asxetos.gr 15 χρόνια χρηστικό περιεχόμενο
Οι γόνδολες, τα μεγαλόπρεπα παλάτια και τα ιστορικά της κτίρια την κάνουν ένα απέραντο μουσείο. Πέρα από τις υπερβολές η αλήθεια είναι ότι αποτελεί σήμερα ένα μεγάλο θεματικό πάρκο, μία Ντίσνεϊλαντ για μεγάλους. Η μόνη διαφορά είναι ότι στη θέση των ατραξιόν της Ντίσνεϊ εδώ υπάρχουν λαμπερά πανηγύρια και κοσμική ζωή, πολιτιστικά δρώμενα και έργα τέχνης με σύμβολο το λιοντάρι του Αγίου Μάρκου στη θέση του ποντικού Μίκυ Μάους.
Ο Χρήστος Μυστιλιάδης στη Piazza S. Marco, το «Σαλόνι του κόσμου».
Από ιστορική άποψη οι Βενετσιάνοι ξεκίνησαν μ ένα μειονέκτημα. Δεν είχαν διόλου ιστορία. Οι γειτονικές τους στην Πάντουα και στη Βερόνα υπήρξαν σπουδαίες πόλεις στην αρχαιότητα, απόδειξη τα υπέροχα μνημεία τους.
Το Μεγάλο Κανάλι το σούρουπο. Στο βάθος ο ʼγιος Γεώργιος.
Ποιος όμως εχέφρων άνθρωπος θα πήγαινε ποτέ να χτίσει κάτι περισσότερο από μια ψαροκαλύβα πάνω στους άμμους και μέσα στις ασθένειες της βενετσιάνικης λιμνοθάλασσας; Μόνο όταν δεν είχαν άλλη επιλογή, τον 5ο και 6ο αιώνα, τον καιρό που οι βάρβαροι προέλαυναν στην Ιταλία αφήνοντας πίσω τους τον όλεθρο και την καταστροφή, οι κάτοικοι των πλούσιων εκείνων αυτοκρατορικών πόλεων για να σωθούν κατέφυγαν στο μόνο τόπο όπου οι εισβολείς ούτε μπορούσαν, ούτε επιθυμούσαν να τους ακολουθήσουν. Η λιμνοθάλασσα μπορεί να μη ήταν φιλόξενη και ευχάριστη, όμως ήταν ασφαλής. Τόσο ασφαλής ώστε η Βενετία κατάφερε να μείνει ανεξάρτητη επί χίλια χρόνια. Υπήρξε η μόνη ιταλική πόλη που στο διάστημα αυτό ούτε καταλήφθηκε ούτε καταστράφηκε.
Χωρίς ιστορία οι Βενετσιάνοι βρέθηκαν στην ανάγκη να την κατασκευάσουν, γράφει στην «Ομπζέρβερ» σχετικά με αυτό, η αυθεντία στην πόλη των Δόγηδων, Τζον Τζούλιους Νόριτς.
Η περίφημη γέφυρα Rialto στην καρδιά της τουριστικής Βενετίας.
Ξεκίνησαν με το μύθο ότι κατάγονται από τους αρχαίους Τρώες, οι οποίοι είχαν καταπλεύσει δυτικά μετά την πτώση της Τροίας. Από τα σπιτικά τους στην ενδοχώρα κουβάλησαν πέτρες, κολώνες, ανάγλυφα κι επιγραφές και τα ενσωμάτωσαν στους βωμούς, τις κολυμπήθρες ακόμη και τους τοίχους των εκκλησιών τους.
Ο ʼγ. Γεώργιος και το Φλαγγίνειο Κολέγιο σε χαλκογραφία του 18ου αιώνα.
Τόνιζαν τους δεσμούς τους με το Βυζάντιο και μετά την Τέταρτη Σταυροφορία του 1204-5 και την πτώση της Κωνσταντινούπολης το 1453, αξίωναν πως είναι κληρονόμοι του.
Βαρκάδα σε γόνδολα. Μία μικρή πολυτέλεια για τους ρομαντικούς.
Υποστήριζαν ακόμη ότι απ όλες τις ιταλικές πόλεις η Βενετία ήταν η μόνη που γεννήθηκε ελεύθερη και χριστιανική. Και το 828 έκλεψαν από την Αλεξάνδρεια το σκήνωμα του Αγίου Μάρκου του Ευαγγελιστή, κάνοντας έτσι την πόλη τους, σε μία νύχτα, ένα από τα τεμένη της Χριστιανοσύνης. Κάποιος ντόπιος για να δικαιολογήσει την κλοπή των λειψάνων μου διηγήθηκε ένα θρύλο σύμφωνα με τον οποίο όταν ο Ευαγγελιστής πήγε στη λιμνοθάλασσα ένας άγγελος εμφανίσθηκε σε αυτόν και του είπε: Pax tibi Marce, Evangelista meus, δηλαδή «Ειρήνη σε εσένα, Μάρκο Ευαγγελιστή μου», δείχνοντας έτσι ότι ο Θεός επέλεξε τη Βενετία ως το τελικό μέρος ανάπαυσης του Αγίου.
Στο νησί Μουράνο υπάρχει μία βασιλική της Σάντα Μαρία Εντονάτο, κτίσμα του 1140. Κτίστηκε όμως πάνω σε παλαιότερο ναό του 7ου αιώνα. Πολλά τα ψηφιδωτά του ναού στους τοίχους και τα δάπεδα.
Όλη η μαγεία του καρναβαλιού βασίζεται στα πολυτελή κοστούμια και τις μυστηριώδεις μάσκες.
Τη συγκίνηση του Έλληνα επισκέπτη τραβά μία Παναγία στο ιερό με τις ελληνικές συντομογραφίες των λέξεων «Μήτηρ Θεού».
Απόλαυση για τους συλλέκτες. Υπάρχει κάτι για κάθε γούστο.
Στο νησί Τορτσέλο η συγκίνηση είναι ακόμα μεγαλύτερη καθώς αντικρίζω τον αρχαιότερο ναό της λιμνοθάλασσας της Βενετίας, που έχει έντονη την επιρροή της Βυζαντινής Τέχνης. Πρόκειται για τον καθεδρικό ναό της Σάντα Μαρία Ασούντα, ένα κτίσμα του 11ου αιώνα με απομεινάρια ενός βαπτιστηρίου, που μας πάει πίσω στον 7ο αιώνα. Τα ψηφιδωτά είναι αριστουργηματικά. Στο ιερό που χωρίζεται από τον κυρίως ναό μ ένα μαρμάρινο εικονοστάσι εντελώς ξένο με την καθολική εκκλησία- καθαρά Βυζαντινό, υπάρχει η Παναγία με το Βρέφος.
Στο «Σαλόνι του κόσμου» όπως αποκαλούσε ο De Musset τη Piazza S. Marco, είναι το Λιοντάρι του Αγίου Μάρκου πάνω στη γκρίζα στήλη – το σύμβολο αλλά και ο προστάτης της πόλης. Στην κόκκινη στήλη της μοναδικής πλατείας βρίσκεται ένα ελληνιστικό άγαλμα ανθρώπου πάνω σ ένα κροκόδειλο. Το άγαλμα αυτό μεταμορφώθηκε από τους Βενετούς στον Έλληνα ʼγιο Θεόδωρο, που σκοτώνει ένα δράκο. Ήταν ο προστάτης της πόλης, προτού κλέψουν τον ʼγιο Μάρκο από την Αλεξάνδρεια.
Στην πόλη των Δόγηδων παντού βρίσκεις τα υπολείμματα των λάφυρων που είναι φερμένα από το Βυζάντιο, από το Αιγαίο η την ιταλική ενδοχώρα, με τα οποία η Βενετία προσπαθούσε να αποδείξει την καταγωγή της. Το 1797 ο Ναπολέων με τη συνθήκη του Καμποφόρμιο, παρέδωσε το κράτος της Βενετίας στους Αυστριακούς, ενώ το 1866 η «Σερενίσιμα» προσαρτήθηκε στο Βασίλειο της Ιταλίας.
Μόλις φτάσεις στη Βενετία σκέφτεσαι ότι μοιάζει με τις φωτογραφίες που έχεις δει στο παρελθόν. Και επιπλέον σκέφτεσαι όλες τις ταινίες, τους πίνακες, τα βιβλία. Είναι σα να τα έχεις μπροστά σου. Με ολοένα πιο συρρικνούμενο πληθυσμό που σήμερα φθάνει τους 130.000 κατοίκους στο ιστορικό κέντρο της πόλης, μοιάζει να είναι κυριολεκτικά παραδομένη στα εκατομμύρια των τουριστών που φτάνουν κάθε χρόνο εδώ για να ζήσουν λίγο από τη μαγεία της.
Στην εντυπωσιακή Βασιλική του Αγίου Μάρκου θα δείτε και το Pala d Oro, από τα πλουσιότερα ιερά στον κόσμο με περισσότερους από 3.000 πολύτιμους λίθους, σμάλτο και επιχρυσωμένες εικόνες. Η Μαρκιανή Βιβλιοθήκη οφείλει τη γέννησή της σ ένα Έλληνα, τον καρδινάλιο Βησαρίωνα, ο οποίος δώρισε το 1468 στη Βενετική Δημοκρατία θησαυρό από 800 κώδικες (ελληνικούς και λατινικούς).
Απ όλες τις γέφυρες, που ξεπερνούν τις 400, η πιο γνωστή είναι η Γέφυρα των Στεναγμών, η οποία συνδέει το Παλάτι των Δόγηδων με τη Φυλακή της Δημοκρατίας. Το όνομά της το πήρε από τους θρήνους των πολιτικών που καταδικάζονταν από το πανίσχυρο Συμβούλιο των Δέκα και περνούσαν από αυτή τη Γέφυρα προς τα κελιά της φυλακής. Διάσημη είναι και η Γέφυρα του Rialto (rivo alto), η πρώτη που δεν ήταν ξύλινη.
Μία γέφυρα που ξαφνιάζει με το όνομά της είναι η Ponte dei Grechi, η Γέφυρα των Ελλήνων, δίπλα στον Ορθόδοξο ναό του Αγίου Γεωργίου. Είναι ο παλαιότερος και λαμπρότερος της Δύσης. Οικοδομήθηκε με συνεισφορές των μελών της Ελληνικής Αδελφότητας και των Ελλήνων ναυτικών. Κτίσθηκε το 1539 και στοίχισε 15.000 χρυσά δουκάτα. Το μεγαλύτερο μέρος του εικονοστάσιου φιλοτέχνησε ο κορυφαίος Κρητικός αγιογράφος Μιχαήλ Δαμασκηνός. Μπροστά από το εικονοστάσιο βρίσκονται τέσσερα αριστουργηματικά ορειχάλκινα κηροπήγια με γλυπτές και σκαλιστές παραστάσεις έργων του Alessandro Vittoria. Αριστερά από τον ʼγ. Γεώργιο είναι το Φλαγγίνειο Κολλέγιο, σχολή για ανώτερες σπουδές, δωρεά του Κερκυραίου δικηγόρου Θωμά Γλαγγίνη. Σήμερα στεγάζει την έδρα του Ελληνικού Ινστιτούτου Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Σπουδών.
Δε μπορείς να μη μπεις σε γόνδολα για μια βαρκάδα. Είναι σα να μη πήγες στη Βενετία. Μια μικρή πολυτέλεια για τους ρομαντικούς όλου του κόσμου. Η βόλτα κοστίζει περίπου 70 ευρώ κι αν ο γονδολιέρης έχει τα κέφια του μπορεί να σας τραγουδήσει ιταλικές άριες.
Ο γονδολιέρης μας συστήνεται:
«Είμαι 36 ετών και κάνω αυτή τη δουλειά 18 χρόνια».
Γονδολιέρης γίνεσαι μόνο αν είσαι Βενετσιάνος. Αυτός που μας κάνει βόλτα είναι γονδολιέρης τέταρτης γενιάς κι όλα όσα γνωρίζει του τα έμαθε ο πατέρας του. Η μητέρα του είναι Αμερικάνα, τον ερωτεύτηκε το μπαμπά του σε μία γόνδολα. Οι γονδολιέρηδες εξελίχθηκαν σ ένα πολύ κλειστό επάγγελμα. Τώρα είναι δυσκολότερο γιατί πρέπει να πας σε σχολή για κωπηλασία, να ξέρεις γλώσσες, να μάθεις την ιστορία της Βενετίας. Οι τουρίστες τους ρωτούν πολλά κι είναι αδιανόητο να μη ξέρουν ν απαντήσουν. Η πιο συνηθισμένη ερώτηση είναι για το βάθος των νερών. Στα πιο μικρά κανάλια είναι ένα μέτρο και 52 εκατοστά. «Εδώ αριστερά φτιάχνουν τη γόνδολα μου, μας λέει σε κάποιο σημείο της διαδρομής. Είναι από τα παλαιότερα ναυπηγεία το Σαν Τροβάδο. Έχει ηλικία σχεδόν150 ετών και φτιάχνουν τα πάντα για τη γόνδολα».
Το παλιότερο ναυπηγείο είναι το Squero Casal στο Cannaregio. Έχει πάνω από 60 παραδοσιακές γόνδολες που χρησιμοποιούνται ακόμη. Φτάνουμε στη γέφυρα Ριάλτο, στην καρδιά της τουριστικής Βενετίας, μία από τις τρεις γέφυρες που διασχίζουν το Kanal Grande. Εδώ κοντά έχει μια φημισμένη λαϊκή αγορά απ όπου ψωνίζουν οι Βενετσιάνοι. Είναι ένα πανηγύρι χρωμάτων και φωνών.
Ένα από τα πλεονεκτήματα της πόλης είναι πως δε χρειάζεται να πας μακριά και περιπλανιέσαι εύκολα σε γέφυρες και καταστήματα. Και όμορφα καταστήματα. Ως εκ θαύματος όπου κι αν πήγαινα κατέληγα στην πλατεία του Αγίου Μάρκου. Είναι πολύ εντυπωσιακή κι όταν βλέπεις τους πίνακες Καναλέτο, Μπελίνι και μετά την πλατεία καταλαβαίνεις πως δεν άλλαξαν πολλά. Όλη η πόλη είναι ένας παράδεισος για τους λάτρεις της τέχνης με έργα διάσπαρτα παντού.
Η μικρή εβραϊκή κοινότητα, που εγκαταστάθηκε το 1381, είναι μοναδική για την ιδιάζουσα πολεοδομία με τα πανύψηλα σπίτια. το ένα πλάϊ στο άλλο και τις συναγωγές. Οι Εβραίοι είχαν αποκλειστεί από επαγγέλματα και τους ανάγκασαν να φορούν διακριτικά. Ένα φυλάκιο στη μοναδική γέφυρα απέκλειε το γκέτο τη νύχτα. Εν τούτοις εκατοντάδες Εβραίοι ήρθαν στη Βενετία.
Εκδηλώσεις:
Τέλη Μαϊου η Βενετία γιορτάζει τον συμβολικό γάμο της με τη θάλασσα, καθώς αυτή υπήρξε αιώνια τροφός του κάλλους και του κλέους της πόλης. Την τρίτη Κυριακή του Ιουλίου γίνεται μια από τις πιο εντυπωσιακές γιορτές με μουσικές, τραγούδια και πυροτεχνήματα, ενώ πλεούμενα κάθε είδους φωταγωγημένα και γεμάτα μπαλόνια σχηματίζουν μια πλωτή γέφυρα. Επίσης, την πρώτη Κυριακή κάθε Σεπτέμβρη τελούνται από τον 13ο αιώνα οι γιορτές της ιστορικής Ρεγκάτας, οι πιο λαμπροί κωπηλατικοί αγώνες του κόσμου. Εκτός από τα στολισμένα πλεούμενα, το δικό τους χρώμα στη γιορτή δίνουν οι μεταμφιεσμένοι που υποδύονται σημαντικά πρόσωπα της πόλης, τον δόγη, ευγενείς και διπλωμάτες. Οι φιλότεχνοι να μη ξεχνούν τη Μπιενάλε με εκθέσεις αρχιτεκτονικής, θεάτρου, κινηματογράφου, χορού, μουσικής και φωτογραφίας. Επιπλέον υπάρχει η Διεθνής Γκαλερί Μοντέρνας Τέχνης, εντυπωσιακό δείγμα μπαρόκ αρχιτεκτονικής, με έργα Robin, Klimit, Liebermann και άλλων.
Πετσέτες και δαντελωτά τραπεζομάντιλα (ίδια μ αυτά που βρήκα στο Λονδίνο στο «Χάροντς») τα φτιάχνουν εδώ. Η Βενετία είναι η πηγή της δαντέλας. Είχε την πιο σημαντική σχολή για τις τέσσερις ποιότητες δαντέλας που υπάρχουν. Ένα νυφικό βέλο χρειάζεται κι ένα χρόνο δουλειά για να φτιαχτεί και κοστίζει 5.400 ευρώ. Είναι δύσκολο να φτιαχτεί. Δεν υπάρχει το νήμα, είναι πολύ λεπτό. Σήμερα οι δαντέλες γίνονται με αργαλειό. Η πριγκίπισσα Μάϊκλ του Κεντ έρχεται εδώ για τις δαντέλες της.
Η Μανουέλα Ματεράτσι ειδικεύεται σε αποκριάτικες στολές του 18ου αιώνα. Παλιά τις φορούσαν όλο το χρόνο για να μη αναγνωρίζονται. Στα στενά μεσαιωνικά δρομάκια, στις περίτεχνες γέφυρες και τις αριστοκρατικές πλατείες μπορεί κανείς να δει κολομπίνες με φορέματα από πανάκριβη δαντέλα και εντυπωσιακούς Καζανόβες. Πρόκειται για ένα Καρναβάλι χαμηλών τόνων. Όλη του η μαγεία βασίζεται στα πολυτελή κοστούμια και τις μυστηριώδεις μάσκες. Την εποχή της ακμής συνήθιζαν να μασκαρεύονται όλη τη διάρκεια του χρόνου για να κρατάνε τα αδιάκριτα βλέμματα μακριά από τις ιδιωτικές τους στιγμές (χαρτοπαιξία, παράνομες ερωτικές σχέσεις, κλοπές, βιασμούς ακόμα και φόνους). Πολλές από τις μάσκες είναι διακοσμητικές και αγοράζονται ως αναμνηστικό.
Σπεσιαλιτέ η ζεστή σοκολάτα με παραδοσιακό βενετσιάνικο μπισκότο.
Ανάμεσα στα πολλά διάσημα καταστήματα είναι του Φράνκο Ρόσσι που φτιάχνει γυαλικά. Όλα είναι χειροποίητα. Γι αυτό είναι διάσημα σ όλο τον κόσμο. Δεν μπορείς να φύγεις απ τη Bενετία χωρίς να πάρεις ένα από τα κρυστάλλινα έργα τέχνης . Γενικά η πόλη είναι απόλαυση για τους συλλέκτες. Θα βρείτε πολλά παράξενα και αντικείμενα σε εξειδικευμένα καταστήματα. Υπάρχει κάτι για κάθε γούστο.
Δωμάτιο στο ξενοδοχείο Locanta Vivaldi με θέα την πλατεία του Αγ. Μάρκου.
Ο δικαστής «Κουάντρι» ήρθε από την Κέρκυρα το 1775 με την όμορφη γυναίκα του Μαξίν. Ήθελαν το δικό τους καφέ γιατί τους άρεσε το μέρος. Αγόρασαν το «Ριμέντιο» και από τότε πήρε το όνομά τους. Είχαν μεγάλη επιτυχία γιατί εξυπηρετούσε η όμορφη Μαξίν. Ο Λόρδος Βύρων τα τρία χρόνια που ήταν στη Βενετία είχε στέκι του το «Κουάντρι». Ο Βάγκνερ ερχόταν κάθε μέρα στις 11 και καθόταν στο παράθυρο. Γκορμπατσόφ, Γούντι ʼλεν, Κλόντια Σίφερ, ο Μπερλουσκόνι με την οικογένεια του πέρασαν από εδώ.
Ο Αιμίλιο Μπάλτι έχει μια από τις καλύτερες κάβες . Διαθέτει πάνω από 450 κρασιά. Ένα από αυτά το «Σουάβε» είναι εκπληκτικό. Το «Αμαρόνε» έχει γεμάτο σώμα και όλο γεύση κι αρώματα απευθύνεται σε σοβαρούς πότες. Παλαιώνεται 20 χρόνια πριν φτάσει στο τραπέζι.
Αριστερά τα πολύχρωμα σπίτια στο Μουράνο. Δεξιά παράθυρο στο διάσημο Harrys Bar.
Lavena! Ένα απ τα πιο παλιά καφέ- από το 1750. Μου πρότειναν να δοκιμάσω ζεστή σοκολάτα. Σπεσιαλιτέ κάτι μεταξύ σοκολάτας και καφέ με πολλή κρέμα. Συνοδεύεται με παραδοσιακό βενετσιάνικο μπισκότο. Ποιοι ήρθαν εδώ; Ρόναλντ Ρήγκαν, Ελίζαμπεθ Τέιλορ.
Ο Χρ. Μυστιλιάδης με τους εκδότες Αλ. Μυκωνιάτη («ΠΑΤΡΙΣ» Ηρακλείου) και Γ. Διαμαντίδη («ΠΡΟΟΔΟΣ» Ρόδου)
Ο πιο διάσημος πελάτης ο Ρίχαρτντ Βάγκνερ εδώ έγραψε μια ολόκληρη πράξη του «Τριστάνος και Ιζόλδη» και ένα τμήμα του «Πάρσιφαλ» – μας αποκαλύπτει η Ρομπέρτα Μπελλίνι, που η οικογένειά της το διευθύνει πάνω από 140 χρόνια. Ακόμα κι πολυέλαιος είναι πολύ σημαντικός γιατί κατασκευάστηκε στο «Μπαροβιέρ», φημισμένο υαλουργείο του 18ου αιώνα. Δεν υπάρχει πουθενά αλλού. Κλείνω τα μάτια για να φανταστώ πως θα ήταν
Για ποτό περάστε από κάποιο bakari, παραδοσιακά μαγαζιά που προσφέρουν, στα όρθια, κρασί και μεζεδάκια που φτιάχνονται από μικροσκοπικές τηγανητές γαρίδες, ένα καινούργιο είδος ντόπιας αγκινάρας, ντομάτες, μελιτζάνες και πιπεριές.
Εκτός από το Do Mori που δεν είναι πια από τα μοδάτα στέκια και το γνωστό στο νεαρόκοσμο All Arco υπάρχει το διάσημο Harrys Bar στο οποίο σύχναζε ο Χέμινγουέϊ.
Το Caffe Florian και το Gran Caffe Quandri είναι δύο από τα 24 καφενεία που λειτουργούσαν στην Piazza San Marco στο τέλος του 18ου αιώνα. Η πόλη έχει μακρόχρονη ιστορία με τον καφέ. Το πρώτο καφενείο άνοιξε το 1683. Στο ζαχαροπλαστείο Marchini δοκιμάστε σοκολατάκια σε σχήμα βενετσιάνικης μάσκας.
Το καλύτερο ηλιοβασίλεμα θα το απολαύσετε στο νησί Giudecca από τη βεράντα του Harrys Dolci, που σερβίρει τα πιο απίθανα γλυκά.
Πόλη μοναδικά δεμένη με τη θάλασσα παραμένει προορισμός που όλοι μας ονειρευόμαστε να επισκεφθούμε έστω και μια φορά στη ζωή μας. Εκείνο, όμως, που δεν έχει αναδειχθεί επαρκώς είναι η άλλη όψη της. Αυτή της ρύπανσης. Του εκρηκτικού κοκτέϊλ διοξινών, φυτοφαρμάκων, υδρογονανθράκων και άλλων ουσιών που υπάρχουν στα νερά των 150 καναλιών της. Επιστήμονες από τη Βρετανία, την Ιταλία και την Ολλανδία εξέτασαν το πρόβλημα και κατέληξαν σ ένα πόρισμα με προτάσεις.
Βενετία, μια πόλη φαινόμενο. Διαθέτει μια συνεχώς διευρυνόμενη δημοτικότητα. Το ξακουστό καρναβάλι, το φεστιβάλ κινηματογράφου, εκθέσεις έργων τέχνης, γιορτές και φιλανθρωπικές εκδηλώσεις, χορηγίες και επιδείξεις ματαιοδοξίας. Όλα αυτά συμβάλλουν στο να γίνεται η Βενετία πόλος έλξης για πλήθη τουριστών (20 εκατομμύρια το χρόνο), αλλά και λεγεώνες «ωραίων, πλουσίων και διασήμων».
Που θα φάτε:
Στο Il Craspo De Ua, στο La Faturola, στο Al Covo και στο Trattorie da Gianni για ψαρικά και ζυμαρικά. Βενετσιάνικη κουζίνα στο Alla Vedona.
Που θα μείνετε:
Στο Locanta Novo τα δωμάτια έχουν ονόματα των Μάρκο Πόλο, Βιβάλντι, Καζανόβα κ.λ.π. η ατμόσφαιρα θυμίζει την αριστοκρατική Ιταλία. www.locandanovo.it
Στο Locanta Vivaldi το όνομα τα λέει όλα. www.locandavivaldi.it
Στο La Colombina θα έχετε θέα τη Γέφυρα των Στεναγμών και την πλ. του Αγ. Μάρκου.
Στο Danieli θα είστε ένα βήμα από το παλάτι των Δόγηδων.
Πως θα πάτε:
Με την Alpi Eagles απ ευθείας για Βενετία.
Διευθύνσεις στο Διαδίκτυο:
http://turismo.regione.veneto.it
www.regione.veneto.it/cultura/index.htm
Χρήσιμες πληροφορίες:
Το καλοκαίρι έχει συνωστισμό και πολύ υγρασία. Το Νοέμβριο πρέπει να είστε εξοπλισμένοι με γάντια και κασκόλ. Το φαγητό είναι ακριβό, ψάξτε στα στενά δρομάκια εκεί που τρώνε οι ντόπιοι. Θα δείτε γυναίκες να πλέκουν δαντελωτά, αλλά προσοχή στις Made in Taiwan απομιμήσεις. Αναμνηστικά προτιμήστε από την πλατεία του Αγίου Μάρκου, όπου μπορείτε να παζαρέψετε την τιμή. Πριν αποφασίσετε να πάτε στην πιο φίνα και θρυλικά ειδυλλιακή πόλη μη κάνετε το λάθος να ξεκινήστε μόνος η μόνη. Φύγετε οι δυό σας. Οι νεόνυμφοι δεν αποτελούν τη μόνη φυλή της Βενετίας.
