Εγκυκλοπαίδεια

Στην γειτονιά που κάθεσαι είναι οι όμορφες κοντά σου μα συ ‘σαι το χρυσό δεντρί κι άλλες τα κλαδιά σου .

Στο ρίζωμα του χαρακιού κάνει ασκιανό να κάτσω να θέσω ν’ αποκοιμηθώ τσ’ αγάπης να ξεχάσω .

Μικρή μου η φιλενάδα σου είναι πρωτύτερη σου ζηλεύει κι αγαπά τόνε η τον ντελικανή σου .

Αρισμαροβιτσόβεργα και διαμαντένια πέτρα πως να ‘θελα ανταμώσουμε το μάτι μου εξεπέτα .

Πάλι καυγά εβάλανε τα γιασεμιά κι οι κρίνοι γιατί μυρίζουνε αυτά και όμορφοι είναι εκείνοι .

Πρόβαλλε στο παράθυρο να δω το πρόσωπο σου να δροσερέψω να γενώ σαν το βασιλικό σου .

Να πας να βρεις ένα παπά μεγάλο ξομολόγο και πες του πως μ’ αρνήθηκες χωρίς κανένα λόγο .

Εκομποδέσαν οι κλωστές μπερδέψανε στο χτένι και αρρώστησε η Ανυφαντού να λύνει και να δένει .

Αρρώστησε η Ανυφαντού και μπλιό της δεν ξυφαίνει εκομποδέσαν οι κλωστές και σπάσανε το χτένι .

Είναι λουλούδια που περνούν στην μυρωδιά τον Κρίνο μα η ομορφιά του είναι αφορμή και προτιμούν εκείνο .

Παρηγοριά στον άρρωστο. ώσπου να βγει η ψυχή του.

Πέντε μήνες έναν κόμπο, ένα μήνα πέντε κόμπους.

Περήφανος καλόγερος, άδεια τα σακούλια του.

Πέρσι κάηκε, φέτος μύρισε.

Όταν πέσει το δέντρο, ο καθένας κόφτει ξύλα.

Όταν ακούς την αρκούδα στου γείτονα την αυλή, καρτέρα τη και στη δική σου.