Μαντινάδες

Ο κόσμος είναι του Θεού και ο Θεός του κόσμουκαι συ μελαχροινάκι μου, είσαι Θεός δικός μου.

Αγάπα με να σ’ αγαπώ κι ο κόσμος να χαλάσει,θα φαίνεται η αγάπη μας στη, χαλασμένη πλάση.

Της θάλασσας τα κύματα, πατώ και βουλούνεσα θέλω εγώ να σ’ αγαπώ, κανένα δε φοβούμαι.

Αναστενάζω τρέμει η γης και διασκορπά το χώμαφουνάρα καίει την καρδιά και ίντα να πεί το στόμα.

Η αγάπη θέλει φρόνεση, θέλει ταπεινοσύνηθέλει λαγού περπατηξά και αητού γληγοροσύνη.

Γράφω σου γράμμα στο χαρτί, με την πολλή γλυκότηεσύ’ σαι απού τη σκλάβωσες την εδική μου νιότη.

Ετσά’ ναι δα καθώς το λές, απ’ αγαπά και χάσειτούρχεται να κουζουλαθεί και τα βουνά να πιάσει.

Τοίχος παλιός δε χτίζεται, καινούργιος δε χαλάταικαινούργια αγάπη γίνεται, παλιά δε λησμονάται.

Σαν είναι η αγάπη μπιστικιά, παλιώνει μα δε λυώνειτσι χίλιους χρόνους μια βολά (φορά), να σμίξει καινουργιώνει.

Μάθια, καρδιά, ψυχή και φως, χαρά, ζωή και ελπίδαμε την καινούρια αγάπη μου, καινούριο κόσμο είδα.

Έλα να σμίξομε τα δυό, ωσαν τα χελιδόνιαπου φέρνουνε την Άνοιξη και λυώνουνε τα χιόνια.

Αγάπα με τζαμπί τζαμπί, να σ’ αγαπώ σταφύλινα με φιλείς στο μάγουλο, να σε φιλώ στ’ αχείλι.

Στην αγκαλιά μου η θέση σου πάντα κενή θα μείνει όποτε νιώσεις μοναξιά να ‘ρθείς, να βρεις γαλήνη

Αγάπη, ελπίδα μου κρυφή, σεβντά μου, βάσανο μου με το δικό σου όνειρο θα ζήσω το καιρό μου

Αγάπη, πόθε μου, σεβντά, ελπίδα, όνειρο μου ψυχή, καρδιά μου, σκέψη μου και φως των αμαθιών μου

Αγάπη παθολογική τση ‘χω και με τρομάζει γι’αυτό ζηλεύω και μισώ, στο κόσμο ότι θαυμάζει