Αινίγματα – Σπαζοκεφαλιές

Τα βουνά χιονίσανε , οι κάμποι εξασπρίσανε και τα δυο γινήκαν τρία .

Ααίματο κι ακόκαλο τη θάλασσα περνάει .

Δαχτυλίδι πύρινο , πύρινο , τριπύρινο , από γκρεμούς γκρεμίζεται κι όμως δε ραγίζεται.

Μακρύ μακρύ σαν άντερο και στρογγυλό σαν κόσκινο.

Ααίματος και άψυχος στον ουρανό ανεβαίνει .

Χρυσό καντήλι κρέμεται ψηλά απ’ τα ουράνια . Δίχως αλυσίδες κρέμεται , δίχως σκοινιά κρεμιέται , δίχως βοριά βορίζεται , δίχως αέρα σείεται , δίχως λαμπάδες και κεριά φέγγει τον κόσμο όλο , φέγγει και της μανίτσας μου στ’ αλώνι …

Ο μπάρμπας μου ο Κοντοθόδωρος με τα τρανά μουστάκια .

Εχω μια βελέντζα που σκεπάζει όλον τον τόπο .

Χίλιοι μύριοι καλόγεροι , άλλοι τ’ απίστωμα κι άλλοι τ’ ανάσκελα .

Πλατύ καπέλο εγώ φορώ. Πόδι μόνο ένα έχω. Την υγρασία αγαπώ.

Όταν του γελάς σου γελάει, όταν του μιλάς δε σου μιλάει.

Είναι τόσα δα μικρά, κι όμως χωρούν όλο τον κόσμο σε λίγα λεπτά!

Λη και λη λη λη λη και έχει μάρμαρο πολύ.

Πράσινα είναι τα νιάτα μου μαύρα τα γηρατειά μου χαροκοπιά η θλίψη μου τροφή τα δάκρυά μου.

Τι γεννιέται με ουρά και χωρίς πόδια και πεθαίνει με πόδια και χωρίς ουρά;

Γριά δεν είναι καμπούρα έχει . Άντρας δεν είναι μουστάκι έχει. Στο παράθυρο κάθεται κι όλο βλέπει.