Νόμοι – Δικαιοσύνη

Το μόνο που χρειάζομαι για να κάνω μια κωμωδία είναι ένα πάρκο, ένας αστυνομικός κι ένα όμορφο κορίτσι.

Για να εξασφαλιστεί η λατρεία προς ένα θεώρημα για κάποιο χρονικό διάστημα δεν αρκεί η πίστη, χρειάζεται και μια αστυνομική δύμανη.

Ποιος θα προστατέψει τους πολίτες όταν η αστυνομία παραβιάζει το νόμο;

Κανένας οργανισμός, είτε είναι η αστυνομία είτε οι γιατροί, δεν θέλει να βγαίνουν τα λάθη του στο φως της ημέρας, πράγμα που είναι λάθος, όπως και το να βγαίνουν μόνο τα πολύ καλά.

Δεν υπήρχε αμφιβολία, θα ήταν πολύ επικίνδυνο. Αλλά το ένιωσα φυσικό να ορμήσω στο εγχείρημα με ενθουσιασμό. Άλλωστε, αν δεν σου αρέσει η δράση και η έξαψη, δεν γίνεσαι αστυνομικός. Και, τι διάολο, σκέφτηκα, κανείς δεν ζει για πάντα.

Είναι καιρός η εφαρμογή του νόμου να οργανωθεί όσο το οργανωμένο έγκλημα.

Νομίζω ότι η αστυνομία μας είναι εξαιρετική, ίσως γιατί δεν έχω κάνει τίποτα που να γίνει αφορμή να με δείρουν αυτοί οι καλοί άντρες.

Αν η αστυνομία προσπαθήσει ποτέ να με μαζέψει, ο Μάικλ Τζάκσον μου έχει πει ότι μπορώ να κρυφτώ στο σπίτι του.

Οι μπάτσοι με έχουν στο μάτι. Δεν ξέρω άλλον άνθρωπο που να τον έχουν σταματήσει για απόπειρα υπέρβασης του ορίου ταχύτητας.

Οι αστυνομικοί αρέσκονται τόσο στο στάτους του φύλακα της τάξης και του προστάτη του κοινού, που κατά καιρούς, έχουν ξυλοκοπήσει μέχρι θανάτου τους πολίτες ή τις ομάδες που αμφισβητούν αυτό το στάτους.

Ο βανδαλισμός είναι ωραίος σαν μια πέτρα στα μούτρα ενός μπάτσου.

Υπάρχουν τέσσερα είδη δολοφονίας : εγκληματική, συγχωρητέα, δικαιολογημένη και αξιέπαινη.

Δεν πρέπει ποτέ να στήνεις έναν φόνο. Πρέπει να συμβαίνει απρόσμενα, όπως στη ζωή.

Η ίδια η έμφαση της εντολής “ου φονεύσεις” επιβεβαιώνει ότι καταγόμαστε από μια ατελείωτη αλυσίδα γενεών δολοφόνων, που η αγάπη για το φόνο κυλούσε στο αίμα τους, όπως ίσως και στο δικό μας.

Ο φόνος είναι πάντα μέγα λάθος. Δεν θα έπρεπε ποτέ να κάνουμε κάτι για το οποίο δεν μπορούμε να συζητήσουμε μετά το δείπνο.

Ο φόνος δεν είναι το έγκλημα των εγκληματιών, αλλά αυτό των νομοταγών πολιτών.