Εγκυκλοπαίδεια

Δεν είναι αηδόνι κρητικό , που παίρνει τη λαλιά του σε ψηλούς βράχους κι άγριους , οπού ‘χει τη φωλιά του .  

Οποιος με αίμα τση καρδιάς τη ζγουραφιά τελειώσει κάνει την όμορφη πολλά και δεν μπορεί να λυώσει .

Από της γης βγαίνει νερό κι όχ’ την ελιά το λάδι κι από τη μάνα την καλή βγαίνει το παλικάρι .

Φωνάζω , σκούζω δυνατά στον τάφο του γυρμένη μα δεν ακούνε τις φωνές στον τάφο οι πεθαμένοι .

Ο ξάστερος ο ουρανός ν” αστράψει δε φοβάται Κι ο άνθρωπος ο καθαρός φόβο δε συλλογάται.

Στάλα τη στάλα το νερό τρουπάτο το λιθάρι κι η κόρη με τα ν’αζια της σφάζει το παλικάρι .

Με φίλησες κι αρρώστησα , φίλα με για να γιάνω και πάλι ματαφίλα με μην πέσω κι αποθάνω .

Όσο πιο δύσκολοι καιροί ακόμη και να ‘ρθούνε Στο μονοπάτι τση τιμής διαβάτη θα με βρούνε.

Η μάνα σου στον ύπνο της σ’ ονειροφαντασιά της είδε να γεννηθεί δαυλός να κάψει την καρδιά της .

Μην αγαπήσεις άνθρωπον δίχως να σ’ αγαπήσει κι αν δεν ιδείς τα μάτια του να τρέχουν σαν τη βρύση .

Το άδικο εγεννήθηκε πριχού να γεννηθούμε Κι όπου κι αν πάμε, σύντεκνε, ομπρός μας θα το βρούμε.

Των αντρειωμένων τα’ άρματα δεν πρέπει να πουλιούνται μα πρέπει να γυαλίζονται στον τοίχο να κρεμούνται . 

Η αγάπη θέλει φρόνησιν , θέλει ταπεινοσύνην θέλει λαγού περπατησιάν , αετού γρηγοροσύνην .

Αμοναχός ο άθρωπος ατός του κι απατός του Ότι του κάνει η κεφαλή δεν του το κάνει ο οχτρός του.

Μάνα δεν τηνε θέλω ‘γω τη νοικοκυροσύνη γιατ’ ήμαθα στη λεβεδιά και στη λεβεντοσύνη .

Αγαπημένο μου πουλί κι ωραίο μου γεράκι η ξενιτιά σε χαίρεται κι εγώ πίνω φαρμάκι .