Αινίγματα – Σπαζοκεφαλιές

Έχω ένα σεντουκάκι, που χωράει τον κόσμο όλο . Μόν’ της μπόλιας μου τα κρόσσια δε χωρούν και μένουν έξω .

Μπα, τετράποδο δεν είναι, μα έχει τέσσερα ποδάρια . Βολικά καθίζω απάνω, δίχως σέλα, χαλινάρια .

Όλο τον κόσμο ντύνει κι αυτή είναι γυμνή .

Ρούχο σύννεφο φορεί και θροΐζει, ως προχωρεί . Και χλωμαίνει και χλωμαίνει, μόλις τριών μηνών πεθαίνει .

Γαιδουρίτσα φορτωμένη στη σπηλίτσα μέσα μπαίνει .

Κρυώνουνε το καλοκαίρι, πράσινα φορούν παλτά . Μα σαν μπουν… μένουν γυμνά!

Έχω το, έχεις το, κι αν δεν το πω, δε βρίσκεις το .

Στο μαγειρείο με συναντάς με ξέρουνε κι οι κήποι, πολλές φορές για μένα κλαις χωρίς να έχει λύπη .

Τρεις έντεκα τρεις δώδεκα τρεις δεκαπέντε και έντεκα και εφτά και οκτώ και δεκαοκτώ και πέντε και έξι και μισό .

χίλιοι, μίλιοι καλογέροι σ’ενα ράσο τυλιγμένοι

Είναι έντομο μικρό , μα διαθέτει και στρατό , νοσοκόμες , γεωργούς , κτηνοτρόφους και φρουρούς .

Ένα πλατύφυλλο δεντρί με τέσσερα κλωνάρια . Το ένα ανθίζει, το άλλο καρπίζει , το άλλο μαραίνεται , το άλλο ξεραίνεται .

Είναι δύο αδελφές , που χωρίς να είναι κι εχθρές μέρα – νύχτα κυνηγιούνται και ποτέ δε συναντιούνται .

Τέντα , τέντα τεντωτή και ασημοκεντητή .

Πάνω από τη στέγη μας μισό πεπόνι κρέμεται .

Ένα ταψάκι βούτυρο όλο τον κόσμο αλείφει .