Μαντινάδες

Φοράδ’ ατζούμπαλη λαλιώ κι ό,τι ώρα ξεκινήσω παίζει την αναμουταλέ και με γιαγέρνει οπίσω.

Στου Ψηλορείτη τη κορφή σαράντα πολυβόλα και όταν μου πεις πως με αγαπάς πυροβολούνε όλα .

Με το Βασίλη το Ξηρό και με τον Κουφοντήνα στη γιάφκα τρώγαμε εχθές κλεμμένη προβατίνα .

O όρκος είναι αμάρτημα γι αυτό τον αποφεύγωστα δυο μου μάτια διάβασε τη λέξη σε λατρεύω.

Λιάζει και κάνω ανέφαλοποπάνω σου την σκέψηΤο φως του ήλιου να μη βρεί τρόπο να σε χαϊδέψει .

Αν θα ρωτήσεις δυστυχήίντα χει κι όλο πίνειδακρύζει μα απάντησησε άνθρωπο δε δίνει .

Λάμψη του προσώπου σουτη σκοτεινιά μοιράζεικαι βρίχνει ο ήλιος περασιά κι όπου περάσεις λιάζει.

Για “πι “νομής του φίλου μου ήλθα να τραγουδήσωΝα πω τραγούδια όμορφα να τον ευχαριστήσω.

Πολλά παραπονέματα σου τάχω μηνυμέναΈλα να σμίξουμε τα δυο και να γεννούμε ένα

Μην απογοητεύεσαι ότι και να σου λάχεικι όταν σου τύχει το κακό, πάντα να δίνεις μάχη

Ήθελα να μαι αδέρφι σου μικιό να με μαλώνειςΓιατί είσαι ωραιότερος μωρό μου όταν θυμώνεις

Φεύγοντας ένα σ” αγαπώ με το αντίο επήρα μα οι λέξεις δεν γλυκαίνουνε του πόνου την αλμύρα

Πάλεψε δυνατά θεριά για να βγάλω πέραΣαν τον αετό απού πετά με κόντρα τον αέρα

Ο έρωτας κι λογικήποτέ μαζί δεν πάνεσκέφτεται πάντα η καρδιάγι’ αυτούς που αγαπάνε.

Αν η ζωή τελείωνεκι είχα να πω μια λέξη,τ’ αέρα ένα σ’ αγαπώ, θα ‘δινα να σου πέψει

Στέλνω τη σκέψη να σε βρειλουλούδια να σου φέρεικαι να σου πει πως σ’ αγαπώκαι θα σε κάμω ταίρι.