Εγκυκλοπαίδεια

Τση αίγας την προβατσουλιά από τον Ψηλορείτη, βαστώ στην τσέπη και γροικώ την ομορφιά σου Κρήτη!

Θυμάσαι όταν σε φίλησα στη λεμονιά από κάτω θαρρώ πως μου ‘πεσε φιλί και σκύβω να το πιάσω.

Απ΄ όλα τα κινούμενα, η γλώσσα έχει την χάρη μα πρέπει ο νους να της βαστά, γερά το χαλινάρι.

Να’μουνα ίντα να’μουνα πηρούνι του σπιτιού σου να τρως μ’αυτό να γεύομαι τη γλύκα του φιλιού σου.

Τσι θάλασσας τα κύματα πατώ και δε βουλούνε σα θέλω ‘γω να σ’ αγαπώ κανένα δε φοβούμαι.

Μόντεμ θα βάλω στο χωριό κομπιούτερ στο μιτάτο στο internet θα το πουλώ το γάλα των προβάτω .

Από ‘παέ θα σηκωθώ να πάω στο Καστέλι, να πίνω μαρουβά κρασί να γίνομαι κοπέλι.

Στ’ ς αγάπης την βαθιά πληγή, βούτηξα το φεγγάρι και ζήλεψε η ανατολή, το χρώμα πού ‘χε πάρει.

Απάνω στο λιανοχοχλιό θα χτίσω τον οντά μου, να βάλω τη γυναίκα μου και τα πεθερικά μου.

Τα Κρητικά τα χώματα όπου και να τα σκάψεις, αίμα παλληκαριών θα βρεις κόκκαλα θα ξεθάψεις.

Λη και λη λη λη λη και έχει μάρμαρο πολύ.

Πράσινα είναι τα νιάτα μου μαύρα τα γηρατειά μου χαροκοπιά η θλίψη μου τροφή τα δάκρυά μου.

Τι γεννιέται με ουρά και χωρίς πόδια και πεθαίνει με πόδια και χωρίς ουρά;

Γριά δεν είναι καμπούρα έχει . Άντρας δεν είναι μουστάκι έχει. Στο παράθυρο κάθεται κι όλο βλέπει.

Ουρανός και γη κασέλα και στη μέση περιστέρα .

Περνώ από τον ήλιο προς, αλλά σκιά δεν αφήνω.