Τέχνες – Πολιτισμός

Το μόνο που χρειάζομαι για να κάνω μια κωμωδία είναι ένα πάρκο, ένας αστυνομικός κι ένα όμορφο κορίτσι.

Η ημερομηνία λήξης του σύγχρονου συγγραφέα είναι κάπου μεταξύ αυτής του γάλακτος και αυτής του γιαουρτιού.

Όμως ποτέ δε μ’ άφησε το επίμονο όνειρο μου και πάντα η θάλασσα πολλά μου λέει, όταν αχεί.

Ο έρωτας, το αρχιπέλαγος κι η πρώρα των αφρών του κι οι γλάροι των ονείρων του, στο πιο ψηλό κατάρτι του ο ναύτης ανεμίζει, ένα τραγούδι.

Η ριάλιτι τηλεόραση, τα μπλογκ και οι αυτο-εκδόσεις, όλα είναι στοιχεία της επιθυμίας μιας κοινωνίας να γίνει πιο δημόσια. Και αυτό είναι σημάδι ενός υγιούς και ενεργητικού πολιτισμού.

Στ’ αμπέλια που δεν έχουνε ηλικία κρύφτηκαν οι καλοκαιρινές μου εγκαταλείψεις.

Το να βλέπεις τον Καλοκαιρινό Ουρανό Ποίηση είναι, παρ’ ότι ποτέ δεν την βρίσκεις σε βιβλίο. Τα αληθινά ποιήματα είναι φευγαλέα.

Ένα κακό βιβλίο θέλει τον ίδιο κόπο να γραφτεί όσο κι ένα καλό, βγαίνει με την ίδια ειλικρίνεια από την ψυχή του συγγραφέα.

Κλασικό είναι ένα βιβλίο που δεν σταμάτησε ποτέ να λέει αυτό που πρέπει να πει.

Όλοι γράφουν ένα βιβλίο παραπάνω από ότι πρέπει.

Το βιβλίο δημιουργεί εθισμό όσο η ηρωίνη ή η νικοτίνη, αναγκάζοντας μας να περνάμε τη ζωή μας σε βιβλιοπωλεία και βιβλιοθήκες, αυτά τα λογοτεχνικά αντίστοιχα του τεκέ.

Το βιβλίο τσέπης είναι πολύ ενδιαφέρον. Θεωρώ όμως ότι δεν θα αντικαταστήσει ποτέ το βιβλίο σκληρού εξωφύλλου, δεν μπορείς να το βάλεις σαν στοπ σε πόρτες.

Ποτέ μην κρίνεις ένα βιβλίο από την ταινία του.

Ένα βιβλίο θα έπρεπε να είναι η αξίνα για να σπάσουμε την παγωμένη θάλασσα μέσα μας.

Αυτό είναι το έκτο βιβλίο που έχω γράψει. Καθόλου άσχημα για κάποιον που έχει διαβάσει μόνο δύο.

Το να κάθεσαι κάτω από το πορτατίφ με ένα βιβλίο ανοιχτό μπροστά σου και να συνομιλείς με ανθρώπους από αθέατες γενιές είναι ασύγκριτα απολαυστικό.