Αινίγματα – Σπαζοκεφαλιές

Μέσα στα πράσινα ντυμένος μένω όλο τον καιρό και σαν έρθει ο Οκτώβρης, το άσπρο φέσι μου φορώ.

Από πάνω σαν τηγάνι, από κάτω σαν βαμβάκι και από πίσω ψαλιδάκι.

Μια βαρκούλα φορτωμένη σε σπηλιά πάει και μπαίνει.

Από ψηλά γκρεμίζεται, πέφτει και δε ραγίζεται.

Ξέρω ένα πραματάκι κι έχει επάνω σαμαράκι.

Αρνάρι πουρνάρι, στέκεται με ένα ποδάρι.

Άσπρος κάμπος, μαύρα βόδια.

Βάρη αμέτρητα βαστά στη ράχη την πλατιά της, μα να σηκώσει δεν μπορεί ούτε βελόνι ελαφρύ ούτε έναν κόκκο άμμο.

Βασιλιάς δεν είμαι, στέμμα φορώ, ρολόι δεν έχω, τις ώρες μετρώ.

Γυρίζει, γυρίζει και στη γωνιά καθίζει.

Γύρω τριγύρω κάγκελα και μέσα κόρη παίζει.

Δύο αδέρφια μάλωναν κι ένα βουνό τα ξεχώρισε.

Δύο γειτόνοι πλάι όλον τον κόσμο βλέπουνε, μα οι δύο τους δεν κοιτιούνται.

Οι Αρχαίοι τα έχτιζαν αλλά εμείς την κυνηγάμε.

Χέρια δεν έχει, πόδια δεν έχει κι όμως μπορεί να ανοίξει την πόρτα.

Είναι μια Ευρωπαϊκή πόλη, δίχως συντροφιά.