Εγκυκλοπαίδεια

Κατά τη βυζαντινή εποχή, όταν κάποιος πλούσιος καταδικαζόταν να μείνει στη φυλακή, είχε δικαίωμα να βάλει κάποιον άλλο στη θέση του, τον οποίο, βέβαια πλήρωνε πλουσιοπάροχα. Φυσικά, το δικαίωμα αυτό το είχαν μόνο όσοι καταδικάζονταν λιγότερο από ένα χρόνο. Οι …

Η φράση αυτή λέγεται για φαύλους ανθρώπους. Αυτοί που δεν είναι άξιοι για τίποτα. μόνο κακά φέρνει το πέρασμά τους.

Η έκφραση ξεκίνησε από τα Κεφαλλονίτικα ανέκδοτα. Στα τέλη του 19ου αιώνα στην Κεφαλονιά ήταν δεσπότης ο Δόριζας, πολύ μορφωμένος και πολύ καλός κληρικός. Την εποχή εκείνη οι παπάδες μας ήταν, κατά κανόνα, πολύ λίγο γραμματιζούμενοι. Αλλά κάποιος απ’ αυτούς …

Για κάποιον που δεν είναι σταθερός στις αποφάσεις του, λέμε ότι “αλλάζει γνώμες σαν το πουκάμισο”. Το ίδιο, όμως, λέει και ο Γρηγόριος ο Θεολόγος: “Ούδ’ εσθήτα τις ούτως αμείβει ραδίως ως συ τρόπον”, δηλαδή “Ούτε το ρούχο του δεν …

Στην παλιά Αθήνα του 1843, επρόκειτο να συγγενέψουν με γάμο δύο αρχοντικές οικογένειες: Του Γιώργη Φλαμή και του Σωτήρη Ταλιάνη. Ο Φλάμης είχε το κορίτσι και ο Ταλιάνης το αγόρι. Η εκκλησία, που θα γινόταν το μυστήριο, ήταν η Αγία …

Η φράση ξεκινάει και γίνεται πολύ γνωστή από το παρακάτω τραγούδι, που γράφτηκε για το θρήνο της Πόλης: «Τ’ απάνω βήμα πάρθηκεν το κάτω ποκοιμάται το μεσακό εστράγγισε, παιδιά, πάρθην η Πόλη. Πήραν την Πόλη πήραν την, πήραν και την …

Αστροφεγγιά στον ουρανό, όμως εσύ κοιμάσαικαι τη φωθιά που μ’ άναψες κοντό τη συλλογάσαι;

Ξύπνησε, ρούσα και ξαθιά κι αθέ του μαλαμάτου,πού ’χω δυο λόγια να σου πω του παραπονεμάτου.

Ξύπνα κι εβγήκεν η πηλιά,ξύπνα και ξημερώνει,ξύπνα κι εφάγασί με μπλιο τα βάσανα κι οι πόνοι!

Ξύπνησε, αστέρι τ’ ουρανού, του ήλιου θυγατέρα,κι έβγα στο παραθύρι σου να γίνει η νύχτα μέρα.

Ξύπνησε, αστέρι τ’ ουρανού, τση νύχτας φωτεράδα,κι ο νέος απού σ’ αγαπά σου κάνει την καντάδα.

Πρόβαλε, φέξη τ’ ουρανού και στόλισμα του κόσμου,το νου μου και το λογισμό απού μου πήρες δώσ’ μου.

Πρόβαλε, λέω, πρόβαλε, να δεις και να σε δούνεδυο μάθια που σε ρέγουνται κι απού σε μπεγεντούνε.

Πρόβαλε, λέω, πρόβαλε απού το παραθύρινα δεις τον κόσμο που κεντά χωρίς φωθιά κι απύρι.

Σήμερο δεν επάτησα χώμα ’πό τη χαρά μουγιατ’ είδανε τα μάθια μου τα πεθυμά η καρδιά μου.

Τα κάλλη σου ’παινούσανε κι ήρθα να σε γνωρίσωκαι δε μου δίδει ο νους μου μπλιο να φύγω να σ’ αφήσω.