Μαντινάδες

Που μεγαλύτερη αδικιά που πλια κακό για πέ μου ; απ το να θάβει ένα παιδί η μάνα ντου Χριστέ μου ;

Πες του φεγγάρι α ντονε δείς πως τον ‘γαπώ ακόμη … κιας μην εκαταδέχτηκε να πει ένα ”συγνώμη” .

Φεγγάρι μου ουρανόστρατο χαμήλωσε μια στάξη να φέγγει η αγάπη μου στο σπίτι τζη να φτάξει .

Αγγελος εζωγράφισε το καμαρόφρυδό σου, κι έσταξε η μπένα κι έκαμε ελιά στο μάγουλό σου.

Φεγγάρι και άστρα μου μηνάς πως θα μου κάνεις δώρα μα γω ‘χω πάψει στ΄ουρανούς να σεργιανίζω τώρα …..

Ούλος ο κόσμος απ’ τη μια κ’ η Κρήτη από την άλλη, ω, την μπαντέρμη ζυγαριά, στην Κρήτη γέρνει πάλι.

Δεν είναι πως δεν σ’ αγαπώ μηδέ πως δε σε θέλω μα με φοβίζει να μπλεχτώ με τσ’ ομορφιές αγγέλων ..

Όσες χιλιάδες μπαλωθιές έχουν στην Κρήτη παίξει ετσά χαρές αμέτρητες η μοίρα να σας μπέψει.

Καρδιά δεν έχεις να αγαπά γιαυτό μισή σου δίνω και ας ζήσω εγώ με τ΄αλλο τζη πέρνα και συ με κείνο..

Όπου κι αν πάω κουβαλώ χώμα του Ψηλορείτη, και το σκορπώ για να γενεί, ούλος ο κόσμος Κρήτη.

Ταξίδεψε η σκέψη μου να ‘ρθει να σ’ ανταμώσει δώσε φιλί απ’ τα χείλη σου να ‘ρθει να μου το δώσει .

Κάδρο την κάνω την καρδιά να βάλεις την δικιά σου, εγώ μπορώ χωρίς καρδιά, μ’ αυτή δε ζει μακριά σου.

Φτωχά τα λόγια, μα οι ευχές που ‘χω για σε , μεγάλες κι αν είναι μπόρα η ζωή , να’ ναι χαρές οι στάλες .

Ήθελα να’ μουνε δεντρό , κι ας ήμουν και κομμένο , να μ’ έβαζες στο σπίτι σου μέρες τω Χριστουγέννω ..

Χριστούγεννα, και μόνος μου πάλι θα τα περάσω, και με πικρό χαμόγελο τσ’ ευχές μου θα μοιράσω .

Σαν το κοπέλι έγραψα τ’ Αη – Βασίλη γράμμα , να φέρει εσένα ό,τι ποθείς και ‘ γω δε θέλω πράμα .