Αινίγματα – Σπαζοκεφαλιές

Παιχνιδιάρης αρλεκίνος πέφτει και κατρακυλά και την τύχη κυνηγά.

Κάμπος απερπάτητος και όμως με οργώνουν

Εκκλησιά ζωγραφιστή, δυο παράθυρα στο φως , μία πόρτα ανοιχτή και καμπάνα σκαλιστή.

Αν μου φύγεις και σε χάσω , το βοριά μέσα θα μπάσω

Καμαρωτές κυράδες πλέουν στα νερά , στα πλουμιστά ή στα άσπρα , φωνάζουν το παπά.

Γούρνα μου πελεκητή μαρμαρένια και χυτή, που έχεις μαύρα ψάρια μέσα και γλυκό κρασί.

Τρεις – τρεις το πιάνουν και γεννά, μαύρα τα κάνει τα παιδιά, που πίσω του τ΄ αφήνει.

Πάει κι΄ έρχεται μα ποτέ δεν αλλάζει θέση.

Περνάει βουνά και θάλασσες ρωτάει κι΄ απαντάει χωρίς ποτέ του να μιλάει

Στη μέση του χωριού κρέμεται η μαργαριτού, τινάζει τα φτερά της, και φωνάζει τα παιδιά της.

Έχω μια προβατίνα, από το λαιμό τη δένω κι΄ από την ουρά τη σέρνω.

Θάλασσα χωρίς νερό, και πόλεις δίχως σπίτια.

Αχτίνες έχω, ρόδες δεν έχω και όμως τρέχω.

Κούφιο κορμί, δράκου φωνή.

Φτερά δεν έχω μα πετώ, τα σύννεφα για να βρω.

Νερωμένη την εβάζω, τσιτωμένη την εβγάζω.