Αινίγματα – Σπαζοκεφαλιές

Του ανοίγουμε την πόρτα, κι όμως εκείνο ποτέ δεν φεύγει.

Δεν είναι δυστυχισμένοι, όμως προσπαθούν συνεχώς να βάλλουν … τέρμα στη ζωή τους.

Κι όμως αυτή την πετάμε για να πιάσουμε κάτι.

Όσο το τραβάς μικραίνει.

Βρόμικος είναι όταν είναι άσπρος. Καθαρός όταν είναι μαύρος.

Το βλέπουμε, όταν όμως πάμε κοντά του τότε δεν μπορούμε εμείς να δούμε.

Πέθαναν χωρίς ποτέ να γεννηθούν.

Όταν του γελάς, σου γελάει, όταν του μιλάς δε σου μιλάει.

Όταν είναι άδειο είναι βαρύ , μόλις όμως γεμίσει γίνεται ελαφρύ.

Έχουν πέντε κεφάλια , τέσσερις αναπνοές , χέρια πόδια είκοσι και νύχια εκατό.

Αυτός βρίσκεται κοινός ανάμεσα σε έναν απόγονο ευγενών και σε ένα βιβλίο

Όταν τη χρειαζόμαστε , εμείς την πετάμε και όταν δεν τη θέλουμε τότε τη μαζεύουμε.

Δίνω γεύση στο φαΐ σου , βιταμίνες στο κορμί σου , στο νερό όμως δεν μένω..

Η μητέρα μου είναι κόκκινη, εγώ είμαι αράπης, δίχως φτερά να έχω , εγώ πετώ, τα σύννεφα πάω να βρω.

Τα πόδια της είναι τέσσερα , ζώο όμως δεν είναι .Επάνω της κάθεσαι αναπαυτικά , ποια είμαι;

Τα δόντια του μας δείχνει από όλες τις πλευρές , άκακο όμως είναι , να μας βλάψει δεν μπορεί.