Ο παπάς πρώτα βλογάει τα γένια του.

Ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, ούτε τη γνώμη άλλαξε ούτε την κεφαλή του.

Ο τεμπέλης κι ο φαγάς ή χωροφύλακας ή παπάς.

Ο κακός χρόνος περνάει, ο κακός γείτονας δεν περνάει.

Ο διακονιάρης τα μπροστινά σακούλια βλέπει.

Ο πεινασμένος γάιδαρος, ξυλιές δε λογαριάζει.

Ο νηστικός καρβέλια ονειρεύεται.

Ο κόσμος το ‘χει τούμπανο και ‘μεις κρυφό καμάρι.

Ο καλός ο μύλος τ’ αλέθει όλα.

Ο καλός ο καπετάνιος στην φουρτούνα φαίνεται.

Ο λύκος από τα μετρημένα τρώει.

Ο πνιγμένος απ’ τα μαλλιά του πιάνεται.

Νηστεύει ο δούλος του Θεού, γιατί δεν έχει να φάει.

Ν’ άκουγε ο Θεός τον κόρακα, όλοι οι γάιδαροι θα ψοφούσαν.

Η φήμη είναι η ευωδία των καλών πράξεων.

Ο φθόνος είναι παιδί της αλαζονείας, εργάτης της εκδίκησης, αρχηγός μυστικής επανάστασης και διαρκές βάσανο της ψυχής. Ο φθόνος είναι βόρβορος της ψυχής, δηλητήριο και υδράργυρος, που φθείρει τη σάρκα και αποξηραίνει τον μυελό των οστών.