Το πρώτο μάτι

Μια ιστορία που θα μπορούσε να αντικαταστήσει ……..πολλά.

Φαίνεται πως στις εποχές των μεγάλων αλλαγών (πολιτισμικών, κοινωνικών, πολιτικών) το πρώτο που αλλάζει είναι ο τρόπος που βλέπουν οι μορφωμένοι άνθρωποι τον κόσμο, το θεό, και τη σχέση του ανθρώπου με τα θεία. Πολλοί ψιθυρίζουν (και άλλοι κραυγάζουν) ότι μπήκαμε σε μία Νέα Εποχή (New Age) και ότι επιχειρείται με όλα τα μέσα η επιβολή και η εγκαθίδρυση μίας Νέας Τάξης Πραγμάτων, όπου η πολυπόθητη ειρήνη θα επιτευχθεί με μία παγκόσμια θρησκεία, μία υπερ-κυβέρνηση, και ένα κοινό νόμισμα για όλους τους λαούς. Και φυσικά, όλοι θα μιλούν μία διεθνοποιημένη απλουστευμένη γλώσσα, ικανή να ανταπεξέλθει στις εμπορικές (κυρίως) ανάγκες ετερόκλητων και αλλόγλωσσων φυλών. Αν αυτό σάς θυμίζει την Pax Romana, μην απορήσετε. Η Ιστορία επαναλάμβάνεται, μόνο που εμείς «ως βιαστικά άπειρα όντα της στιγμής», όπως θα έλεγε ο μεγάλος Αλεξανδρινός ποιητής Κωστής Πέτρου Φωτιάδης Καβάφης, «καταστρέφουμε το έργο των θεών» με τη βιασύνη μας.

Στην αρχαία Αθήνα, οι σοφιστές, και οι περί αυτούς, αμφισβήτησαν το Δωδεκάθεο, και ειδικότερα την ύπαρξη (ή τις θείες ιδιότητες) του Δία. Και το Δία μεν τον ξεχάσαμε (μέχρι πρόσφατα, που αναβίωσε κι επίσημα ο δωδεκαθεϊσμός) η ανάγκη όμως του ανθρώπου να πιστεύει σε ένα Ανώτερο ον, Πατέρα/Μητέρα που θα του λύσει όλα του τα προβλήματα παρέμενε. Είναι πολύ πιο εύκολο να μεταθέτεις τις ευθύνες των επιλογών σου σε κάποιον άλλον, από το να χρησιμοποιείς το 100% των δυνατοτήτων του εγκεφάλου σου. Αυτή είναι και η κεντρική ιδέα κάτω από τις γραμμές του ενδιαφέροντος αυτού κειμένου του πρωτοεμφανιζόμενου Γιώργου Πιπερόπουλου. Δεν αμφισβητεί την ύπαρξη του Πρωταρχικού Δημιουργού Όντος, δεν προσβάλλει τις θρησκευτικές πεποιθήσεις κανενός, απλώς …παίζει ένα ενδιαφέρον διανοητικό, σοφιστικό παιχνίδι ερμηνεύοντας ελεύθερα (ή …παρερμηνεύοντας) την εβραϊκή (και χριστιανική Βίβλο).

Συλλαμβάνει την πρωτότυπη ιδέα ότι η Δευτέρα Παρουσία, που επαγγέλλονται όλες οι μονοθεϊστικές (και όχι μόνο) θρησκείες, λαμβάνει χώρα στο τηλεοπτικό πλατώ, όπου γυρίζεται η εκπομπή ενός «ξερόλα» τηλεστάρ, που αναλαμβάνει να στριμώξει τον καλεσμένο του, που είναι ο Δημιουργός «ορατών τε και αοράτων». Εκείνο που δεν λογαριάζει όμως ο καλοπληρωμένος «αστέρας» είναι η σοφία του συνομιλητή του, ο οποίος του προτείνει να παίξουν… ζάρια, θυμίζοντάς μας τη θεωρία ορισμένων αρχαίων ελλήνων φιλοσόφων, ότι ο θεός είναι ένα αιώνιο παιδί που του αρέσει να παίζει ζάρια. Και ο θεός… χάνει! Ο ξερόλας δημοσιογράφος κερδίζει, και ως έπαθλο ζητάει από τη Δημιουργό να του ιστορήσει όλη την Αλήθεια. Και υπνωτίζεται από την απλότητα και τη σοφία του συνομιλητή του και υποκλίνεται, δίνοντας έτσι τη χαριστική βολή στην Παλαιά Τάξη Πραγμάτων.

Στοιχεία από πολλούς κλάδους της Επιστήμης και της Φιλοσοφίας, εμπλέκονται αρμονικά από το συγγραφέα προς τέρψιν και προβληματισμόν του αναγνώστη του. Στο τέλος ο Χριστιανός αναγνώστης γίνεται περισσότερο χριστιανός και ο μουσουλμάνος ίσως γίνεται λιγότερο μουσουλμάνος.
Το «ερευνάτε τα Γραφάς» γίνεται επιτακτική ανάγκη και πρόσταγμα του Γιώργου Πιπερόπουλου προς τον αναγνώστη, συνεχίζοντας, χωρίς ίσως να το γνωρίζει, την πανάρχαιη παράδοση των Γνωστικών, και ακολουθώντας ίσως τις αφορισμένες θεωρίες του αποκατεστημένου Ωριγένη με μία έντονη υλιστική χροιά σοσιαλιστικού ρεαλισμού.

Ένα ιδιαίτερο, πρωτότυπο, μοναχικό και μοναδικό κείμενο, που ίσως ταράξει για τα καλά τα λιμνάζοντα λίγο-πολύ ύδατα της εκδοτικής και συγγραφικής μας πραγματικότητας και γίνει ο πρόδρομος μίας μεγάλης ομάδας κειμένων, σε μία εποχή που ούτως ή άλλως αλλάζει. Και κανείς δε μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό.

Κωνσταντίνος Β. Μπούρας, Θεατρολόγος, Συγγραφέας.