Τρέχει και τρέχει και πάει και πάει και πίσω δεν κοιτάει.

Καράβι δωδεκάσφηνο , κάθε σφήνα κι όνομα .

Ό,τι βρω το καταστρέφω και αν πιω νερό , πεθαίνω .

Βόδι δεν είναι , κέρατα έχει , γραμματικός δεν είναι , γράμματα γράφει .

Σε κήπο δε φυτεύεται , σε περιβόλι όχι κι ο βασιλιάς το γεύεται κι όλος ο κόσμος το ‘χει .

Κόβω πάγο , βρίσκω ασήμι και μέσα στ’ ασήμι μάλαμα.

Άσπρος κάμπος , μαύρα βόδια .

Από μητέρα κόκκινη γεννιέμαι παιδί μαύρο , φτερά δεν έχω μα πετώ , τα σύννεφα για να βρω .

Ψηλά κρεμασμένο , κανείς δεν το φτάνει , περπατεί σιγανά χωρίς να ‘χει ποδάρι .

Αν δε με βάλεις να ξυστείς , ησυχία δεν θα βρεις .

Γυρίζω , γυρίζω όταν φυσάει , σαν το καράβι ο αέρας με πάει .

Πόδια έχω μα δεν περπατώ και πάντα είμαι εγώ απλωτό .

Περπατεί σημάδια αφήνει μακρουλά και στρογγυλά και τα στέλνουμε στους φίλους όπου ζούνε μακρυά .

Μένω μέσα πάντα εκεί , και τρώγω και κοιμούμαι , κι ότι και αν μου δώσουνε ποτέ δεν το αρνούμαι .

Στρογγυλό και μαυρουλό και γεμάτο με νερό , αν εκεί μέσα θα μπεις , δύσκολα θα ξαναβγείς.

Είμαι εγώ ένα κουτί , κι έχω μέσα κάτι κι αν ένα κουμπί πατήσεις , κόσμο κει θα αντικρύσεις .