Την ημέρα δούλα , τη νύχτα κυρά.

Χίλια μίλια πήγαιναν , τους έπιασαν , τους έδειραν , τ’ όνομά τους τ’ άλλαξαν .

Άγκαθο , καλάγκαθο καλαγκαθένιο το μαντρί και κόκκινα τα γίδια .

Σκίζω , ρίζω το δαδί μου , βρίσκω νύφη και γαμπρό , πεθερά και πεθερό και τριγύρω κυκλωμένο ρούχο πράσινο ντυμένο.

Είναι ένα πουλί που γεννάει από τη μύτη .

Κάθεται η τζουτζουφού κι αναβαίνει ο αράπης .

Ανάσκελα , ξανάσκελα κάθεται κι η μαυρίκω στο κεφάλι

Το χαράζω και το δέρνω και το δάκρυ του το παίρνω .

Τρεις την πιάνουν και γεννά μα αλήθεια πρώτα πίνει , μαύρα τα κάνει τα παιδιά και πίσω της τ’ αφήνει.

Ένα πραγματάκι είναι άσπρο σαν τυράκι μα τυρί δεν είναι

Ουρά έχει μα πουλί δεν είναι και στην ουρά έχει δυο μάτια.

Έχω ένα σεντονάκι που όλο τον κόσμο τον σκεπάζει και το νερό δεν το σκεπάζει

Ένας πατέρας έχει δώδεκα παιδιά . Το κάθε παιδί εξήντα θυγατέρες , μισές άσπρες , μισές μαύρες.

Άσπρο γεννήθηκα , μαύρο κατάντησα , στα γηρατειά μου τα δόντια μου χτυπούν.

Βάλε το μέλι στο γυαλί να λιώσει να το πιούμε,νά ’ναι γλυκύ τ’ αχείλι μας όντε θα φιληθούμε.

Χίλιες φορές να γεννηθείς και χίλιες ν’ αποθάνεις,σαν τη δική μου τη φιλιά φιλιά δεν ξανακάνεις.