Μαντινάδες

Είπα τσι πάλι τση καρδιάςνα φύγω να σ’ αφήσωκαι μου πε “μη το ξαναπείςγιατί θα σταματήσω” …

Σκόνη ν’ αγγίξει απάνω σουθεριό με κάνει η ζήλιασκέψου να πούνε σ’ αγαπώσ’ άλλον τα δυο σου χείλια

Μέσα στα φύλλα της καρδιάς χαράζω τ΄ονομα σου κι αυτή θ’ ανοίγει μονάχα στο βροντοχτύπημα σου

Σε πίστεψα σε αγάπησασε έκανα δικό μου μα πρόσεχε αγάπη μου μην σβήσεις το όνειρο μου

Τς΄αγάπης σου την θάλασσα την έχω ταξιδέψει, χίλιες φορές κι όμως ποτές δεν έχω κινδυνέψει

Ο έρωτας αγάπη μου πράξη καλή λογάται Αφού το είπε κι ο Χριστός“αλλήλους αγαπάτε”.

Στοίχημα βάζω τη καρδιάτου Χάρου να τη δώσωανε βρεθεί άλλη καρδιά να σ’ αγαπήσει τόσο …

Η κακομοίρα η μάνα μουπάντα παράγγελνε μουτση μαυρομάτας το στενόμην το περνάς -ι-γιε μου

Μια πέρδικα συχνοτσιμπάτσι βιόλες του μπαξέ μουστο πάτημα την έβλεπακαι έπαιξε κι έφυγε μου

Όποτα θέλω πέρδικα μπορώ να σε σκοτώσωμόνο σ’ αφήνω και πετάςίσως και σε μερώσω

Σύννεφα φέρετε βροχήκι αστροπελέκια νύχτακαι τα δικά μου δάκρυα μέσα στην μπόρα πνίχτα

Ανάθεμα τη μάνα σου και με την εδική μουπου κάμανε τη συντεκνιά κι είσαι συναδερφή μου

Σ’ αγάπησα μα ο,τι ‘παθα καλά καλά μου βγαίνεικατέχω το πως η πληγή τσ’ αγάπης πως δεν γιαίνει

Καλιά να σκοτωθεί κανείς να πάρει μια τρομάραπαρά να πάρει άσκημηνα ‘χει η καρδιά του λαύρα

Απόψε μουσαφίρης σουκι ο,τι κι αν θες με κάνεμπεϊζαντές θα μου φανείαν θέσω ‘γω και χάμε

Οψές στ’ αγιάζι πότιζες τις βιόλες του σοχόρουήσουνα και κουκουβιστήθαρρείς πως δεν σε θώρου