Ο Χάρος τα κληρονομά τα κάλλη και τα πλούτη πράμα δεν παίρνει ο άνθρωπος απ’ τη ζωή ετούτη.

Πάντα θλιμένη χαραυγή για μένα ξημερώνει γιατί την ώρα που ξυπνώ κάθε χαρά τελειώνει.

Για κάποιαν που σε πλήγωσε μη σκύβεις το κεφάλι βάλε πυξίδα την καρδιά και βρες αγάπη άλλη .

Όμορφη είσαι κοπελιά, εν πάσει περιπτώσει να δούμε κι ο πατέρας σου ήντα λεφτά θα δώσει.

Σαν τον κατάδικο φονιά η μοίρα μου με κρίνει , το ψεύτη κόσμο να χαρώ μια ώρα δε μ’ αφήνει.

Αν έλειπε ο έρωτας που ‘ναι γλυκός και πλάνος του κάτω κόσμου θα ‘μοιαζε κι ο ψεύτης ο απάνω.

Ο άντρας απου δε μεθεί και δε ξενοκοιμάται άμα γεράσει και κοντό ίντα θελα θυμάται.

Εσκέφτηκα να σ’ αρνηθώ και ν’ αγαπήσω άλλη . Μα δεν εδέχτηκε η καρδιά υπογραφή να βάλει.

Ωσάν πλουτίσει ο άθρωπος θαμπώνεται το φώς του Και δε γνωρίζει το φτωχό, αν είναι κι αδελφός του.

Και οι κόκορες της εποχής μου λαλούσαν γλυκύτερα.

Ο άνθρωπος που δεν έχει ιερό ούτε όσιο, και που έχει χάσει το αίσθημα του φόβου, αυτός έφτασε στο ζενίθ της αναίδειας.

Ένας αναιδής μπορεί να υποκριθεί τον ευγενικό, μα είναι αδύνατο ένας αξιοπρεπής να υποδυθεί τον αναιδή.

Το μεγαλύτερο ελάττωμα των ανθρώπων είναι η αναίδεια.

Η αληθινή και πραγματική αναίδεια έχει την πηγή της στην άγνοια.

Το να διαβάζει κανείς χωρίς να εμβαθύνει είναι ως να τρώει χωρίς να χωνεύει.

Η ανάγνωση είναι δια τον νου, ό,τι η άσκηση δια το σώμα.