Μαντινάδες

Κάθε βραδιά στου ονείρου μου την αγκαλιά κοιμάσαι Το νιώθεις άραγε και συ, γλυκά να τυρανάσαι;

Σ’ ίντα μπαξέ μεγάλωσες βιόλα μου και μυρίζεις και κρούβγεις με στσι μυρωδιές την ώρα που μ’ αγγίζεις .

Θα βρω κουράγιο μιαν αυγή και το κλουβί θα σπάσω φυλακισμένο μου πουλί να ‘ρθείς να σ’ αγκαλιάσω .

Η μαχαιριά σου στην καρδιά σημάδι δε θα αφήσει. Αυτή μου χάρισε ζωή αντίς να μου στερήσει.

Μπορεί απόψε να πατώ στσ’ Αμερικής τη μέση μα αισθάνομαι πως ήλλαξε η ίδια η Κρήτη θέση.

Σμύρνα δεν έχω για χρυσό, ο οβολός δεν φτάνει μα την καρδιά μου αν-ε-τη θες κάνω για σε λιβάνι.

Πέμπω τη σκέψη στα μακριά, μαζί σου να τσουγκρίσει “Χριστός Ανέστη” να σου πει κι οπίσω να γυρίσει.

Στο Βελιγράδι, αν-ε-ρωτάς πώς τα περνώ, κερά μου , ο Δούναβης άπου γροικάς είναι τα δάκρυα μου.

Αέρα χώμα και νερό βαστώ του Ψηλορείτη προζύμι να ζυμώσετε να πλάσετε μια Κρήτη.

Να μην πουλείτε, Κρητικοί, χώματα δοξασμένα γιατί πουλείτε και οστά, που’ναι σ’αυτά θαμμένα.

Ανάθεμα σε, κυνηγέ, που σκότωσες τ’ αηδόνι και μαυροντύθηκε η αυγή και μπλιο δε ξημερώνει .

Δεν αφαιρούνε τη ζωή πάντοτε τα μαχαίρια . Xαρίζουν τη σαν βρίσκονται σε δυο επιτήδεια χέρια.

Ήρθες και πάλι σήμερο στη σκέψη μουσαφίρης κι έφυγες απ’τα μάθια μου δάκρυ, για να με φθείρεις.

Τη λευτεριά ρωτήσανε ποιας μάνας είναι γέννα και είπε πως τη γέννησε το Κρητικό το αίμα.

Θα κατεβώ στο Φόδελε να πάω να βρω τον Γκρέκο για να σε κάνει ζωγραφιά πάντα μου να σε βλέπω.

Πιο εύκολο μου φαίνεται τη θάλασσα ν’ αδειάσω να την πετάξω στη στεριά παρά να σε ξεχάσω.