Οι σινεφίλ είναι άρρωστοι άνθρωποι.

Ξέρω ένα πραματάκι κι έχει επάνω σαμαράκι.

Μια βαρκούλα φορτωμένη σε σπηλιά πάει και μπαίνει.

Μέσα στα πράσινα ντυμένος μένω όλο τον καιρό και σαν έρθει ο Οκτώβρης, το άσπρο φέσι μου φορώ.

Ήλιος δεν είναι, ακτίνες έχει, πόδια δεν έχει και όμως τρέχει.

Εκκλησίτσα θολωτή ένας στύλος την κρατεί.

Εκεί που είσαι ήμουνα κι εδώ που είμαι θα ‘ ρθεις.

Είχα μια χρυσομηλιά κι έκανε χρυσόμηλα τη μέρα χάνονται και τη νύχτα φαίνονται.

Είκοσι καλογεράκια, όλα με τα σκουφουνάκια.

Δύο γειτόνοι πλάι όλον τον κόσμο βλέπουνε, μα οι δύο τους δεν κοιτιούνται.

Δύο αδέρφια μάλωναν κι ένα βουνό τα ξεχώρισε.

Γύρω τριγύρω κάγκελα και μέσα κόρη παίζει.

Γυρίζει, γυρίζει και στη γωνιά καθίζει.

Βασιλιάς δεν είμαι, στέμμα φορώ, ρολόι δεν έχω, τις ώρες μετρώ.

Βάρη αμέτρητα βαστά στη ράχη την πλατιά της, μα να σηκώσει δεν μπορεί ούτε βελόνι ελαφρύ ούτε έναν κόκκο άμμο.

Άσπρος κάμπος, μαύρα βόδια.