Μαντινάδες

Το κρητικό το καύχημα είναι για τση λεβέντες, απού ΄χουν θάρρος στην καρδιά και καθαρές κουβέντες.

Όλη την ομορφιά της Γης η Κρήτη έχει πάρει, γι’ αυτό είναι και πιο όμορφο το κρητικό φεγγάρι!

Η Λεβεντιά ‘ναι ‘νας καρπός που σπάνια φυτρώνει, γιατί χρειάζεται νερό να τονε δυναμώνει!

Γιάντα Θε μου δεν ίκαμες μια Κρήτη παραπάνω στη μια να είμαι όντε θα ζω στην άλλη όντε ποθάνω.

Χίλιω λογιώ οι ομορφιές σε τούτω τον πλανήτη μα όλες μαζί δεν κάνουνε ένα ψιχάλι Κρήτη!

Η Κρήτη όπου βγάζει νερό βγάζει και παλικάρια, για να ξεπλένουν σαν βαφτούν με αίμα τα κοντάρια!

Ο Κρητικός στη ξενιτιά τίποτε δεν του λείπει, έχει καημό, έχει σεβντά που λείπει από την Κρήτη!

Την μάνα σου την μάγισσα με ρακή θα την ποτίσω να θέσει ν’ αποκοιμηθεί να μπω να σε φιλήσω.

Τση αίγας την προβατσουλιά από τον Ψηλορείτη, βαστώ στην τσέπη και γροικώ την ομορφιά σου Κρήτη!

Θυμάσαι όταν σε φίλησα στη λεμονιά από κάτω θαρρώ πως μου ‘πεσε φιλί και σκύβω να το πιάσω.

Απ΄ όλα τα κινούμενα, η γλώσσα έχει την χάρη μα πρέπει ο νους να της βαστά, γερά το χαλινάρι.

Να’μουνα ίντα να’μουνα πηρούνι του σπιτιού σου να τρως μ’αυτό να γεύομαι τη γλύκα του φιλιού σου.

Τσι θάλασσας τα κύματα πατώ και δε βουλούνε σα θέλω ‘γω να σ’ αγαπώ κανένα δε φοβούμαι.

Παίρνω τη λύρα κι’ έρχομαι και με το πεντοζάλι θα λάμψει ο κόσμος γύρω μας απ’ ομορφιά και χάρη .

Όποιος τον ύπνο αγαπά και τη δροσοπεζούλα καλά να ζήσει δε μπορεί, στερεύγεται τα ούλα.

Εμένα ο νους μου σάλεψε κ’ εις τα βουνά σκορπίστει Γη μαγεμένο μ’ έχουνε γη ο θεός μ’ οργίστει.