Αγάπη θέλει φρόνεση , θέλει ταπεινοσύνη θέλει λαγού περπατησά , κι αητού γρηγοροσύνη .

Αγαπημένο μου πουλί κι ωραίο μου γεράκι η ξενιτιά σε χαίρεται κι εγώ πίνω φαρμάκι .  

Η αγάπη θέλει φρόνησιν , θέλει ταπεινοσύνην θέλει λαγού περπατησιάν , αετού γρηγοροσύνην .

Μην αγαπήσεις άνθρωπον δίχως να σ’ αγαπήσει κι αν δεν ιδείς τα μάτια του να τρέχουν σαν τη βρύση .

Με φίλησες κι αρρώστησα , φίλα με για να γιάνω και πάλι ματαφίλα με μην πέσω κι αποθάνω .

Φωνάζω , σκούζω δυνατά στον τάφο του γυρμένη μα δεν ακούνε τις φωνές στον τάφο οι πεθαμένοι .

Δεν είναι αηδόνι κρητικό , που παίρνει τη λαλιά του σε ψηλούς βράχους κι άγριους , οπού ‘χει τη φωλιά του .  

Κι ας τάξω ο κακορίζικος πας δε σ’ είδα ποτέ μου μα ένα κερί αφτούμενο εκράτουν κι ήσβησέ μου .

Γιατί όποιος ξέρει μα μιλεί με γνώση και με χάρη κάμνει μια λυπηρή καρδιά παρηγοριά να πάρει.

Ούλοι τον ήλιο βλέπουνε που πάει να βασιλέψει κι η κόρη που ‘χε τον καημό το πέλαγο αγνατεύει .

Οντας διαβαίνει με πολλούς κάνει πως δεν την βλέπει κι όντας διαβαίνει αμοναχός , γλυκό φιλί τσ’ αρπάζει .

Δε μου ‘πε να τραγουδώ μουδέ κρασί να πίνω μόνο σε σπήλιο σκοτεινό τα δάκρυα να χύνω .

Μια λυγερή βαραρρωστά για ‘νος αγούρου αγάπη για ‘νους αγούρου και ξανθού έχει περίσσα πάθη .

Επήρα τα σκουντάκια μου και τα λαγωνικά μου κι ούλο τον κόσμο γύρεψα να βρω την πέρδικά μου .

Μιαν ταχινή σηκώνομαι να πάω για κυνήγι εις την μαδάρα ήφταξα όνταν η γης ανοίγει .  

Οντε σειστούν και λυγιστούν και πιάσουν τα δοξάρια η γης κι ο κόσμος τρέμει τσι και του γιαλού τα ψάρια .