Μαντινάδες

Με το διαστημόπλοιο θα πάω στη σελήνη γιατί όσο έζησα στη γη δεν ένιωσα γαλήνη .

Στην κεφαλή οφείλονται τα πιο πολλά μας πάθη γιατί πληρώνει το κορμί της κεφαλής τα λάθη .

Ο άνδρας τις ημίγυμνες θέλει να τις κοιτάζει μα όμως δεν τις εκτιμά μόνο τις κάνει χάζι .

Φουρτουνιασμένη θάλασσα πως θα σε σιγανέψω να κάτσω στο ακρογιάλι σου λαυράκια να ψαρέψω .

Όσα είν’ τ’άστρα τ’ ουρανού, τόση και η καρδιά μου, τόσα και τα ξενύχτια μου, που σ’έχω μακριά μου.

Λοξές τσι ρίχνεις τσι μαθιές μα κείνες πάνε ντρέτα κι έχουν ακτίνα δράσεως έξη χιλιάδες μέτρα.

Ξεράθην ο βασιλικός, απούχες στη ντενέκα, γιάντα δεν τον επότιζες, ιδιότροπη γυναίκα.

Απ’του σπιτιού τα έπιπλα μ’ αρέσει το ντιβάνι να βλέπω εγώ το πάτωμα κι εκείνη το ταβάνι .

Ηθελα μόνο μια στιγμή τσι θάλλασας να μοιάσω, για να μπορέσω ολόκληρη την Κρήτη ν’αγκαλιάσω .

Τέσσερα επί τέσσερα, με σίδερα στα φώτα, κι όπου θωρώ ζωοκλοπή, εκεί πηγαίνω πρώτα.

Το μαύρο το πουκάμισο, που είναι και Armani, σαρανταδυό χιλιάρικα, το βλογημένο κάνει.

Για τον πατέρα σου φορώ, το Brauning στη μέση, και θα σε παρω θέλει εγώ, τ’αρέσει δεν τ’αρέσει.

Το παρελθόν και το παρόν με κάνει και πιστεύω πως και στο μέλλον βάσανα μεγάλα θα παλεύω .

Σαν είναι ο τράγος δυνατός δεν τονέ στένει η μάντρα ο άντρας κάνει την γενειά και όχι η γενιά τον άντρα .

Ο χρόνος είναι βότανο που τις πληγές γιατρεύει μα η πληγη μου όσο περνά τόσο χειροτερεύει .

Δε ξαναπάω μπλιό στα ωζά , δεν ξαναψήνω μπλιό καμίνι, μόνο θα πηαίνω στα Χανία για να θωρώ τα mini .