«Ο Παλιάτσος Και Η Άνιμα»

«Ο Παλιάτσος Και Η Άνιμα»

 Η Μάρω Βαμβουνάκη γεννήθηκε στα Χανιά, όπου έζησε τα παιδικά της χρόνια. Από εννιά χρονών ήρθε με την οικογένειά της στην Αθήνα. Σπούδασε νομικά και ψυχολογία. Από το 1972 και για έντεκα χρόνια έζησε στη Ρόδο, όπου εργάστηκε ως συμβολαιογράφος. Σήμερα ζει στην Αθήνα. Έχει γράψει διηγήματα («Ιστορίες με καλό τέλος», «Αυτή η σκάλα δεν κατεβαίνει» κ.α.), μυθιστορήματα («Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο», «Η μοναξιά είναι από χώμα» κ.α.). Έχει επίσης ασχοληθεί με το ταξιδιωτικό και παιδικό βιβλίο.

Τον τίτλο «Ο παλιάτσος και η άνιμα» η Μάρω Βαμβουνάκη τον εμπνεύστηκε από μια εικόνα που αποτυπώθηκε στο μυαλό της κάποιο βροχερό απόγευμα Σαββάτου στην Πράγα. Ένας παλιάτσος με βαμμένο κάτασπρο το πρόσωπό του έκανε το νούμερό του. Η επερχόμενη καταιγίδα ώθησε τον κόσμο ν’ ανοίξει τις ομπρέλες, όμως ο παλιάτσος συνέχιζε ανεπηρέαστος. Ξαφνικά με μια ιδιαίτερη έκφραση στο πρόσωπο και το κορμί του ετοιμάστηκε για μια τελετουργία, που «ανακάτωνε τα αόρατα με τα ορατά, που περιφρονούσε τη σοβαροφάνεια, που είχε κατά νου μόνο τη χαρά των άλλων». Τότε με μια κίνηση πρόβαλε από τα χέρια του μια πανέμορφη λευκή πεταλούδα. Οι θεατές ανταποκρίθηκαν με επιφωνήματα. Ένα μικρό αγόρι φώναξε : «η Άνιμα». Η πεταλούδα πέταξε πάνω από τον κόσμο, έπαιξε μαζί του, ώσπου χάθηκε στα σύννεφα και τον σκοτεινιασμένο ουρανό. Ο παλιάτσος και ο κόσμος έμειναν έκθαμβοι να την κοιτούν. Με γνώμονα μια τέτοια εικόνα που ευφραίνει την ψυχή, η Μάρω Βαμβουνάκη ξεκινάει ένα ταξίδι στο σύγχρονο κόσμο, τον ανθρώπινο, τον κοινωνικό, τον ερωτικό, μέσα από τα δικά της μάτια. Καταπιάνεται με τις ανθρώπινες αδυναμίες, όπως την κατάθλιψη, την γκρίνια, τα λάθη, την ευτυχία και την δυστυχία, τις ανεξίτηλες πληγές. Εμβαθύνει στην ανάγκη του ανθρώπου να ενωθεί ερωτικά, στην αδυναμία που νιώθει ο ερωτευμένος, στην διάκριση ανάμεσα στον έρωτα και την αγάπη. Καταλήγει στην αξία της αληθινής ελευθερίας και στη δύναμη του ανθρώπου να διατηρεί την ακεραιότητά του. Κλείνοντας η συγγραφέας παραθέτει μια σειρά μικρών ιστοριών από τη ζωή της.

Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον κείμενο για τη σκιαγράφηση του σύγχρονου ανθρώπου. Η γλώσσα της συγγραφέας είναι απλή, καθημερινή, οικεία, ενώ σε κάποια σημεία γίνεται περιπαικτική, προσδίδοντας στο έργο σαρκασμό και αυθορμητισμό. Η τομή που επιχειρείται στον άνθρωπο στηρίζεται στην επιστημονική γνώση της Μάρως Βαμβουνάκη, εκφράζεται όμως μ’ έναν αμιγώς συναισθηματικό τρόπο. Το βιβλίο χωρισμένο σε κεφάλαια και κατόπιν σε μικρότερες ενότητες δεν αφήνει τον αναγνώστη να πελαγώσει με μακρηγορίες και άσκοπα σχόλια. Το ύφος εν είδει εξομολόγησης δεν κρύβει δυσνόητα μυστικά, αλλά παρατίθεται ελεύθερο και ανθρώπινο στα χέρια του αναγνώστη.
«Ο παλιάτσος και η άνιμα» είναι ένα κείμενο, όπου η γνώση συναντά την εμπειρία, η λογική το συναίσθημα και από το πάντρεμα όλων γεννάται ένα έργο για τον ίδιο τον άνθρωπο, της προσωπικής απογύμνωσής του, της γνωριμίας με τον εαυτό του, της επαφής του με την αλήθεια.

Στέφανος Ξένος