονίμως καλυμμένοι από μεγάλα κομμάτια πάγου και χιονιού. Η απόβαση στις ακτές μοιάζει το ίδιο συγκλονιστική και προκαλεί το ίδιο δέος, όπως ακριβώς και στον Γάλλο Υβ Ζοζέφ Καργκελόν που πάτησε για πρώτη φορά το πόδι του εκεί το1771.

Η χλωρίδα ελάχιστη, μια που ολόκληρη η ήπειρος καλύπτεται από αιώνιους πάγους, η πανίδα όμως σπάνια, γοητεύει με τους μοναδικούς θαλάσσιους ελέφαντες και τις θαλάσσιες λεοπαρδάλεις καθώς και τις αποικίες από φώκιες και πιγκουΐνους. Είναι ένα μοναδικό ταξίδι στην Μαγεία των Πάγων, εκεί που όλα είναι λευκά και διάφανα, εκεί που ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με τον εαυτό του και τον Θεό. 

Η πιο κοντινή ήπειρος στην Ανταρκτική είναι η Νότια Αμερική. Η Ανταρκτική ή Ανταρκτίδα είναι η έκτη ήπειρος της γης με  έκταση περίπου 14 εκατ. τετρ. χλμ. Για τη διαμόρφωσή της και ειδικά των ακτών της, λίγα πράγματα είναι γνωστά. Περιτριγυρίζεται από το Νότιο Παγωμένο Ωκεανό και λίγα νησιά. Ο Νότιος Πόλος βρίσκεται στο κέντρο ενός οροπεδίου ύψους 2.000 μ. περίπου, που περιβάλλεται από πολύ ψηλά κι απότομα βουνά. Σκεπάζεται από πάγους και έχει 4 μήνες ημέρα και 8 μήνες νύκτα.

Μια ομάδα από τα νησιά που την περιτριγυρίζουν χωρίζονται από την κυρίως ήπειρο με τον πορθμό Μπάνσφιλντ. Άλλα νησιά είναι τα ηφαιστειογενή Μπάλλενυ, τελείως ακατοίκητα, που κυρίως είναι ορεινοί όγκοι, οι νησίδες Μάκερι κ.ά. Υπάρχουν άλλα δυο νησιά στη θάλασσα Ρος, που έχουν τα ονόματα των δύο εξερευνητών Ρος και Σκωτ. Στο Ρος υπάρχει το ενεργό ηφαίστειο Έρεβος ύψους 4.000 μ. Η μεγαλύτερη γνωστή οροσειρά εκτείνεται από το βόρειο ακρωτήριο περνά τη Γη της Βικτωρίας και χάνεται στα Ν.Α. Έχει μήκος 1.800 χλμ. και οι ψηλότερες κορυφές της στα 4.500 μ. είναι τα όρη Ντισκόβερυ και Μέλμπουρν. Μια δεύτερη οροσειρά είναι της Βασίλισσας Μωντ.

Το 1947 ανακαλύφτηκε στην Ανατολική Ανταρκτική από αεροπλάνο μια απέραντη περιοχή χωρίς πάγους, η όαση Μπώνγκερ. Αυτή περιβάλλεται από βράχους και έχει τρεις μεγάλες λίμνες και είκοσι μικρότερες με γλυκό νερό. Σοβιετική αποστολή με τον καθηγητή Λιάλωφ εξερεύνησε το 1957 την όαση και βρήκε ότι έχει μήκος 60 χλμ. και πλάτος 20 χλμ.

Για το κλίμα της Ανταρκτικής είναι γνωστό ότι η θερμοκρασία στις ακτές κατεβαίνει στους – 60° Κελσίου. Η χειμερινή περίοδος είναι από τον Απρίλιο έως το Νοέμβριο. Η βροχή σχεδόν είναι άγνωστη, αλλά οι χιονοθύελλες και οι ισχυροί άνεμοι πολύ συχνοί. Τα φυτά είναι μόνο βρύα και λειχήνες. Φυσικά απολιθώματα δείχνουν ότι στο παρελθόν υπήρχε εκεί τροπική βλάστηση. Τα μόνα ζώα που υπάρχουν είναι μερικά άπτερα έντομα. Όσο για τους ανθρώπους υπάρχουν μόνο μερικοί φαλαινοθηρικοί σταθμοί, αν και πιστεύεται ότι η ήπειρος μπορεί να γίνει κατοικήσιμη.

Όσον αφορά όμως τον πλούτο των θαλασσών της και τον ορυκτό πλούτο είναι τεράστιος. Υπάρχει μεγάλος αριθμός από πιγκουίνους, φώκιες, φάλαινες και θαλάσσια πουλιά. Όσο για μέταλλα έχει πλούσια κοιτάσματα από γαιάνθρακες, σίδερο νικέλιο, χαλκό κ.ά. Κάποιοι μιλούν για τεράστια κοιτάσματα πετρελαίου ίσως σαν της Περσίας η πολύτιμων μετάλλων πλούσια όσο της Νότιας Αφρικής. Το περιβάλλον της Aνταρκτικής παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον και για τις εταιρείες βιοτεχνολογίας, οι οποίες αναζητούν μικροοργανισμούς που έχουν αναπτύξει μεθόδους προστασίας εναντίον των χαμηλών θερμοκρασιών και των θαλάσσιων υδάτων. Είναι χαρακτηριστικό πως ο κολοσσός των τυποποιημένων τροφίμων Unilever κατέθεσε ευρεσιτεχνία για πρωτεΐνη, την οποία εξασφάλισε από βακτήριο της Aνταρκτικής, με τη δυνατότητα να σταματά τη δημιουργία κρυστάλλων πάγου στα παγωτά.

Εν τω μεταξύ η Ανταρκτική μοιάζει με ωρολογιακή βόμβα επειδή κανείς δεν γνωρίζει τι ανήκει σε ποιόν. Η εξερεύνηση της ήταν δυσκολότερη από αυτήν της Αρκτικής ζώνης, γιατί εκεί το κρύο είναι πάρα πολύ δυνατό και το έδαφος ανώμαλο. Πρώτος ο Γάλλος Υβ Ζοζέφ Καργκελόν (1771) έφθασε εκεί και μετά ο Άγγλος Τζαίημς Κουκ (1773), αλλά την πρώτη οπτική επαφή τη διεκδικούν ο Ρώσος Μπελλινγκχάουζεν (1820) και ο Άγγλος Μπίσκοτ το 1832, που την ονόμασε Γη Έντερμπυ. Ακολούθησαν ο Γάλλος Ντ’ Υβρίλ (1840), ο Αμερικανός Ουίλκες (1838), ο Άγγλος Ρος (1840), οι Ουέντελ Μπίσκε και Μπάλεν (1892), οι Φ.Α. Κουκ και Άμουνδσεν (1895), ο Άγγλος Ρόμπερτ Φάλκον Σκοτ το 1910 και πάρα πολλοί άλλοι. Πρώτος στο νότιο πόλο της γης έφτασε ο Άμουνδσεν το 1911.

Εν τούτοις για όλους υπάρχει και μια πρωτιά. Ένας Γιάνκης κυνηγός φώκιας ήταν ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε στους πάγους της, οι Γάλλοι ήσαν οι πρώτοι που ύψωσαν σημαία εκεί, οι Νορβηγοί οι πρώτοι που έφτασαν μέχρι το Νότιο Πόλο και οι Αμερικανοί οι πρώτοι που πήγαν εκεί αεροπορικώς. Οι Νορβηγοί ήσαν οι πρώτοι που τόλμησαν να περάσουν έναν ολόκληρο χειμώνα στην ήπειρο, οι Βρετανοί οι πρώτοι που τη διέσχισαν και το 1978 ο γιος ενός ζευγαριού στον σταθμό της Αργεντινής ο πρώτος που γεννήθηκε εκεί. Μέχρι το 1943 επτά χώρες είχαν εγείρει διεκδικήσεις για το μερίδιο από την πίτα της Ανταρκτικής. Το κομμάτι που διεκδικεί η Αυστραλία είναι κατά πολύ μεγαλύτερο από τα άλλα, σχεδόν η μισή ήπειρος. Η Νέα Ζηλανδία διεκδικεί από την Αμερική τον σταθμό στα Στενά Μακ Μέρντο, άλλες χώρες διεκδικούν τμήματα που αλληλοκαλύπτονται κι ένας Θεός ξέρει πως θα ξεμπερδέψουν. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Νήσος του Αγίου Γεωργίου φιλοξενεί σταθμούς επτά διαφορετικών χωρών. Κι όπως είναι φυσικό οι χώρες που έχουν μείνει απ έξω αισθάνονται αδικημένες.

Μέχρι σήμερα η εξερεύνηση συνεχίζεται. Διάφορες χώρες έχουν χωρίσει την Ανταρκτική σε μέρη και στέλνουν εκεί επιστήμονες. Παράλληλα χτίζουν νέους σταθμούς, , ναυπηγούν καινούργια ερευνητικά παγοθραυστικά και κατασκευάζουν νέα αεροδρόμια. Στην Ανταρκτική υπάρχουν σήμερα επιστημονικοί σταθμοί των εξής κρατών: Αργεντινής, Αυστραλίας, Βελγίου, Βραζιλίας, Χιλής, Κίνας, Γαλλίας, Γερμανίας, Ινδίας, Ιαπωνίας, Ν. Ζηλανδίας, Νορβηγίας, Πολωνίας, Ρωσίας, Νότιας Αφρικής, Ουρουγουάης, Αμερικής και Μεγάλης Βρετανίας.

Παρέα με τους πιγκουίνους

Οι πιγκουίνοι κατά κύριο λόγο ζουν σε μέρη όπου δεν υπάρχει ανθρώπινη παρουσία, ειδικά τα είδη της Ανταρκτικής και των γύρω νησιών. Μπορείς όμως να τους πλησιάσεις χωρίς να απομακρύνονται.  Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι οι πιγκουίνοι δεν αγχώνονται όταν τους πλησιάζει άνθρωπος.

Στα παγωμένα βάθη της Ανταρκτικής οι πιγκουίνοι τραγουδούν και χορεύουν, κινδυνεύουν από πείνα, ζέστη και πετρελαιοκηλίδες. Οι αυτοκρατορικοί πιγκουίνοι, οι πιο μεγάλοι και εντυπωσιακοί εκπρόσωποι του είδους, προσελκύουν τα θηλυκά τραγουδώντας. Τα πράγματα όμως τα τελευταία χρόνια δεν είναι τόσο ειδυλλιακά όσο φαίνονται στις καρτ ποστάλ. Από την Ανταρκτική μέχρι τα Νησιά Γκαλαπάγκος, οι πιγκουίνοι απειλούνται ολοένα και περισσότερο από τις ανθρώπινες δραστηριότητες. Στις απειλές περιλαμβάνεται η υπεραλιεία, οι πετρελαιοκηλίδες, η καταπάτηση των παρθένων εκτάσεων και η παγκόσμια αύξηση της θερμοκρασίας.

Και σαν να μη ήταν αρκετά όλα αυτά δεκάδες χιλιάδες μικροί πιγκουΐνοι κινδυνεύουν να πεθάνουν από ασιτία στην Ανταρκτική, καθώς ένα τεράστιο κομμάτι από το μεγαλύτερο παγόβουνο που έχει καταγραφεί ποτέ εμποδίζει την πρόσβαση των γονιών τους στα νερά όπου μέχρι σήμερα έβρισκαν και μετέφεραν στα νεογνά τροφή.  Η επιστημονική ομάδα της κυβέρνησης της Νέας Ζηλανδίας αναφέρει πως 3.000 ζευγάρια πιγκουίνων του Ακρωτηρίου Ρόιντς θα πρέπει να κάνουν μία κυκλική διαδρομή 180 χλμ. προκειμένου να φθάσουν στις περιοχές όπου μέχρι σήμερα έβρισκαν ψάρια. Η απόσταση είναι πολύ μεγάλη για να καταφέρουν τελικά να ταΐσουν τα μικρά τους και οι νεοσσοί ως φαίνεται δεν θα αποφύγουν το θάνατο από ασιτία.

Η μεταβολή της θερμοκρασίας της θάλασσας και το λιώσιμο των πάγων επηρεάζουν την πρόσληψη τροφής των πιγκουίνων, που τρέφονται κυρίως με μικρά ψάρια και καλαμάρια, τα οποία πιάνουν βουτώντας σε βάθος 550 μέτρων και καρκινοειδή που βρίσκονται στην κατώτερη επιφάνεια του θαλάσσιου πάγου. Την πρόσβαση των πιγκουίνων στην τροφή εμποδίζει το παγόβουνο με την κωδική ονομασία Β15Α, «το μεγαλύτερο αντικείμενο που πλέει στον πλανήτη αυτή τη στιγμή» όπως χαρακτηριστικά δηλώνει ο επικεφαλής της επιστημονικής υπηρεσίας της Νέας Ζηλανδίας, Λου Σέιντσον.

Ενώ όμως τα αποθέματα ψαριών απειλούνται από την εμπορική αλιεία και η ελάττωσή τους θα επηρεάσει την επιβίωση πολλών ειδών της περιοχής υπάρχουν και τα τυχερά είδη, όπως οι βασιλικοί πιγκουίνοι, για τους οποίους τα πράγματα είναι πολύ πιο εύκολα. Οι βασιλικοί πιγκουίνοι ζουν σε διαφορετική περιοχή και τρέφονται με άλλα ψάρια, τα οποία δεν είναι στόχος των ψαράδων. Ο πληθυσμός τους μάλιστα έχει ανοδική πορεία.  Εδώ και χιλιάδες χρόνια, ο αυτοκρατορικός πιγκουίνος, ο μεγαλύτερος σε μέγεθος από τα 17 είδη που υπάρχουν σήμερα στον κόσμο, κάθε χειμώνα πραγματοποιεί το ίδιο ταξίδι στην αφιλόξενη ενδοχώρα της Ανταρκτικής. Από τα μέσα περίπου του Μαρτίου εγκαταλείπει τον ωκεανό, αναζητώντας την ασφάλεια του συμπαγούς χειμερινού πάγου και βαδίζει κόντρα σε ψυχρούς ανέμους, που ξεπερνούν τα 160 χιλιόμετρα την ώρα, για να εγκατασταθεί στην περιοχή όπου θα ζευγαρώσει και θα γεννήσει τα αυγά του.

Αξίζει να επισημανθεί πως ο αυξανόμενος τουρισμός στον Νότιο Πόλο επηρεάζει κι αυτός αρνητικά τους πιγκουίνους. «Το περιβάλλον της Ανταρκτικής είναι εξαιρετικά ευαίσθητο. Και μόνο η παρουσία χιλιάδων τουριστών, που επισκέπτονται τις αποικίες των πιγκουίνων την περίοδο του ζευγαρώματος, μπορεί να προκαλέσει ζημιά στο περιβάλλον», σύμφωνα με τον επιστήμονες.  Ακόμα κι με αυτό το κοίταγμα των τουριστών τα άγρια ζώα αυτά στρεσάρονται, γεγονός που μπορεί να τα επηρεάσει στον τρόπο που προσεγγίζουν τα θηλυκά. Οι αυτοκρατορικοί πιγκουίνοι είναι ευαίσθητοι σε οποιαδήποτε αλλαγή στους πάγους. Φτιάχνουν τις φωλιές τους στον πάγο, βάζουν ένα αυγό στα πόδια τους και μετά στέκονται γύρω του για μήνες. Αλλά αν ο πάγος δεν είναι σταθερός ώστε να κρατήσει μέχρι την Πρωτοχρονιά, οπότε τα μικρά είναι έτοιμα να πορευτούν στη θάλασσα, δεν θα μπορούν να τα μεγαλώσουν.

Επίσης οι πιγκουίνοι είναι ιδιαίτερα ευάλωτοι στις πετρελαιοκηλίδες. Χιλιάδες πιγκουίνοι πεθαίνουν κάθε χρόνο από το πετρέλαιο που χύνεται στη θάλασσα όταν τα πλοία καθαρίζουν τις δεξαμενές τους. Τα τοξικά του πετρελαίου τους σκοτώνουν, καθώς κολλάνε πάνω στα φτερά τους και καταλήγουν στο στομάχι τους. Ακόμα κι αν δεν πεθάνουν, γίνονται πιο επιρρεπή στις ασθένειες, παρατηρούν οι επιστήμονες.

Η μεγαλύτερη απειλή  για τη μακροπρόθεσμη επιβίωση του είδους είναι η αύξηση της θερμοκρασίας. Σύμφωνα με επιστημονικές έρευνες, η ανεξέλεγκτη αλλαγή του κλίματος μπορεί να ωθήσει το 72% των πουλιών (και των πιγκουίνων) σε εξαφάνιση. Αυτοί που κινδυνεύουν περισσότερο είναι οι πιγκουίνοι των Νησιών Γκαλαπάγκος. 

Τα πάντα για τον τουρίστα

Είναι πιο κρύα και από την κορυφή του Έβερεστ. Είναι πιο ξηρή και από τη Σαχάρα.

Είναι βυθισμένη στο σκοτάδι οκτώ μήνες τον χρόνο. Είναι βυθισμένη στη σιωπή καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου. Εν τούτοις, η έβδομη ήπειρος, η Ανταρκτική, ανεβαίνει σταθερά στον κατάλογο των δημοφιλών τουριστικών προορισμών. Το Explorer είναι ένα μόνο από τα δεκάδες κρουαζιερόπλοια που μεταφέρουν τουρίστες, από κοινού με κάποια παροπλισμένα ρωσικά παγοθραυστικά και με ολοένα και μεγαλύτερη συχνότητα, στην έβδομη ήπειρο.

Eάν σήμερα η διείσδυση στο εσωτερικό της Ανταρκτικής παραμένει προνόμιο μόνο του προσωπικού των επιστημονικών βάσεων ή των ομάδων εξερεύνησης, η προσέγγιση στις ακτές της ηπείρου και στα γειτονικά νησιά είναι πια κάτι εφικτό για κάθε ταξιδιώτη. Μπορείτε λοιπόν να πάτε στην Ανταρκτική ξεκινώντας από τη γη του πυρός στην Αργεντινή. Ένα τέτοιο ταξίδι έχει περισσότερο χαρακτήρα επιμορφωτικό και σίγουρα είναι κάτι περισσότερο από κρουαζιέρα με την έννοια που την ξέρουμε. Γι αυτό μεταξύ των επιβατών υπάρχουν αρκετοί ορνιθολόγοι, γεωλόγοι, βιολόγοι και φυσιοδίφες. Υπάρχουν και μερικοί που πηγαίνουν στην Ανταρκτική για ορειβασία, αυτό όμως είναι κάτι που πρέπει να το συζητήσετε με την εταιρία που οργανώνει το ταξίδι.

Το ταξίδι περιλαμβάνει το πέρασμα του Ντρέιγκ και τα νησιά Σέτλαντ, για να καταλήξει στην χερσόνησο της Ανταρκτικής και μπορεί να διαρκέσει από μια έως τρεις εβδομάδες. Έτοιμα πακέτα για την Ανταρκτική ­έχουν τα μεγάλα αθηναϊκά πρακτορεία  με αναχωρήσεις από 16 Ιανουαρίου ως και 21 Μαρτίου ­Οι σταθμοί του ταξιδιού είναι: Μπουένος Αϊρες, Ρίο Ντε Λα Πλάτα, Πουέρτο Μαντρίν, Ουσουάγια, Ρόμανς Γκλάσιερ, Πούντας Αρένας, Στενά Κερκ, Πουέρτο Νατάλες και Πουέρτο Μοντ. Από την Ουσουάγια ­ το νοτιότερο σημείο της αμερικανικής Ηπείρου ­ υπάρχει πτήση για Ανταρκτική.  Πιο αναλυτικά: Την 1η μέρα πετάτε για το Μπουένος Άιρες και με ενδιάμεσο σταθμό φθάνετε την επομένη. Αφού κάνετε μια περιήγηση με τη σχετική ξενάγηση την 3η μέρα πετάτε για την Ουσουάϊα κι εκεί την 4η μέρα γίνεται το πρωί η ξενάγηση και το απόγευμα η επιβίβασή σας σε πλοίο. Την 5η μέρα αρχίζει ουσιαστικά το ταξίδι στο όνειρο, που περιλαμβάνει:  Αναχώρηση για την Ανταρκτική μέσω των στενών του Ντρέικ και των νησιών Σέτλαντ. Άφιξη στην Χερσόνησο της Ανταρκτικής.  Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού και ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες, πραγματοποιούνται επισκέψεις σε επιλεγμένα σημεία που παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Κοινότητες ζώων, όπως φώκιες, θαλάσσιοι ελέφαντες, πιγκουΐνοι κ.λ.π. θα τραβήξουν την προσοχή σας, ενώ θα γίνουν στάσεις για φωτογράφηση σε παγόβουνα και απόκρημνες ακτές. Το θέαμα (όπως είδατε και στην εκπομπή μας) είναι συγκλονιστικό και συνήθως η κρουαζιέρα αυτή πλαισιώνεται καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού από ειδικές διαλέξεις επιστημόνων. Το πλοίο θα επιστρέφει την 14η στην Ουσουάϊα, απ όπου ξεκινάει η πτήση της επιστροφής για το Μπουένος Άιρες. Το ταξίδι τελειώνει την 15η μέρα με την πτήση από το  Μπουένος Άιρες στην Αθήνα. Η πτήση συνήθως γίνεται μέσω ενδιάμεσου σταθμού.

Για το ταξίδι είναι απαραίτητο διαβατήριο με τουλάχιστον 6μηνη ισχύ και απαραίτητη η φωτοτυπία του διαβατηρίου σας 25 μέρες πριν την αναχώρηση του ταξιδιού. Με παραμονή στο κρουαζιερόπλοιο (10 ημέρες) σε δίκλινες καμπίνες με πλήρη διατροφή, παραμονή σε ξενοδοχεία 5 αστέρων και τα αεροπορικά εισιτήρια το ταξίδι κοστίζει συνολικά 7.150 ευρώ το άτομο.

Το πελώριο κρουαζιερόπλοιο «Golden Princess» της εταιρείας Princess Cruises, η οποία έχει έδρα την Καλιφόρνια, θα μεταφέρει σε κάθε ταξίδι του στην Ανταρκτική 3.800 επιβάτες. Με μήκος 210 μέτρα και βάρος 109.000 τόνους, το «Golden Princess» είναι δέκα φορές μεγαλύτερο από τα περισσότερα κρουαζιερόπλοια που «οργώνουν» τις θάλασσες της Ανταρκτικής. Οι οικολόγοι, από την πλευρά τους, προειδοποιούν πως ο μαζικός τουρισμός μόνο καλό δεν πρόκειται να κάνει στο περιβάλλον της Ανταρκτικής. Και πού είναι ακόμα… Από τον ερχόμενο Δεκέμβριο, θα υπάρχει και αεροπορική σύνδεση Αυστραλίας – Ανταρκτικής…

Οι περισσότεροι ταξιδιώτες επιλέγουν τις σύντομες και λιγότερο κουραστικές κρουαζιέρες που αναχωρούν από τη Νότιο Αμερική. Μια κρουαζιέρα μέσω του καναλιού Le Maire καλύπτει τις απαιτήσεις και των απαιτητικών διότι περιλαμβάνει βουνά, παγόβουνα που επιπλέουν, φώκιες, πιγκουίνους και όρκες.

Γι αυτούς που ψάχνουν το τέλειο και θέλουν να γυρίσουν με εμπειρίες μιας ζωής είναι καλύτερα να ξεκινήσουν από την Αυστραλία (από το Σίδνεϊ, τη Μελβούρνη και την Αδελαΐδα) η τη Νέα Ζηλανδία. Πρέπει να υπολογίσετε περισσότερο από δυο μήνες γι αυτό το ταξίδι με κόστος από 10.000 έως 25.000 δολάρια.  Αυτού του είδους οι κρουαζιέρες δέχονται περιορισμένο αριθμό τουριστών (60 άτομα κάθε φορά) γι αυτό οι περισσότερες γεμίζουν έξι μήνες νωρίτερα. Περιλαμβάνουν όμως πολύ σπουδαία πράγματα: σαφάρι σκι, ορειβασία, παραμονή σε σκηνές και κυρίως επίσκεψη με Zodiac στο νησί Macquarie που διαθέτει την πιο άγρια φύση στον κόσμο και τέσσερα εκατομμύρια πιγκουίνους. Από εκεί πηγαίνετε στο Ross Island για να δείτε το χιονοσκέπαστο όρος Erebus, όπου το μόνο ενεργό ηφαίστειο της Ανταρκτικής. Πόσο ενεργό είναι; Οι επιστήμονες υπολογίζουν ότι το ηφαίστειο εκρήγνυται τουλάχιστον μια ή δύο φορές την ημέρα! Είναι ένα από τα τρία ηφαίστεια στον κόσμο που έχει μια μόνιμη λίμνη λάβας με σημαντικές ποσότητες  χλωρίου, διοξειδίου του θείου και φθορίου, που συμβάλλουν στην αυξανόμενη διάμετρο της κακόφημης τρύπας του όζοντος της περιοχής.

Η μέση ετήσια θερμοκρασία είναι μείον 49 βαθμούς Κελσίου, ενώ το ρεκόρ κρύου έχει φτάσει εκεί και τους μείον 115 βαθμούς. Τίποτα δεν δουλεύει σ΄ αυτό το κρύο. Το μέταλλο παγώνει, τα εργαλεία νεκρώνουν. Οι εργαζόμενοι στον Νότιο Πόλο κάνουν πτήση οκτώ ωρών από τη Νέα Ζηλανδία μέχρι το McMurdo, τη μεγάλη αμερικανική βάση που βρίσκεται στην άκρη της Ανταρκτικής. Από εκεί ένα άλλο μικρό αεροσκάφος τύπου «Hercules» τους μεταφέρει άλλα 850 μίλια, στην καρδιά της ηπείρου, περνώντας πάνω από τις οροσειρές της Ανταρκτικής. Τα αεροσκάφη προσγειώνονται πάνω σε σκι, πάνω σε σκληρό σαν σίδερο πάγο και οι πιλότοι κρατούν τις μηχανές αναμμένες, όσο διαρκεί ο ανεφοδιασμός.

«Έξω, στον πάγο, η ησυχία είναι τόσο απόλυτη που μπορείς να ακούσεις το αίμα να περνά από τις αρτηρίες σου και τότε συνειδητοποιείς πως αυτό είναι το μοναδικό κομμάτι του πλανήτη που δεν ανήκει σε κανέναν», έγραψε η Sara Wheeler περιγράφοντας  τους επτά μήνες που πέρασε στην Ανταρκτική, στο βιβλίο της «Terra Incognita».

Δέκα χιλιάδες άνθρωποι ταξίδεψαν με πλοίο στην Ανταρκτική την περασμένη «τουριστική σεζόν», που διαρκεί εκεί τέσσερις μήνες, όσο και το καλοκαίρι, από τα μέσα Νοεμβρίου έως τις αρχές Μαρτίου. Οι αφίξεις των τουριστών τριπλασιάστηκαν τα τελευταία δέκα χρόνια. «Τώρα υπάρχει καφετέρια στον σταθμό ΜακΜάρντο, τη μεγαλύτερη αμερικανική επιστημονική εγκατάσταση στην ήπειρο, έχει κουρείο, τηλεοπτικό σταθμό ακόμη και ΑΤΜ! Τι άλλο να ζητήσει κανείς;» επισήμανε ο βραβευμένος Γερμανός σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός Βέρνερ Χέρτζοκ, που γύρισε ταινία για την Ανταρκτική. Ο ίδιος τόνισε πως η λανθασμένη εικόνα για την περιοχή οφείλεται στις περιγραφές των εξερευνητών στις αρχές του 20ού αιώνα, αλλά τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ από τότε.

Στο Διαδίκτυο

Δυο διευθύνσεις που θα σας φανούν χρήσιμες αν αποφασίσετε να ταξιδέψετε στην Ανταρκτική:

http://www.coolantarctica.com/Travel/antarctica_travel_home.htm

http://www.auroraexpeditions.com.au/destination/antarctica.aspx