Πρόκειται για τρεις τον αριθμό. Η πρώτη, αφορά στη σχέση της Δημοκρατίας με το Περιφερειακό, η άσχημη κατάσταση του οποίου αντικατοπτρίζει, μεταξύ άλλων, και το είδος της υφιστάμενης Δημοκρατίας. Η δεύτερη έχει να κάνει με την πολιτική γεωοικονομία και το φυσικό αέριο του οποίου ο αγωγός Προύσας Κομοτηνής εγκαινιάζεται στις 3 Ιουλίου του 2005. Και η τρίτη, το φαινόμενο της μετάβασης Ελλήνων τουριστών στην Τουρκία.

Οι παρατηρήσεις που ακολουθούν και αφορούν τρία Ελλαδικά «εάλω», αντιστοιχούν και καταλήγουν σε έναν ενιαίο κανόνα.

«Under the second Turkish possession of Didymoteichon in early twentieth century, a second smaller balcony was added to the main body of the minaret»

X. K. & ArchNet.org

Οφείλω λοιπόν να θυμίσω ότι οι δυο νησίδες εκτός από την Ελληνική επικράτεια, είναι τμήμα της Ευρωπαϊκής επικράτειας. Μπορεί να το κάνει ο οποιοσδήποτε Έλληνας ή και άλλος Ευρωπαίος πολίτης. Ακόμη και Βουλευτές ή Ευρωβουλευτές. Ειδικά οι τελευταίοι θα ανέβαιναν πολύ στην εκτίμησή μου ....

Λέω ακόμη ότι αν η πολιτική σχετίζεται με τις καλές τέχνες, πιο πολύ προσιδιάζει με τη ζωγραφική. Ακόμη και οι έντονοι χρωματισμοί, δεν πειράζουν....

«Μιλούν για βιολογική γεωργία και κτηνοτροφία. Ή ακόμη και ομώνυμα κρασιά. Εγώ λέω ότι η χώρα μπορεί να προχωρήσει ένα βήμα ακόμη πιο μπροστά. Στη βιολογική γαστρονομία. Να κόψει δρόμο, αρχίζοντας ταυτόχρονα τόσο από την Κρήτη με τη Μεσογειακή διατροφή, όσο από τη Θράκη με την Πολίτικη κουζίνα». Χ. Κ.

Ο νέος παγκόσμιος πόλεμος της γαστρονομίας .

«Η μεταβίβαση από γενιά σε γενιά των εθνικών γαστρονομικών πολιτισμών, όσο η μη επιτυχής -σε αντίθεση με άλλες Ευρωπαϊκές χώρες- εδώ παρουσία της Macdonald, είναι ένα και το αυτό. Είναι η άρνηση των Ελλήνων να αποικιστούν γαστρονομικά. Η οποία και τους τιμά. Δεν μπορεί όμως να ειπωθεί το ίδιο για την πολιτική αυτής της χώρας που άφησε τους γαστρονομικούς της πολιτισμούς, στην τύχη. Πόσο μάλλον όταν η ανάδειξή τους ήταν και είναι κλειδί για την επίλυση του αγροτικού. Όπως και για την αναστάσιμη συνέχεια της Ελληνικής γαστρονομίας, στα χνάρια της ναυτιλίας». Χ. Κ.

«Ο Ελληνικός γαστρονομικός πολιτισμός είναι μεγάλος πλούτος. Δεν είναι προϊόν προς αποκομιδή. Είναι πολύ σοβαρή υπόθεση ώστε να συνεχίσουν να τη «διακονούν» και αυτήν, όπως συμβαίνει με πολλά άλλα, οι επιχειρήσεις των τηλεοπτικών Λιοσίων».

Χ. Κ.

Δεν είναι λίγες οι φορές που ένας άθλος εκλαμβάνεται από την πολιτική ως λάθος ή αντιστρόφως. Ίσως οι δυο λέξεις «άθλος» και «λάθος», πέραν των σκοπιμοτήτων, συγχέονται για έναν ακόμη λόγο. Επειδή περιέχουν τα ίδια ακριβώς γράμματα τα οποία απλά είναι τοποθετημένα σε διαφορετική σειρά. Το τρίτο γράμμα της πρώτης, γίνεται πρώτο στη δεύτερη λέξη ενώ τα άλλα παραμένουν όπως έχουν. Όμως όταν γίνεται κάτι ανάλογο από την ιστορία, με άλλης κλίμακας, μεγάλες όσο και σοβαρές υποθέσεις, οι οποίες αλλάζουν τον ρου της, τότε πάει πολύ.

Το παράθυρο του δράκου {1}

Δεν πρόκειται για κάποιο λογοτεχνικό έργο ούτε για τίτλο νέας κινηματογραφικής ταινίας. Αποτελεί μια φράση που κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου, οι μαθητές του τότε γυμνασίου Διδυμοτείχου, την επαναλάμβαναν καθημερινά. Συγκεκριμένα, δράκος ήταν το παρατσούκλι του γυμνασιάρχη. Το κανονικό του το επίθετο ήταν Δρακοντίδης {2}. Όσο για το παράθυρο, είναι κάποιο από τα τρία εικονιζόμενα στην όψη της διώροφης πτέρυγας {εικόνες α. & β.}, όπου βρίσκονταν το γραφείο του. Κάποιοι λένε ότι είναι το κάτω δεξιά. ʼλλοι, το επάνω αριστερά, το μόνο στο δεύτερο όροφο.