Αινίγματα – Σπαζοκεφαλιές

Άψυχο , ψυχή δεν έχει και ψυχές παίρνει και φεύγει .

Είναι έντομο μικρό , μα διαθέτει και στρατό , νοσοκόμες , γεωργούς , κτηνοτρόφους και φρουρούς .

Ένα πλατύφυλλο δεντρί με τέσσερα κλωνάρια . Το ένα ανθίζει, το άλλο καρπίζει , το άλλο μαραίνεται , το άλλο ξεραίνεται .

Του παππού μου το ζωνάρι, πάει – πάει , δεν τελειώνει …

Εκκλησίτσα θολωτή που ένα στύλος την κρατεί …

Ανεβαίνει , κατεβαίνει και στην ίδια θέση μένει …

Από έξω είναι αγκαθωτό κι από μέσα μαλλιαρό κι από μέσα από το μαλλί μια μπουκιά καλή …

Κάτι κοπέλες στρογγυλές, άμα μπουν στα σπίτια τους , βγαίνουν στα παράθυρα …

Δεν πεθαίνει κι αν περάσουν χρόνια εκατό και χίλια, μας χορταίνει , μας φωτίζει,μας ανάβει τα καντήλια ..

Λαμπερό σαν το γυαλί , μέσα κόσμος περπατεί …

Τέσσερα αδερφάκια αγκαλιασμένα , σε ένα σεντουκάκι είναι κλεισμένα …

Ούτε χέρια ούτε μάτιαούτε πόδια έχω ακόμα, μοναχά κορμί , λαιμό και στόμα …

Φρούτο του χειμώνα ζουμερό πολύ, χρυσαφένιο τόπιπάνω στο κλαδί …

Σαν το θέλεις σου μιλώ . Σαν δε θέλεις σιωπώ . Άλλο φίλο δε θα βρεις, πιο πιστό και πιο σοφό ….

Να τη δεις να φοβηθείς , να τη φας να γλυκαθείς …

Από τα πόδια ως την κορφή τρίβομαι κι όλο λιώνω, με το όμορφο κορμάκι μου όλους σας διορθώνω …