Ααίματος και άψυχος στον ουρανό ανεβαίνει .

Μακρύ μακρύ σαν άντερο και στρογγυλό σαν κόσκινο.

Ααίματο κι ακόκαλο τη θάλασσα περνάει .

Τέσσερα πάνω , τέσσερα κάτω , τέσσερα φεύγουν , τέσσερα μένουν .

Εκκλησίτσα θολωτή , ένας στύλος την κρατεί .

Πράσινος πύργος , κόκκινα τζάμια , μέσα κατοικούνε μαύρα αραπάκια .

Τρεις έντεκα , τρεις δώδεκα , τρεις δεκαπέντε κι έντεκα κι εφτά κι οχτώ και δεκαοχτώ και πέντε κι έξι και μισό κι ένα και δύο κι ενάμισι και πε μου πόσα κάνουσι .

Της αλεπούς η ουρά εφτά φορές εξεφηκαροκομπομανικοθηλυκώθηκε .

Της καρακάξας η φωλιά τσάκνα καρακαξότσακνα .

Σ’ άσπρη πέτρα πάτησα , σε μαύρη εγονάτισα κι ήπια τρία κουτρουλοκούμαρα νερό , κρύο , ρίγηλο νερό , ρίγηλο , κρύο νερό , κρύο , ρίγηλο νερό.

Εφαγα εφτά αυγά βραστά σκαστά , με τη βραστή κουτάλα .

Το γυαλί εις το τραπέζι , πώς γυαλίζει , πως κουμπίζει , πώς στραβοκουρδουμπελίζει;

Το κραμπί στην κοπριά πως εκραμποφυτροπρόκοψε ;

Της αρίδας το λουρί , το αριδολούριδο . Της αρίδας το λουρί , το αριδολουρόριδο.

Μια κρανιά κρανόβεργα , κρανολαμπαδόβεργα , κρανίζει δεν κρανίζει , κρανολαμπαδοβεργίζει.

Από πίσω στο πιθάρι ποντικός αυγά ‘γλειφε .