Η νύχτα της λευκής παπαρούνας

Gothic, made in Greece 

Aν δεν στοιχειώσετε άνθρωπο, γιοφύρι δεν στεριώνει. Δημοτικό τραγούδι

Δεκατρείς σκοτεινές ιστορίες στοιχειώνουν τα ορεινά τοπία μιας άγριας και ξεχασμένης απ’ το χρόνο γης – που παραπέμπει σαφώς στα βουνά της Ηπείρου απ’ όπου κατάγεται ο πρωτοεμφανιζόμενος Κωνσταντίνος Μίσσιος. Δεκατρείς ιστορίες βασισμένες σε θρύλους και παραδόσεις της ελληνικής επαρχίας,  εγκιβωτισμένες η μία μέσα στην άλλη, ξεδιπλώνουν μια παράλληλη πραγματικότητα όπου τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται ή, πιο σωστά, όλα φαίνονται όπως ακριβώς είναι, αρκεί να βγάλει κανείς, έστω για λίγο, τα μυωπικά γυαλιά του ρασιοναλισμού στον οποίο έχει εγκλωβιστεί η οπτική μας.

Ένα αυτοκίνητο χαλασμένο στη μέση του πουθενά, σ’ ένα δάσος αρχαίο και εχθρικό που κυκλώνει το μοναχικό ταξιδιώτη στέλνοντας την ομίχλη του να τον καταπιεί – ανέλπιστα ένα χωριό προβάλλει στο δρόμο του, μοιάζοντας όμως εγκαταλειμμένο προ πολλού ή μήπως όχι; Ο ταξιδιώτης βρίσκει καταφύγιο στο παλιό πανδοχείο και διαπιστώνει με έκπληξη ότι όλοι οι κάτοικοι βρίσκονται εκεί σ’ ένα ”γλέντι”, στο οποίο καλείται να συμμετέχει και ο ίδιος, αναγκαστικά προσκεκλημένος λόγω των συνθηκών. Δίπλα στο τζάκι και με το κρασί να ρέει άφθονο, οι οικοδεσπότες αρχίζουν να του διηγούνται τις ιστορίες του τόπου τους και να δένουν γερά γύρω του τα δεσμά που θα τον κρατήσουν για πάντα μαζί τους….

Ο Κωνσταντίνος Μίσσιος, στην πρώτη του αυτή συγγραφική παρουσία, επιχειρεί ένα μάλλον δύσκολο εγχείρημα για τα ελληνικά δεδομένα: να γράψει με αξιώσεις ελληνική λογοτεχνία του Φανταστικού. Εκ του αποτελέσματος, η προσπάθειά του δικαιώνεται σε μεγάλο βαθμό, αφού κατορθώνει να δημιουργήσει ένα βιβλίο με ”βαρύ ίσκιο”, όπως έλεγαν και οι γιαγιάδες μας, χτίζοντας μια ατμόσφαιρα φόβου και υπονοούμενης απειλής που άλλοτε δείχνει ξεκάθαρα τα νύχια της και άλλοτε κρύβεται στις σκιές αλλά είναι πάντα εκεί. Αντλώντας το υλικό του από τους θρύλους της ελληνικής υπαίθρου, αλλά παράλληλα έχοντας αφομοιώσει με δημιουργικό τρόπο κλασικές ταινίες τρόμου και φαντασίας, σκηνοθετεί τις ιστορίες του με τέτοιο τρόπο ώστε αλήθεια και μύθος να υφαίνονται σφιχτά το ένα με το άλλο και να παγιδεύουν τον αναγνώστη στον ιστό τους.

Κορυφαίες ιστορίες κατά την εκτίμησή μου η παγανιστική ”Νέα Σοδειά”- φόρος τιμής στην cult βρετανική ταινία ”The Wicker Man”(1973), την οποία σας συνιστώ ανεπιφύλακτα και το κλειστοφοβικό ”Ρολόι”, όπου ο Χρόνος καταδιώκει τους ανθρώπους σε έναν εξ ορισμού χαμένο αγώνα δρόμου. Μοναδική ένσταση, η απλή, flat γλώσσα του κειμένου που δεν ταιριάζει με το ιδιαίτερο, παράξενο κλίμα του βιβλίου – θα έλεγα μάλιστα ότι το υπονομεύει. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, οι φίλοι του είδους θα απολαύσουν ένα απόλυτα ”στοιχειωμένο” βιβλίο. Με ενδιαφέρον θα περιμένουμε το επόμενο συγγραφικό βήμα του δημιουργού του.

Αγγέλα Γαβρίλη