Είπαν – Εγραψαν

Αν μια νύχτα του Ιουνίου μπορούσε να μιλήσει μάλλον θα κοκορευόταν ότι εκείνη εφηύρε το ρομαντισμό.

Το να βλέπεις τον Καλοκαιρινό Ουρανό Ποίηση είναι, παρ’ ότι ποτέ δεν την βρίσκεις σε βιβλίο. Τα αληθινά ποιήματα είναι φευγαλέα.

Και τι να πει κανείς για τον Ιούνιο, την εποχή του τέλειου νεαρού καλοκαιριού, εκπλήρωση της υπόσχεσης των μηνών που προηγήθηκαν, χωρίς ούτε ένα σημάδι που να σου θυμίζει ότι η φρέσκια νεανική ομορφιά του θα σβήσει κάποτε.

Οι άνθρωποι δεν προσέχουν αν είναι καλοκαίρι ή χειμώνας όταν είναι ευτυχισμένοι.

Η ίδια η έμφαση της εντολής “ου φονεύσεις” επιβεβαιώνει ότι καταγόμαστε από μια ατελείωτη αλυσίδα γενεών δολοφόνων, που η αγάπη για το φόνο κυλούσε στο αίμα τους, όπως ίσως και στο δικό μας.

Ο φόνος είναι πάντα μέγα λάθος. Δεν θα έπρεπε ποτέ να κάνουμε κάτι για το οποίο δεν μπορούμε να συζητήσουμε μετά το δείπνο.

Ο φόνος δεν είναι το έγκλημα των εγκληματιών, αλλά αυτό των νομοταγών πολιτών.

Είναι πεποίθηση μου ότι το να σκοτώνεις υπό το μανδύα του πολέμου δεν είναι παρά μια πράξη δολοφονίας.

Ω αγαπητή μου, ποτέ δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσες πολλές εξηγήσεις πρέπει να δώσει κάποιος σε έναν φόνο.

Ένας φόνος κάνει το κοκό, ένα εκατομμύριο φόνοι τον ήρωα.

Η δολοφονία είναι η ακραία μορφή λογοκρισίας.

Υπάρχουν τέσσερα είδη δολοφονίας : εγκληματική, συγχωρητέα, δικαιολογημένη και αξιέπαινη.

Να μετανιώνω γιατί; Εσείς μου έχετε κάνει ότι μπορεί να γίνει στον κόσμο. Δεν μου δίνει αυτό τα ίδια δικαιώματα;

Δεν πρέπει ποτέ να στήνεις έναν φόνο. Πρέπει να συμβαίνει απρόσμενα, όπως στη ζωή.

Ο θαλασσινός άνεμος κι η δροσιά της αυγής, υπάρχουν χωρίς να το ζητήσει κανένας.

Σε κάθε μύτη ακρωτηρίου, σε κάθε καμπύλη παραλίας, σε κάθε κόκκο άμμου υπάρχει η ιστορία της γης.