Βρόμικος είναι όταν είναι άσπρος. Καθαρός όταν είναι μαύρος.

Κι όμως αυτή την πετάμε για να πιάσουμε κάτι.

Του ανοίγουμε την πόρτα, κι όμως εκείνο ποτέ δεν φεύγει.

Χέρια δεν έχει, πόδια δεν έχει κι όμως μπορεί να ανοίξει την πόρτα.

Πάντα ξεκινάει με το κεφάλι ψηλά. Όταν όμως φτάσει στον προορισμό του, πρέπει οπωσδήποτε να το χαμηλώσει.

Είναι ο μόνος, που όταν τον δίνουμε τον κρατάμε.

Σ’ αντίθεση με άλλα, αυτό το δίνουμε μόνο όταν δεν έχουμε άλλο.

Το κρατάμε ίσως χρόνια μέσα μας, μόλις το λέμε όμως παύει να υπάρχει.

Είναι νόμισμα και όμως σκουπίζει

Είναι δικό μου και ανήκει μόνο σε εμένα. Μα οι άλλοι όλοι το χρησιμοποιούν πιο πολύ από εμένα.

Στην τρύπα μου μέσα μπαίνω, μα πάλι έξω μένω.

Σαν τη θάλασσα αυτό απλώνεται. Φύλλα και καρποί του όλα τρώγονται.

Τα νιάτα μου είναι πράσινα, μαύρα τα γηρατειά μου, τροφή είναι τα δάκρυά μου.

Όταν του γελάς, σου γελάει, όταν του μιλάς δε σου μιλάει.

Πέθαναν χωρίς ποτέ να γεννηθούν.

Το βλέπουμε, όταν όμως πάμε κοντά του τότε δεν μπορούμε εμείς να δούμε.