Εγκυκλοπαίδεια

Το σύνδρομο περιγράφει το “δεσμό”, που αναπτύσσεται μεταξύ απαγωγέα και θύματος. Αφορά τη “συμπάθεια”, που δείχνουν να νιώθουν τα θύματα σε μερικές περιπτώσεις απέναντι στους απαγωγείς τους υπό στρεσογόνο επί μακρόν συνθήκη ομηρίας. Το 1973, οπότε περιγράφηκε, αποτέλεσε μεγάλο γρίφο …

Νησ’ κουσύν’ (η) = πείνα

Νταικόνουμι (ρημ.) = πιάνομαι, στηρίζομαι

Ντουρντούκια (τα) = ταξίδια, εκδρομές, σεργιάνια. Η λέξη ενέχει και κάποια κοροϊδευτική έννοια σ΄ αυτόν που απευθύνεται

Νταλακιάζω (ρημ.)= βαρυστομαχιάζω

Νεμιτσιά (η) = η Αυστρία

Νουβουρός (ο) = αυλή

Νάχτ’ (το) = τα μετρητά που δίνονταν σαν μέρος της προίκας

Νιμπιλμπί (το) = στραγάλια

Ντουρλάπι (το) = κακοκαιρία (από το αρχαίο «Δρόλαπας -ες»)

Ντάμπαρα (επιρ.) = ορθάνοιχτη

Νημόρ’ (το) = μνήμα, τάφος

Νουτίζου (ρημ.)= υγραίνομαι

Νάρκλα (η) = ψηλό σεντούκι με πόδια και επίπεδο καπάκι για τη φύλαξη του ψωμιού

Ντήλιμ’ (επιρ.) = το αφού με έμφαση

Ντου’τζέϊνιου (επιθ.) = σιδερένιο (βαρύ)