Αινίγματα – Σπαζοκεφαλιές

Κάθεται η τζουτζουφού κι αναβαίνει ο αράπης .

Είναι ένα πουλί που γεννάει από τη μύτη .

Σκίζω , ρίζω το δαδί μου , βρίσκω νύφη και γαμπρό , πεθερά και πεθερό και τριγύρω κυκλωμένο ρούχο πράσινο ντυμένο.

Άγκαθο , καλάγκαθο καλαγκαθένιο το μαντρί και κόκκινα τα γίδια .

Χίλια μίλια πήγαιναν , τους έπιασαν , τους έδειραν , τ’ όνομά τους τ’ άλλαξαν .

Την ημέρα δούλα , τη νύχτα κυρά.

Εκεί που στέκεις έστεκα και κει που στέκω θα σταθείς.

Άσπρο γεννήθηκα , μαύρο κατάντησα , στα γηρατειά μου τα δόντια μου χτυπούν.

Περπατάει σε μια κάμαρη κι ύστερα πηγαίνει σε άλλη , μόνο αν πας μαζί μόλις την αφήσεις σταματά και αυτή .

Χρυσαφένιο το κεφάλι μου, τα ποδάρια μου τα κόβουν , το κορμάκι μου το σπάνε για να ζήσουν οι φονιάδες μου.

Επάνω από το σπίτι μας χαλί στρωμένο με καρύδια και στη μέση μια κούπα μέλι.

Είναι μια συκιά τη μέρα διόλου σύκα και τη νύκτα είναι γεμάτη.

Άσπρο είναι σαν το αυγό , στρογγυλό σαν το πιπέρι , όχι μα τον Αι Γιώργη ούτε αυγό , ούτε πιπέρι.

Άλογο βαρβάτο και κοντονυχάτο άμα ανοίξει τα φτερά του δεν μπορεί κανείς να πάει κοντά του.

Γύρω από το σπίτι μου καλόγεροι χορεύουν .

Σφάζω τη γίδα μου , τρώω τη γίδα μου κι από της γίδας το μηρί κάνω τη γίδα μου γερή .