Αινίγματα – Σπαζοκεφαλιές

Χρυσό καντήλι κρέμεται ψηλά απ’ τα ουράνια . Δίχως αλυσίδες κρέμεται , δίχως σκοινιά κρεμιέται , δίχως βοριά βορίζεται , δίχως αέρα σείεται , δίχως λαμπάδες και κεριά φέγγει τον κόσμο όλο , φέγγει και της μανίτσας μου στ’ αλώνι …

Ο μπάρμπας μου ο Κοντοθόδωρος με τα τρανά μουστάκια .

Εχω μια βελέντζα που σκεπάζει όλον τον τόπο .

Χίλιοι μύριοι καλόγεροι , άλλοι τ’ απίστωμα κι άλλοι τ’ ανάσκελα .

Πετσί από δω ,πετσί από κει , από μέσα μέλι και κεχρί.

Στραβός πατέρας , καλό παιδί , παλαβό αγγόνι και παλαβότερο προσάγγονο .

Τρίποδο άλογο , μαύρος καβαλάρης , κοκκινοφόρος το βαρεί .

Δύο αδέλφια κυνηγιούνται και δεν πιάνονται .

Ενα μαντρί , παλιό μαντρί, χιλάδες πρόβατα χωράει κι αρνιού ποδάρι δε χωράει .

Τι γεννιέται με ουρά και χωρίς πόδια και πεθαίνει με πόδια και χωρίς ουρά;

Γριά δεν είναι καμπούρα έχει . Άντρας δεν είναι μουστάκι έχει. Στο παράθυρο κάθεται κι όλο βλέπει.

Ουρανός και γη κασέλα και στη μέση περιστέρα .

Περνώ από τον ήλιο προς, αλλά σκιά δεν αφήνω.

Αδειανό δε στέκεται γεμάτο δε λυγίζει.

Πάει και έρχεται, μα ποτέ δεν αλλάζει θέση.

Όλοι σας με αγαπάτε, μα κατάματα δε με κοιτάτε.