Δε με πειράζει η ζωή πως φεύγει μάνι-μάνι μόνο με καίει πιο πολύ που πάει κι ίντα κάνει.

Τα μάθια σου είναι σα τσ’ ελιές απάνω στο κλωνάρι τα φρύδια σου είναι γυριστά σα δυο μερών φεγγάρι .

Όποιος θωρεί τα έχει σου, θέλει να σου τα πάρει κι όποιος θωρεί τον κουζουλό βγάνει τον στο κοντάρι.

Όποιος τον ύπνο αγαπά και τη δροσοπεζούλα καλά να ζήσει δε μπορεί, στερεύγεται τα ούλα.

Άμα πεθάνω βάλετε το κινητό στο μνήμα μα μην το βάλετε βαθιά για θα χαθεί το σήμα.

Στέκω και συλλογίζομαι με συλλογή μεγάλη πως είν’ η θάλασσα αρμυρή κ΄ ανάλατο το ψάρι.

Ο αετός είν’ πάντα αετός, αετός όπου και νάνε γιατί όλα αλλά τα πουλιά, ποκάτο του πετάνε.

Άμα πεθάνω βάλετε το κινητό στο μνήμα μα μην το βάλετε βαθιά για θα χαθεί το σήμα.

Όποιος τον ύπνο αγαπά και τη δροσοπεζούλα καλά να ζήσει δε μπορεί, στερεύγεται τα ούλα.

Ετσά μου πρέπει να περνώ, πάθη πολλά να πάθω γιατί αγάπησα κορμί, πριχού καρδιά να μάθω.

Η λάμψη του προσώπου σου με φως του ήλιου μοιάζει και δε κατέχω οντέ σε ιδώ ποιος που τσι δυο σας λιάζει.

Όποιος θωρεί τα έχει σου, θέλει να σου τα πάρει κι όποιος θωρεί τον κουζουλό βγάνει τον στο κοντάρι.

Τα μάθια σου είναι σα τσ’ ελιές απάνω στο κλωνάρι τα φρύδια σου είναι γυριστά σα δυο μερών φεγγάρι .

Δε με πειράζει η ζωή πως φεύγει μάνι-μάνι μόνο με καίει πιο πολύ που πάει κι ίντα κάνει.

Εμένα ο νους μου σάλεψε κ’ εις τα βουνά σκορπίστει Γη μαγεμένο μ’ έχουνε γη ο θεός μ’ οργίστει.

Παίρνω τη λύρα κι’ έρχομαι και με το πεντοζάλι θα λάμψει ο κόσμος γύρω μας απ’ ομορφιά και χάρη .