Εγκυκλοπαίδεια

– Στο χωριό Λοφάριο της Ροδόπης, που βρίσκεται 26 περίπου χιλιόμετρα στα Ανατολικά της Κομοτηνής και που οι κάτοικοί του είναι όλοι πρόσφυγες από τα χωριά της περιοχής Μακράς Γέφυρας (Ουζούν Κιοπρού) Ανατολικής Θράκης, τα παλικάρια, και όχι τα μικρά …

Επειδή οι Βυζαντινοί έδιναν μεγάλη σημασία στην καλλιγραφία, ο δάσκαλος έγραφε τον υπογραμμό, δηλαδή μια λέξη ή μια σειρά με καλλιγραφικά γράμματα. Τα παιδιά έπειτα προσπαθούσαν να μιμηθούν τα γράμματα του δασκάλου. Από την προσπάθεια αυτή των μαθητών, δηλαδή να …

Τη φράση αυτήν την πρωτοβρίσκουμε στον Όμηρο. Πριν να πεθάνει ο Έκτορας, λέει στον Αχιλλέα: « Η καρδιά σου είναι από πέτρα. Να θυμάσαι, λοιπόν, πως εξαιτίας μου οι θεοί θα είναι οργισμένοι εναντίον σου, την ημέρα που ο Πάρις …

– Ο Αρίσταρχος Γραμματικός λέει κάπου: «Πεπραγμένα Ζευς αποδίδει». Με την πάροδο του χρόνου, τη φράση αυτή τη συναντάμε σε διάφορους τύπους: «Μάχαιραν έδωσες μάχαιραν θα λάβεις» ή «Βουλγάροις βουλγαριστί Βασίλειος φέρεται» ή «ό,τι κάμεις θα λάβεις» κ.ο.κ – Λίγο …

– Το κόψιμο στις βασιλόπιτας είναι από τα ελάχιστα αρχέγονα έθιμα που επιβιώνουν. Σύμφωνα με τον καθηγητή Δημήτρη Λουκάτο αποτελεί εξέλιξη του γνωστού και λαϊκού εθίμου στις πρωτοχρονιάτικης πίτας. Στην αρχαιότητα υπήρχε το έθιμο του εορταστικού άρτου, τον οποίο σε …

– Εκατό χρόνια μετά το πάρσιμο του φρουρίου της Ακροκόρινθου από το Λέοντα το Σγουρό, οι Φράγκοι γιόρταζαν στην Κόρινθο με μεγάλη τελετή αυτή την επέτειο. Οι ευγενείς έκαναν ιππικούς αγώνες κάτω από τα ερωτικά βλέμματα των γυναικών. Νικητές στους …

Όταν, στα βυζαντινά χρόνια, τελείωναν τα παιδιά την καλλιγραφία τους, έδιναν στο δάσκαλο την πλάκα, για να τη διορθώσει. Μετά τη διόρθωση ο δάσκαλος ζητούσε από τα παιδιά να την ξαναγράψουν. Επειδή πολλές φορές δεν είχαν σφουγγάρι, έσβησαν την πλάκα …

Τα παιδιά μάθαιναν να δείχνουν και να λένε απ’ έξω την αλφαβήτα. Οι δάσκαλοι, για να πεισθούν πως τα παιδιά την ξέρουν καλά, τους έδειχναν τα γράμματα ανακατωμένα. Από τότε επικράτησε να λέμε γι’ αυτόν που γνωρίζει κάτι καλά ότι …

Σε όλα τα σπίτια, παραμονές Χριστουγέννων θα έπλαθαν και θα έψηναν τις τηγανίδες, τα μανιάτικα λαλάγγια. Στο σοφρά ή σε κάποιο τραπέζι κοντά στην φωτογονία, η μητέρα και τα κορίτσια έπλαθαν το έτοιμο ζυμάρι σε χοντρό μακαρόνι, τις τηγανίδες, και …

Λέγεται για κάποιον που πεισματώθηκε, βλέποντας τον άλλο να του φέρνει αντίρρηση σε κάτι που του ζητάει κάνει. Η φράση ξεκίνησε από τα γλέντια, τα συμπόσια. Σ’ αυτά πολλές φορές βλέπουμε κάποιον, που τα έχει «τσούξει», να επιμένει να πιει …

Σε χωριά της επαρχίας Αμαρίου, στην Κρήτη, τη νύχτα της παραμονής των Χριστουγέννων βάζανε λίγη κοινή ζύμη σ’ ένα πιάτο και κάποια στιγμή, ενώ βεγγερίζανε (ξενυχτούσαν συζητώντας) περιμένοντας, η ζύμη ανέβαινε και γινόταν προζύμι. Τότε, κατά την πίστη των ανθρώπων, …

Η λέξη «μπουγάτσα» είναι ιταλική και προέρχεται από τη «σφοκάτα», που έχει σχέση με τη φωτιά (φόκους). Η λέξη αλλάχτηκε στην Ελλάδα με «σφουγκάτο». Στην Ιταλική υπάρχει γλύκισμα που λέγεται «φοκάτσα», αλλά και στην Κέρκυρα είναι γνωστή σαν «φογάτσα».

Κατά τη διάρκεια της σαρακοστής τα περισσότερα παιδιά βγαίνανε κυνήγι. Τα βράδια, όταν το σούρουπο έπεφτε για καλά και το κρύο άρχιζε να τσούζει, παίρνανε το -φακό- με καινούργια -πλάκα- και γυρίζανε στα χαλάσματα και στα σπήλια κοντά στο χωριό. …

– Την Πρωτοχρονιά συνηθίζουμε να παίζουμε χαρτιά είτε στα καζίνα είτε στα σπίτια στις. Η λέξη “τράπουλα” προέρχεται από την ιταλική trapola, που σημαίνει παγίδα, δόλο. Τα μεσαιωνικά χρόνια με τη λέξη αυτή ονόμαζαν τη δέσμη με τα παιγνιόχαρτα. – …

Οι αρχαίοι Έλληνες «γρυ» έλεγαν: «τον υπό τω όνυχι του δακτύλου ρύπον», δηλαδή την ελάχιστη, τη μικρή ακαθαρσία, που πιάνεται κάτω από το νύχι. Καθετί, λοιπόν, που είναι μικρό, το είπαν «γρυ».

Στην Ήπειρο έχουν μια ωραία συνήθεια που τη βασίζουν σε μια παλιά παράδοση. Όταν γεννήθηκε ο Χριστός και πήγαν, λέει, οι βοσκοί να προσκυνήσουν, ήτανε νύχτα σκοτεινή. Βρήκαν κάπου ένα ξερό πουρνάρι κι έκοψαν τα κλαδιά του. Πήρε ο καθένας …