Είπαν – Εγραψαν

Έκαναν μια έρευνα σε σχολεία, με την πρώτη έκρηξη της TV, ρωτώντας τι προτιμούσαν τα παιδιά, την τηλεόραση ή το ραδιόφωνο και γιατί. Και βρέθηκε ένας 7 χρονος που είπε ότι προτιμούσε το ραδιόφνο γιατί “οι εικόνες ήταν καλύτερες.”

Η μουσική βιομηχανία τα έχει πάρει στο κρανίο που άλλοι άνθρωποι βγάζουν λεφτά από τις δικές τους μπίζνες, παρότι προωθούν τα προϊόντα και αυξάνουν τις πωλήσεις τους. Νομίζω ότι είναι ακόμα θυμωμένη με το ραδιόφωνο.

Θα τελειώσει πριν να το καταλάβεις. Οι δαχτυλιές στο τοίχο εμφανίζονται ψηλότερα και ψηλότερα. Και μετά, ξαφνικά, εξαφανίζονται.

Η ζωή είναι μια σειρά από σταυρούς για μας τις μητέρες.

Η απόφαση να κάνεις παιδί είναι πραγματικά βαρυσήμαντη. Αποφασίζεις ότι θα αφήσεις την καρδιά σου να κυκλοφορεί έξω από το σώμα σου για πάντα.

Να είσαι πάντα καλή με τα παιδιά σου, γιατί είναι αυτά που θα επιλέξουν τον οίκο ευγηρίας σου.

Θεωρώ ότι αν τα παιδιά είναι ζωντανά όταν γυρίσω στο σπίτι, έχω κάνει τη δουλειά μου.

Η μητρότητα με χαλάρωσε πολύ. Έμαθα να χειρίζομαι κρίσεις, έχω γίνει ζογκλέρ, θα έλεγα. Είναι όλα ένα μεγάλο τσίρκο. Κανείς από όσους με ξέρουν δεν πίστευε ότι τα βγάζω πέρα, αλλά καμιά φορά τα καταφέρνω.

Δε υπάρχει τίποτα πιο συναρπαστικό στον κόσμο, νομίζω, από το να έχεις ένα παιδί που είναι δικό σου, αλλά ταυτόχρονα, μυστηριωδώς είναι ένας ξένος.

Η πιο αποτελεσματική μέθοδος αντισύλληψης που ξέρω είναι να περάσεις μια μέρα με τα παιδιά μου.

Αν τα κάνεις μαντάρα με την ανατροφή των παιδιών σου νομίζω πως οτιδήποτε άλλο και να κάνεις καλά δεν έχει μεγάλη σημασία.

Ως γονιός προσπαθείς να διατηρήσεις κάποιον έλεγχο και έτσι υπάρχει μια διαρκής διελκυστίνδα. Πρέπει να μάθεις πότε να υποχωρείς. Κι αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο.

Ο Τζιν Κέλι είπε κάποτε ότι ο χορός είναι ανδρική υπόθεση, τόσο αθλητικός όσο και το μπέιζμπολ. Και μας έκανε να το πιστέψουμε. Αλλάξαμε γνώμη και ξαφνικά όλη η Αμερική ήθελε να χορεύει σαν τον Τζιν Κέλι.

Να θυμάστε ότι η Τζίντζερ Ρότζερς έκανε ότι και ο Φρεντ Αστέρ, αλλά αντίστροφα και με τακούνια.

Έμαθα υποκριτική παρακολουθώντας τη Μάρθα Γκράχαμ να χορεύει κι έμαθα να χορεύω παρακολουθώντας τον Τσάρλι Τσάπλιν να παίζει.

Στη ζωή, όπως και στο χορό, η χάρη γλιστράει πάνω σε πόδια με φουσκάλες.