Αινίγματα – Σπαζοκεφαλιές

Μ’ ένα άλφα στην αρχή γίνονται της μητέρας γιοί.

Σ’ αντίθεση με άλλα, αυτό το δίνουμε μόνο όταν δεν έχουμε άλλο.

Αυτή είναι κοινή, στον ποντικό μα και στη νύφη.

Είναι ο μόνος, που όταν τον δίνουμε τον κρατάμε.

Μάτια έχει δύο, όταν όμως θέλει να δει καλά, το ένα κρατά κλειστό.

Πάντα ξεκινάει με το κεφάλι ψηλά. Όταν όμως φτάσει στον προορισμό του, πρέπει οπωσδήποτε να το χαμηλώσει.

Τα βρίσκουμε στις βίδες, μα τρώγονται κιόλας.

Χέρια δεν έχει, πόδια δεν έχει κι όμως μπορεί να ανοίξει την πόρτα.

Οι Αρχαίοι τα έχτιζαν αλλά εμείς την κυνηγάμε.

Του ανοίγουμε την πόρτα, κι όμως εκείνο ποτέ δεν φεύγει.

Είναι μια Ευρωπαϊκή πόλη, δίχως συντροφιά.

Κι όμως αυτή την πετάμε για να πιάσουμε κάτι.

Δεν είναι δυστυχισμένοι, όμως προσπαθούν συνεχώς να βάλλουν … τέρμα στη ζωή τους.

Βρόμικος είναι όταν είναι άσπρος. Καθαρός όταν είναι μαύρος.

Όσο το τραβάς μικραίνει.

Το βλέπουμε, όταν όμως πάμε κοντά του τότε δεν μπορούμε εμείς να δούμε.